Σήμερα νιώθω πως πατώ τα πλήκτρα επί ματαίω. Νιώθω πως είναι περιττό. Και αυτό γιατί η Μεγάλη του Mayall Σχολή υπήρξε μια από τις ελάχιστες που το «πτυχίο» της σήμαινε εν συνεχεία παγκόσμια καταξίωση για κάθε της «απόφοιτο», εδώ και πενηνταπέντε χρόνια! Θυμίζω δυο τρεις Σχολές ακόμη  αν και πάλι μοιάζει περιττό για κάθε διαβασμένο: του Frank Zappa, του Ritchie Blackmore, του Ozzy Osbourne.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Jeff Beck: «Ο Jimi Hendrix υπήρξε για μένα το πρώτο σοκ. Αυτός ήταν που μας συγκλόνισε όλους για τα καλά, αφού παρότι όλοι μας είχαμε καθιερωθεί με “ασφάλεια” στο πεδίο της ηλεκτρικής κιθάρας, ήρθε από το πουθενά για να επαναπροσδιορίσει όλους τους κανόνες του παιχνιδιού, εν μια νυκτί!»
Bob Dylan (αναφερόμενος στη διασκευή του “All Along the Watchtower”):  «Με συγκλόνισε μονομιάς! Τόσο, που ζήτησα τα πνευματικά δικαιώματα της δικής του εκτέλεσης ώστε να το παίζω κι εγώ έτσι ως και σήμερα. Είχε το ταλέντο να βρίσκει στοιχεία μες τα τραγούδια που κανείς άλλος δε θα ανακάλυπτε και να τα αναπτύσσει ανεπανάληπτα».
Kirk Hammett (Metallica): «Ο Hendrix είχε ένα ολόδικό του τρόπο να πολιτικολογεί δίχως να μιλά συμβατά, δίχως να “μιλά” με άλλο τρόπο πέρα από τη Μουσική του γλώσσα. Τα έλεγε όλα οπτικο-ακουστικά. Όσο για τον ήχο της κιθάρας του, υπήρξε κυριολεκτικά δική του εφεύρεση. Δεν υπήρξε κάποιος άλλος που να ακούγεται έτσι, πριν και μετά από αυτόν, έως και σήμερα. Εφηύρε την Εκκλησία το Τόνου! Ο τόνος του ήταν θηριώδης, η τεχνική του ήταν θηριώδης, τα τραγούδια του ήταν θηριώδη. Η Ψυχή του; Περίσσευε!»   
Kurt Cobain (Nirvana): «Κάποιοι υποστηρίζουν πως μπάντες της grunge σαν τη δική μας έθεσαν μια για πάντα το Seattle στο παγκόσμιο μουσικό χάρτη, όμως, σοβαρά τώρα, ποιο χάρτη;;; Είχαμε τον Jimi Hendrix. Ήμαρτον δηλαδή, τι άλλο να θέλαμε από τη ζωή μας;;;»
Robert Smith (The Cure): «Ο Hendrix ήταν το πρώτο άτομο που έπεσε στην αντίληψή μου και έμοιαζε απόλυτα Ελεύθερος. Όταν είσαι εννιά-δέκα χρονών, η ζωή σου κατακυριεύεται από τους ενήλικες. Έτσι μονομιάς αντιπροσώπευσε ακριβώς αυτό που ήθελα να γίνω. Ο Hendrix ήταν που με ώθησε να σκεφτώ πως ήθελα να γίνω τραγουδιστής και κιθαρίστας. Πριν από αυτόν ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής».
John Frusciante (Red Hot Chili Pepper): «Αν παίζω κιθάρα φταίει το “Electric Ladyland”. Η μουσική του Hendrix ανέκαθεν μου ακουγόταν τέλεια, αφού την φρόντιζε σε όλες της τις διαστάσεις. Εκεί που οι περισσότεροι σκέφτονται σε δυο διαστάσεις, αυτός σκεφτόταν σε τέσσερεις. Δε πιστεύω πως υπήρξε καλύτερος κιθαρίστας στην ιστορία. Αυτά που μας κληροδότησε δεν επιδέχονται βελτίωσης. Και όλα αυτά πηγάζουν από το βαθύτατο πνεύμα του. Ανέδειξε πτυχές του ήχου που δεν γνωρίζαμε πως υπάρχουν…»
Matt Bellamy (Muse): «Περισσότερο και από τα τραγούδια του, αυτό που καθόρισε μια για πάντα τη ζωή μου ήταν η Ελευθερία Έκφρασης που έφερε πρώτος στο χώρο του Μουσικού Θεάματος. Αυτή η ατίθαση άγνοια κινδύνου που τον χαρακτήριζε επί σκηνής. Για μένα ο Hendrix δεν ήταν απαραίτητα οι ανυπέρβλητες μελωδίες του και τα ακόρντα, ήταν η Ενέργεια με την οποία τα μπόλιαζε. Ήταν ο ψυχεδελικός, θεότρελος έως και “φτιαγμένος” από ναρκωτικά τρόπος που μάτωνε όταν τα έπαιζε. Έτσι που σε έκανε να σκέφτεσαι το Μέλλον».
Pete Townshend (The Who): «Αυτό που έπαιζε ήταν… απίστευτα Λυρικό και συνάμα Έμπειρο. Κατάφερε να χτίσει τη γέφυρα μεταξύ της αυθεντικής blues κιθάρας και του μοντέρνου ήχου, παντρεύοντάς τα μοναδικά!»

