Πριν μιλήσουμε για το φρέσκο σου δίσκο, επέτρεψε μου να καταρχάς να συστηθώ, υπάρχει λόγος! Με λένε Χρήστο και γεννήθηκα το 1966 στην Αθήνα της Ελλάδας, στη τότε ξεχωριστή γειτονιά της Κυψέλης όπου γεννήθηκες και συ το 1962!
«Ω, σοβαρά μιλάς; Δεν το πιστεύω, τέλεια! Αναρωτιέμαι, πώς είναι εκεί τα πράγματα τώρα Χρήστο;»
Για να είμαι ειλικρινής, ήταν που ήταν δύσκολα εδώ και χρόνια, τώρα με την πανδημία είναι ακόμη πιο ζόρικα…
«Ω Θεέ μου, φυσικά…»
…Όπως καταλαβαίνεις θα μπορούσαμε να είμαστε γείτονες Tommy αν δεν μεταναστεύατε. Και στα πιο τρελά μου όνειρα, να παίζαμε μαζί στο ίδιο σχήμα, είμαι μπασίστας!... Να ξέρεις, η περιοχή μας γέννησε σημαντικά σχήματα της Ελληνικής Rock Σκηνής τις δεκαετίες των 60’ς & ‘70’ς (σ.σ.: το να αναφέρω στον Tommy Lee το Σιδηρόπουλο, τη Σπυριδούλα, τον Πουλικάκο θα ήταν άτοπο!!!)
«Σοβαρά; Οκει, δεν το ήξερα αυτό…»
Συγχώρα με, μα δεν ξέρω αν ζουν ακόμη και οι δυο σου γονείς… Η Βούλα Παπαδημητρίου και ο David Lee Thomas Bass.
«Δυστυχώς όχι… Η μάνα μου ήταν βέρα Ελληνίδα και ο πατέρας μου Αμερικάνος, μα έχουν αποδημήσει και οι δύο…»
Λυπάμαι πολύ. Στα αναφέρω όλα αυτά επειδή διάβασα πως δήλωσες ότι έτσι και κερδίσει τις εκλογές ο ανεκδιήγητος Trump, θα μεταναστεύσεις εδώ, στην γενέθλια πατρίδα σου!...
«Μα το Θεό! Ήδη κάνω έρευνα για κανένα όμορφο σπίτι στη Μύκονο φίλε (σ.σ.: στο σημείο αυτό κυριολεκτικά βαράει παλαμάκια), θα είναι όνειρο! Μα να σου πω κάτι; Δε με νοιάζει! Βασικά, ανεξάρτητα του αν ξαναβγεί αυτός ο μαλάκας, εκεί θα καταλήξω ούτως ή άλλως: στα πάτρια εδάφη! Το ονειρεύομαι. Οπότε θα το πραγματοποιήσω. Το χρειάζομαι. Θα αποκτήσω σίγουρα λοιπόν και ένα σπίτι στη γενέθλια χώρα μου. Η Ελλάδα έχει τόσο πολλά όμορφα νησιά. Και η Μύκονος είναι από αυτά η πιο… διασκεδαστική»
Αντιλαμβάνομαι. Ας μιλήσουμε τώρα για την νέα σου κυκλοφορία. Είμαι σίγουρος πως γνωρίζεις ότι η λέξη “Andro” είναι Ελληνική, συνθετικό που γεννά η λέξη Άνδρας. Πες μας λοιπόν τι σε ώθησε να βαπτίσεις αυτή την κυκλοφορίας σου έτσι. Να υποθέσω πως θα υπάρξει και δεύτερο μέρος εν ονόματι Gyny, ή μήπως κάνω λάθος;
«(σ.σ.: γελά γοερά) Αυτό θα είχε μεγάλη πλάκα, πράγματι.
Διάβασα ότι τα δεκατρία τραγούδια εκπροσωπούν για σένα την ανδρική και τη γυναικεία πλευρά της μουσικής, πλευρές εξίσου σημαντικές.
