Πέρασαν κάμποσα χρόνια από τότε που θέλησα να μοιραστώ μαζί…
Σε έναν αναβράζοντα κόσμο. Γράφει η Ελένη Λιβεράκου Eriksson
Ο καλός μου φίλος, ο ΒαγγέληςΘυμάται (και αγαπά) ο Τάκης…
“Πολύ κρύα τα πράγματα εδώ μπροστά. Για ζεσταθείτε λίγο. Έτσι…
«Αγαπάμε όλα τα είδη της Μουσικής, και είναι αυτός ο…
Μια πολύ δυνατή περιοδεία που πέρασε και από την χώρα…
Έχοντας αναγνώσει την απίστευτη αναμνηστική ιστορία του θαυμαστού Γιάννη Πετρίδη…
Το λέει και ο τίτλος: Μια καλύτερη ζωή. Και η…
Είναι κοινό μυστικό τα τελευταία χρόνια. Ο άκρατος επαγγελματισμός και…
Έστω και με δυόμιση χρόνια καθυστέρηση, ήρθε η ώρα που…
Και είναι να αναρωτιέσαι. Τώρα ποιος θα φυλάει τα σύνορα…
Η ψυχεδέλεια υπάρχει ακόμα και κινείται, αναπτύσσεται και μεγαλουργεί στα…
Πολύ λίγες μπάντες, που κατατάσσονται στο χώρο της σκληρής μουσικής…
Γνώριμοι του ελληνικού Hard & Heavy κοινού, οι σουηδοί H.E.A.T.…
Η πρώτη black metal συναυλία διεθνούς σχήματος της μετά covid…
Η αυτού εξοχότης ο κος BardensΥποκλίνεται ο Τάκης Κρεμμυδιώτης
Ακόμη και αν οι περισσότεροι από εμάς ουδέποτε περιμέναμε το…
Πέντε χρόνια απουσίας, εικοσιπέντε χρόνια από την μοναδική του επίσκεψη στη χώρα μας. Είναι Παρασκευή βράδυ 8 Ιανουαρίου του 2021 και μόλις ολοκλήρωσα τη διαδικτυακή βόλτα μου εις μνήμην του Άνθρωπου που Έπεσε στη Γη. Σήμερα θα έσβηνε εβδομηντατέσσερα κεράκια. Και σαν σήμερα το 2016, όντας εξηνταεννιά χρονών, κυκλοφορούσε το αβυσσαλέο “Black Star” για να αποτελέσει το κύκνειο άσμα του απόλυτου χαμαιλέοντα της rock’n’roll εποποιίας.
Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Με αφορμή το ολόφρεσκο “Hey, Clockface” που κυκλοφορεί 30 Οκτωβρίου και την πολυτελή επανέκδοση του “Armed Forces” που ακολουθεί στις 6 Νοεμβρίου, ας θυμηθούμε τη μαγική συνεύρεση του 1996 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν
Το νέο E.P. του David Bowie, “No Plan,” ο πρώτος Δίσκος που κυκλοφορεί μετά τον θάνατο του (που συνέβη τον Ιανουάριο του 2016), θα κυκλοφορήσει σύντομα και σε Δίσκο Βινυλίου. Αυτή είναι η πρώτη από επερχόμενες κυκλοφορίες του Λευκού Δούκα, που περιέχει τρία τραγούδια από το Μιούζικαλ “Lazarus”, με στίχους και μουσική του Λευκού Δούκα.
«...Αnd the drummer he’s so shattered, trying to keep on time...», τραγουδάει με πείσμα και μαγκιά ο Jagger στο “Jig-Saw Puzzle”. Χρόνια αργότερα, ακόμα μου προκαλεί αίσθηση αυτό το στιχάκι των Rolling Stones, από το άλμπουμ του 1968, Beggars Banquet, ίσως επειδή ήταν η πρώτη φορά που άκουγα έναν τραγουδιστή να μιλά για την ίδια του την μπάντα: «Oh the singer, he looks angry, at being thrown to the lions/And the bass player he looks nervous about the girls outside/And the drummer he’s so shattered, trying to keep on time/And the guitar players look damaged, they’ve been outcasts all their lives».
Γράφει ο Άκης Περδίκης
Με το μικρό μα περιεκτικότατο “4 ½” στις αποσκευές του, ο άσβεστος δημιουργός & πλέον παγκοσμίως καταξιωμένος Steven Wilson κάνει την πολυαναμενόμενη στάση του στην Αθήνα με τον μελωδό Dave Kilminster να γεμίζει τα παπούτσια του κολλητού του Guthrie Govan και τον προφέσορα Craig Blundell να κάθεται στο σκαμπό του Marco Minnemann. Σιγά μην άφηνα τούτη την ευκαιρία για κουβέντα ανεκμετάλλευτη!!!
Κι αν ένα από τα ατού του παγκόσμιου συστήματος διασυνδεδεμένων δικτύων υπολογιστών (βλέπε Διαδίκτυο) σε σχέση με τα αγαπημένα μας έντυπα είναι ο ατέρμονος χαρακτήρας του, η απομαγνητοφώνηση σαρανταδυό(!) λεπτών συνέντευξης δημιουργούν ένα ατέλειωτο «σεντόνι» που παραμένει «δύσπεπτο». Επιτρέψτε μου λοιπόν τον τεμαχισμό της 16ης μας συνέντευξης (ναι, από το 1995 τόσες μετρώ μαζί του!) εις το όνομα της υγειούς συμμετοχής σας…