To prog or not to prog?Στο ρόλο του hitter ο…
Πέρασαν κάμποσα χρόνια από τότε που θέλησα να μοιραστώ μαζί…
Σε έναν αναβράζοντα κόσμο. Γράφει η Ελένη Λιβεράκου Eriksson
Ο καλός μου φίλος, ο ΒαγγέληςΘυμάται (και αγαπά) ο Τάκης…
“Πολύ κρύα τα πράγματα εδώ μπροστά. Για ζεσταθείτε λίγο. Έτσι…
«Αγαπάμε όλα τα είδη της Μουσικής, και είναι αυτός ο…
Μια πολύ δυνατή περιοδεία που πέρασε και από την χώρα…
Έχοντας αναγνώσει την απίστευτη αναμνηστική ιστορία του θαυμαστού Γιάννη Πετρίδη…
Το λέει και ο τίτλος: Μια καλύτερη ζωή. Και η…
Είναι κοινό μυστικό τα τελευταία χρόνια. Ο άκρατος επαγγελματισμός και…
Έστω και με δυόμιση χρόνια καθυστέρηση, ήρθε η ώρα που…
Και είναι να αναρωτιέσαι. Τώρα ποιος θα φυλάει τα σύνορα…
Η ψυχεδέλεια υπάρχει ακόμα και κινείται, αναπτύσσεται και μεγαλουργεί στα…
Πολύ λίγες μπάντες, που κατατάσσονται στο χώρο της σκληρής μουσικής…
Γνώριμοι του ελληνικού Hard & Heavy κοινού, οι σουηδοί H.E.A.T.…
Η αυτού εξοχότης ο κος BardensΥποκλίνεται ο Τάκης Κρεμμυδιώτης
Το άχαρο νέο έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Η ιδιαίτερη αγάπη μου απέναντι σε αυτόν τον ξεχωριστό ερμηνευτή με ήθελε αυτομάτως αποσβολωμένο. Η θητεία του αείμνηστου John Lawton στους Lucifer’s Friend και στους Uriah Heep υπήρξε -για αμέτρητους από εμάς- ξεχωριστή. Όπως είχα γράψει κάποια στιγμή, ουδέποτε μπήκα στο τριπάκι της σύγκρισης του αδικοχαμένου τραγουδιστή των Uriah Heep με τον προκάτοχό του στους δεύτερους, τον David Byron. Μα είναι δυνατόν; Είναι σα να βάζεις στη ζυγαριά την Fender και τη Gibson. Tον Messi και τον Ronaldo! Oυδέποτε πίστευα σε τέτοιου είδους ανώφελες «κόντρες». Για μένα οι κορυφές δε συγκρίνονται, μα παραμένουν όλες τους εκεί ψηλά, στα σύνορα Ουρανού και Γης.
Όσο για τον ταυτόχρονο χαμό του εν τω μέσω της επάρατης πανδημίας μαζί με τους συνοδοιπόρους Lee Kerslake & Ken Hensley που αποδήμησαν πέρυσι, καταντά τουλάχιστον αξιοπερίεργος, έως και αβάσταχτος.
Συνέντευξη & φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Ride The Sky Once More John...
Για ακόμη μια φορά μπαίνουμε σε δύσκολα μονοπάτια, σε αυτά τα άχαρα μουσικά …«αφιερώματα», τους αναγκαστικούς επικήδειους που με τίποτα δεν θέλεις να ασχοληθείς (γιατί οι λέξεις είναι άχαρες και κουβαλούν μόνο λύπη πάνω τους), αλλά αναγκαστικά προσπαθείς να ξεκινήσεις να γράφεις για να τιμήσεις εν τέλει έναν άνθρωπο που αγάπησες (και ας μην τον γνώρισες ποτέ κυριολεκτικά) μέσα από τα αυλάκια βινυλίων ή άλλου ηχητικού μέσου, σε αντίθεση με έναν κολλητό σου φίλο μια όμορφη ελεύθερη μέρα με τον οποίο θα άκουγες μαζί του αγαπημένες μουσικές, σε στιγμές χαράς και ξεκούρασης.
Φόρος τιμής από τον Νίκο Παπαδόπουλο
My name is Lucifer, please take my hand...follow me now and you will not regret!!!
Γράφει ο Νίκος Παπαδόπουλος