«Ναι, πράγματι. Πλάκα θα είχε. Ο λόγος που το ονόμασα “Andro” δεν ήταν προσχεδιασμένος. Προέκυψε με το που ολοκλήρωσα το υλικό του δίσκου. Με το που άρχισα να βάζω τα πράγματα σε μια σειρά μετά από μακροχρόνια εσωτερική πάλη που αφορούσε την τύχη του, έπρεπε να ξεχωρίσω την Θηλυκή του ενέργεια από την Ανδρική του ενέργεια. Όμως με το που συνέβηκε αυτό, ξάφνου όλα ξεκαθάρισαν και σαν να ξύπνησα, φώναξα “αυτό είναι φίλε, εδώ είμαστε, εδώ έχουμε από τη μια την Ανδρική Φύση και από την άλλη τη Γυναικεία!”. Ξαφνικά όλα μπήκαν στη θέση τους»
Κατανοητό. Αφού είναι έτσι όμως, πώς και δεν επέλεξες ολόκληρη τη λέξη ώστε να ονομάζεται “Androgyny”, μα μονάχα το πρώτο της συνθετικό;
«Σωστά, όμως κακά τα ψέματα, πιο εύκολα προφέρει μα και θυμάται κάποιος τη λέξη Andro από την λέξη Androgyny…»
Πράγματι. Όπως συνέβη λοιπόν και με τις προηγούμενες μουσικές μεταμορφώσεις σου με τους Methods of Mayhem, τους Skrillex και τους Zedd and Deadmaus, έτσι και φέτος παρουσιάζεις στους ακόλουθούς σου ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που έχτισες σαράντα χρόνια με τους Motley Crue.
«Ανέκαθεν! Ανέκαθεν μου άρεσαν οι ανατροπές, γουστάρω να παραμένω απρόβλεπτος και να ξαναγράφω από την αρχή το εκάστοτε σενάριο!»
Μα το ξέρω! Απλά τα εκατό εκατομμύρια δίσκων που έχετε πουλήσει με τους Motley Crue σε θέλουν πάνω από όλα μέλος μιας hard & heavy rock μπάντας που έγραψε ιστορία. Στο “Andro” όμως δεσπόζει το hip-hop, rap, r’n’b, electro έως και το industrial metal του single “Knock me Down”. Προσβλέπεις σε ένα νέο target group νέων οπαδών;
«…Δε θα το έλεγα. Όχι εκ προθέσεως. Άλλωστε να πας πίσω στις απαρχές της προσωπικής μου καριέρας ξεκινώντας με το project των Methods of Mayhem, ανακαλύπτεις πως πάντοτε διασταύρωνα, ξεχείλωνα και δοκίμαζα τα όρια των μουσικών ιδιωμάτων, στην προσπάθειά μου να ανακαλύψω ίσως ένα νέο μουσικό υβρίδιο. Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο λοιπόν εκ μέρους μου αυτό…
Μα το ανέφερα, ξέρω!
«Έτσι. Ήμουν, είμαι και θα παραμείνω αμετανόητος οπαδός τόσο μα τόσο πολλών διαφορετικών ιδιωμάτων μουσικής που ένας δίσκος σαν και το “Ando” είναι απλά άλλη μια εκδοχή αυτής της μου της μανίας. Άλλο ένα βήμα μπρος!»
Αντιλαμβάνομαι. Άλλωστε όπως κι εσύ, η μόνη αλλεργία που έχω είναι αυτή που μου προκαλεί η Κακή Μουσική!
«Αυτό ακριβώς φίλε! Αυτό! Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό. Όποτε πάω σε εστιατόριο και με ρωτούν μήπως έχω κάποια αλλεργία σε κάτι, τους απαντώ “ναι, έχω μια, στην Κακή Μουσική!”
Θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας λίγα λόγια για κάποιους από τους καλεσμένους συνεργάτες σου σε αυτό το άλμπουμ. Τους λόγους που τους επέλεξες ανάμεσα σε αμέτρητους άλλους. Πάμε λοιπόν :
Killvein
«Τον παρακολουθώ κάποια χρόνια τώρα και με κέρδισε αμέσως το επιθετικό του πνεύμα, όπως και ο σκεπτόμενος χαρακτήρας των στίχων του. Ραπάρει μοναδικά. Πράγμα που τον έβαλε στη λίστα των ιδανικών συνεργατών μου»
Lucas Rossi (στη διασκευή του Prince “Rockstar Supernova)
«Αυτός είναι χρόνια συνεργάτης μου όπως θα ξέρεις. Φωνάρα! Το φαλτσέτο του είναι υπέροχο και παραπέμπει ξεκάθαρα στον Prince του οποίου παραμένω βαμμένος οπαδός! O Lucas θα είναι μια για πάντα επιλογή μου. Ταλαντούχος και υποτιμημένος!»
Pavin Mukhi
«Τυπάρα! Θεός. Τον ξέρω χρόνια. Λατρεύω τους Foreign Beggars!»
Push Push
«Ωωω. Νότια Αφρική μάγκα μου! Όπως και με τους υπόλοιπους, την παρακολουθώ χρόνια και ανέκαθεν μου θύμιζε φωτοβολίδα! Έπρεπε να τη φέρω δίπλα μου κάποια στιγμή. Η χροιά της. Η προφορά της. Το εκρηκτικό ταμπεραμέντο της. Με το που έπιασε στο στόμα της το “Tops” δικαιώθηκα. Με το που μπήκε εδώ (σ.σ: μου δείχνει το home studio του) με άφησε άφωνο!»
Να’σαι καλά. Είμαι όμως πολύ περίεργος να μάθω τι όργανα έχεις παίξει σε αυτό το δίσκο πέρα από πλήκτρα. Π.χ. σε ποια τραγούδια έχεις παίξει φυσικά τύμπανα και σε ποια έχεις κάνει προγραμματισμό;
«Βασικά τα έκανα και τα δυο εδώ μέσα. Συνυπάρχει ένας συνδυασμός και των δύο. Παραδείγματος χάριν στο “You Dancy” παίζω φυσικά τύμπανα. Όπως και το single “Knock Me Down” περιέχει φυσικά τύμπανα. Πάντως όπως είπα, εδώ θα βρεις και τα δυο. Ίσως λίγο περισσότερο προγραμματισμένα τύμπανα και λίγο λιγότερο φυσικά κρουστά ώστε να υπάρχει και το ανθρώπινο στοιχείο (σ.σ.: αυτό ξαναπές το!!!)»
Μάλιστα. Είχες εξαρχής αποφασίσει να μη γράψεις στίχους για κανένα τραγούδι αποζητώντας το αυτό από κάθε συνεργάτη σου; Πώς κι έτσι;
«Συνειδητά. Είναι πολύ προσωπική υπόθεση. Ουδέποτε μου άρεσε να υπαγορεύω σε ένα καλλιτέχνη τι θα τραγουδήσει. Ανέκαθεν υπήρξα ορθάνοικτος στο να ακούσω τι ακούει κάθε ένας τους. Νιώθω πολύ άβολα να σ\τους “επιβάλω” τα δικά μου λόγια. Κι ας ξέρω πως αμέτρητοι άλλοι εκεί έξω γράφουν οι δημιουργοί και τους στίχους και τους παραδίδουν προς ερμηνεία. Εγώ δεν το θεωρώ αυτό αυθεντικό. Τέλος»
Καταλαβαίνω. Έχεις να μας πεις νεότερα και από τα των Motley Crue; Η φετινή σας μεγαλόπνοη περιοδεία με Def Leppard, Poison & Joan Jett ήταν άλλο ένα θύμα του καταιγιστικού Covid-19!...
