“Είναι αυτό εκεί το κορίτσι σε κείνη τη γωνιά και είναι μικροκαμωμένη, πολύ μικροκαμωμένη, και μοιάζει περισσότερο με αγόρι, και σφύζει από συναισθήματα, από οργή και αγάπη – γιατί είναι ολομόναχη, γιατί όλοι μας είμαστε ολομόναχοι, γιατί οι γονείς μας δεν καταλάβαιναν. Απλά εκείνη το κατάλαβε πιο γρήγορα…”

Όταν αυτοσυστήνεσαι εκθέτοντας παγκοσμίως τον εαυτό σου καθ’ αυτόν τον τρόπο στην επίσημη ιστοσελίδα σου, ανήκεις στους “άλλους”, τους ελάχιστους Αυθεντικούς! Και γω αυτά τα εκτιμώ βαθιά. Πόσο μάλλον δε όταν μπορείς και ανατρέπεις στο πι και φι την όποια μου “καχυποψία” τη στιγμή που έρχομαι να σε γνωρίσω επί σκηνής για πρώτη φορά, έχοντας ένα κεφάλι καζάνι από τον αμείλικτο βομβαρδισμό που δέχθηκα για πάρτη σου. Ως ανίδεου ως προς εσένα, να τα λέμε κι αυτά ως...αυθεντικοί.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Get ready for a full dose of psychedelic, garage and blues infested rock! 

Γράφει ο Μιχάλης Κοράκης 

Ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται. Φύσει αδύνατον λοιπόν  να μην αδράξω τη Χρυσή Επέτειο των λατρεμένων Camel για αυτό το ραντεβού μας μέσα από τις σελίδες της εν λόγω πολιτιστικής παλέτας. Πόσο μάλλον όταν ο τυχερός κατέχω την πρώτη συνέντευξη που έδωσε ποτέ σε Έλληνα ο αειθαλής ηγέτης του βρετανικού προοδευτικού σχήματος Andrew Latimer, το σωτήριον έτος 1997!... Και λέω να τη μοιραστώ εδώ μαζί σας.

Κείμενο & συναυλιακές φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Η τελευταία φορά που ασχοληθήκαμε με τούτη την προπατορική γκρούπα της πανκ ήταν πέρυσι στις απαρχές του Μάη και δυστυχώς, δυστυχέστατα, δεν ήταν για καλό… Όντας πολυαγαπημένο σχήμα στη χώρα μας, ο άδικος και “άδοξος” χαμός του ιδρυτικού και αναντικατάστατου οργανίστα Dave Greenfield από τη νέα μάστιγα του πλανήτη δημιούργησε θλίψη και νοσταλγικές αναμνήσεις σε ουκ ολίγους από εμάς. Μα πώς να ξεχάσω τις αμέτρητες ώρες που με πείσμα εφηβικό πάλεψα για να βγάλω στο μπάσο το ηλεκτρικό την θεμελιώδη και θηριώδη μπασογραμμάρα του στυλοβάτη J.J. Burnel στο αγαπημένο μου “Nice ‘n’ Sleazy”; Κι ας δήλωνα (και ήμουν) ροκομεταλλάς.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Yes I spit fire

Συγγραφέας: Βαγγέλης Σ.Καρατζής
Εκδοτικός Οίκος: Απρόβλεπτες Εκδόσεις
Χρονολογία έκδοσης: Ιούλιος 2021
Σελίδες: 216
Τιμή: 12.00 ευρώ

Κάτι σαν τον αείμνηστο θείο Lemmy, έτσι και ο John Michael “Ozzy” Osbourne αποτελεί εδώ και δεκαετίες αστείρευτη πηγή συζητήσεων για την κοινότητα της σκληρής μουσικής, με ένα εύλογο (και έως τις 28 Δεκεμβρίου του 2015, κοινό) ερώτημα να πρωταγωνιστεί μακράν όλων των υπολοίπων: “πώς διάολο καταφέρνει και παραμένει ζωντανός ο θεούλης με όλα όσα έχει καταναλώσει στη ζωή του, υγρά, στερεά και αέρια;;;”. Παρεμπιπτόντως, να φανταστώ πως εσύ που στάθηκες σε τούτο το άρθρο έχεις ήδη απολαύσει το νέο video-clip κινουμένων σχεδίων του τραγουδιού “Hellraiser” που δημοσιοποιήθηκε στις 29 Οκτωβρίου και θέλει το εν λόγω λατρεμένο μας ντουέτο -ποιητική αδεία- ξανά μαζί.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν