Επιτέλους επιστροφή στην κανονικότητα μετά από τρία χρόνια. Οι ACCEPT, οι θρύλοι του heavy metal από τη Γερμανία, έτοιμοι να κατακτήσουν ξανά το Ελληνικό κοινό. Το συγκρότημα θα παίξει το προσφατο κύημα του  "Too Mean To Die" μα και τα κλασικά του έργα.

Από τον Δημήτρη Φονιά

Γνώριμοι του ελληνικού Hard & Heavy κοινού, οι σουηδοί H.E.A.T. επισκέφθηκαν την Αθήνα για μια ακόμη φορά, που αλλού, στο Gagarin205, για να μας βοηθήσουν να μπαίνουμε σε κλίμα καλοκαιριού σιγά σιγά και να αφήσουμε για τα καλά πίσω μας την κατάθλιψη των συναυλιακών κανονισμών COVID και oh my!

Μεταδίδει ο Χρήστος Αναστόπουλος

Επιτέλους. Γύρισε ο Τροχός και ο ετήσιος θεσμός του “Gimme Shelter Festival” επέστρεψε στην έδρα του, το αγαπημένο Gagarin 205 της οδού Λιοσίων ύστερα από δυο δυσβάσταχτα χρόνια ματαιώσεων, αναβολών και… μετακομίσεων. Και να που το Ελληνικό κοινό καλωσόρισε αυτή την επανεκκίνηση ένθερμα υπέρ το δέον, έστω και καθήμενο, όπως άλλωστε το συνηθίζει, εσαεί.

Ανταπόκριση από τον Παναγιώτη Πατσάη

Μα μπήκες να δεις την κόκκινη κασέτα;;; Στην επίσημη ιστοσελίδα τους λέω, στο τμήμα προ-παραγγελιών. Μιλάμε για τρελό απόκτημα. Φετίχ!
Άκουσες έστω και κάποιες τζούρες από το “Carpe Diem” που δε συμπλήρωσε ακόμη ούτε τρεις βδομάδες που κυκλοφόρησε; Βίαιο χτένισμα προς τα πίσω με τσατσάρα στο λεπτό!
Είδες το νεογέννητο βίντεο κλιπ “The Pilgrimage”; Έπος επικολυρικό.
Λατρεία σκέτη τούτο το σχήμα. Όπως και ο εμβληματικός Biff Byford που όπως ακούμε όλοι φέτος, αναγεννήθηκε από τις στάχτες του σαν Φοίνικας αναρρώνοντας από εγχείρηση ανοικτής καρδιάς…

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν   

“Τα τραγούδια του νέου άλμπουμ είναι μια αντανάκλαση του ποιοι είμαστε στην παρούσα εποχή. Είμαστε γηραιότεροι. Και είμαστε πλέον όλοι μας πατέρες. Και προσωπικά πιστεύω ότι έχω μια πιο διαφοροποιημένη άποψη για τη ζωή από ό,τι είχα πριν από είκοσι χρόνια. Και μια μεγαλύτερη ικανότητα να αισθάνομαι πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Η όλη αισθητική των Madrugada ήταν πολύ από Νέα Υόρκη και Βερολίνο, ήμασταν ένα πανκ συγκρότημα που έπαιζε μπλουζ. Όλα αυτά τα στοιχεία παραμένουν. Απλά αυτή τη φορά μας ήταν πιο ελκυστικό να εξερευνήσουμε τις πιο ονειρικές πτυχές αυτού που κάνουμε…”
Οι πρόσφατες δηλώσεις του προσφιλέστατου στη χώρα μας Sivert Høyem για το ολόφρεσκο “Crimes At Midnight” των αναγεννημένων Madrugada θέλουν χιλιάδες αμετανόητους οπαδούς με το χέρι στην εξώπορτα, ανυπόμονους να τους δοξάσουν για μια ακόμη φορά τον προσεχή Σεπτέμβριο στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο της πρωτεύουσας. Στις εικοσιτέσσερις του μήνα. Μα τι σου λέω; Το ξέρεις ήδη!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Σε προκαλώ. Μπες να διαβάσεις τις πιο πρόσφατες αναρτήσεις στο καθημερινό ηλεκτρονικό ημερολόγιο που κρατά τούτος ο υπέργειος καλλιτέχνης στην επίσημη ιστοσελίδα του. Έλα, οκέι. Δες τις εδώ στα γρήγορα, σε ελεύθερη μετάφραση:

Ιανουάριος 12, 2022 (σημ: ημέρα των εξηκοστών τρίτων γενεθλίων του): Γλυπτά στο γάλα
Ιανουάριος 11, 2022: Βρώσιμοι ημιαγωγοί, φωτοβόλα επιδόρπια, ένα βρώσιμο τρανζίστορ με ηχείο μανιταριού
Ιανουάριος 10, 2022: Οι άνθρωποι έχουν μπλε πόδια
Ιανουάριος 9, 2022: Η ικανοποίηση με θέλει να σωπαίνω, μόνο η σκιά μου συνεχίζει να μιλά, οτιδήποτε άλλο είναι κρίμα ή απλά βράζει
...
Ιανουάριος 6, 2022: Μονάχα ότι έχει αποχωρήσει μένει μια για πάντα
...
Μόνο αυτός!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Σαν αυτή την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου πριν εβδομηνταδύο χρόνια γεννήθηκε ο Alan Parsons. Τα (μνημειώδη) έργα και οι (λαμπρές) ημέρες του τον θέλουν να μετρά μέχρι στιγμής δεκατρείς υποψηφιότητες για βραβείο Grammy. Όμως μην συνεχίσω να πληκτρολογώ επ’ αυτού. Μου φτάνει και μου περισσεύει το εξής: τούτος ο υπέρτατος μάστορας της τεχνολογίας του ήχου είναι (συν)υπεύθυνος για τις αμέτρητες ώρες μοναδικής απόλαυσης που μας χάρισαν τέσσερα μεγαλειώδη/μνημειώδη έργα της σύγχρονης μουσικής: “Abbey Road” & “Let It Be” των Beatles και “Atom Heart Mother” & “Dark Side of the Moon” των Pink Floyd.   

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Father, will you take me away?

Γράφει ο Τάκης Κρεμμυδιώτης

Η τελευταία φορά που η κάθαρση της κατατονικής μελαγχολίας έλαβε χώρα στα μέρη μας ήταν τον Φεβρουάριο του 2013, οπότε η προσμονή για την επανάληψη της ψυχοθεραπευτικής της λειτουργίας ήταν ήδη τεράστια. Θεραπευτικές ιδιότητες όμως δεν έχει μόνο το σκοτεινό progressive των Σουηδών αλλά και το μελωδικό doom/death των δικών μας ΟnThorns I Lay, οι οποίοι θα τολμούσα να πω ότι με την απουσία τους για αρκετά χρόνια μας έλειψαν πολύ!

Ανταπόκριση του Παναγιώτη Πατσάη

Σάββατο βραδύ
O Mark Lanegan επιστρέφει στην Αθήνα για μια συναυλία στο Gagarin

Καταγράφει ο αναγνώστης Δημήτρης Βαρδάκης