«Άστο… Ξέρω πολύ καλά. Από όσο ξέρω ως τώρα πάντως αυτό που πρόκειται να συμβεί είναι μια απλή μετατόπιση του όλου σκηνικού για του χρόνου την ίδια εποχή. Ιούνιο του 2020 το ξεκινήσαμε, Ιούνιο του 2021 με το καλό θα γίνει. Άλλωστε μιλάμε για μια γηπεδική περιοδεία που ήδη είναι sold-out!!! Εύχομαι και ελπίσω πως κρατώντας τις απαραίτητες προφυλάξεις που απαιτούνται όπως οι μάσκες κ.λ.π., θα επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα που θα μας επαναφέρει στις επάλξεις. Γαμώ το. Πεθαίνω να βρεθώ ξανά πίσω από τα τύμπανα επί σκηνής!»
Και εμείς επίσης Tommy! Τι να λέμε. Ανυπομονούμε. Αλήθεια, μίλησες πρόσφατα με τους υπόλοιπους; Πες μας αν θες τα νέα του Mick, του Nikki και του Vince.
«Με τον Nikki μιλάμε παααρα πολύ συχνά! Οκει, ίσως όχι καθημερινά, μα τρεις τέσσερεις φορές την εβδομάδα σίγουρα. Έτσι λοιπόν αυτός κι εγώ δουλεύουμε παρέα για ένα νέο τραγούδι του Rob Zombie με τον κιθαρίστα του John 5. Δεν θα έπρεπε να πω πολύ περισσότερα ακόμη για όλο αυτό, μα πρόκειται για μια σύνθεση που προορίζεται για το soundtrack μιας κινηματογραφικής ταινίας και ηχογραφώ τα τύμπανα. O Nikki είναι μια χαρά και πρόσφατα μετακόμισε από το Los Angeles στο Jackson Hole του Wyoming δηλώνοντας απερίφραστα “βαρέθηκα το L.A., γαμιέται, το σιχάθηκα, τέλος”. Ο Vince είναι επίσης μια χαρά, ένα μήνα πριν με πήρε να μου ευχηθεί χρόνια πολλά. Όσο για το Mick, από ότι λέει επιτέλους θα ολοκληρώσει τον προσωπικό του δίσκο. Μιλάμε τον ψειρίζει αιώνες τώρα, σκατά, μιλάμε για αιώνες και δε λέει να τον τελειώσει, του λέμε όλοι αποτέλειωσε τον πια, βαρεθήκαμε…»
…Σοβαρά; Για πόσα χρόνια μιλάμε δηλαδή;
«Θεέ μου. Έχω χάσει το μέτρημα! Δεν ξέρω πια. Τον δουλεύει μια ζωή! Πάνω που έλεγε πως ολοκλήρωσε, τα έσβησε όλα, και ξανά μανά. Τώρα λέει επιτέλους πως είναι στα τελειώματα. Το εύχομαι!»
Κι εμείς. Πότε λες πως θα ξαναβάλετε τις φωνές στον Διάολο (σ.σ.: Shout At The Devil);;; Ανυπομονούμε!
«Κι εμείς το ίδιο!»
Επέτρεψε μου λοιπόν τώρα να πάμε λίγο πίσω. Δεν ήξερα πως η μητέρα σου υπήρξε Miss Hellas εκπροσωπώντας τη χώρα μας στα Διεθνή Καλλιστεία του 1960!
