Αλήθεια, πόσο απέχει το Ηρώδειο από τη Δρέσδη;

Ανταποκρίνεται ο Τάκης Κρεμμυδιώτης

Μερικές φορές είναι, εκτός από χρήσιμο, ωραίο να κοιτάς πίσω. Μόνο που για να κρίνεις σωστά κάποιες καταστάσεις, πρέπει να ανακαλείς από τη μνήμη σου τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε. Τότε, που αυτό που ζεις τώρα ήταν το άγνωστο μέλλον. Αλήθεια, μπορούσε κανείς να φανταστεί όταν κυκλοφορούσε το θρυλικό “Horses” ή, έστω, όταν αγόραζε το “Easter” και το έβαζε ξανά και ξανά στο πικάπ, ότι θα μπορούσε να δει την Patricia Lee Smith να παίζει ζωντανά στο Ηρώδειο σαρανταδύο χρόνια αργότερα; Νομίζω πως δε χρειάζεται να απαντήσω.

Διαδίδει ο Τάκης Κρεμμυδιώτης
 

“Welcome to this one man show… In this theater that I call my soul I always play the starring role”.

Γράφει ο Τάκης Κρεμμυδιώτης

Mixing feelings, by Brian, Roger and Cecily Eno

Γράφει ο Τάκης Κρεμμυδιώτης

Ennio Morricone – Ωδείο Ηρώδου Αττικού, Αθήνα, Τρίτη 5 Ιουλίου 2005

«Δεν ακούω ποτέ δική μου Μουσική»
Για όσους πίνουν νερό στο όνομα του πολυαγαπημένου Ιταλού μουσικοσυνθέτη, ενορχηστρωτή και τρομπετίστα, τούτη η περίφημη δήλωση του χειμαρρώδους δημιουργού αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα στον ρου της έντεχνης ορχηστρικής μουσικής κληρονομιάς του 20ου και 21ου αιώνα.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Ήταν η δεύτερη συνεχόμενη Παρασκευή που ζούσα μια υπερβατική εμπειρία στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Το ρωμαϊκό θέατρο στη νότια σκιά της Ακρόπολης έχει από μόνο του μια μαγική αύρα. Πόσο θαυμαστή αντίληψη για τον χώρο είχαν οι αρχαίοι!

Καταγράφει η μαγεμένη Jane Σαμπανίκου

Είχαμε κλείσει με την αδερφή μου (και οι δυο μας φανατικές fans των Monty Python’s) τα εισιτήρια από τον Μάρτη! ( ακόμα και τόσο νωρίς δεν είχαν μείνει και πολλά αδιάθετα)

Καταγράφει η Χρύσα Σαμπανίκου

Too good to rock ‘n’ roll: too old to die

Γράφει ο Τάκης Κρεμμυδιώτης