Τα μέλη της μπάντας των WITHERFALL κάθε άλλο παρά άγνωστα είναι στους Heavy Metal κύκλους.
Εδώ έχουμε τον κιθαρίστα Jake Dreyer (ICED EARTH, KOBRA AND THE LOTUS, WHITE WIZZARD), να κινεί τα νήματα της μπάντας.
Tον φοβερό και τρομερό τραγουδιστή Joseph Michael (WHITE WIZZARD), τον ντράμερ Adam Sagan (CIRCLE II CIRCLE, INTO ETERNITY) ο οποίος δυστυχώς έφυγε απ την ζωή στις 7 Δεκεμβρίου του 2016 όταν το άλμπουμ ήταν στο τελικό στάδιο της παραγωγής.
Όντας το τελευταίο δείγμα γραφής για αυτόν τον πολυτάλαντο ντράμερ, το άλμπουμ “Nocturnes And Requiems” είναι αφιερωμένο στην μνήμη του.
Στο μπάσο συναντάμε τον Anthony Crawford. Συνθέτης - παραγωγός ο οποίος έχει συνεργαστεί με ονόματα όπως (Justin Timberlake, Peabo Bryson, Howard Hewett, Shalamar, Kirk Whalum, Phil Perry, Glen Jones και Karen Briggs).
Να προσθέσω εδώ ότι δεν παίζει να έχει ξανά συνεργαστεί με αμιγώς Ηeavy Μetal μουσικούς. Φαίνεται ότι ο άνθρωπος δεν έχει τα δικά μας κολλήματα... ξέρετε, αυτά τα οπαδικά και κομπλεξικά.
Επιτέλους το διακρίνεις κατά την ακρόαση του άλμπουμ, θα καταλάβεις ότι το μουσικό οικοδόμημα των WITHERFALL χτίστηκε κατά πολύ μεγάλο μέρος στην δική του μουσική ευφυΐα αλλά και του Jake ασφαλώς. Ας ελπίσουμε ότι θα μείνει στην μπάντα ως ενεργό μέλος.

Αφού λοιπόν συστηθήκαμε για τα καλά να περάσουμε στο ζουμί γιατί ως ακροατές αυτό μας ενδιαφέρει περισσότερο από όλα.
Όταν για πρώτη φορά και εντελώς κατά λάθος, πάτησα το play στο διαδίκτυο σε ένα από τα τραγούδια τους το όποιο δεν ήταν άλλο από το “Portrait” (το εναρκτήριο του άλμπουμ), από το πουθενά ένιωσα συναισθήματα φίλοι μου! Ένιωσα τον εαυτό μου να απομονώνει οτιδήποτε με ενοχλούσε εκείνη την στιγμή από τον έξω κόσμο. Απορροφήθηκα από την ένταση της στιγμής που η μουσική του δημιουργούσε, ένα πέπλο ας το πούμε ασφάλειας, με ένα μαγικό τρόπο όλα έγιναν απλά.
Γρήγορο μπάσιμο, ούτε εισαγωγές ούτε τίποτα. Τόσο μεγαλειώδες Ρower Ηeavy Μetal χωρίς κλισέ στο σύνολο του, από κιθαριστική πλευρά άψογο! Κάθεσαι κι αναπολείς χαμένες πατρίδες στην μουσική.
Τελικά δεν έχουν χαθεί όλα. Όσες φορές και να το ακούσεις δεν το χορταίνεις.

Γρήγορες κιθάρες, το rhythm session συμπαγές σαν τοίχος νερού που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα του και όταν πρέπει, μελωδίες και εναλλαγές συναισθημάτων με mood σκοτεινό που σε εγκλωβίζει μέσα του.
Φωνητικά, σε όλο το άλμπουμ δεν το συζητώ καν, με μια λέξη εκπληκτικά. Όλα τώρα αρχίζουν να φαίνονται καθαρά. Ήταν αρκετό για να μπω στην διαδικασία να αγοράσω το cd και εκεί άρχισαν όλα. Οπότε δεν σταματάμε εκεί…
Έχει κι άλλο καθώς μπαίνει το δεύτερο κομμάτι “What We Are Dying For” και ξεκινώντας ακόμα πιο γρήγορα απ' το πρώτο, με riffs που δεν περιμένεις αυτό που θα επακολουθήσει. Χωρίς να το καταλάβεις, η μπάντα συνθετικά θα σε πάει ένα ταξίδι.
Από τα γρήγορα μέρη περνάμε σε καταστάσεις άλλες, με χαλί τις μελωδίες, σχεδόν απόκοσμη ατμόσφαιρα σε ρίχνει τόσο που θες να μείνεις εκεί για λίγο. Ακουστικά περάσματα - μελωδίες φίλε μου, ακουστικά παιχνιδίσματα με συμμετοχή όλων των οργάνων.
Η μπάντα όμως σε επαναφέρει εύκολα στο τέλος του κομματιού όπως ξεκίνησε. Τι να πω αριστούργημα. Μου αρέσει όταν ένα γκρουπ παίζει με ότι όπλα διαθέτει για να μου κρατήσει τις αισθήσεις ζωντανές κατά την ακρόαση, να με εγκλωβίσει μέσα στην μουσική. Σε καμία των περιπτώσεων αυτό το άλμπουμ δεν πρέπει να το περάσουμε επιδερμικά γιατί χάνεται η ουσία του όλου.

