Πέντε χρόνια απουσίας, εικοσιπέντε χρόνια από την μοναδική του επίσκεψη στη χώρα μας. Είναι Παρασκευή βράδυ 8 Ιανουαρίου του 2021 και μόλις ολοκλήρωσα τη διαδικτυακή βόλτα μου εις μνήμην του Άνθρωπου που Έπεσε στη Γη. Σήμερα θα έσβηνε εβδομηντατέσσερα κεράκια. Και σαν σήμερα το 2016, όντας εξηνταεννιά χρονών, κυκλοφορούσε το αβυσσαλέο “Black Star” για να αποτελέσει το κύκνειο άσμα του απόλυτου χαμαιλέοντα της rock’n’roll εποποιίας.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

«Είμαστε συντετριμμένοι, το σοκ είναι μεγάλο. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες ζητούμε από εσάς κατανόηση. Η κηδεία του μικρού αδερφού μου θα πραγματοποιηθεί σε στενό ιδιωτικό κύκλο» δήλωσε χθες η αδελφή του εκλιπόντα.
«Είμαστε συντετριμμένοι από τον ξαφνικό χαμό του φίλου και συνοδοιπόρου μας. Οι λέξεις δεν μπορούν να χωρέσουν το σοκ και την δυσβάσταχτη δυστυχία που βιώνουμε» ανάρτησαν επισήμως τα υπόλοιπα μέλη της πρόσφατης, πολλά υποσχόμενης μουσικής ομάδας που ο αείμνηστος Alexi γέννησε μόλις πέρυσι το Μάρτιο, τους Bodom After Midnight…

Οι Daniel Freyberg, Mitja Toivonen και Waltteri Väyrynen άφησαν να εννοηθεί επίσης πως θα κυκλοφορήσουν σύντομα τα τρία τραγούδια και το video clip που πρόλαβαν να ηχογραφήσουν με τον αγαπημένο τους φίλο.  
«Ο Alexi ήταν ο πιο αξιαγάπητος και μαγευτικός σύζυγος και πατέρας. Οι καρδιές μας θα είναι πλέον μια για πάντα ραγισμένες» δήλωσε η σύντροφός του Kelli Wright-Laiho.

Φόρος τιμής από το Χρήστο Κισατζεκιάν

Ελάχιστα κραταιά σχήματα του πλανήτη μας έχουν τα α@#$%δια να κλείσουν αυτή την καταστροφική χρονιά όπως οι αγέραστοι, πολυπλατινιένιοι KISS! Βαπτίζοντας τον ιστότοπο παραγγελιών εισιτηρίου www.KISS2020goodbye.com (ΘΕΟΙ!), έδωσαν ένα διαδικτυακό live show μεγατόνων όπως μονάχα αυτοί ξέρουν και (συν)τηρούν πενήντα χρόνια τώρα. Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2021, το αιμοσταγές κουαρτέτο σήκωσε ανάστημα στο ισοπεδωτικό 2020 με μια ζωντανή υπερπαραγωγή της Landmarks Live που μεταδόθηκεί παγκοσμίως μέσω ίντερνετ από το “Atlantis Dubai” με 50 κάμερες 4K, προβολές 360 μοιρών και ένα τόνο πυροτεχνήματα και lightshow.
Είπαμε. Μόνο οι KISS!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν   

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 εμφανίστηκε ένας τόσο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός από hard και progressive rock συγκροτήματα, που ήταν πραγματικά αδύνατο να παρακολουθήσεις έστω και τα περισσότερα από αυτά. Μη ξεχνάτε πως τότε η τηλεόραση δεν αφιέρωνε στη μουσική το χρόνο που της αναλογούσε, με αποτέλεσμα η πληροφόρηση να εξαντλείται κατά κανόνα στις ραδιοφωνικές εκπομπές, σε πολύ περιορισμένο μέρος του (εννοείται) έντυπου τύπου, αλλά και στην πρόσβαση καθενός στις δισκοθήκες των φίλων του. Για το λόγο αυτό εξακολουθούμε, ακόμα και στην εποχή μας, που η ενημέρωση για το τι συνέβη στο παρελθόν και το τι συμβαίνει παρόν έχει ως μόνο εμπόδιο το πόσο ελεύθερο χρόνο έχουμε στη διάθεσή μας, να «ανακαλύπτουμε» νέες για εμάς μπάντες, η ύπαρξη των οποίων δεν έτυχε σημαντικής προβολής και γι’ αυτό μας είχε διαφύγει.