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

27 Αυγούστου 1990. Η ώρα είναι 12:50 μετά τα μεσάνυχτα όταν το νοικιασμένο από τον Eric Clapton ελικόπτερο Bell 260B Jet Ranger έχοντας διανύσει μόλις 3.000 πόδια σε σαρανταδύο δευτερόλεπτα από την απογείωσή του, συγκρούεται πάνω στο λόφο του Χιονοδρομικού Κέντρου του Alpine Valley στο East Troy του Wisconsin, σε υψόμετρο μόλις εκατό ποδών. Όλοι οι επιβάτες σκοτώνονται ακαριαία: ο κατά τα φαινόμενα άπειρος πιλότος Jeffrey Brown, ο Bobby Brooks, ατζέντης του Clapton, o σωματοφύλακάς του Nigel Browne, ο Colin Smythe, βοηθός του tour manager, και ο Stevie Ray Vaughan.

Φόρος τιμής από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

Όταν από την παιδική σου ηλικία κατασκευάζεις μόνος σου μουσικά όργανα και στα 14 σου εγκαταλείπεις το σχολείο προκειμένου να ασχοληθείς με το τραγούδι συναντώντας τη σθεναρή αντίδραση των γονιών σου οι οποίοι επιθυμούσαν να γίνεις λογιστής, δύο συμπεράσματα προκύπτουν… Πρώτον, το λέει η ψυχούλα σου και δεύτερον, είσαι αποφασισμένος να αγγίξεις το όνειρο! Ο μορφονιός όμως με την ξανθιά πλούσια χαίτη δεν άγγιξε απλά το όνειρο, αλλά έχοντας ως όχημα ένα μολυβένιο αερόστατο, έφτασε ως τα ουράνια και άγγιξε τα αστέρια!

