Με το που έπεσε και τούτη η κεραμίδα στο κεφάλι μας προχθες το βράδυ, σάστισα. Το ένα λεπτό σιγής εκ μέρους μου προέκυψε μονομιάς, αυθόρμητα, χωρίς να το σκεφτώ. Στα καπάκια την κατακρήμνισαν όμως σκέψεις όπως «όχι ρε που@#$η, όχι, αυτό ήταν;» και «πάει το Όνειρο να τον δω επί σκηνής, να τον απαθανατίσω, να του πάρω μια συνέντευξη...». Ήταν Όνειρο Ζωής!
Ξάφνου δεν ήξερα τι να κάνω… Να βάλω κάτι στο πικ-απ να τον ακούσω; Να το μοιραστώ με κάποιους μεταμεσονύκτια, ή όχι; Εν τέλει έγραψα τις παρακάτω αράδες στο φατσαμπούκι και κατέβασα τέσσερα βιβλία / φωτογραφικά λευκώματα από τη βιβλιοθήκη μου που με βοήθησαν μετά να αποκοιμηθώ, ζαλίζοντάς με:
Μέχρι πριν λίγη ώρα τσακωνόμουν με τους ομοιοπαθείς φίλους μου για το ότι ο Eddie είναι ο «σημαντικότερος εν ζωή ηλεκτρικός κιθαρίστας του Πλανήτη μας»... Τώρα;;;

Φόρος τιμής από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

Jeff Beck: «Ο Jimi Hendrix υπήρξε για μένα το πρώτο σοκ. Αυτός ήταν που μας συγκλόνισε όλους για τα καλά, αφού παρότι όλοι μας είχαμε καθιερωθεί με “ασφάλεια” στο πεδίο της ηλεκτρικής κιθάρας, ήρθε από το πουθενά για να επαναπροσδιορίσει όλους τους κανόνες του παιχνιδιού, εν μια νυκτί!»
Bob Dylan (αναφερόμενος στη διασκευή του “All Along the Watchtower”):  «Με συγκλόνισε μονομιάς! Τόσο, που ζήτησα τα πνευματικά δικαιώματα της δικής του εκτέλεσης ώστε να το παίζω κι εγώ έτσι ως και σήμερα. Είχε το ταλέντο να βρίσκει στοιχεία μες τα τραγούδια που κανείς άλλος δε θα ανακάλυπτε και να τα αναπτύσσει ανεπανάληπτα».
Kirk Hammett (Metallica): «Ο Hendrix είχε ένα ολόδικό του τρόπο να πολιτικολογεί δίχως να μιλά συμβατά, δίχως να “μιλά” με άλλο τρόπο πέρα από τη Μουσική του γλώσσα. Τα έλεγε όλα οπτικο-ακουστικά. Όσο για τον ήχο της κιθάρας του, υπήρξε κυριολεκτικά δική του εφεύρεση. Δεν υπήρξε κάποιος άλλος που να ακούγεται έτσι, πριν και μετά από αυτόν, έως και σήμερα. Εφηύρε την Εκκλησία το Τόνου! Ο τόνος του ήταν θηριώδης, η τεχνική του ήταν θηριώδης, τα τραγούδια του ήταν θηριώδη. Η Ψυχή του; Περίσσευε!»   
Kurt Cobain (Nirvana): «Κάποιοι υποστηρίζουν πως μπάντες της grunge σαν τη δική μας έθεσαν μια για πάντα το Seattle στο παγκόσμιο μουσικό χάρτη, όμως, σοβαρά τώρα, ποιο χάρτη;;; Είχαμε τον Jimi Hendrix. Ήμαρτον δηλαδή, τι άλλο να θέλαμε από τη ζωή μας;;;»
Robert Smith (The Cure): «Ο Hendrix ήταν το πρώτο άτομο που έπεσε στην αντίληψή μου και έμοιαζε απόλυτα Ελεύθερος. Όταν είσαι εννιά-δέκα χρονών, η ζωή σου κατακυριεύεται από τους ενήλικες. Έτσι μονομιάς αντιπροσώπευσε ακριβώς αυτό που ήθελα να γίνω. Ο Hendrix ήταν που με ώθησε να σκεφτώ πως ήθελα να γίνω τραγουδιστής και κιθαρίστας. Πριν από αυτόν ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής».
John Frusciante (Red Hot Chili Pepper): «Αν παίζω κιθάρα φταίει το “Electric Ladyland”. Η μουσική του Hendrix ανέκαθεν μου ακουγόταν τέλεια, αφού την φρόντιζε σε όλες της τις διαστάσεις. Εκεί που οι περισσότεροι σκέφτονται σε δυο διαστάσεις, αυτός σκεφτόταν σε τέσσερεις. Δε πιστεύω πως υπήρξε καλύτερος κιθαρίστας στην ιστορία. Αυτά που μας κληροδότησε δεν επιδέχονται βελτίωσης. Και όλα αυτά πηγάζουν από το βαθύτατο πνεύμα του. Ανέδειξε πτυχές του ήχου που δεν γνωρίζαμε πως υπάρχουν…»
Matt Bellamy (Muse): «Περισσότερο και από τα τραγούδια του, αυτό που καθόρισε μια για πάντα τη ζωή μου ήταν η Ελευθερία Έκφρασης που έφερε πρώτος στο χώρο του Μουσικού Θεάματος. Αυτή η ατίθαση άγνοια κινδύνου που τον χαρακτήριζε επί σκηνής. Για μένα ο Hendrix δεν ήταν απαραίτητα οι ανυπέρβλητες μελωδίες του και τα ακόρντα, ήταν η Ενέργεια με την οποία τα μπόλιαζε. Ήταν ο ψυχεδελικός, θεότρελος έως και “φτιαγμένος” από ναρκωτικά τρόπος που μάτωνε όταν τα έπαιζε. Έτσι που σε έκανε να σκέφτεσαι το Μέλλον».
Pete Townshend (The Who): «Αυτό που έπαιζε ήταν… απίστευτα Λυρικό και συνάμα Έμπειρο. Κατάφερε να χτίσει τη γέφυρα μεταξύ της αυθεντικής blues κιθάρας και του μοντέρνου ήχου, παντρεύοντάς τα μοναδικά!»

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

27 Αυγούστου 1990. Η ώρα είναι 12:50 μετά τα μεσάνυχτα όταν το νοικιασμένο από τον Eric Clapton ελικόπτερο Bell 260B Jet Ranger έχοντας διανύσει μόλις 3.000 πόδια σε σαρανταδύο δευτερόλεπτα από την απογείωσή του, συγκρούεται πάνω στο λόφο του Χιονοδρομικού Κέντρου του Alpine Valley στο East Troy του Wisconsin, σε υψόμετρο μόλις εκατό ποδών. Όλοι οι επιβάτες σκοτώνονται ακαριαία: ο κατά τα φαινόμενα άπειρος πιλότος Jeffrey Brown, ο Bobby Brooks, ατζέντης του Clapton, o σωματοφύλακάς του Nigel Browne, ο Colin Smythe, βοηθός του tour manager, και ο Stevie Ray Vaughan.

Φόρος τιμής από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

Tο απόλυτο hard rockin’ blues album της δεκαετίας του '90 από την ηγετική φυσιογνωμία των Y&T.

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

Ήταν 1973 κατά τη διάρκεια της περιοδείας για το "Lonesome Crow" όταν ο δεκαοχτάχρονος τότε Michael Schenker δέχτηκε ασφυκτικές πιέσεις από τον Pete Way και Phil Mogg των UFO προκειμένου να ενταχθεί στους τελευταίους…
Πράγμα το οποίο έγινε, και η συγκεκριμένη μεταγραφή αποδείχτηκε όπως έδειξε ο χρόνος ως μια από τις σπουδαιότερες μεταγραφές στην ιστορία του Hard Rock!

O νεαρός όμως Michael προτού φύγει φρόντισε να βρει αντικαταστάτη, καθώς δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να αφήσει την μπάντα του αδερφού του στα κρύα του λουτρού… Ποιος ήταν αυτός;;; Το φιλαράκι του από τους Dawn Road… Ένα παιδί που μελετούσε μερόνυχτα Jimi Hendrix και Alvin Lee και ξεχώριζε από τα υπόλοιπα παιδιά της εποχής του, καθώς λάτρευε την κλασσική μουσική. Το όνομα αυτού;;; Uli Jon Roth!

Φόρος Τιμής από τον Παναγιώτη Πατσάη

Η ζωή του Francesco Antonio Marino μοιάζει με διήγημα αχαλίνωτης φαντασίας.

Τιμά ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Σαν σήμερα πριν από 71 χρόνια στο Αννόβερο της Γερμανίας ήρθε στη ζωή τούτος εδώ ο μελλοντικός (κυριολεκτικά και μεταφορικά) «ψηλέας»!!! Που να φανταστούν τότε οι γονείς του ότι ο συγκεκριμένος  μάγκας μερικά χρόνια αργότερα  μασώντας τσίχλα και έχοντας ως προέκταση του εαυτού του μια Flying V θα τάραζε για τα καλά τα νερά στην σύγχρονη μουσική και κατ’ επέκταση τις ζωές μας… Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

Τιμά ο Παναγιώτης Πατσάης

Ανάμεσα στους κορυφαίους κιθαρίστες της σύγχρονης, ηλεκτροδοτούμενης μουσικής, ο Stevie Vai κατέχει περίοπτη θέση μεταξύ των λίγων (και εκλεκτών) ακούραστων εξερευνητών της.
Μέσα από τους απρόβλεπτους μανιερισμούς του εδώ και σαράντα πλέον χρόνια, κατάφερε να υλοποιήσει όλα όσα η αστείρευτη φαντασία του μπορούσε να συλλάβει πάνω σε έξη χορδές. Όταν δε ένιωσε πως έφτασε σε αδιέξοδο, τις έκανε…επτά!

Σημαντικότατα νέα ανακοινωθήκαν για τους εραστές αλλά και τους ερωμένους της κιθάρας (είναι αμφίδρομη η σχέση), της ‘’νέο-κλασικίζουσας’’ σχολής, μα και της Instrumental Fusion & Hard Rock/Metal εποποιίας.