Στο δικό μου το μυαλό μα ακόμη πιο πολύ στη δική μου την καρδιά, τούτη είναι η υπέρτατη Ντίβα του 20ου αιώνα. Περισσότερο και από την αξεπέραστη Μαρία Κάλλας. Και τούτο όχι μόνο διότι η Μοίρα την θέλει ακόμη, στα ογδονταπέντε της, να προσφέρει απλόχερα το επουράνιο της χάρισμα ενώ η Κάλλας “σώπασε” πρόωρα εδώ και σαρανταπέντε χρόνια. Μα επειδή η Dame Shirley Bassey δεν επέδειξε ποτέ την έπαρση και πόσο μάλλον το έως και άγαρμπο, προσβλητικό τουπέ της Ελληνίδας πριμαντόνας. Διάβασε τη μαρτυρία του Λουκά Σιδερά στο αποκαλυπτικό βιβλίο του “The Aphrodite’s Child Story” για την κοινή συνέντευξη τύπου των Παιδιών της Αφροδίτης και της Κάλλας το Σεπτέμβρη του ‘68 και δε χρειάζεται να σε στεναχωρώ άλλο!…

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν  

Ο Burke Shelley γεννήθηκε στο Tiger Bay, στο Cardiff της Ουαλίας στις 10 Απριλίου 1950.  Έφυγε χθες ήσυχα στον ύπνο του στις 10 Ιανουαρίου 2022 σε ηλικία 71 ετών, έπειτα από αυστηρά προσωπική επιλογή και μάχη με τον χρόνο ενάντια δυστυχώς σε ασθένειες. Τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρήθηκε ιδιαίτερα από ένα σπάνιο σύνδρομο και τα νέα για τον Burke, ήταν έως ένα πολύ μεγάλο βαθμό αναμενόμενα για πολλούς λόγους, η απώλεια του όμως είναι συντριπτική αδιαμφισβήτητα. Υπέφερε για χρόνια από ένα πολύ άτιμο σύνδρομο και περίμενε αναπόφευκτα τον θάνατο του μετά από δική του απόφαση να μην χειρουργηθεί (για δεύτερη φορά) σε επέμβαση ανευρύσματος λόγω υψηλού ρίσκου και να αφεθεί στα χέρια του χρόνου και της μοίρας.

Φόρος τιμής από τον Νίκο Παπαδόπουλο

Δέκα χρόνια, οκτώ μήνες και πέντε μέρες πέρασαν από τον άδικο χαμό του Ronald James Padavona, του ανυπέρβλητου και λατρεμένου μας Ronnie. Ναι, αν θες το πιστεύεις, αν όμως όχι, το ίδιο και το αυτό για μένα. Τις μετρώ τις μέρες. Τις μετρώ τις νύχτες ασυνείδητα κάθε τόσο που ακούω απρόσμενα μια ερμηνεία του, που επιλέγω συνειδητά να ρουφήξω ένα από τα διαμάντια που ανέδειξε με τη φωνάρα του, με τους στίχους του. Με το καλλιτεχνικό ανάστημά του, αυτός ο θεόρατος κοντοπίθαρος!
Εκείνη την Κυριακή του Μάη του 2010 θα τη θυμόμαστε συννεφιασμένη όσοι πίνουμε (Ενεστώτας!) νερό στο όνομά του. Και στην περίπτωσή του η γνωστή και χιλιοειπωμένη φράση “από τότε ο κόσμος της μουσικής που αγαπάμε έγινε φτωχότερος”, παίρνει σάρκα και οστά.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Ένα blackened ρομαντικό ραντεβού με τους Βέλγους.

Γράφει η Ελένη Λιβεράκου Eriksson 

“Είναι αυτό εκεί το κορίτσι σε κείνη τη γωνιά και είναι μικροκαμωμένη, πολύ μικροκαμωμένη, και μοιάζει περισσότερο με αγόρι, και σφύζει από συναισθήματα, από οργή και αγάπη – γιατί είναι ολομόναχη, γιατί όλοι μας είμαστε ολομόναχοι, γιατί οι γονείς μας δεν καταλάβαιναν. Απλά εκείνη το κατάλαβε πιο γρήγορα…”

Όταν αυτοσυστήνεσαι εκθέτοντας παγκοσμίως τον εαυτό σου καθ’ αυτόν τον τρόπο στην επίσημη ιστοσελίδα σου, ανήκεις στους “άλλους”, τους ελάχιστους Αυθεντικούς! Και γω αυτά τα εκτιμώ βαθιά. Πόσο μάλλον δε όταν μπορείς και ανατρέπεις στο πι και φι την όποια μου “καχυποψία” τη στιγμή που έρχομαι να σε γνωρίσω επί σκηνής για πρώτη φορά, έχοντας ένα κεφάλι καζάνι από τον αμείλικτο βομβαρδισμό που δέχθηκα για πάρτη σου. Ως ανίδεου ως προς εσένα, να τα λέμε κι αυτά ως...αυθεντικοί.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Get ready for a full dose of psychedelic, garage and blues infested rock! 

Γράφει ο Μιχάλης Κοράκης