Τιμά ο Παναγιώτης Πατσάης

Θα χρειάζονταν αρκετές δεκαετίες ύπαρξης εκ μέρους σου ώστε να νιώθεις και συ τη θλίψη και το πένθος που προκάλεσε σε μας τους μεγαλύτερους η είδηση που δημοσίευσε χθες η οικογένεια του αποχωρήσαντα μουσικοσυνθέτη: «Ο Peter Green έφυγε ήσυχα, μες τον ύπνο του αυτό το Σαββατοκύριακο». Φύσει αδύνατον ως εικοσάχρονος, ή πόσο μάλλον έφηβος, να γνωρίζεις (και πόσο μάλλον να συνδέεσαι με) στη δεύτερη δεκαετία της τρίτης χιλιετίας που διανύουμε τα όσα τούτος ο επιδραστικότατος κιθαρίστας γέννησε στο πέρασμά του. Λογικό και επόμενο. Για αυτό, έλα αν θες να σε βάλω όσο περνά από το χέρι μου στο όλο «κλίμα» της μεγαλειότητας του, αφού ο φίλτατος συνοδοιπόρος Αλέξανδρος Ριχάρδος πρόλαβε ήδη και σε ενημέρωσε καίρια, υπέρ το δέον!

Τιμά ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Το “Back In Black” δεν έχει να συναγωνιστεί τίποτα και κανέναν.
Κυκλοφόρησε στις 25 Ιουλίου του 1980, σαν σήμερα, τέσσερεις δεκαετίες πίσω, μα το ακούς τώρα και μοιάζει φετινή κυκλοφορία που μάλιστα διεκδικεί την πρώτη θέση της λίστας των αγαπημένων της χρονιάς.
Παίζει μπάλα μονάχο του.
Ατενίζει από ψηλά τα πράγματα και με τη σιγουριά του πρώτου και καλύτερου, μοιράζοντας χαρά σε όσους αγγίχτηκαν από την απέριττη, διαχρονική μαγεία του.
Ενώνει τους πάντες, πάντα και παντού, ως all time classic album κοινής αποδοχής. Ως τόπος συνάντησης των αμέτρητων ιδιωμάτων της κιθαριστικής, σκληρής, επιθετικής μουσικής, όπως θες πες το. Συνυπάρχει σε σπίτια οπαδών του grind core, του thrash, του AOR, του death metal, του προοδευτικού metal, του hard & heavy rock φυσικά & αυταπόδεικτα, μα και της pop, του alternative rock, της hip-hop, έως και των… σκυλάδικων μη χέσω! Είναι δεδηλωμένα ένα από τα πιο αγαπημένα albums του Lemmy και του Anselmo, του Sebastian Bach και του Danny Filth.
Και για να τελειώνουμε, το “Back In Black” είναι αυτό που είναι! Και δεν προσπάθησε πολύ για αυτό. Απλά συνέβηκε.

Τιμά ο Χρήστος Κισατζεκιάν

…The Mean Fiddler Οf Τhe South

Φόρος τιμής από το Νίκο Παπαδόπουλο

Paul Kossoff’s Back Street… Company!

Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη

Ελλάς – Γαλλία, συμμαχία; Στην περίπτωση των DÄTCHA MANDALA υπό προϋποθέσεις.

Γράφει ✍ ο Jack Syrmaleon (ECLECTIC SHADOWS team)

Sweet Bird of Paradise

Τον Ιανουάριο του 1984 ο κόσμος ήταν πιο αισιόδοξος και η ζωή πιο απλή. Στους μουσικούς καταλόγους επιτυχιών, ακόμα και στους mainstream, μπορούσε κάποιος να βρει τραγούδια ιδιαίτερων αξιώσεων, μια και τα όρια των διάφορων «μουσικών ειδών» ήταν περισσότερο παρά ποτέ μπλεγμένα. Έτσι λοιπόν, στο UK Singles Chart πλάι στο “Where is My Man” της Eartha Kitt και το “Girls Just Want to Have Fun” της Cyndi Lauper, δε συναντούσες μόνο το “Holiday” της Madonna (το μόνο τραγούδι για το οποίο πρέπει να είναι χαρούμενη), αλλά και το “Love is a Wonderful Colour” των Icicle Works, το “King of Pain” των Police και το “This Charming Man” των The Smiths. Και κάτι άλλο, όμως: ένα τραγούδι του κυρίου Terence Charles "Snowy" White, που λεγόταν “Bird of Paradise”.

Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη