Τόπο στα νιάτα!

Άλλο ένα παιδί-θαύμα λοιπόν στα χέρια επώνυμων διδασκάλων που θα του δώσουν «φτερά».

Αυτό που λέμε…χαρμολύπη!
Και δεν αναφέρομαι μόνο στο ότι κάθε τι που αφορά τον αδικοχαμένο χαρισματικό μουσικοσυνθέτη & κιθαρίστα ξύνει πληγές…

Όταν ο πήχης είναι πολύ ψηλά…

Κι άλλο παιδί-θαύμα; Στο τέλος θα πάθουμε κατάθλιψη οι ωριμότεροι!...

Όταν έρχονται οι Blues Wire στην πόλη σου, απλώς επιβάλλεται να πας. Όσες φορές και να έρθουν. Όταν σε επισκέπτονται, πρέπει να τηρήσεις τους τρεις κανόνες με τα τρία Όμικρον: Οπωσδήποτε, Οπουδήποτε και Οποτεδήποτε.

Δεν είχα τη παραμικρή ιδέα για το τι πραγματικά θα άκουγα όταν η αγαπημένη μου Εύη Χασαπίδου Watson μου είχε δώσει τους δύο δίσκους που κυκλοφόρησαν το 2016 για κριτική.

“Αυτό το album είναι ένα μανιφέστο της αγάπης τους για τη δημιουργία μουσικής, και τα blues, είναι για τους Stones, η πηγή όλων όσων κάνουν.”
Don Was (Co-Producer του Blue & Lonesome)

Από τον Παράδεισο στην Κόλαση και πίσω.

A Private Hard Rockin’ Blues Celebration, a night to Remember!

Με αφορμή μια εκδήλωση με τους ηλεκτρικούς κιθαρίστες της χώρας μας-ονόματα δεν λέμε για να μην παρεξηγηθώ με φίλους και γνωστούς- ένοιωσα ξανά την απόλυτη βαρεμάρα που νιώθω καιρό τώρα ( γνώμη ενός φτωχού “ακροατή” που πάντα θέλω να είμαι) για τα ηλεκτρικά Blues. Προϊόντα δισκογραφικών εταιριών πλέον οι “επαγγελματίες” μουσικοί κιθαρίστες (όχι στην χώρα μας, που τα πράγματα είναι ερασιτεχνικά) αναπαράγουν τα ίδια και τα ίδια οδηγώντας το είδος στα μουσικά μουσεία λες και είναι η καλύβα του Muddy Waters...Απογυμνώνοντας τον σημαντικό παράγοντα “Στίχο” και με μια θεματική τελείως “κατεστημένη” αφοσιώνονται στην τεχνική του πράγματος (κιθάρες, μαγνήτες, ενισχυτές) χάνοντας το νόημα του ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ BLUES.

Γράφει ο Νίκος (Blues Pariah) Καρέλλος