Το γεγονός του εσωτερισμού που έχει φέρει αυτή η άθλια κατάσταση που ζούμε τον τελευταίο μήνα, έχει πολλά αρνητικά αλλά έχει και πολλά θετικά από όποια πλευρά και το δει κανείς. Αν το φιλοσοφήσει κανείς πιο βαθιά, η καραντίνα δεν είναι μόνο μέσα στο σπίτι και την ασφάλεια της οικογενειακής θαλπωρής. Όλος ο πλανήτης και η ζωή σε αυτό τον ρημαδότoπο και χρόνο βρίσκεται σε μια απομόνωση. Το μόνο που πρέπει κατ εμέ να εξετάσουμε είναι η κρίση ιδεών και κατ’ επέκταση το σαθρά δομημένο καθεστώς της άγνοιας και της αποβλάκωσης των μαζών. Όλα αποσκοπούν στην εξαθλίωση των πάντων ώστε να μας φέρουν στο τέλειο αδιέξοδο. Ζεις στο τώρα και στο εδώ και έχεις απομονωθεί και είσαι εξοργισμένος με το κάθε τι.
Κρίνεις και αναπαράγεις την κάθε βλακεία χωρίς να το ξέρεις. Συνωμοσίες πάνω στις ίδιες υπάρχουσες αυταπάτες, καλά δομημένες ανοησίες των επίδοξων κραταιών αυτού του κόσμου. Και μεις αυτό το ονομάζουμε πολιτισμό.

Πέρα από αυτό το κουραστικό εισαγωγικό και πιο πέρα ακόμα αυτό που εννοούμε πολιτισμό βρίσκονται σε κοινή ρώτα κάποιες ανθρώπινες άξιες και βαθυστόχαστες σκέψεις.
Η μουσική είναι όπλο ειρήνης και σύνδεσης των λαών κάτω από μια στέγη. Το ίδιο συμβαίνει σε όλες της πηγές τέχνης. Ένας μουσικός, ζωγράφος, γλύπτης, μελετητής (και πάει λέγοντας) της γνώσης έχει μεγάλο χάρισμα. Τους ζηλεύω πραγματικά (με την καλή έννοια πάντα) γιατί μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα και αποτυπώνουν ιδέες και περνούν μηνύματα, τέτοια που κανείς πολιτικός ή αναλυτής δεν θα μπορούσα ούτε στα πιο κρυφά όνειρα του. Εάν μπορούν ακόμα να ονειρεύονται αυτοί οι άνθρωποι. Το κεφάλι αυτών που κάνουν “κουμάντο” είναι τόσο άδειο όσο και ο κενός χώρος όλου του σύμπαντος μαζί.