Doors of the 21st Century - Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα, 22 Ιουλίου 2004

Σάββατο πρωί, 3 Ιουλίου του 1971. Η Pamela Courson βρίσκει τον Jim Morrison νεκρό στην μπανιέρα του διαμερίσματός του, νούμερο 4, στην οδό Beautreillis 17-19 στην Le Marais των Παρισίων, μετά από καρδιακή προσβολή που οφειλόταν σε υπερβολική δόση ναρκωτικών. Κατά τα λεγόμενά της φυσικά, αφού ήταν η μόνη αυτόπτης μάρτυρας. Λεγόμενα που σημειωτέων παράλλαξε πολλάκις στην πάροδο του χρόνου, εν ελλείψει νεκροψίας…
Ο Jim είχε μπει στο επάρατο 27 Club. Σαν σήμερα. Σαρανταεννέα χρόνια πίσω.

Ήταν λοιπόν Ιούλιος συγκυριακά και όταν το πανέμορφο Θέατρο του Λυκαβηττού (πόσο μου λείπει!) φιλοξένησε την τότε… σύγχρονη εκδοχή των The Doors με μπροστάρη τον Ian Astbury των The Cult, και δυστυχώς, απόντος του τσακωμένου John Densmore. Λίγες ημέρες μετά την πρωτοφανή κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος από την Εθνική του Καραγκούνη. Παρά τις πολυποίκιλες, έως και κεραυνόβλητες αντιδράσεις από τους αμετανόητους οπαδούς, δεν το έχανα με τίποτα (και) αυτό, έστω και ως αρχειοθετών!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Στη μουσική που λατρεύουμε υπάρχουν άνθρωποι που έγραψαν διαχρονικά τραγούδια και σπουδαίους δίσκους.
Υπάρχουν μουσικοί βιρτουόζοι.
Υπάρχουν αλάνια που άφησαν εποχή εξαιτίας του απελευθερωμένου και χωρίς στεγανά τρόπου ζωής τους.
Υπάρχουν παράξενοι μουσικοί που τους θυμόμαστε εξαιτίας της ιδιορρυθμίας τους.
Υπάρχουν σπουδαίοι τραγουδιστές-ερμηνευτές που έγραψαν προφητικούς και πάντα επίκαιρους στίχους.
Υπάρχουν καλλιτέχνες που δημιούργησαν καινούρια μουσικά ιδιώματα.
Και υπάρχει και ένας άνθρωπος ο οποίος μας απέδειξε ότι για να γράψεις ιστορία και να αποτελέσεις ‘’σημαία’’ της μουσικής που πρεσβεύεις, δεν θες και πολλά πράγματα. Χρειάζεται μόνο μια κιθάρα, ένας ενισχυτής, μία κλίμακα, τέσσερα ακόρντα, και μία σχολική στολή! Με την απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια να γουστάρεις τα ‘’blues’’ και να ζεις το κάθε σου live σαν να είναι το τελευταίο.  Εσύ που αυτή τη στιγμή όπως κι εγώ είσαι φυλακισμένος στο σπίτι σου εξαιτίας του κορωναϊού και διαβάζεις αυτό το κείμενο, πρώτον: σήκω απ’ την καρέκλα και υποκλίσου ή πέσε στα γόνατα και προσκύνα! Δεύτερον: άνοιξε να καταπιείς μια μπύρα! Γιατί;;;
Γιατί σήμερα έχει γενέθλια ο Angus Young!

Τιμά ο Παναγιώτης Πατσάης

Sweet Bird of Paradise

Τον Ιανουάριο του 1984 ο κόσμος ήταν πιο αισιόδοξος και η ζωή πιο απλή. Στους μουσικούς καταλόγους επιτυχιών, ακόμα και στους mainstream, μπορούσε κάποιος να βρει τραγούδια ιδιαίτερων αξιώσεων, μια και τα όρια των διάφορων «μουσικών ειδών» ήταν περισσότερο παρά ποτέ μπλεγμένα. Έτσι λοιπόν, στο UK Singles Chart πλάι στο “Where is My Man” της Eartha Kitt και το “Girls Just Want to Have Fun” της Cyndi Lauper, δε συναντούσες μόνο το “Holiday” της Madonna (το μόνο τραγούδι για το οποίο πρέπει να είναι χαρούμενη), αλλά και το “Love is a Wonderful Colour” των Icicle Works, το “King of Pain” των Police και το “This Charming Man” των The Smiths. Και κάτι άλλο, όμως: ένα τραγούδι του κυρίου Terence Charles "Snowy" White, που λεγόταν “Bird of Paradise”.

Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη

Εάν ρωτήσεις τον James Hetfield ποιό είναι το αγαπημένο του album, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου θα πάρεις την απάντηση ‘’Toys in the Attic’’. Εάν ρωτήσεις τον Slash ποιό είναι το αγαπημένο του συγκρότημα, θα τον ακούσεις μονομιάς να ξεστομίζει χαμογελώντας την φράση Αerosmith. Eάν καίγεσαι να μάθεις ποιανού το lifestyle θέλησε να αντιγράψει ο Νikki Sixx κοντεύοντας να δει τα ραδίκια ανάποδα, την απάντηση θα την βρεις στο όνομα Steven Tallarico!

Τιμά ο Παναγιώτης Πατσάης

The Game of Love (for the music)

Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη

The Game of Love (for the music)

Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη

Tο απόλυτο hard rockin’ blues album της δεκαετίας του '90 από την ηγετική φυσιογνωμία των Y&T.

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

«Άργησα να βάλω Ten Years After στα Monuments!»… Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν χαϊδεύοντας τον τομέα του hard rockin’ blues της πολυαγαπημένης μου δισκοθήκης, σταμάτησα στο “Ssssh”. «Άργησα σε σχέση με τι και με ποιόν;», ήταν η άμεση απάντηση εκ των έσω… Απλά ήρθε η ώρα του! Άλλωστε, είναι τόσο πολλά τα σημαίνοντα albums του rock, που πάντοτε κάποιο θα «προηγείται» και κάποιο θα «επακολουθεί».

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

 Ούτε ένα, ούτε δυο, μα έξι ολόκληρα χρόνια περιμέναμε κάποιοι να πραγματοποιηθεί η «υπόσχεση» του Half Note ώστε να απολαύσουμε τούτο το… πολυεργαλείο, ναι, αυτό ακριβώς!

Ανταπόκριση από τη Σοφία Μπαλή και το Χρήστο Κισατζεκιάν

Ginger Baker.
Από πού να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις.

Τιμά ο Νίκος Παπαδόπουλος