Συντάκτης: Κρεμμυδιώτης Τάκης

Το Μάρκο τον ξέρουν όσοι πρέπει. Και αυτό γιατί είναι ταπεινός, χαμηλών τόνων και συνάμα ασυμβίβαστος. Με ένα βιογραφικό που -από κάθε άποψη- ελάχιστοι παραγωγοί συναυλιών κατέχουν στη χώρα μας (όπως ο αείμνηστος Νίκος Σαχπασίδης), υπήρξε ο διαλεκτός της καρδιάς μου. Το κέρδισε με το σπαθί του. Είναι λοιπόν δική μου χαρά έως και «υποχρέωση» να του πω ένα μικρό ευχαριστώ με τούτη τη συνέντευξη. Μια συνέντευξη που κάθε αρρωστάκι των συναυλιών θα έχει να θυμάται μια για πάντα!...

Συνέντευξη & φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Είναι πολλές οι φορές που φίλοι, γνωστοί μα ως και άγνωστοι συνοδοιπόροι έχουν έρθει σε συναυλίες να μου σφίξουν το χέρι, να μου χτυπήσουν τον ώμο, να με ευχαριστήσουν με τον τρόπο τον δικό τους για όσα έχω μοιραστεί μαζί τους μέσα από τα μουσικά μέσα (έντυπα και ηλεκτρονικά) της χώρας μας από το 1991 και δώθε. Νιώθω ευγνώμων. Μάλιστα βούρκωσα μια-δυο φορές... «Ρε Χρηστάρα, πότε θα γράψεις ένα βιβλίο με όλα αυτά;» με έχουν ρωτήσει κάποιοι από αυτούς. Ε, λοιπόν, παίδες, μα το Θεό σας λέω, αν ήταν εγώ να γράψω κάποτε ένα βιβλιαράκι, ο Μάρκος θα πρέπει να γράψει εγκυκλοπαίδεια!  Ρε, μιλάμε για τον τύπο που έχει απολαύσει μασάζ ποδιών από τον Steven Tyler. Που του ζωγράφισε με αυτόγραφο το ψυγείο του η Beyonce. Που έχει περάσει δυο συναπτά εικοσιτετράωρα με τον Lemmy. Που φυγάδευσε τον Dickinson στο Θέατρο Λυκαβηττού με το cinquecento του. Πάμε λοιπόν για μια πρώτη γεύση και έπεται και συνέχεια.

Σαν αυτή την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου πριν εβδομηνταδύο χρόνια γεννήθηκε ο Alan Parsons. Τα (μνημειώδη) έργα και οι (λαμπρές) ημέρες του τον θέλουν να μετρά μέχρι στιγμής δεκατρείς υποψηφιότητες για βραβείο Grammy. Όμως μην συνεχίσω να πληκτρολογώ επ’ αυτού. Μου φτάνει και μου περισσεύει το εξής: τούτος ο υπέρτατος μάστορας της τεχνολογίας του ήχου είναι (συν)υπεύθυνος για τις αμέτρητες ώρες μοναδικής απόλαυσης που μας χάρισαν τέσσερα μεγαλειώδη/μνημειώδη έργα της σύγχρονης μουσικής: “Abbey Road” & “Let It Be” των Beatles και “Atom Heart Mother” & “Dark Side of the Moon” των Pink Floyd.   

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν