Κάτι σαν τον αείμνηστο θείο Lemmy, έτσι και ο John Michael “Ozzy” Osbourne αποτελεί εδώ και δεκαετίες αστείρευτη πηγή συζητήσεων για την κοινότητα της σκληρής μουσικής, με ένα εύλογο (και έως τις 28 Δεκεμβρίου του 2015, κοινό) ερώτημα να πρωταγωνιστεί μακράν όλων των υπολοίπων: “πώς διάολο καταφέρνει και παραμένει ζωντανός ο θεούλης με όλα όσα έχει καταναλώσει στη ζωή του, υγρά, στερεά και αέρια;;;”. Παρεμπιπτόντως, να φανταστώ πως εσύ που στάθηκες σε τούτο το άρθρο έχεις ήδη απολαύσει το νέο video-clip κινουμένων σχεδίων του τραγουδιού “Hellraiser” που δημοσιοποιήθηκε στις 29 Οκτωβρίου και θέλει το εν λόγω λατρεμένο μας ντουέτο -ποιητική αδεία- ξανά μαζί.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Είναι γνωστό τοις πάσι. Όλοι όσοι έχαιραν ιδιαίτερης ομορφιάς στα νιάτα τους δυσκολεύονται - δικαίως - να διαχειριστούν την σταδιακή απώλειά της με το που περνούν τα χρόνια… Πόσο μάλλον όσοι υπήρξαν διάσημοι (και) για αυτό. Πόσο μάλλον ένας Le Bon που γεννήθηκε με αυτό το επώνυμο για να βγει στο “γυαλί” από πιτσιρικάς (σε τηλεοπτική διαφήμιση του απορρυπαντικού Persil), για να σπουδάσει στη Δραματική Σχολή Καλών Τεχνών, για να γίνει η απαστράπτουσα βιτρίνα των πολυπλατινένιων Duran Duran που πρωτοστάτησαν στη γέννηση του κοσμογονικού MTV.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Κατά κανόνα ο Αύγουστος είναι νεκρός μήνας από πλευράς συναυλιών. Αναμενόμενο, αφού και η Αθήνα όπως κάθε μεγαλούπολη του κόσμου μετατρέπεται σε “σεληνιακό τοπίο” λόγω των πολυπόθητων αδειών του Καλοκαιριού. Κάποια μετρημένα στα δάχτυλα διεθνή καλοκαιρινά φεστιβάλ της κεντρικής Ευρώπης, αποτελούν την εξαίρεση σε τούτη την πραγματικότητα. Έτσι λοιπόν συνήθως ο Σεπτέμβριος γεμίζει από μουσικές βραδιές που σφύζουν από κόσμο παρατείνοντας την ανέμελη διάθεση που όλοι ανεξαιρέτως προσδοκούμε στις διακοπές μας.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Με το που έπεσε η βόμβα της πανδημίας του κορονοϊού στα μέσα Μαρτίου του 2020 (σ.σ.: το πιο άχαρο «δώρο» γενεθλίων ολάκερης της ζωής μου!), ο άσβεστος Lenny Kravitz άφησε την Παριζιάνικη κατοικία του και μετακόμισε στο εξωτικό καταφύγιο του στην Ελευθέρα, ένα μικροσκοπικό νησί στις Μπαχάμες. Αδυνατώντας να περιοδεύσει ανά τον κόσμο ώστε να προωθήσει το ολόφρεσκο βιβλίο του “Let Love Rule”, ήτοι το πρώτο μέρος της αυτοβιογραφίας του, προτίμησε να επιδοθεί στη καλλιέργεια της γης έως και να κατασκευάζει χειροποίητα ξύλινα παγκάκια για τον κήπο του!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Ακόμη κι αν ήσουν και συ στο γήπεδο του Πανιωνίου στη Νέα Σμύρνη στις 27 Ιουνίου του 1993, ακόμη κι αν έγινες και συ «σαρδέλα» για να μπεις πριν ξεκινήσουν στο γήπεδο του Απόλλωνα Αθηνών στις 12 Ιουνίου του 1999, πάω στοίχημα πως δεν έλειψες και από τη Μαλακάσα δεκατέσσερα χρόνια πίσω, στα πλαίσια του Rockwave Festival. Metallica και Iron Maiden στη χώρα μας αποτελούν φετίχ, μη λέμε τα αυτονόητα. «Θρησκεία».