«Πίστεψέ με, έχω κάπου μια ασπρόμαυρη φωτογραφία της που φορά αυτή την κορδέλα που αναγράφει “Miss Greece” ή “Miss Athens”, δε θυμάμαι ακριβώς αυτή τη στιγμή. Όμως ναι, υπήρξε πανέμορφη! Αντιλαμβάνομαι απόλυτα λοιπόν όσους την ψήφισαν να μας εκπροσωπήσει»
Μήπως εκεί πηγάζει λοιπόν η τρέλα σου με τις πανέμορφες γυναίκες;
«Εννοείται. Το φταίξιμο βαραίνει τη μάνα μου. Ένα θα σου πω μονάχα. Το πρώτο πράγμα που κοιτώ σε μια γυναίκα είναι τα πόδια της…»
Τι λες τώρα ρε συ;;;
«Αυτό που σου λέω. Η μάνα μου είχε πανέμορφα, μακριά πόδια. Πανέμορφα δάκτυλα ποδιού. Πιτσιρικάς της τα έτριβα ώρες! Κάτι έτρεχε με τα πόδια της σου λέω. Οπότε από την αρχή, αφού κοιτάξω το πρόσωπο μια κοπελιάς, αμέσως μετά κατεβάζω το βλέμμα μου προς τα κάτω και κοιτώ τα πόδια»
Τυχαίνει να συμφωνώ απόλυτα! Πάντως από όλους σου τους γάμους και τα πήγαινε-έλα, η περίπτωση της Pamela (Anderson) ξεπερνάει κάθε τι άλλο! Η κοινή σας ζωή μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Class of the Titans!
«Ναι. Ναι. Ξέρω. Ήταν πάντα εκτός ελέγχου η όλη φάση. Για αυτό το λόγο λοιπόν χαίρομαι πολύ που όλο αυτό έφτασε εδώ και καιρό στο τέλος του. Ήταν παλαβό. Όμως για δες. Απέκτησα δυο πανέμορφους γιούς. Αλλιώς κατά τα άλλα… (σ.σ.: βγάζει μια κραυγή από τηλεφώνου)»
Μιλάμε για roller coaster!
«Ακριβώς αυτό, όπως το λες»
Η αδελφή σου η Αθηνά συνεχίζει να παίζει τύμπανα;
«Πλέον όχι τόσο πολύ. Από τότε που και αυτή όπως ο Nikki έφυγε από το L.A. και ζει στο Oregon αφιερώθηκε στο να νοσηλεύει και να βοηθά όσους έχουν πληγεί από τον COVID-19 σε τοπικά νοσοκομεία»
Εύγε! Ποια είναι η γνώμη σου για τον άντρα της ως συνάδελφο σου; Σου αρέσει ο James Kottak (σ.σ.: ο γνωστός ντράμερ των Scoprions, Kingdome Come, Warrant κ.λ.π.);
«Από όσο γνωρίζω χώρισαν πρόσφατα, δεν είναι πλέον μαζί. Πάντως ο James είναι καλός drummer. Απλά παραείναι τρελός. Για αυτό και τον εγκατέλειψε η αδελφή μου»
Μάλιστα. Διάβασα πως οι δεδηλωμένοι σου μέντορες είναι οι Bonham, Aldridge, Bozzio & Alex Van Halen. Τεράστιοι όλοι τους, πράγματι! Όμως για άλλη μια φορά μένει απ’ έξω ένας άλλος απίστευτα επιδραστικός και απαράμιλλος συνάδελφός σου και νιώθω την ανάγκη να σε ρωτήσω γιατί άραγε δεν συμπεριέλαβες κι εσύ τον Ian Paice…
«Τον έχω δει να παίζει. Σκοτώνει. Δεν τον άφησα απ’ έξω για κάποιο λόγο λοιπόν. Απλά δεν υπήρξα ποτέ βαμμένος οπαδός των Deep Purple. Αγαπώ κάποια πράγματα που έκαναν, άλλα πάλι όχι, οπότε έμεινε κι αυτός στην άκρη… Όμως δεν υπάρχει καμιά σκοπιμότητα πίσω από αυτό, ο άνθρωπος μετρά!»
Έτσι είναι. Μιλώντας για τον Alex όμως, μπορεί να το χωρέσει το μυαλό σου τι θα είχε προκύψει εάν οι αδελφοί Van Halen δεν είχαν «ανταλλάξει» μουσικά όργανα ως πιτσιρικάδες;;; Προσωπικά, δεν θέλω να το φανταστώ! Πόσα κρίμα που χάσαμε τόσο σύντομα τον Eddie… Ήταν τεράστιο κεφάλαιο!
«Έχω καταρρακωθεί από τον άδικο χαμό του Χρήστο… Ακόμη δε μπορώ να το πιστέψω, δε το χωρά ο νους μου. Και τούτο γιατί πίστεψα πως είχε προσπεράσει τον καρκίνο μια για πάντα. Θα ήταν δυο μόλις εβδομάδες πριν τον ξαφνικό του θάνατο που μίλησα με τον Sammy Hagar και ούτε εκείνος ψυχανεμιζόταν κάτι διαφορετικό. Και ξάφνου, μέρες μετά, μπουμ, έπεσε η βόμβα. “Τι στο διάολο;” φώναξα με το που το άκουσα. Ναι. Χάσαμε έναν από τους σημαντικότερους κιθαρίστες της εποχής μας. Και πιστεύω πως δεν πρόκειται να δούμε ξανά κάτι τέτοιο ως το τέλος της δικής μας ζωής…»
Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!... Ας πάμε τώρα όμως στο “The Dirt”. Μετά τη θέαση της ταινίας αυτής, όλοι γνωρίζουμε πως ξεκίνησε πάνω-κάτω το σχήμα σας. Όμως πες μου ειλικρινά ως ένας από τους αληθινούς πρωταγωνιστές: θεωρείς πως υπάρχουν και κάποια σημεία που το έργο αυτό είναι ανακριβές; Και αν ναι, ποιες είναι αυτά;
«Όχι φίλε. Δεν υπάρχει ούτε μια ανακρίβεια. Είναι όλα τους όπως τα βλέπεις. Με ρωτούν κάθε τόσο για αυτό. Δεν το πιστεύουν. Κι όμως. Είναι επακριβώς όπως τα διηγείται όλα, απολύτως! Όταν ο Jeff Tremaine δεν ολίσθησε πουθενά! Όταν ξεκίνησε η όλη διαδικασία των ατομικών και ομαδικών μας συνεντεύξεων μας δήλωσε απερίφραστα “σας υπόσχομαι πως θα σας κάνω περήφανους, θα τους ταξιδέψω όλους πίσω εκεί που κάνατε ότι κάνατε ώστε να νιώσουν πως ακριβώς ήταν η εποχή εκείνη”. Όπως το είπε, έτσι και το έκανε. Πιο αληθινή απεικόνιση δε γινόταν»
Πες μας τώρα πως προέκυψαν όλα αυτά τα αξιομνημόνευτα τεχνάσματα που προσέφερες σε κάθε σας συναυλία στο κοινό σας; Αναφέρομαι στο περιστρεφόμενο και αιωρούμενο σετ των τυμπάνων σου ενώ εσύ συνέχιζες να παίζεις…
«Όλα ξεκίνησαν κάποια στιγμή που ήμουν πολύ απογοητευμένος… Ως που μια νύχτα βλέπω τον Pat Travers με τη μπάντα του και τον Tommy Aldridge να παίζει τύμπανα σα δαιμονισμένος τον αυτοσχεδιασμό του!...»
…Πωω, τι λες τώρα; Λατρεύω. Σαν το Animal του Muppet Show, ξέρω!
