Πάνε κάμποσα χρόνια από τότε που ψάχναμε με λαχτάρα να δούμε αν ένας δίσκος βινυλίου είχε ένθετο με τους στίχους ή, έστω, τους εμφάνιζε στο οπισθόφυλλο. Κι αυτό ήταν -τουλάχιστον για μένα και τους φίλους μου- ένα από τα σημαντικά κριτήρια, για να αποφασίσεις να τον αγοράσεις.

Νοσταλγεί ο Τάκης Κρεμμυδιώτης

Κάποιος μας κάνει άσχημες πλάκες, δεν γνωρίζω ποιος έχει βαλθεί να μας τρελάνει φέτος, αλλά το κακό δεν έχει τελειωμό…
Γιατί δεν φτάνει που έχουμε τόσα ντράβαλα στο κεφάλι μας, από τα οποία αγωνιζόμαστε καθημερινά για να ξεπεράσουμε και να ξεφύγουμε όσο πιο ξέγνοιαστα και εύκολα γίνεται, έχουμε και αυτά τα αντικανονικά χτυπήματα κάτω από την μέση, από τα χειρότερα που μπορεί να νιώσει ένας μουσικόφιλος στην καρδία του, που είναι γεμισμένη από νότες και μουσικές συγκινήσεις.

Φόρος τιμής από τον Νίκο Παπαδόπουλο

Το να φεύγουν οι υπερήλικες ήρωές μας, είναι φυσικό και επόμενο όσο κι αν πονάει, αφού «τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’αυτό μένειν»….

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

Το άχαρο νέο έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Η ιδιαίτερη αγάπη μου απέναντι σε αυτόν τον ξεχωριστό ερμηνευτή με ήθελε αυτομάτως αποσβολωμένο. Η θητεία του αείμνηστου John Lawton στους Lucifer’s Friend και στους Uriah Heep υπήρξε -για αμέτρητους από εμάς- ξεχωριστή. Όπως είχα γράψει κάποια στιγμή, ουδέποτε μπήκα στο τριπάκι της σύγκρισης του αδικοχαμένου τραγουδιστή των Uriah Heep με τον προκάτοχό του στους δεύτερους, τον David Byron. Μα είναι δυνατόν; Είναι σα να βάζεις στη ζυγαριά την Fender και τη Gibson. Tον Messi και τον Ronaldo! Oυδέποτε πίστευα σε τέτοιου είδους ανώφελες «κόντρες». Για μένα οι κορυφές δε συγκρίνονται, μα παραμένουν όλες τους εκεί ψηλά, στα σύνορα Ουρανού και Γης.
Όσο για τον ταυτόχρονο χαμό του εν τω μέσω της επάρατης πανδημίας μαζί με τους συνοδοιπόρους Lee Kerslake & Ken Hensley που αποδήμησαν πέρυσι, καταντά τουλάχιστον αξιοπερίεργος, έως και αβάσταχτος. 

Συνέντευξη & φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Την εποχή που το progressive rock μπλεκόταν με την ψυχεδέλεια της δυτικής ακτής, κυκλοφορούσαν δίσκοι σαν το “Gypsy” και το “Brenda & the Rattlesnake”. Κι όλα αυτά μέσα από έναν σχεδόν πρωτόλειο underground χώρο, που τότε έφερε τη σφραγίδα πολυεθνικών δισκογραφικών εταιρειών.

Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη