Δεν υπάρχει πιο πετυχημένο αγγλικό ντουέτο στην pop από τους…
Είναι από τις βραδιές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη μας…
Στην έκτη μέρα του Release Athens Festival ο ήλιος έκαιγε…
The Smith FamilyΑνταποκρίνεται ο Τάκης Κρεμμυδιώτης
Τίποτα λιγότερο η περισσότερο από αυτό που περιμέναμε από τους…
Αλήθεια, πόσο απέχει το Ηρώδειο από τη Δρέσδη;Ανταποκρίνεται ο Τάκης…
“In Praise οf Dreams”. Σας ακούγεται κάπως υπερβολικό; Σίγουρα όχι,…
Χαζεύοντας τις αστραπές καθώς έπεφταν δίπλα από το ποτάμι καθώς…
Ο Γιάννης είναι αυτό που λέμε Συνοδοιπόρος με σίγμα κεφαλαίο.…
Επιτέλους επιστροφή στην κανονικότητα μετά από τρία χρόνια. Οι ACCEPT,…
To prog or not to prog?Στο ρόλο του hitter ο…
Πέρασαν κάμποσα χρόνια από τότε που θέλησα να μοιραστώ μαζί…
Ο καλός μου φίλος, ο ΒαγγέληςΘυμάται (και αγαπά) ο Τάκης…
Με το που έπεσε και τούτη η κεραμίδα στο κεφάλι μας προχθες το βράδυ, σάστισα. Το ένα λεπτό σιγής εκ μέρους μου προέκυψε μονομιάς, αυθόρμητα, χωρίς να το σκεφτώ. Στα καπάκια την κατακρήμνισαν όμως σκέψεις όπως «όχι ρε που@#$η, όχι, αυτό ήταν;» και «πάει το Όνειρο να τον δω επί σκηνής, να τον απαθανατίσω, να του πάρω μια συνέντευξη...». Ήταν Όνειρο Ζωής!
Ξάφνου δεν ήξερα τι να κάνω… Να βάλω κάτι στο πικ-απ να τον ακούσω; Να το μοιραστώ με κάποιους μεταμεσονύκτια, ή όχι; Εν τέλει έγραψα τις παρακάτω αράδες στο φατσαμπούκι και κατέβασα τέσσερα βιβλία / φωτογραφικά λευκώματα από τη βιβλιοθήκη μου που με βοήθησαν μετά να αποκοιμηθώ, ζαλίζοντάς με:
Μέχρι πριν λίγη ώρα τσακωνόμουν με τους ομοιοπαθείς φίλους μου για το ότι ο Eddie είναι ο «σημαντικότερος εν ζωή ηλεκτρικός κιθαρίστας του Πλανήτη μας»... Τώρα;;;
Φόρος τιμής από τον Χρήστο Κισατζεκιάν