To prog or not to prog?

Στο ρόλο του hitter ο Τάκης Κρεμμυδιώτης

Η αυτού εξοχότης ο κος Bardens

Υποκλίνεται ο Τάκης Κρεμμυδιώτης

Κάποιοι λένε ότι στη μουσική δεν έχει σημασία η εικόνα, αλλά μόνο ο ήχος. Ουσιαστικά δε θα διαφωνήσω μαζί τους, αλλά παράλληλα δε μπορώ να μη δεχτώ ότι έχει διαχρονικά αποδειχτεί πως και αυτή παίζει το ρόλο της και μάλιστα κατεξοχήν στις πιο mainstream εκδοχές της.

Παρουσιάζει ο Κρεμμυδιώτης Τάκης

Είναι μετρημένοι στα δάκτυλα οι καλλιτέχνες της Ροκ’εν’Ρολ εποποιίας που απέκτησαν παγκοσμίως το προσωνύμιο “Βασιλιάς”. Και δεν είναι με τίποτα τυχαίο που ο Riley B. King ανακηρύχθηκε δικαιωματικά και από νωρίς ο Βασιλιάς της Μπλουζ. Μιλάμε για μια βασιλεία τόσο μακρόχρονη, όσο κάθε μονάρχη σε τούτο τον πλανήτη!…

Όσοι βιοπορίζονται αποκλειστικά με την ηλεκτρική κιθάρα όπως και όσοι ασχολούνται σοβαρότατα μαζί της, το έχουν κοινό μυστικό. Ο B.B. King υπήρξε ο πρώτος που εισήγαγε στην τεχνική του παιξίματός της -και δει των αυτοσχεδιασμών (solos)- τρεις βασικότατες “ευρεσιτεχνίες” που άλλαξαν δραματικά τον τρόπο που προσεγγίζεται τούτο το δημοφιλέστατο όργανο του 20ου αιώνα:
α) το δυναμικό “σήκωμα” των χορδών (bending),
β) την επίμονα ελεγχόμενη δόνηση τους πάνω στην ταστιέρα (vibrato) και
γ) το επιδεικτικά συγκοπτόμενο ήχο της κάθε νότας με την πένα (ή και ενίοτε με το νύχι) να “τσιμπάει”, και όχι απλά να κρούει τη χορδή μπροστά από τους μαγνήτες. Διόλου περίεργο λοιπόν το γεγονός του ότι αμέτρητοι από τους μεταγενέστερους συνάδελφους του τον αναφέρουν ως σημαίνουσα επιρροή. Το μνημειώδες “Live At The Regal” εκθειάζεται ομόφωνα. Και μιλάμε για ονόματα τρανά και εξίσου επιδραστικά όπως οι Jimi Hendrix, George Harrison, Eric Clapton, Peter Green, Carlos Santana!    

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν  

Κάποιος μας κάνει άσχημες πλάκες, δεν γνωρίζω ποιος έχει βαλθεί να μας τρελάνει φέτος, αλλά το κακό δεν έχει τελειωμό…
Γιατί δεν φτάνει που έχουμε τόσα ντράβαλα στο κεφάλι μας, από τα οποία αγωνιζόμαστε καθημερινά για να ξεπεράσουμε και να ξεφύγουμε όσο πιο ξέγνοιαστα και εύκολα γίνεται, έχουμε και αυτά τα αντικανονικά χτυπήματα κάτω από την μέση, από τα χειρότερα που μπορεί να νιώσει ένας μουσικόφιλος στην καρδία του, που είναι γεμισμένη από νότες και μουσικές συγκινήσεις.

Φόρος τιμής από τον Νίκο Παπαδόπουλο

Εν αναμονή της νέας επερχόμενης δισκογραφικής δουλειάς των Αμερικανών Black Keys στις 14 Μαΐου, η πρωταγωνιστική τους εμφάνιση στο Rockwave Festival του 2015 στο Terra Vibe της Μαλακάσας σήκωσε κεφάλι μέσα από τα άδυτα του φωτογραφικού μου αρχείου, διεκδικώντας μια θέση σε τούτη τη μόνιμη στήλη.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν  

Ταλέντο, μεράκι, φρέσκα μυαλά, τόλμη και το “τύποις” blues rock των UNTIL THE SUN βρίσκει τον τρόπο να συναρπάσει… η συνέχεια στα deck σας!

Γράφει ο Jack Syrmaleon.

“How Blue(s) Can You Get” μπλέ πλανήτη; Είμαι εδώ, δεν έφυγα ποτέ, δεν έπαιξα ακόμα την τελευταία μου νότα, δεν τραγούδησα ακόμα την τελευταία μου λέξη ...

Τα σέβη μου ... Gary Moore!

Τιμά ο Jack Syrmaleon

Ο άτυπος κώδικας ευγένειας συστήνει αβρότητα έναντι των θηλέων. Έτσι προέκυψε σε κάποιες άλλες περασμένες εποχές και η έκφραση “οι Κυρίες προηγούνται”. Στην περίπτωση της Ελιάνας Νικολοπούλου όμως, ισχύει το “οι Κυρίες Ηγούνται” και εξηγώ το γιατί ...      

Τιμά ο Jack Syrmaleon

Σήμερα νιώθω πως πατώ τα πλήκτρα επί ματαίω. Νιώθω πως είναι περιττό. Και αυτό γιατί η Μεγάλη του Mayall Σχολή υπήρξε μια από τις ελάχιστες που το «πτυχίο» της σήμαινε εν συνεχεία παγκόσμια καταξίωση για κάθε της «απόφοιτο», εδώ και πενηνταπέντε χρόνια! Θυμίζω δυο τρεις Σχολές ακόμη  αν και πάλι μοιάζει περιττό για κάθε διαβασμένο: του Frank Zappa, του Ritchie Blackmore, του Ozzy Osbourne.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν