Και δηλαδή δεν υπάρχει στιγμή να ηρεμήσει η ψυχή σου για να ακούσεις κάτι και να νιώσεις.
Δεν υπάρχει στιγμή πια που να έχεις μια ολοκληρωμένη άποψη για κάτι και να μην ποδοπατηθείς.
Να μην έχεις το θάρρος να πεις ότι, ναι ρε φίλε σου αρέσει αυτό που ακούς για τους χίλιους λόγους ή δεν σου αρέσει για άλλους τόσους.
Δεν υπάρχει στιγμή πια που να έχεις μια ολοκληρωμένη άποψη για κάτι και να μην ποδοπατηθείς.
Να μην έχεις το θάρρος να πεις ότι, ναι ρε φίλε σου αρέσει αυτό που ακούς για τους χίλιους λόγους ή δεν σου αρέσει για άλλους τόσους.
Και κάπου εκεί έρχεται ο "από κάπου" και λέει...
No growls as yet ?
Τι να πεις πια.
No growls as yet ?
Τι να πεις πια.
Αλίμονο δε, αν δεν ανήκεις στην κλίκα των "λίγων"... των αυλικών των "κάποιων" θα νιώσεις μέχρι και τις πέτρες που εκτοξεύονται μέσα από τα παραθυράκια των comments, γιατί στα μηνύματα δεν παίζει τέτοιο σενάριο. Όλα συμβαίνουν "φανερά" αλλά στα απρόσωπα. Στην απόσταση.
Και ενώ -όπως πια τείνει να γίνει συνήθεια και αν λείψει θα μας κακοφανεί κιόλας- άρχισε πάλι η κλωτσοπατινάδα για το καινούργιο OPETH (ναι, ξεχάσαμε κιόλας τους TooL, γλίτωσαν λίγο οι άνθρωποι!), οι ίδιοι οι OPETH γλεντούν για άλλη μια φορά καινούργιο άλμπουμ τους.
Το νούμερο 13.
Τριάντα χρόνια μουσικής. Τριάντα χρόνια μιας ιστορίας που δεν περνά και στο ντούκου. Μουσικοί και μουσική. Και μέσα από τους OPETH έχουν περάσει ουκ ολίγα από μουσικά ιδιώματα.
Το In Cauda Venenum είναι ένα θεσπέσιο άλμπουμ, ναι.
Περνώντας από τη Σκύλα στη Χάρυβδη για να σταθεροποιηθούν κάπου και κάποτε και αυτό το κάπου μοιάζει να είναι το In Cauda Venenum και είναι τώρα.
Από την εποχή που άλλαξαν ουσιαστικά ένας έντονος πειραματισμός έβγαινε στα άλμπουμ τους τα τελευταία 10 με 15 χρόνια περίπου.
Κάθε δίσκος τους να δίνει κάτι το διαφορετικό που κάποιοι από τους οπαδούς στους να ακολουθούν εκεί που κάποιοι άλλοι φεύγουν.
Οι OPETH ή ο Åkerfeldt αν θες μεγαλώνουν και μαζί με αυτούς και η μουσική τους.
Αλλάζουν χαρακτήρες, ιδέες, στυλ.
Εμπειρίες και γνώσεις που δεν έχει κάποιος 30 ή 20 χρόνια πριν και που βγαίνουν πολύ αργότερα.
Βρες μου κάποιον που δεν αλλάζει. Δεν μετακινείτε ή δεν διαφοροποιείτε.
Αλίμονο! Πόσο μονότονα και αδιάφορα θα ήταν όλα.
Και έρχομαι σε κουβέντα του Μάικ...
“I don't see the point of playing in a band and going just one way when you can do everything.”
Το νούμερο 13.
Τριάντα χρόνια μουσικής. Τριάντα χρόνια μιας ιστορίας που δεν περνά και στο ντούκου. Μουσικοί και μουσική. Και μέσα από τους OPETH έχουν περάσει ουκ ολίγα από μουσικά ιδιώματα.
Το In Cauda Venenum είναι ένα θεσπέσιο άλμπουμ, ναι.
Περνώντας από τη Σκύλα στη Χάρυβδη για να σταθεροποιηθούν κάπου και κάποτε και αυτό το κάπου μοιάζει να είναι το In Cauda Venenum και είναι τώρα.
Από την εποχή που άλλαξαν ουσιαστικά ένας έντονος πειραματισμός έβγαινε στα άλμπουμ τους τα τελευταία 10 με 15 χρόνια περίπου.
Κάθε δίσκος τους να δίνει κάτι το διαφορετικό που κάποιοι από τους οπαδούς στους να ακολουθούν εκεί που κάποιοι άλλοι φεύγουν.
Οι OPETH ή ο Åkerfeldt αν θες μεγαλώνουν και μαζί με αυτούς και η μουσική τους.
Αλλάζουν χαρακτήρες, ιδέες, στυλ.
Εμπειρίες και γνώσεις που δεν έχει κάποιος 30 ή 20 χρόνια πριν και που βγαίνουν πολύ αργότερα.
