Το Μάρκο τον ξέρουν όσοι πρέπει. Και αυτό γιατί είναι ταπεινός, χαμηλών τόνων και συνάμα ασυμβίβαστος. Με ένα βιογραφικό που -από κάθε άποψη- ελάχιστοι παραγωγοί συναυλιών κατέχουν στη χώρα μας (όπως ο αείμνηστος Νίκος Σαχπασίδης), υπήρξε ο διαλεκτός της καρδιάς μου. Το κέρδισε με το σπαθί του. Είναι λοιπόν δική μου χαρά έως και «υποχρέωση» να του πω ένα μικρό ευχαριστώ με τούτη τη συνέντευξη. Μια συνέντευξη που κάθε αρρωστάκι των συναυλιών θα έχει να θυμάται μια για πάντα!...

Συνέντευξη & φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Είναι πολλές οι φορές που φίλοι, γνωστοί μα ως και άγνωστοι συνοδοιπόροι έχουν έρθει σε συναυλίες να μου σφίξουν το χέρι, να μου χτυπήσουν τον ώμο, να με ευχαριστήσουν με τον τρόπο τον δικό τους για όσα έχω μοιραστεί μαζί τους μέσα από τα μουσικά μέσα (έντυπα και ηλεκτρονικά) της χώρας μας από το 1991 και δώθε. Νιώθω ευγνώμων. Μάλιστα βούρκωσα μια-δυο φορές... «Ρε Χρηστάρα, πότε θα γράψεις ένα βιβλίο με όλα αυτά;» με έχουν ρωτήσει κάποιοι από αυτούς. Ε, λοιπόν, παίδες, μα το Θεό σας λέω, αν ήταν εγώ να γράψω κάποτε ένα βιβλιαράκι, ο Μάρκος θα πρέπει να γράψει εγκυκλοπαίδεια!  Ρε, μιλάμε για τον τύπο που έχει απολαύσει μασάζ ποδιών από τον Steven Tyler. Που του ζωγράφισε με αυτόγραφο το ψυγείο του η Beyonce. Που έχει περάσει δυο συναπτά εικοσιτετράωρα με τον Lemmy. Που φυγάδευσε τον Dickinson στο Θέατρο Λυκαβηττού με το cinquecento του. Πάμε λοιπόν για μια πρώτη γεύση και έπεται και συνέχεια.