«(γελά) Ακριβώς! Δεν έβλεπες τα χέρια του παιδάκι μου, μιλάμε για ανεμοστρόβιλο. Κι όμως ρε συ. Είδα κάποιους τύπους να πηγαίνουν για κατούρημα στην τουαλέτα, άλλους για μπύρα, για να αγοράσουν ένα μπλουζάκι, ότι να’ναι. Έτσι απλά. Και σκέφτηκα “μα καλά, πάνε στα καλά τους; πού πάτε ρε, τι χάνετε, θα μας τρελάνετε; ο άνθρωπος μας έχει πάρει τα μυαλά!”. Ήταν τότε λοιπόν που συνειδητοποίησα πως ο απλός θεατή και όχι αυτός που παίζει τύμπανα φυσικά, αυτό που βλέπει είναι ανακατεμένα μαλλιά και μπαγκέτες στον αέρα πίσω από ένα δάσος πιατίνια. Πώς θα μπορούσα εγώ λοιπόν να κερδίσω την προσοχή του; Να λοιπόν γιατί τα ξεκίνησα όλα αυτά. Πλέον ο καθένας μπορούσε να δει τα πάντα, με την πανοραμική ματιά ενός πουλιού (bird’s eye view), όπου κι αν βρισκόταν, κάθε στιγμή! Τα πόδια μου, τα χέρια μου, όλα. Αυτό ήταν. Από εκεί και πέρα, κάθε επόμενο βήμα ήταν προς όφελος της ακόμη καλύτερης θέασης, μιας ακόμη πιο φαντασμαγορικής παράστασης. Άρχισα να ίπταμαι πάνω από τα κεφάλια σας, να παίζω ανάποδα»
Τώρα θα ήθελα να μας πεις να υπήρξε ποτέ κάποια πρόταση συνεργασίας από κάποιο φημισμένο συγκρότημα ώστε να γίνεις drummer τους, η οποία είτε δεν συνέβη ποτέ, είτε την αρνήθηκες εσύ.
«(γελά) Έχω παίξει με πάρα πολλούς. Και για τις ανάγκες των δίσκων τους, μα και σε jam sessions, είτε επί σκηνής, είτε φιλικά, δίχως την παραμικρή δημοσιότητα. Όμως σου μιλώ ειλικρινά. Κανείς ποτέ δε μου πρότεινε ορθά-κοφτά να γίνω μόνιμο μέλος του σχήματός του. Και τούτο επειδή ήξεραν πως είμαι αυτοδεσμευμένος στους Motley Crue. Έτσι υποθέτω τουλάχιστον…»
Κατανοητότατο. Όμως όσον αφορά τα jam sessions που έκανες τυχαία με κάποιους επώνυμους ήρωες μας τι θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
«Έχω την τύχη να έχω παίξει σχεδόν με όλους… Ένα από τα πιο σημαντικά jam sessions που αξιώθηκα να κάνω μέχρι σήμερα συνέβηκε σχετικά πρόσφατα, πριν κάνα χρόνο αν θυμάμαι καλά. Ήταν με τον John Mayall και τον Post Malone. Δε θα το ξεχάσω όσο ζω!»
Ο χρόνος πιέζει δυστυχώς οπότε πρέπει να κλείσω, θυμίζοντάς σου ότι οι Mötley Crüe επρόκειτο να παίξουν στο Rockwave Festival το 2009 ως μέρος της ευρωπαϊκής περιοδείας σας. Μας ενημέρωσαν τότε πως ακυρώθηκε λόγω της έντονης βροχής στην περιοχή επειδή ο χώρος κρίθηκε μη ασφαλής. Ή μήπως ήταν άλλος ο λόγος;
«Αν το θυμάμαι λέει; Ακόμη το θυμάμαι κατά καιρούς. Το περίμενα πως και πώς να έρθω. Θα ήταν η πρώτη μου φορά! Ήμουν κατενθουσιασμένος. Και ξάφνου μια καταιγίδα διέλυσε τα πάντα στη σκηνή όπου θα παίζαμε, τα πήρε όλα ο αέρας. Αν είναι δυνατόν. Ανυπομονώ να έρθουμε εκεί. Σας αγαπάω!»
MC photos @ Sweden Rock Festival 2005 by Chris Kissadjekian
