Δέκα χρόνια, οκτώ μήνες και πέντε μέρες πέρασαν από τον άδικο χαμό του Ronald James Padavona, του ανυπέρβλητου και λατρεμένου μας Ronnie. Ναι, αν θες το πιστεύεις, αν όμως όχι, το ίδιο και το αυτό για μένα. Τις μετρώ τις μέρες. Τις μετρώ τις νύχτες ασυνείδητα κάθε τόσο που ακούω απρόσμενα μια ερμηνεία του, που επιλέγω συνειδητά να ρουφήξω ένα από τα διαμάντια που ανέδειξε με τη φωνάρα του, με τους στίχους του. Με το καλλιτεχνικό ανάστημά του, αυτός ο θεόρατος κοντοπίθαρος!
Εκείνη την Κυριακή του Μάη του 2010 θα τη θυμόμαστε συννεφιασμένη όσοι πίνουμε (Ενεστώτας!) νερό στο όνομά του. Και στην περίπτωσή του η γνωστή και χιλιοειπωμένη φράση “από τότε ο κόσμος της μουσικής που αγαπάμε έγινε φτωχότερος”, παίρνει σάρκα και οστά.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται. Φύσει αδύνατον λοιπόν  να μην αδράξω τη Χρυσή Επέτειο των λατρεμένων Camel για αυτό το ραντεβού μας μέσα από τις σελίδες της εν λόγω πολιτιστικής παλέτας. Πόσο μάλλον όταν ο τυχερός κατέχω την πρώτη συνέντευξη που έδωσε ποτέ σε Έλληνα ο αειθαλής ηγέτης του βρετανικού προοδευτικού σχήματος Andrew Latimer, το σωτήριον έτος 1997!... Και λέω να τη μοιραστώ εδώ μαζί σας.

Κείμενο & συναυλιακές φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Η τελευταία φορά που ασχοληθήκαμε με τούτη την προπατορική γκρούπα της πανκ ήταν πέρυσι στις απαρχές του Μάη και δυστυχώς, δυστυχέστατα, δεν ήταν για καλό… Όντας πολυαγαπημένο σχήμα στη χώρα μας, ο άδικος και “άδοξος” χαμός του ιδρυτικού και αναντικατάστατου οργανίστα Dave Greenfield από τη νέα μάστιγα του πλανήτη δημιούργησε θλίψη και νοσταλγικές αναμνήσεις σε ουκ ολίγους από εμάς. Μα πώς να ξεχάσω τις αμέτρητες ώρες που με πείσμα εφηβικό πάλεψα για να βγάλω στο μπάσο το ηλεκτρικό την θεμελιώδη και θηριώδη μπασογραμμάρα του στυλοβάτη J.J. Burnel στο αγαπημένο μου “Nice ‘n’ Sleazy”; Κι ας δήλωνα (και ήμουν) ροκομεταλλάς.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Χαρές και πανηγύρια. Η προακρόαση του επερχόμενου “A Better Dystopia” υπήρξε άκρως ικανοποιητική. Τίγκα στις διασκευές, ο νέος δίσκος των Monster Magnet τους θέλει ξανά δεινοσαυρικούς όπως τους αγαπήσαμε οι παλαιοί, αποδίδοντας φόρο τιμής σε όσους επηρέασαν καίρια τη μουσική φυσιογνωμία τους όπως οι Dust, Morgen, Hawknwind, Scientists, αφήνοντας παραπονεμένους μοναχά τους λατρεμένους μου Cactus.   

Φωτορεπορτάζ: Χρήστος Κισατζεκιάν

Τα όσα βιώνουμε στο έμπα της νέας δεκαετίας μας θέλουν αποσβολωμένους, να προσπαθούμε να παραμείνουμε όρθιοι, αξιοπρεπώς. Όμως υπάρχει και κάτι πολύ χειρότερο σε όλο αυτό που υπομένουμε μέρα με την ημέρα: σκοτώνει την Ελπίδα μας για το Αύριο!...
Η πρόσφατη δήλωση στην επίσημη ιστοσελίδα των Anathema ήταν (άλλη μια) γροθιά κάτω από τη ζώνη για όσους ζήσαμε την αναπάντεχα γόνιμη μετάλλαξή τους με την κυκλοφορία του λατρεμένου “Alternative 4” το 1998 από την Peaceville. «Αυτή η χρονιά δεν είναι σαν καμία άλλη…» ομολογεί η μπάντα, «…Όλοι μας- συμπεριλαμβανομένων και όλων εσάς- αντιμετωπίσαμε απροσδόκητες προκλήσεις που είχαν αντίκτυπο στην επαγγελματική μα και στην προσωπική μας κατάσταση. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, τα φετινά γεγονότα δε μας αφήνουν άλλα περιθώρια από το να προβούμε σε μια διακοπή επ’ αόριστον. Είναι πλέον καιρός για τον καθένα μας ατομικά να επιδιώξει άλλο μονοπάτι»...

Από το Χρήστο Κισατζεκιάν

Muse – Ρόδον, Αθήνα, Παρασκευή 5 Απριλίου 2002

Από τις ελάχιστες φορές που είχα την τύχη να δω κάτι που «σκάει από το αυγό» να γίνεται τεράστιο εδώ και τριανταένα χρόνια που φωτογραφίζω συναυλίες, ξεχωρίζω δυο: τη ζωντανή εμφάνιση του Joe Bonamassa στο «Κύτταρο» το 2009, και τούτη που παρουσιάζεται εδώ.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Paradise Lost – Ρόδον Club, Αθήνα, Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2004

Την ίδια στιγμή που είμαι πολύ περίεργος για το αν θα πραγματοποιηθεί η επικείμενη ζωντανή εμφάνιση της αγαπημένης μας μπάντας στη Βιέννη, στις 16 Μαΐου, το Graspop Metal Meeting γιορτάζοντας φέτος τα 25 του χρόνια επιμένει να προετοιμάζεται πυρετωδώς για τη διεξαγωγή του που θέλει τους Paradise Lost επίτιμους συμμετέχοντες. Και τούτο αφού μια μόλις μέρα πριν, στις 15 του μήνα, κυκλοφορεί ο πολυαναμενόμενος σκοτεινός, «ανακλαστικός» και μαύρος Οψιδιανός. Το νέο τους κύημα.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν