Κάποιοι λένε ότι στη μουσική δεν έχει σημασία η εικόνα, αλλά μόνο ο ήχος. Ουσιαστικά δε θα διαφωνήσω μαζί τους, αλλά παράλληλα δε μπορώ να μη δεχτώ ότι έχει διαχρονικά αποδειχτεί πως και αυτή παίζει το ρόλο της και μάλιστα κατεξοχήν στις πιο mainstream εκδοχές της.

Παρουσιάζει ο Κρεμμυδιώτης Τάκης

Είναι μετρημένοι στα δάκτυλα οι καλλιτέχνες της Ροκ’εν’Ρολ εποποιίας που απέκτησαν παγκοσμίως το προσωνύμιο “Βασιλιάς”. Και δεν είναι με τίποτα τυχαίο που ο Riley B. King ανακηρύχθηκε δικαιωματικά και από νωρίς ο Βασιλιάς της Μπλουζ. Μιλάμε για μια βασιλεία τόσο μακρόχρονη, όσο κάθε μονάρχη σε τούτο τον πλανήτη!…

Όσοι βιοπορίζονται αποκλειστικά με την ηλεκτρική κιθάρα όπως και όσοι ασχολούνται σοβαρότατα μαζί της, το έχουν κοινό μυστικό. Ο B.B. King υπήρξε ο πρώτος που εισήγαγε στην τεχνική του παιξίματός της -και δει των αυτοσχεδιασμών (solos)- τρεις βασικότατες “ευρεσιτεχνίες” που άλλαξαν δραματικά τον τρόπο που προσεγγίζεται τούτο το δημοφιλέστατο όργανο του 20ου αιώνα:
α) το δυναμικό “σήκωμα” των χορδών (bending),
β) την επίμονα ελεγχόμενη δόνηση τους πάνω στην ταστιέρα (vibrato) και
γ) το επιδεικτικά συγκοπτόμενο ήχο της κάθε νότας με την πένα (ή και ενίοτε με το νύχι) να “τσιμπάει”, και όχι απλά να κρούει τη χορδή μπροστά από τους μαγνήτες. Διόλου περίεργο λοιπόν το γεγονός του ότι αμέτρητοι από τους μεταγενέστερους συνάδελφους του τον αναφέρουν ως σημαίνουσα επιρροή. Το μνημειώδες “Live At The Regal” εκθειάζεται ομόφωνα. Και μιλάμε για ονόματα τρανά και εξίσου επιδραστικά όπως οι Jimi Hendrix, George Harrison, Eric Clapton, Peter Green, Carlos Santana!    

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν  

Κάποιος μας κάνει άσχημες πλάκες, δεν γνωρίζω ποιος έχει βαλθεί να μας τρελάνει φέτος, αλλά το κακό δεν έχει τελειωμό…
Γιατί δεν φτάνει που έχουμε τόσα ντράβαλα στο κεφάλι μας, από τα οποία αγωνιζόμαστε καθημερινά για να ξεπεράσουμε και να ξεφύγουμε όσο πιο ξέγνοιαστα και εύκολα γίνεται, έχουμε και αυτά τα αντικανονικά χτυπήματα κάτω από την μέση, από τα χειρότερα που μπορεί να νιώσει ένας μουσικόφιλος στην καρδία του, που είναι γεμισμένη από νότες και μουσικές συγκινήσεις.

Φόρος τιμής από τον Νίκο Παπαδόπουλο

Εν αναμονή της νέας επερχόμενης δισκογραφικής δουλειάς των Αμερικανών Black Keys στις 14 Μαΐου, η πρωταγωνιστική τους εμφάνιση στο Rockwave Festival του 2015 στο Terra Vibe της Μαλακάσας σήκωσε κεφάλι μέσα από τα άδυτα του φωτογραφικού μου αρχείου, διεκδικώντας μια θέση σε τούτη τη μόνιμη στήλη.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν  

Ταλέντο, μεράκι, φρέσκα μυαλά, τόλμη και το “τύποις” blues rock των UNTIL THE SUN βρίσκει τον τρόπο να συναρπάσει… η συνέχεια στα deck σας!

Γράφει ο Jack Syrmaleon.

“How Blue(s) Can You Get” μπλέ πλανήτη; Είμαι εδώ, δεν έφυγα ποτέ, δεν έπαιξα ακόμα την τελευταία μου νότα, δεν τραγούδησα ακόμα την τελευταία μου λέξη ...

Τα σέβη μου ... Gary Moore!

Τιμά ο Jack Syrmaleon

Ο άτυπος κώδικας ευγένειας συστήνει αβρότητα έναντι των θηλέων. Έτσι προέκυψε σε κάποιες άλλες περασμένες εποχές και η έκφραση “οι Κυρίες προηγούνται”. Στην περίπτωση της Ελιάνας Νικολοπούλου όμως, ισχύει το “οι Κυρίες Ηγούνται” και εξηγώ το γιατί ...      

Τιμά ο Jack Syrmaleon

Σήμερα νιώθω πως πατώ τα πλήκτρα επί ματαίω. Νιώθω πως είναι περιττό. Και αυτό γιατί η Μεγάλη του Mayall Σχολή υπήρξε μια από τις ελάχιστες που το «πτυχίο» της σήμαινε εν συνεχεία παγκόσμια καταξίωση για κάθε της «απόφοιτο», εδώ και πενηνταπέντε χρόνια! Θυμίζω δυο τρεις Σχολές ακόμη  αν και πάλι μοιάζει περιττό για κάθε διαβασμένο: του Frank Zappa, του Ritchie Blackmore, του Ozzy Osbourne.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Jeff Beck: «Ο Jimi Hendrix υπήρξε για μένα το πρώτο σοκ. Αυτός ήταν που μας συγκλόνισε όλους για τα καλά, αφού παρότι όλοι μας είχαμε καθιερωθεί με “ασφάλεια” στο πεδίο της ηλεκτρικής κιθάρας, ήρθε από το πουθενά για να επαναπροσδιορίσει όλους τους κανόνες του παιχνιδιού, εν μια νυκτί!»
Bob Dylan (αναφερόμενος στη διασκευή του “All Along the Watchtower”):  «Με συγκλόνισε μονομιάς! Τόσο, που ζήτησα τα πνευματικά δικαιώματα της δικής του εκτέλεσης ώστε να το παίζω κι εγώ έτσι ως και σήμερα. Είχε το ταλέντο να βρίσκει στοιχεία μες τα τραγούδια που κανείς άλλος δε θα ανακάλυπτε και να τα αναπτύσσει ανεπανάληπτα».
Kirk Hammett (Metallica): «Ο Hendrix είχε ένα ολόδικό του τρόπο να πολιτικολογεί δίχως να μιλά συμβατά, δίχως να “μιλά” με άλλο τρόπο πέρα από τη Μουσική του γλώσσα. Τα έλεγε όλα οπτικο-ακουστικά. Όσο για τον ήχο της κιθάρας του, υπήρξε κυριολεκτικά δική του εφεύρεση. Δεν υπήρξε κάποιος άλλος που να ακούγεται έτσι, πριν και μετά από αυτόν, έως και σήμερα. Εφηύρε την Εκκλησία το Τόνου! Ο τόνος του ήταν θηριώδης, η τεχνική του ήταν θηριώδης, τα τραγούδια του ήταν θηριώδη. Η Ψυχή του; Περίσσευε!»   
Kurt Cobain (Nirvana): «Κάποιοι υποστηρίζουν πως μπάντες της grunge σαν τη δική μας έθεσαν μια για πάντα το Seattle στο παγκόσμιο μουσικό χάρτη, όμως, σοβαρά τώρα, ποιο χάρτη;;; Είχαμε τον Jimi Hendrix. Ήμαρτον δηλαδή, τι άλλο να θέλαμε από τη ζωή μας;;;»
Robert Smith (The Cure): «Ο Hendrix ήταν το πρώτο άτομο που έπεσε στην αντίληψή μου και έμοιαζε απόλυτα Ελεύθερος. Όταν είσαι εννιά-δέκα χρονών, η ζωή σου κατακυριεύεται από τους ενήλικες. Έτσι μονομιάς αντιπροσώπευσε ακριβώς αυτό που ήθελα να γίνω. Ο Hendrix ήταν που με ώθησε να σκεφτώ πως ήθελα να γίνω τραγουδιστής και κιθαρίστας. Πριν από αυτόν ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής».
John Frusciante (Red Hot Chili Pepper): «Αν παίζω κιθάρα φταίει το “Electric Ladyland”. Η μουσική του Hendrix ανέκαθεν μου ακουγόταν τέλεια, αφού την φρόντιζε σε όλες της τις διαστάσεις. Εκεί που οι περισσότεροι σκέφτονται σε δυο διαστάσεις, αυτός σκεφτόταν σε τέσσερεις. Δε πιστεύω πως υπήρξε καλύτερος κιθαρίστας στην ιστορία. Αυτά που μας κληροδότησε δεν επιδέχονται βελτίωσης. Και όλα αυτά πηγάζουν από το βαθύτατο πνεύμα του. Ανέδειξε πτυχές του ήχου που δεν γνωρίζαμε πως υπάρχουν…»
Matt Bellamy (Muse): «Περισσότερο και από τα τραγούδια του, αυτό που καθόρισε μια για πάντα τη ζωή μου ήταν η Ελευθερία Έκφρασης που έφερε πρώτος στο χώρο του Μουσικού Θεάματος. Αυτή η ατίθαση άγνοια κινδύνου που τον χαρακτήριζε επί σκηνής. Για μένα ο Hendrix δεν ήταν απαραίτητα οι ανυπέρβλητες μελωδίες του και τα ακόρντα, ήταν η Ενέργεια με την οποία τα μπόλιαζε. Ήταν ο ψυχεδελικός, θεότρελος έως και “φτιαγμένος” από ναρκωτικά τρόπος που μάτωνε όταν τα έπαιζε. Έτσι που σε έκανε να σκέφτεσαι το Μέλλον».
Pete Townshend (The Who): «Αυτό που έπαιζε ήταν… απίστευτα Λυρικό και συνάμα Έμπειρο. Κατάφερε να χτίσει τη γέφυρα μεταξύ της αυθεντικής blues κιθάρας και του μοντέρνου ήχου, παντρεύοντάς τα μοναδικά!»

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

27 Αυγούστου 1990. Η ώρα είναι 12:50 μετά τα μεσάνυχτα όταν το νοικιασμένο από τον Eric Clapton ελικόπτερο Bell 260B Jet Ranger έχοντας διανύσει μόλις 3.000 πόδια σε σαρανταδύο δευτερόλεπτα από την απογείωσή του, συγκρούεται πάνω στο λόφο του Χιονοδρομικού Κέντρου του Alpine Valley στο East Troy του Wisconsin, σε υψόμετρο μόλις εκατό ποδών. Όλοι οι επιβάτες σκοτώνονται ακαριαία: ο κατά τα φαινόμενα άπειρος πιλότος Jeffrey Brown, ο Bobby Brooks, ατζέντης του Clapton, o σωματοφύλακάς του Nigel Browne, ο Colin Smythe, βοηθός του tour manager, και ο Stevie Ray Vaughan.

Φόρος τιμής από τον Χρήστο Κισατζεκιάν