Τυχαίνει να κοιμηθείς αρκετά νωρίς και σηκώνεσαι το πρωί σχετικά με ηρεμία, έχοντας πλήρη άγνοια για το τι έχει συμβεί. Ανοίγει κάπως το μάτι από τον βαθύ ύπνο (δίχως καφέ) και βλέπω τα πρώτα μηνύματα στο Messenger, δίχως να αντιληφθώ το παραμικρό, και διαβάζω τις γραφές και τα μηνύματα φίλων που έχουν κατακλύσει με λέξεις αγάπης αλλά και θλίψης τους τοίχους των προφίλ τους για έναν μουσικό που δεν θα μου πήγαινε το μυαλό, τουλάχιστον όχι ακόμα τόσο "ξεκούδουνα"...  Αδυνατώντας να πιστέψω ο ίδιος, αυτό το απίστευτα κακό μαντάτο...μπαίνω αμέσως στο google ξεψαχνίζοντας και πριν προκάνω καλά-καλά να γράψω Jeff Beck, η πρώτη αναφορά που εμφανίζεται είναι αποκαρδιωτική. Το νέο δυστυχώς είναι πικρό όσο και αληθινό…

Τιμά ο Νίκος Παπαδόπουλος

.... Σοκ και δέος...

Από το Νίκο Παπαδόπουλο

Είναι γνωστό ότι οι απανταχού λάτρεις της εξάχορδης θεάς ανά την υφήλιο και σε όλη την επικράτεια χρωστάνε άπειρη ευγνωμοσύνη στον Mike Varney και στην ‘’Shrapnel Records’’. Κι αυτό συμβαίνει  διότι ο εν λόγω κύριος υπήρξε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 80 και του 90 ο μεγαλύτερος scouter όσον αφορά τους αφανείς shredders και τους εκπροσώπους του ξακουστού neo-classical τρόπου έκφρασης.  Ένας μόνο του ξέφυγε και μέχρι σήμερα το φυσάει και δεν κρυώνει. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον δικό μας Gus G! Αυτό το περιστατικό όμως είναι μία άλλη ιστορία που θα την διηγηθούμε κάποια άλλη στιγμή.

Φόρος τιμής από τον Παναγιώτη Πατσάη

Στο τεράστιο δερματόδετο βιβλίο της ιστορίας της rock μουσικής υπάρχουν κιθαρίστες που έγραψαν ιστορία με χρυσά γράμματα εξαιτίας των τραγουδιών που συνέθεσαν.

Φόρος τιμής από τον Παναγιώτη Πατσάη

Tο 1977 οι Judas Priest ένιωθαν περήφανοι που άνοιγαν το show των Mahogany Rush του εκρηκτικού guitar hero Frank Marino!

Προσκυνά ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Είκοσι χρόνια Firewind λοιπόν.  Να γράψουμε για τον Gus, τα επιτεύγματα, την πορεία…ένα πράγμα δεν θα γίνουμε σε αυτή την ζωή και αυτό είναι να κοπιάρουμε την πρώτη σελίδα της Wikipedia. Τα «εικοσάχρονα» μιας μπάντας και ενός καλλιτέχνη γιορτάζονται σε ένα μέρος και μόνο…στην σκηνή!

Μεταδίδει ο Χρήστος Αναστόπουλος

Είναι μετρημένοι στα δάκτυλα οι καλλιτέχνες της Ροκ’εν’Ρολ εποποιίας που απέκτησαν παγκοσμίως το προσωνύμιο “Βασιλιάς”. Και δεν είναι με τίποτα τυχαίο που ο Riley B. King ανακηρύχθηκε δικαιωματικά και από νωρίς ο Βασιλιάς της Μπλουζ. Μιλάμε για μια βασιλεία τόσο μακρόχρονη, όσο κάθε μονάρχη σε τούτο τον πλανήτη!…

Όσοι βιοπορίζονται αποκλειστικά με την ηλεκτρική κιθάρα όπως και όσοι ασχολούνται σοβαρότατα μαζί της, το έχουν κοινό μυστικό. Ο B.B. King υπήρξε ο πρώτος που εισήγαγε στην τεχνική του παιξίματός της -και δει των αυτοσχεδιασμών (solos)- τρεις βασικότατες “ευρεσιτεχνίες” που άλλαξαν δραματικά τον τρόπο που προσεγγίζεται τούτο το δημοφιλέστατο όργανο του 20ου αιώνα:
α) το δυναμικό “σήκωμα” των χορδών (bending),
β) την επίμονα ελεγχόμενη δόνηση τους πάνω στην ταστιέρα (vibrato) και
γ) το επιδεικτικά συγκοπτόμενο ήχο της κάθε νότας με την πένα (ή και ενίοτε με το νύχι) να “τσιμπάει”, και όχι απλά να κρούει τη χορδή μπροστά από τους μαγνήτες. Διόλου περίεργο λοιπόν το γεγονός του ότι αμέτρητοι από τους μεταγενέστερους συνάδελφους του τον αναφέρουν ως σημαίνουσα επιρροή. Το μνημειώδες “Live At The Regal” εκθειάζεται ομόφωνα. Και μιλάμε για ονόματα τρανά και εξίσου επιδραστικά όπως οι Jimi Hendrix, George Harrison, Eric Clapton, Peter Green, Carlos Santana!    

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν  

Σαν λίγες μέρες πριν εν έτει 1948 γεννήθηκε ο Anthony Frank Iommi έτσι ώστε στο έμπα της χρυσοκέντητης δεκαετίας του ’70 να γεννήσει με τη σειρά του το Heavy Metal. Το μουσικό ιδίωμα με τους φανατικότερους οπαδούς ever!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Εκνευρίζομαι πάρα πολύ και ο θυμός μου είναι απερίγραπτος όταν διαβάζω διάφορα κιθαριστικά αφιερώματα που αφορούν το σκληρό ήχο, είτε έντυπα  είτε διαδικτυακά, και δε βλέπω πουθενά το όνομα του John Norum. Μα είναι δυνατόν; Ξέρω ,εμείς οι Έλληνες με το που ακούμε το όνομά του και το όνομα του συγκροτήματός του, η σκέψη μας κατευθύνεται με την ταχύτητα του φωτός στο Ευρωμπάσκετ του 1987, στο έπος της εθνικής μας ομάδας και στο λεγόμενο ‘’τιρινίνι’’. Το να σκεφτόμαστε όμως μόνο αυτό αποτελεί μία κατάφορη αδικία απέναντι σε αυτόν τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ κιθαρίστα (ναι με κεφαλαία!) καθώς αυτά που έχει πράξει μέχρι και σήμερα, κάποιοι άλλοι θα χρειαζόντουσαν δέκα ζωές για να τα πετύχουν, ενώ το έργο του για κάποιους άλλους συναδέλφους του μοιάζει απλά με άπιαστο όνειρο!

Τιμά ο Παναγιώτης Πατσάης

«Είμαστε συντετριμμένοι, το σοκ είναι μεγάλο. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες ζητούμε από εσάς κατανόηση. Η κηδεία του μικρού αδερφού μου θα πραγματοποιηθεί σε στενό ιδιωτικό κύκλο» δήλωσε χθες η αδελφή του εκλιπόντα.
«Είμαστε συντετριμμένοι από τον ξαφνικό χαμό του φίλου και συνοδοιπόρου μας. Οι λέξεις δεν μπορούν να χωρέσουν το σοκ και την δυσβάσταχτη δυστυχία που βιώνουμε» ανάρτησαν επισήμως τα υπόλοιπα μέλη της πρόσφατης, πολλά υποσχόμενης μουσικής ομάδας που ο αείμνηστος Alexi γέννησε μόλις πέρυσι το Μάρτιο, τους Bodom After Midnight…

Οι Daniel Freyberg, Mitja Toivonen και Waltteri Väyrynen άφησαν να εννοηθεί επίσης πως θα κυκλοφορήσουν σύντομα τα τρία τραγούδια και το video clip που πρόλαβαν να ηχογραφήσουν με τον αγαπημένο τους φίλο.  
«Ο Alexi ήταν ο πιο αξιαγάπητος και μαγευτικός σύζυγος και πατέρας. Οι καρδιές μας θα είναι πλέον μια για πάντα ραγισμένες» δήλωσε η σύντροφός του Kelli Wright-Laiho.

Φόρος τιμής από το Χρήστο Κισατζεκιάν