Το “Act II” ακολουθεί, και η μόλις ένα λεπτό διάρκεια του δεν είναι τίποτα άλλο από μια (να μου επιτραπεί η έκφραση) ψευδό-εισαγωγή, γιατί απλά περνάνε τα δάχτυλα για να ξεμουδιάσουν πάνω στην ταστιέρα. Απλό φαίνεται αλλά στο άλμπουμ έχει την λογική να υπάρχει.
“Sacrifice” τίτλος που έχουν κατά κόρον χρησιμοποιήσει καλλιτέχνες από όλα τα ήδη της μουσικής, το βρίσκεις παντού, αλλά ότι έχει τέτοιο τίτλο γιατί είναι τόσο εξωφρενικά μαγευτικό?
Αυτό που θα ακούσετε εδώ θα σας αφήσει με το στόμα ορθάνοικτο, είναι από τα τραγούδια που θες να σηκωθείς (πρώτα θα σηκωθεί η πέτσα σου) από την καρέκλα και να αρχίσεις να τρέχεις προς άγνωστη κατεύθυνση. Πόσο μεγαλείο έχει η μουσική μας παίδες? Πόσο ταλέντο μπορεί να κρύβεται εκεί έξω? Δεν θέλω να φανώ αιρετικός αλλά η αγορά του νέου ICED EARTH (έφερα στην τύχη ένα γκρουπ, μην το δέσουμε κιόλας) μπορεί να περιμένει. Αυτή του “Nocturnes And Requiems” όχι! Είμαστε πλέον στα μισά του άλμπουμ δεν περιμένω περισσότερα αλλά….

Έρχεται το “The Great Awakening” με την ανατριχιαστική του εισαγωγή παραμορφωμένη. Μελωδία, απόκοσμα φωνητικά αφηγηματικού χαρακτήρα σε όλη την διάρκεια του να ηρεμεί την κατάσταση που έχει φορτίσει σε επικίνδυνο σημείο όλο το μέχρι τώρα άλμπουμ. Κάτι σαν παύση να πάρουμε μια ανάσα.
Για να μπει το “End Of Time”. Για περίπου δέκα λεπτά η μπάντα συνεχίζει να μας εκπλήσσει με τον ατόφιο συμπαγή της ήχο και την παραγωγή να βοηθά σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα, αφού ως ακροατές αυτό κρίνουμε.
Εκπληκτικά θέματα στις κιθάρες ξανά και ξανά. Εναλλαγές ρυθμών leads παντού, πανέμορφη σύνθεση, σε εγκλωβίζει, δεξιοτεχνία πλημμυρισμένη με συναισθήματα.

Μου αρέσει που τα μέλη της μπάντας προσφέρουν συνθετικά όλο τους το είναι. Χωρισμένο σε τρία μέρη συνεχόμενα χωρίς διακοπές ξεδιπλώνεται στα αυτιά σου ότι καλύτερο μπορείς να περιμένεις απ' αυτής της εμβέλειας μουσικούς.
Το “Finale” που ακολουθεί, δεν βρίσκεται στην σωστή του θέση μιας και είναι προτελευταίο… ή μήπως όχι?
Θα μπορούσε να ήταν στην αρχή του άλμπουμ ή στην μέση. Όχου τώρα, εκεί θα κολλήσουμε?
Με διάρκεια κάτι λιγότερο από δυο λεπτά είναι ένας μεταλλικός ψυχεδελικός αποπροσανατολισμός και τίποτα λιγότερο, απόκοσμα όμορφος.

Το “Nocturnes And Requiems” κλείνει με το “Nobody Sleeps Here”. Ακριβώς όπως στη αρχή του άλμπουμ, έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε ένα πολύ καλό τραγούδι που με όλα αυτά που έγραψα παραπάνω νομίζω ότι δεν έχουμε να περιμένουμε κάτι λάθος ή κάτι το κακό από μια μπάντα που με ξάφνιασε φέτος με την κυριολεκτικά διαμαντένια κυκλοφορία της.
Ντεμπούτο που αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον εάν αυτό είναι εφικτό και για δεύτερη κυκλοφορία. Αρκεί μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα εεε?
Η αποτυχία από την επιτυχία κρέμεται σε μια κλωστή.

Τα μέλη της μπάντας κρίνονται αξιόπιστα απ' αυτήν την συγκεκριμένη δουλεία τους.
Ελπίζω στο μέλλον να έχουμε νέα τους και μάλιστα σύντομα. Χρειαζόμαστε τέτοιες κυκλοφορίες, χρειαζόμαστε το Ηeavy Μetal οξυγόνο για να κρατήσει την φλόγα αναμμένη. Για μένα μια από τα καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς έως τώρα.
Απλό jewel case, το εξώφυλλο του επιμελήθηκε ο Kristian Wåhlin (BATHORY, THE BLACK DAHLIA MURDER, WINTERSUN)

Η επιλογή πάντα δική σας να θέλετε συνυπάρξετε με το “Nocturnes And Requiems” ή όχι.

https://witherfall.com/home