Πέρασαν κάμποσα χρόνια από τότε που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας την βαθιά ευγνωμοσύνη μου για την απίστευτη ενέργεια που απολάμβανα όποτε άκουγα το “Balls To The Wall” των θρυλικών Accept. Και είναι σίγουρο πως μέσα σ’ αυτές τις ελλειψοειδείς περιστροφές του πλανήτη γύρω από τον Ήλιο, το αναγνωστικό κοινό τους ανανεώθηκε πολλάκις προσηλυτίζοντας έφηβους της γενιάς ’83-‘89. Δεν φταίτε εσείς λοιπόν που ίσως να μην γνωρίζεται καλά την ανυπέρβλητη μουσική κληρονομιά της μεγαλύτερης straight heavy metal μπάντας που γέννησε μέχρι σήμερα η ενωμένη Γερμανία (σ.σ.: δεν αναφέρωμαι στο hard rock όπου οι Scoprions φυσικά είναι στην κορυφή!). Και τούτο γιατί μέχρι να αποκτήσετε δικαίωμα στην τσέπη του μπαμπά, οι πέντε μουσικοί είχαν -για κακή μας τύχη- βαρέσει διάλυση!

Η πρόσκαιρη επανασύνδεσή τους στα ‘90ς- κακά τα ψέματα- δεν στάθηκε ικανή να επαναλάβει το θρίαμβο των έξη πρώτων albums… Να όμως που το 2010 η προσθήκη του Mark Tornillo στα φωνητικά τους ήθελε πάλι επί των επάλξεων με δισκάρες όπως τα "Blood of Nations", "Stalingrad", "Blind Rage"...
Ξεκινάω λοιπόν τη "νουθεσία" ορθά-κοφτά: όσοι θέλετε να λέτε πως το metal σας κρατά ζωντανούς και παρόλα αυτά δεν έχετε το “Metal Heart” στη συλλογή σας, αγοράστε το σήμερα! Άντε αύριο-μεθαύριο αν ζείτε στην επαρχία. Και μην τυχών πάει ο νού σας στο πονηρό… Ουδέποτε χρηματίστηκα για τα όσα γράφω. Ούτε πρόκειται.

Σε έναν αναβράζοντα κόσμο.

Γράφει η Ελένη Λιβεράκου Eriksson 

Σε έναν αναβράζοντα κόσμο.

Γράφει η Ελένη Λιβεράκου Eriksson 

Ο καλός μου φίλος, ο Βαγγέλης

Θυμάται (και αγαπά) ο Τάκης Κρεμμυδιώτης

“Πολύ κρύα τα πράγματα εδώ μπροστά. Για ζεσταθείτε λίγο. Έτσι κι αλλιώς, όλοι στην Κόλαση θα πάτε!” (Dani Filth)

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2000. Η πρώτη από τις δυο πολυπόθητες βραδιές των Βρετανών Cradle Of Filth θέλει το ιστορικό “ΡΟΔΟΝ” ασφυκτικά γεμάτο, αφού είχε προηγηθεί μια σειρά πολλαπλών ακυρώσεων που ήθελε τούτη την πολυαναμενόμενη μετάκληση να μοιάζει... καταραμένη.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

«Αγαπάμε όλα τα είδη της Μουσικής, και είναι αυτός ο λόγος που οι Thievery Corporation ακούγονται όπως ακούγονται. Και παρότι θα ήταν αδύνατον να ενσωματώσουμε όλα τα προσωπικά μας γούστα στη Μουσική που δημιουργούμε, εν τέλει το καταφέρνουμε καλύτερα από τους περισσότερους. Έτσι, τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια δεν έχουμε αφήσει τίποτα που να μην έχουμε κάνει. Για την ακρίβεια, ξεπεράσαμε κάθε μας προσδοκία…»

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν