Δεν του έφταναν όλα όσα αποτρόπαια έχει τραβήξει από την ώρα που γεννήθηκε σαν δένδρο που ουρλιάζει σθεναρά, η μοίρα του επιφύλαξε ένα άδοξο, άχαρο και εξωφρενικά άδικο τέλος σαν κι αυτό… Και μόνο οι γενικοί τίτλοι των τριών κύκνειων ασμάτων του φτάνουν και περισσεύουν:
“Straight Songs of Sorrow”. “Devil In a Coma”. “Sing Backwards and Weep”.

Φόρος τιμής από το Χρήστο Κισατζεκιάν

Δεν τους φτιάχνουν έτσι, πια. Τους (σκληρούς) δίσκους.

Αναπολεί, συγκρατώντας τα δάκρυά του, ο Τάκης Κρεμμυδιώτης

Το αίσθημα της δικαίωσης που απολαμβάνεις όταν ένας πειραματισμός σου αποδεικνύεται αντάξιος των προσδοκιών σου, είναι μοναδικό! Πόσο μάλλον όταν το νέο σου απόκτημα ξεπερνά τα όσα πίστευες για αυτό, ρισκάροντας ένα αξιοσέβαστο χρηματικό ποσό… Το ομόνυμο album των Καναδών Symphonic Slam που θα προσπαθήσω να «μοιραστώ» εδώ μαζί σας πάντως, άξιζε πέρα για πέρα τα λεφτά του.

Από το Χρήστο Κισατζεκιάν

Ήταν σαραντατρία χρόνια πριν και κάτι εικοσιτετράωρα, το Σάββατο 17 Φεβρουαρίου του 1979 που οι ιδιαίτεροι Blondie στρογγυλοκάθισαν στην κορυφή των πωλήσεων του Ηνωμένου Βασιλείου για πρώτη φορά με την μνημειώδη κυκλοφορία τους “Parallel Lines” να τους μετατρέπει ξάφνου σε σχήμα παγκοσμίου εμβέλειας. Επιτυχίες όπως τα “Heart Of Glass”, “Hanging On The Telephone” και “Sunday Girl” τους κράτησαν εκεί ψηλά για τέσσερεις ολόκληρες εβδομάδες.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν  

Μα μπήκες να δεις την κόκκινη κασέτα;;; Στην επίσημη ιστοσελίδα τους λέω, στο τμήμα προ-παραγγελιών. Μιλάμε για τρελό απόκτημα. Φετίχ!
Άκουσες έστω και κάποιες τζούρες από το “Carpe Diem” που δε συμπλήρωσε ακόμη ούτε τρεις βδομάδες που κυκλοφόρησε; Βίαιο χτένισμα προς τα πίσω με τσατσάρα στο λεπτό!
Είδες το νεογέννητο βίντεο κλιπ “The Pilgrimage”; Έπος επικολυρικό.
Λατρεία σκέτη τούτο το σχήμα. Όπως και ο εμβληματικός Biff Byford που όπως ακούμε όλοι φέτος, αναγεννήθηκε από τις στάχτες του σαν Φοίνικας αναρρώνοντας από εγχείρηση ανοικτής καρδιάς…

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν   

Καναδέζικο power trio οι Danko Jones, που μόνο στη χώρα μας παραμένει παντελώς άγνωστο στους κύκλους του επιθετικού rock και νιώθω πως πρέπει να επιληφθώ  τούτης της «ατασθαλίας», μια για πάντα!
Όπλο μου το παρουσιαζόμενο rock ‘n’ roll πυροτέχνημα που βρίθει βδελυρής ενέργειας και αχαλίνωτου τσαμπουκά.

Από το Χρήστο Κισατζεκιάν