Βρες μου κάποιον που δεν αλλάζει. Δεν μετακινείτε ή δεν διαφοροποιείτε.
Αλίμονο! Πόσο μονότονα και αδιάφορα θα ήταν όλα.
Και έρχομαι σε κουβέντα του Μάικ...
“I don't see the point of playing in a band and going just one way when you can do everything.”
Είναι τόσο απλά.
Στο In Cauda Venenum δεν έρχεται η έκπληξη. (Το The Garroter τι κομμάτι!)
Συναντιέσαι όμως με την εξέλιξη των ιδεών. Της ανάγκης εκείνης να ακουστεί κάτι άλλο. Και αυτό το άλλο έρχεται πιο μεστό αυτή τη φορά. Ποιο συγκεντρωμένο στο στόχο του τι θέλει ο δημιουργός να πει. Πως να εκφραστεί και τι να στιγματίσει με τους στίχους. Πως να εξωτερικεύσει με τα φωνητικά τα συγκεκριμένα τις ιστορίες του.
Τρία μουσικά ιδιώματα ριγμένα στην παλέτα του. Πότε το ένα έντονο και πότε το άλλο αλλά στην ουσία η ένωση και των τριών βγάζει το χρώμα OPETH και αυτό πια είναι που τους χαρακτηρίζει κιόλας. Με το που θα ξεκινήσει ένα κομμάτι καταλαβαίνεις αμέσως από που έρχεται.
Και έτσι είναι ο τρόπος του στο έτος 2019.
Υπάρχει η υπογραφή OPETH πάνω σε ρετρό χαρτί τυπωμένη και αυτό δεν αλλάζει.
Στο In Cauda Venenum δεν έρχεται η έκπληξη. (Το The Garroter τι κομμάτι!)
Συναντιέσαι όμως με την εξέλιξη των ιδεών. Της ανάγκης εκείνης να ακουστεί κάτι άλλο. Και αυτό το άλλο έρχεται πιο μεστό αυτή τη φορά. Ποιο συγκεντρωμένο στο στόχο του τι θέλει ο δημιουργός να πει. Πως να εκφραστεί και τι να στιγματίσει με τους στίχους. Πως να εξωτερικεύσει με τα φωνητικά τα συγκεκριμένα τις ιστορίες του.
Τρία μουσικά ιδιώματα ριγμένα στην παλέτα του. Πότε το ένα έντονο και πότε το άλλο αλλά στην ουσία η ένωση και των τριών βγάζει το χρώμα OPETH και αυτό πια είναι που τους χαρακτηρίζει κιόλας. Με το που θα ξεκινήσει ένα κομμάτι καταλαβαίνεις αμέσως από που έρχεται.
Και έτσι είναι ο τρόπος του στο έτος 2019.
Υπάρχει η υπογραφή OPETH πάνω σε ρετρό χαρτί τυπωμένη και αυτό δεν αλλάζει.
Ακούγοντας το άλμπουμ προσπάθησα να ξεχάσω το όνομα που το συνοδεύει. Την ιστορία που έχει γράψει και το βαρύ παρελθόν που σέρνει.
Σαν μεμονωμένο άκουσμα είναι ένα εξαίσιο άλμπουμ. Αδυνατώ όμως να σταματήσω το μυαλό μου να πηγαίνει πίσω αλλά το καταφέρνω στο τέλος.
Θέλω να ακούσω κάτι καινούργιο από αυτούς. Αν θέλω κάτι άλλο πάω στη δισκοθήκη μου, διαλέγω και το βάζω να παίζει... Απλό.
Δεν θέλω να ακούω επαναλήψεις από μουσικούς. Πολλές φορές μπορεί να μην πετύχει το πείραμα. Ε, και τι με αυτό? Πάμε αλλού και παρακάτω.
Από τη στιγμή όμως που ο κάθε καλλιτέχνης -και στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Mike- γουστάρει αυτό που κάνει και έχει κάθε λόγο να το κάνει έτσι, εμάς μας περισσεύει.
Για μένα που ζω μόνιμα στη Σουηδία και ξέρω τη γλώσσα πια θέλω να τονίσω πως ήταν μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη η Σουηδική έκδοση, μιας και μπορώ να καταλάβω ακόμα καλύτερα την έκφραση του στα lyrics και υπάρχει μεγάλη διαφορά τελικά.
Υπάρχουν όλα στο καινούργιο άλμπουμ. Και ταχύτητες και ήπιες στιγμές. Και όμορφες κιθαριστικές στιγμές έντονες και αρμονικές. Φωνές και περιστατικά που ξεχύνονται από δω κι από κει μαρτυρώντας τις επιρροές της μπάντας. Και λέω της μπάντας γιατί δουλεύουν όλοι μαζί για το αποτέλεσμα που χρεώνεται πολλές φορές μόνο ο Åkerfeldt.
(Και να είστε σίγουροι πως αν κάτι δεν πήγαινε καλά θα είχε σκορπίσει η ομάδα από χρόνια, κανείς δεν κάθετε με το ζόρι σε μπάντες που δεν περνάει καλά).
(Και να είστε σίγουροι πως αν κάτι δεν πήγαινε καλά θα είχε σκορπίσει η ομάδα από χρόνια, κανείς δεν κάθετε με το ζόρι σε μπάντες που δεν περνάει καλά).
Οι OPETH δεν θέλουν συστάσεις πια.
Μόνο αυτούς που θέλουν να ακούσουν το καινούργιο τους άλμπουμ. Ή τους ακούς και τους αγαπάς για άλλη μια φορά ή τους ακούς και δεν... οπότε (όπως είπα...) πας παρακάτω.
Όλα τα άλλα είναι... "να 'χαμε να λέγαμε".
'Άλλωστε ποιος περιμένει να ανοίξει τα μάτια του και τα αυτιά του από τις παρουσιάσεις που κάνουμε εμείς οι κάποιοι πια.
Υπάρχουν τα τραγούδια και όλο το άλμπουμ πια παντού.
Έχει κυκλοφορήσει κιόλας οπότε πράξτε ανάλογα.
Με ήθος παιδιά. Επίπεδο.
✍ Eleni Liverakou Eriksson (ECLECTIC SHADOWS team)
________________________________________________
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα συγκροτήματα και τους μουσικούς που με έμαθαν να γίνω μουσικόφιλος και να με ξεκολλήσουν από τον βαλτό του οπαδισμού.
Ένα εκ των οποίον είναι και οι OPETH.
Οι Σουηδοί εδώ και μια δεκαετία ανήκουν σε άλλη κλίμακα, ίσως σε μια άλλη μουσική διάσταση. Φαίνεται πλέον ξεκάθαρα η απόλυτη κυριαρχία τού Åkerfeldt στην μπάντα, τους οδηγεί εκ του ασφαλούς σε μια σειρά δισκογραφικών πειραματισμών με ουσία και τον στόχο που έχει εκείνος οριοθετήσει για το μέλλον τους.
Τώρα εάν αυτό επιτύχει ή όχι δεν είναι δική μου η δική σου ευθύνη.
Ένα εκ των οποίον είναι και οι OPETH.
Οι Σουηδοί εδώ και μια δεκαετία ανήκουν σε άλλη κλίμακα, ίσως σε μια άλλη μουσική διάσταση. Φαίνεται πλέον ξεκάθαρα η απόλυτη κυριαρχία τού Åkerfeldt στην μπάντα, τους οδηγεί εκ του ασφαλούς σε μια σειρά δισκογραφικών πειραματισμών με ουσία και τον στόχο που έχει εκείνος οριοθετήσει για το μέλλον τους.
Τώρα εάν αυτό επιτύχει ή όχι δεν είναι δική μου η δική σου ευθύνη.
Εάν ας πούμε δεν υπήρχε πειραματισμός αυτόματα ότι έχεις ζήσει μέχρι σήμερα και σε έχει οδηγήσει στην απόλυτη αγάπη απλά δεν θα υπήρχε. Είτε έχεις ταυτιστεί με οποιοδήποτε είδος ή ήχο. Τότε θα είχαμε ένα τίποτα μπροστά μας. Αυτό με την σειρά του είναι αυτονόητο τι θα σήμαινε.
Ο δημιουργός επιχειρεί και εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι ένα απλό... click. Είναι δικαίωμα του καθενός να επικροτήσει ή να απορρίψει την μουσική.
Άλλο είναι να λέω την γνώμη μου και άλλο να κριτικάρω.
Εάν έχω επιχειρήματα και μπορώ να τα τεκμηριώσω ακόμα καλύτερα για όλους.
Ο δημιουργός επιχειρεί και εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι ένα απλό... click. Είναι δικαίωμα του καθενός να επικροτήσει ή να απορρίψει την μουσική.
Άλλο είναι να λέω την γνώμη μου και άλλο να κριτικάρω.
Εάν έχω επιχειρήματα και μπορώ να τα τεκμηριώσω ακόμα καλύτερα για όλους.
Ο φετινός δίσκος των OPETH είναι δυο βήματα μπροστά και ένα πίσω. Δεν θα με ενδιέφερε τελικά εάν ήταν κάτω από την δική τους ταμπέλα ή ας πούμε Mikael Åkerfeldt project and friends.
Μένω μόνο σ’ αυτό που μου προσφέρουν οι μουσικοί. Μπας και ξεστραβωθώ κι άλλο.
Να διογκωθούν τα εγκεφαλικά μου κύτταρα πιο πολύ.
Θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω ένα Deliverance ή ένα Blackwater Park αλλά αυτό είναι πλέον ουτοπικό.
Ποιητικό, σκοτεινό, ενδιαφέρον και διαφορετικό.
Και η ζωή συνεχίζεται αγαπητοί μου. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
✍ Halo of Thorns (ECLECTIC SHADOWS team)
___________________________________________
