Δεν υπάρχει πιο πετυχημένο αγγλικό ντουέτο στην pop από τους…
Είναι από τις βραδιές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη μας…
Στην έκτη μέρα του Release Athens Festival ο ήλιος έκαιγε…
The Smith FamilyΑνταποκρίνεται ο Τάκης Κρεμμυδιώτης
Τίποτα λιγότερο η περισσότερο από αυτό που περιμέναμε από τους…
Αλήθεια, πόσο απέχει το Ηρώδειο από τη Δρέσδη;Ανταποκρίνεται ο Τάκης…
“In Praise οf Dreams”. Σας ακούγεται κάπως υπερβολικό; Σίγουρα όχι,…
Χαζεύοντας τις αστραπές καθώς έπεφταν δίπλα από το ποτάμι καθώς…
Ο Γιάννης είναι αυτό που λέμε Συνοδοιπόρος με σίγμα κεφαλαίο.…
Επιτέλους επιστροφή στην κανονικότητα μετά από τρία χρόνια. Οι ACCEPT,…
To prog or not to prog?Στο ρόλο του hitter ο…
Πέρασαν κάμποσα χρόνια από τότε που θέλησα να μοιραστώ μαζί…
Ο καλός μου φίλος, ο ΒαγγέληςΘυμάται (και αγαπά) ο Τάκης…
Με αφορμή μια εκδήλωση με τους ηλεκτρικούς κιθαρίστες της χώρας μας-ονόματα δεν λέμε για να μην παρεξηγηθώ με φίλους και γνωστούς- ένοιωσα ξανά την απόλυτη βαρεμάρα που νιώθω καιρό τώρα ( γνώμη ενός φτωχού “ακροατή” που πάντα θέλω να είμαι) για τα ηλεκτρικά Blues. Προϊόντα δισκογραφικών εταιριών πλέον οι “επαγγελματίες” μουσικοί κιθαρίστες (όχι στην χώρα μας, που τα πράγματα είναι ερασιτεχνικά) αναπαράγουν τα ίδια και τα ίδια οδηγώντας το είδος στα μουσικά μουσεία λες και είναι η καλύβα του Muddy Waters...Απογυμνώνοντας τον σημαντικό παράγοντα “Στίχο” και με μια θεματική τελείως “κατεστημένη” αφοσιώνονται στην τεχνική του πράγματος (κιθάρες, μαγνήτες, ενισχυτές) χάνοντας το νόημα του ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ BLUES.
Γράφει ο Νίκος (Blues Pariah) Καρέλλος