Κείμενο-φωτογραφίες; Χρήστος Κισατζεκιάν

Είσαι η πολυπλατινένια και πολυβραβευμένη Kylie Minogue. Έχεις πουλήσει πάνω από εβδομήντα εκατομμύρια άλμπουμ και σε ονομάζουν παγκοσμίως Πριγκίπισσα της Πoπ. Πλησιάζεις τα πενηντατρία σου χρόνια και η ατσαλάκωτη, απαστράπτουσα ομορφιά σου σε τοποθετεί δίπλα στο μυθικό Dorian Gray, ενώ εσύ παραμένεις βασίλισσα χειροπιαστή. Και εν τω μέσω του εγκλεισμού που απαιτεί μια απρόσμενη, επάρατη πανδημία, όχι μονάχα δεν ολιγωρείς ως καθησυχασμένη -κι ας είχες όλα τα δίκια- στις παραπάνω δάφνες σου, μα κυκλοφορείς τον περασμένο Νοέμβριο το δέκατο πέμπτο δίσκο σου με τίτλο “Disco” για να σκαρφαλώσεις ξανά στην κορυφή των charts της Αυστραλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου. Γεγονός που σε θέλει την πρώτη γυναίκα που κατέχει κυκλοφορία στην πρώτη θέση εδώ και πέντε συναπτές δεκαετίες!

Εν αναμονή της νέας επερχόμενης δισκογραφικής δουλειάς των Αμερικανών Black Keys στις 14 Μαΐου, η πρωταγωνιστική τους εμφάνιση στο Rockwave Festival του 2015 στο Terra Vibe της Μαλακάσας σήκωσε κεφάλι μέσα από τα άδυτα του φωτογραφικού μου αρχείου, διεκδικώντας μια θέση σε τούτη τη μόνιμη στήλη.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν  

Ηλίου φαεινότερων. Ο Till Lindemann δεν είναι μονάχα η κινητήριος δύναμη των απέθαντων Rammstein. Η «φάτσα» τους και η απαστράπτουσα «βιτρίνα» τους. Δεν είναι μόνο ένας από τους πενήντα πιο επιδραστικούς front men του σκληρού ήχου (βλέπε το παγκόσμιο δημοψήφισμα δισκογραφικής εταιρίας Roadrunner Records). Είναι συνάμα ένας απίστευτος χειριστής εμπορικής εκμετάλλευσης (a.k.a. marketing manager), στα όρια της έπαρσης!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Σαν λίγες μέρες πριν εν έτει 1948 γεννήθηκε ο Anthony Frank Iommi έτσι ώστε στο έμπα της χρυσοκέντητης δεκαετίας του ’70 να γεννήσει με τη σειρά του το Heavy Metal. Το μουσικό ιδίωμα με τους φανατικότερους οπαδούς ever!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

«Για τις επόμενες δύο ώρες το κωλαράκι σας μου ανήκει!» δήλωσε μονομιάς χαμογελώντας σαρδόνια ο τότε σαραντάχρονος Robert Peter Williams που στις 13 Φεβρουαρίου έγινε πλέον σαρανταεπτά. Και όπως το’ πε, έτσι και το έκανε, σαρώνοντας σα τυφώνας κάθε σκιά αμφιβολίας. Αν ήσουν παρών στη Μαλακάσα το Καλοκαίρι του ‘15, θυμάσαι. Αυτή η νύχτα δεν ξεχνιέται ποτέ. Ο-Π-Ο-Ι-Α κι αν είναι τα μουσικά σου γούστα! Εγώ ούτε άκουγα, ούτε ακούω, ούτε πρόκειται ποτέ να ακούσω Robbie σπίτι μου. Ε, και;;; Μας πήρε και μας σήκωσε από σκηνής, κανονικά και με το νόμο. Τούτος ο αρχιμάστορας διεκδίκησε εξαρχής το Ελληνικό κοινό και όπως όλα έδειχναν στις δωδεκάμιση τη νύχτα, δεκαέξι χιλιάδες χαμόγελα τον ήθελαν στο βάθρο, εκεί ψηλά.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν