Ο Costin Chioreanu είναι γνωστός για τα γραφικά του έργα για τους At The Gates, Arch Enemy, Napalm Death, Arcturus, Triptykon, Darkthrone, Mayhem, Ulver και πολλά άλλα. Ως μουσικός ο ίδιος, έχει συνθέσει και ηχογραφήσει πολλούς δίσκους όλα αυτά τα χρόνια με διάφορα metal συγκροτήματα, καθώς επίσης και μερικούς δίσκους σόλο. Ένα μέρος αυτών είναι τα soundtrack για τις εκθέσεις τέχνης του.

Γράφει ✍ ο Mike Korakis (ECLECTIC SHADOWS team)

Το φεστιβάλ τού Roadburn στο Tilburg τής Ολλανδίας είναι ίσως το πιο ανατρεπτικό γεγονός του πλανήτη με τεραστία φήμη και απήχηση στο χώρο τού εκλεπτυσμένου σκληρού ήχου και όχι μόνο. Όποιος είχε ή θα έχει την τύχη να παραβρεθεί για να παρακολουθήσει τα τεκταινόμενα στο τετραήμερο αυτό κάλεσμα, ολοκληρώνει τις εμπειρίες του, γίνεται μάρτυρας μιας άλλης (επί σκηνής) αύρας μέσω τής μουσικής και σίγουρα θα έρθει αντιμέτωπος με ένα από τα πιο ουσιώδη καλλιτεχνικά δρώμενα της γηραιάς ηπείρου.

Στα γραπτά ✍ Thanasis Tzelas / Halo of Thorns (ECLECTIC SHADOWS team)

2020, μια χρονιά που θα θυμόμαστε (σίγουρα) για πολλούς λόγους.
Ένας από αυτούς και η επιστροφή των Νορβηγών “δικών μας” GREEN CARNATION.
Αυθαίρετα αλλά με σεβασμό, οικειοποιούμαι κτητικά το Leaves of Yesteryear.
14 ολόκληρα χρόνια αναμονής.
Εν τω μεταξύ στο μικρό κύκλο που ανήκουμε οι φανατικοί, παραμείναμε καιρό απέξω περιμένοντας στωικά αλλά ταυτόχρονα ακούγοντας συνέχεια τη δισκογραφία τους σαν να κάναμε τίποτα ξόρκια με την επιθυμία να περάσουν οι μέρες και να ακούσουμε το καινούργιο υλικό. (Επιτέλους!)
Είναι ήδη αρκετός και ο καιρός που το πρώτο single του άλμπουμ, Leaves of Yesteryear κυκλοφόρησε και από τότε τρελαθήκαμε.
Μια επιστροφή μετά από διάλυση. Αλλαγές και προοπτικές χωρίς υποσχέσεις. Αναδρομές στην καριέρα τους και ένας φόρος τιμής στο παρελθόν και στους ήρωες τους ξαναηχογραφόντας το αρχαίο My Dark Reflections of Life and Death όπως και μια διασκευή πάνω στο Solitude των BLACK SABBATH.
Τι άκουσα μέσα στο Leaves of Yesteryear? Ένα άλμπουμ που μόλις (δεν) ακουμπά τα 45 λεπτά με απίστευτη παραγωγή (Endre Kirkesola (ABBATH, IN VAIN, SOLEFALD) και φυσικά αυτά τα παιδιά που τα αγαπώ πολύ (Kjetil Nordhus - Terje Vik Schei - Bjørn Harstad - Stein Roger Sordal - Kenneth Silden - Jonathan Alejandro Perez) να μου αποδεικνύουν για άλλη μια φορά πόσο μα πόσο μεγάλοι μουσικοί είναι. Δεν έχει... “αλλά” ούτε “μα” ούτε “δεν”.
“οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ”.
Ανοίγουμε τα χέρια για να τους αγκαλιάσουμε, να τους χειροκροτήσουμε με ότι μας δίνουν.
1990 - 2020. Άπυρα χρόνια μουσικής. Μην μας υποσχεθείτε τίποτα. Σας ευχαριστούμε μόνο που ακόμα υπάρχετε και κάνετε τον μουσικό μας κόσμο ακόμα πιο μεταλλικά προοδευτικό.

Εισαγωγικό σημείωμα: ✍ Eleni Liverakou Eriksson

“Music . . . can name the unnameable and communicate the unknowable.”
―Leonard Bernstein

Φαντάσου ότι για μια στιγμή βρίσκεσαι σε ένα χημικό εργαστήρι. Καλείσαι να κάνεις πειράματα αναμιγνύοντας όμως μουσικά είδη και όχι χημικά συστατικά. Στόχος είναι να βγάλεις το ονομαζόμενο "Nero di Marte" (μαύρο τού Άρη).

Outer limits… άραγε υπάρχουν όρια; Η απάντηση σε αυτό είναι μια λέξη με 3 γράμματα. ΟΧΙ!

Στη χώρα που σβήνει ο ήλιος μόνο οι BORKNAGAR σπάνε τη σιωπή της νύχτας.

Δυο λέξεις αρκούν: avant-garage.

H στιγμή που συνειδητοποιείς ότι κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας – μουσικά τουλάχιστον – όχι μόνο έχεις “χάσει την μπάλα” με τις νέες και αστραπιαίες κυκλοφορίες, αλλά είσαι και εκτός γηπέδου.

Η γοητεία της αποτυχίας.

Γράφει ο Πάνος Γιανναράκης