Έρχεται η στιγμή που το όνειρο δεν είναι πλέον όνειρο, μαζί με τη λαχτάρα, ο ατελείωτος μακρύς δρόμος μίκρυνε και τα βήματα έφτασαν ήδη στο κατώφλι σου, οι ώρες δεν μοιάζουν πια ατέρμονες μέσα στο χρόνο, γνωρίζεις καλά ότι «εκείνη» η στιγμή που τόσο πολύ περίμενες έφτασε.

Ανταποκρίνεται ο Λεωνίδας "Daylight Dreamer" Χατζημιχάλης

Μπαίνοντας λίγο μετά τις εννέα στο άδειο, ακόμη, Gagarin, και καθώς πήγαινα να πάρω την πρώτη μπύρα της βραδιάς, αναρωτιόμουν τι κόσμο θα μαζεύαν άραγε οι προπάτορες του Psychobilly στην Αθήνα της κρίσης - και του ωχαδερφισμού που μας κατατρώει χρόνια τώρα. Τα φίδια άρχισαν να με ζώνουν, όταν είδα και ανθρώπους του συναυλιακού χώρου να γυροφέρνουν και αυτοί με ανησυχία… «Περίμενε» είπα στον εαυτό μου, «θα δεις λίγο πριν ξεκινήσει το headline της βραδιάς»...

Περίμενα αρκετά χρόνια για να ξαναδώ τα αδέρφια από το Bello Horizonte, μετά τη μυθική τους εμφάνιση στη Μαλακάσα ως Cavalera Conspiracy. Και τι καλύτερο, μοναδική εμπειρία, από το να ακούσεις το Roots στην ολότητα του! Προορισμός Gagarin λοιπόν και διέκρινα μεταλλικά μεγαλεία στον ορίζοντα. Φτάνοντας λίγο πριν το support, εντυπωσιάστηκα από το σχεδόν γεμάτο χώρο που προμήνυε μια καυτή βραδιά. Μια βραδιά που μου είχε λείψει αφού κι αυτό το συναυλιακό καλοκαίρι ήταν φτωχό σε προσέλευση με εξαίρεση φυσικά την γιορτή των MUSE στην κατάμεστη (όσο ποτέ πριν!) Πλατεία Νερού.

"Mixed Emotions"

Έφυγε βουτηγμένος στη Μουσική & την Εικόνα, όπως υπήρξε για όλη του τη ζωή…

Ήταν τρεις οι φορές που βρέθηκα ως συνεργάτης πολύ κοντά στον αμετανόητο εραστή αυτού του παντρέματος που κινεί και τη δική μου ζήση.

Γράφει ο Χρήστος Κισατζεκιάν 

“SPACE JAM No. 69”

...Για μένα οι Ozric ήταν χρώμα, ψυχεδέλεια, ανατροπή, ευρηματικότητα και performance....

Γράφει ο Μιχάλης Μάζης