Μετά από 15 χρόνια, όντας πλέον ένας αφελής 30ρης μεταλλάς, στέκομαι με δέος απέναντι στον θρύλο και στην κληρονομιά που άφησε αυτός ο μουσικός σε όλη την κοινότητά μας, αλλά ταυτόχρονα αναρωτιέμαι τι θα έκανε ακόμα, αν δεν πέθαινε τόσο νωρίς (αντιλαμβάνεσαι ότι ήταν στην ηλικία που είσαι εσύ πλέον, και όσο και να ναι, ένα σοκ το παθαίνεις).
O Chuck Schuldiner με τα έργα του γαλούχησε μια ολόκληρη γενιά μουσικών αλλά και ακροατών σε πιο ακραίες μουσικές φόρμες. Από την ωμότητα του Scream Bloody Gore, στην εκτελεστική και συνθετική τελειότητα του Human, και από την death μανιέρα του Leprosy , στην καλλιτεχνική (εν συνόλω) αποθέωση του Symbolic και του The Sound Of Perseverance, όποια πέτρα στο death και black metal και αν σηκώσεις, θα βρείς σεβασμό, αναφορά και δέος για αυτόν τον μεγάλο καλλιτέχνη και οραματιστή.
Η κληρονομιά τεράστια, το ''what if '' επίσης, αλλά και ένα ακόμα ερώτημα να πλανάται. Μήπως τελικά ο Chuck πέθανε πιο νωρίς από όσο μπορούσε να ζήσει, κουβαλώντας την ανίατη νόσο;
Προφανώς ο καρκίνος που κάνει μετάσταση στον εγκέφαλο, αποτελεί το τελευταίο στάδιο εξέλιξης της επιθετικής μορφής του και δεν επιχαίρει επιστροφής. Θα μπορούσε, όμως, να αφαιρεθεί σε πρότερο στάδιο, ώστε να αποκτηθεί ένα μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής;
Είναι προφανές, ότι ο Chuck άργησε να ερευνήσει τους πόνους στον σβέρκο.
Αλλά ήταν ταυτόχρονα θύμα του ιδιωτικού συστήματος Υγείας των Η.Π.Α ,αυτό που αφήνει κόσμο να πεθάνει στο πεζοδρόμιο αν δεν έχει την οικονομική δυνατότητα αποπληρωμής των νοσηλίων.
Η επιτυχημένη πρώτη αφαίρεση όγκου που έκανε ο Chuck τον Ιανουάριο του 2000, κόστισε 70,000 δολάρια, ποσό που ο ίδιος και η οικογένειά του αδυνατούσε να καλύψει, και τότε η ανταπόκριση της κοινότητας ήταν συμπαθητική.
Ένα χρόνο και κάτι, τον Μάρτη του 2001 ο καρκίνος επανεμφανίστηκε, τη στιγμή που η ιδιωτική ασφαλιστική αρνήθηκε να καλύψει κομμάτι του νέου κόστους, επικαλούμενη τα παράθυρα του συστήματος ασφάλισης, που θεωρούν ως χρόνο κάλυψης τον χρόνο που υπάρχει το συμβόλαιο ασφάλειας, συνεπώς με το επιχείρημα ότι η ασθένεια προϋπήρχε του συμβολαίου, ο Chuck αφέθηκε να παλέψει solo τον επεκτατικό καρκίνο.
Αλλά σε αυτές τις συνθήκες η ικανότητα και το πείσμα δεν φτάνουν, τα έξοδα δεν καλύφθηκαν, η εγχείρηση δεν έγινε και τελικά ο Chuck πέθανε στις 13 Δεκέμβρη του 2001.
Και είναι τραγικό, ότι μετά θάνατον συνεχίζει να αποτελεί ένα παράδειγμα θάρρους και πρωτοπορίας για τη μουσική μας μεν, αλλά ταυτόχρονα και πηγή κέρδους για συγγενείς και μη, που κακά τα ψέμματα, συνεχίζουν την μπίζνα Death άλλοτε ξεδιάντροπα και άλλοτε όχι.
Ο Chuck πέθανε νωρίς· Πολύ νωρίς. Και είναι ένα από τα πιο γνωστά περιστατικά, που αποδεικνύουν τον κυνισμό και την απανθρωπιά αυτού του συστήματος μέσα στο οποίο οργανώνουμε τη ζωή μας (ή προσπαθούμε). Έχεις ΠΟΛΛΑ χρήματα; Μπορεί και να ζήσεις. Δεν έχεις όσα απαιτούνται; Είσαι σίγουρα νεκρός.
Επίσης είναι ενδεικτική της ''αλληλεγγύης'' της κοινότητας μας, η αποτυχία συγκέντρωσης των απαιτούμενων πόρων για την εγχείρηση. Το metal στην μεγάλη κατηγορία, είναι, κυρίως, επιχειρήσεις και οι επιχειρήσεις μπορεί να στάζουν κροκοδείλια δάκρυα, αλλά σε τελευταία ανάλυση υπάρχουν για να κυνηγάνε το κέρδος.
Αυτή η αποτυχία των κάποιων χιλιάδων δολαρίων θα είναι ένα μελανό σημείο, ειδικά για όλους τους μεγάλους που ασχολήθηκαν εκ των υστέρων, ή απλά δεν έκαναν όσα απαιτούσαν οι συνθήκες.
Ο Chuck είναι σημείο αναφοράς για όλη την ακραία σκηνή του κόσμου και σήμερα αντιμετωπίζεται ως προφήτης (περίπου) κάθε ακραίου παρακλαδιού.
Παρόλα αυτά 15 χρόνια αφέθηκε να πεθάνει.
Δεν ισχυρίζομαι πως θα γλίτωνε από τον καρκίνο, αλλά σίγουρα θα μπορούσε να έχει κάποια χρόνια ποιοτικής ζωής ακόμα.
Σήμερα που συμπληρώνονται 15 χρόνια απώλειας, ας θυμηθούμε τον Chuck και ό,τι πρέσβευε, αλλά να αναρωτηθούμε επίσης· όχι μόνο για αυτόν τον Θρύλο.
Αλλά για όλους μας.
Για τη ζωή μας.
Και όπως έλεγε και ο ίδιος..
...The journey begins with curiosity
And envolves into soul-felt questions
On the stones that we walk
And choose to make our path
Some times never knowing
Other times knowing too much
Filtering out the bad that holds us back
Take hold of what is true to your hunger
A hunger that will not go away
Plans for tomorrow, they will remain
Won't you join me on the perennial quest
Reaching into the dark, retrieving light
Search for answers on the perennial quest
Where dreams are followed, and time is a test
No time for mental crutches
The maker has moved on
I will take it raw and be on my way
Those that stood beside me
I'm glad you understand
Behind these written words
I share the simple plan
To hang on to the way that we feel
From rivers of sorrow
To oceans deep with hope
I have travelled them
Now, there is no turning back
The limit, the sky
I ask my questions Why? What today?
When tomorrow?
Filtering out the bad that holds us back
Take hold of what is true to your hunger
A hunger that will not go away
Plans for tomorrow, they will remain
Won't you join me on the perennial quest
Reaching into the dark, retrieving light
Search for answers on the perennial quest
Where dreams are followed, and time is a test
(Perennial Quest)
https://www.youtube.com/watch?v=CdvENRRoTVg
https://www.youtube.com/watch?v=j3OPOYG6XIQ
Y.Γ Πολλά ευχαριστώ στον φίλο Ηλία Σιούτα , για την ιδέα και τα σχόλια.
Φωτογραφίες αρχείου "ΡΟΔΟΝ" 28 9 1998: Chris Kissadjekian / www.livephotographs.com
