Ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται. Φύσει αδύνατον λοιπόν  να μην αδράξω τη Χρυσή Επέτειο των λατρεμένων Camel για αυτό το ραντεβού μας μέσα από τις σελίδες της εν λόγω πολιτιστικής παλέτας. Πόσο μάλλον όταν ο τυχερός κατέχω την πρώτη συνέντευξη που έδωσε ποτέ σε Έλληνα ο αειθαλής ηγέτης του βρετανικού προοδευτικού σχήματος Andrew Latimer, το σωτήριον έτος 1997!... Και λέω να τη μοιραστώ εδώ μαζί σας.

Κείμενο & συναυλιακές φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Η ισχύς εν τη ενώσει, λένε…

Γράφει η Ελένη Λιβεράκου Eriksson 

Να λοιπόν και ένας πανέμορφος κεραυνός δίπλα σε όσους θέλουν παροπλισμένα τα μεταλλικά μας άλογα (βλέπε Bon Jovi) τούτες τις μέρες των σφοδρών καταιγίδων. Με το νου μας καρφωμένο σε όσες περιοχές επλήγησαν φέτος από τις καταστροφικές πυρκαγιές μην έχουμε πάλι ανένδοτες πλημμύρες, η πρόσφατη είδηση της πρωτοκαθεδρίας των Βρετανών Muse στο Ejekt Festival του 2022 ζωγράφισε γλυκό χαμογελάκι στα χείλια μας.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

"I Think I’ll Write a Review…”

Συντάκτης: Κρεμμυδιώτης Τάκης

"I Had Too Much to Dream (Last Night)". Last Decades, θα έλεγα καλύτερα…
«Τα Ηλεκτρικά Δαμάσκηνα». Τι άσχετο, θα έλεγε κάποιος… άσχετος. Γιατί, αν ήταν έστω και ελάχιστα σχετικός ζώντας στη δεκαετία του ’60, θα είχε εύκολα αντιληφθεί ότι απλά δε γινόταν να βρεθεί πιο εκφραστικό για τη μουσική τους όνομα. Και ένα όνομα σαν κι αυτό, όχι μόνο δεν περνούσε με τίποτα απαρατήρητο, αλλά συνδέθηκε άρρηκτα με τους πρεσβευτές του 60s psychedelic rock της νότιας California.

Περιγράφει ο Κρεμμυδιώτης Τάκης

Time Honoured Ghosts: προφητικό, δε νομίζετε;

Από τον Κρεμμυδιώτη Τάκη

BRIAN ENO and ROGER ENO
LIVE AT THE ACROPOLIS
Performing Together for the First Time

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2021
Θέατρο Ηρώδου Αττικού
Αθήνα
Ενημερώνει ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Μια διαδρομή στην πόλη σου. Με ένα σάκο στην πλάτη που θα γεμίζει με κομμάτια από τη ζωή σου σε κάθε σου βήμα. Ακουστικά, και το πλάνο τής απόδρασης γραμμένο από σένα.

Γράφει η Ελένη Λιβεράκου Eriksson

O Steven Wilson είναι περιπτωσάρα από κάθε μα κάθε άποψη. Προσωπικά δε μπορώ να θυμηθώ κάποιον άλλον τόσο αστείρευτα παραγωγικό, πολυσχιδή και ουσιωδώς τελειομανή στα εξηνταπέντε χρόνια που μετρά η επανάσταση του Rock’n’Roll. Και όλα αυτά ενώ φέτος θα κλείσει τα πενηντατέσσερα, σιγά τα αυγά.  

Ενημερώνει και προτρέπει ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Σαν αυτή την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου πριν εβδομηνταδύο χρόνια γεννήθηκε ο Alan Parsons. Τα (μνημειώδη) έργα και οι (λαμπρές) ημέρες του τον θέλουν να μετρά μέχρι στιγμής δεκατρείς υποψηφιότητες για βραβείο Grammy. Όμως μην συνεχίσω να πληκτρολογώ επ’ αυτού. Μου φτάνει και μου περισσεύει το εξής: τούτος ο υπέρτατος μάστορας της τεχνολογίας του ήχου είναι (συν)υπεύθυνος για τις αμέτρητες ώρες μοναδικής απόλαυσης που μας χάρισαν τέσσερα μεγαλειώδη/μνημειώδη έργα της σύγχρονης μουσικής: “Abbey Road” & “Let It Be” των Beatles και “Atom Heart Mother” & “Dark Side of the Moon” των Pink Floyd.   

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν