“Δεν είναι υποθέσεις χαμένες, παρά εκείνες μόνο που εγκατέλειψες”. Σωκράτης

Παρουσιάζει ο Jack Syrmaleon

Θα να είναι ζόρικο πολύ να βλέπεις στον καθρέφτη τα σημάδια από τον αδίστακτο βούρδουλα του χρόνου να χαρακώνουν/τσαλακώνουν την πάλαι ποτέ παντοκρατορία σου ως Σύμβολο του Σέξ… Θυμήσου πόσοι και πόσοι επώνυμοι δεν το άντεξαν, με κάποιους από αυτούς να δίνουν τέλος στη ζωή τους. “It’s Better To Burn Out Than Fade Away” (Kurt Cobain).  

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Μοιάζει με άχαρο αστείο. Με κρύο ανέκδοτο. Κι όμως είναι πέρα για πέρα γεγονός. Ο πολύχρωμος ήρωάς μας κάνει τους παππούδες μας να μοιάζουν αυτοί με ανέκδοτα, παραμένοντας στις επάλξεις, τσιρίζοντας οριακά, νυν και αεί επί σκηνής ιπτάμενος, καταργώντας πάραυτα το γνωστότατο ρητό «ο γέρος θα πάει από πέσιμο ή από χέσιμο». Ουδεμία σχέση!
Κακά τα ψέματα. Είμαστε οι γενιές που επειδή είχαμε την ευχή να ζήσουμε το rock’n’roll στα ντουζένια του, αξιωματικά βιώνουμε πρώτοι την σταδιακή, νομοτελειακή απώλεια των ινδαλμάτων μας… Ευχή και Κατάρα λέγεται αυτό.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Ο Ken Hensley μας αποχαιρετά. Μετά τους επικήδειους, την ψυχική και συναισθηματική φόρτιση και όλα όσα συνοδεύουν μια τέτοιων διαστάσεων απώλεια, κατάφερε να έχει ο ίδιος τον τελευταίο λόγο ... ένα καθαρά μουσικό λόγο, ανάλογο του καλλιτεχνικού του αναστήματος, επαναφέροντας το χαμένο χαμόγελο στα πρόσωπα μας!

Από τον Jack Syrmaleon

Εκνευρίζομαι πάρα πολύ και ο θυμός μου είναι απερίγραπτος όταν διαβάζω διάφορα κιθαριστικά αφιερώματα που αφορούν το σκληρό ήχο, είτε έντυπα  είτε διαδικτυακά, και δε βλέπω πουθενά το όνομα του John Norum. Μα είναι δυνατόν; Ξέρω ,εμείς οι Έλληνες με το που ακούμε το όνομά του και το όνομα του συγκροτήματός του, η σκέψη μας κατευθύνεται με την ταχύτητα του φωτός στο Ευρωμπάσκετ του 1987, στο έπος της εθνικής μας ομάδας και στο λεγόμενο ‘’τιρινίνι’’. Το να σκεφτόμαστε όμως μόνο αυτό αποτελεί μία κατάφορη αδικία απέναντι σε αυτόν τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ κιθαρίστα (ναι με κεφαλαία!) καθώς αυτά που έχει πράξει μέχρι και σήμερα, κάποιοι άλλοι θα χρειαζόντουσαν δέκα ζωές για να τα πετύχουν, ενώ το έργο του για κάποιους άλλους συναδέλφους του μοιάζει απλά με άπιαστο όνειρο!

Τιμά ο Παναγιώτης Πατσάης

Αδιαπραγμάτευτος ο σεβασμός σε όσους έχουν αφιερώσει τις δυνάμεις τους στην επίτευξη  του τετραγωνισμού του μουσικού κύκλου. Μην ανησυχείτε όμως, οι Coronary ουδεμία σχέση έχουν με οποιαδήποτε προσπάθεια γεωμετρικής μετάλλαξης του Μεταλλικού γίγνεσθαι!     

Από τον Jack Syrmaleon

Ο William Bruce “Axl” Rose Jr. γεννήθηκε κατά λάθος, πριν από πενηνταεννέα χρόνια. Όμως η γέννηση του όχι μόνο δεν ήταν προγραμματισμένη, μα για τους δυο έφηβους γονείς του ήταν… ατυχής. Ο βιολογικός του πατέρας ήταν μια χαρισματική(;) μα συνάμα διαταραγμένη, προβληματική, παραβατική έως και διεστραμμένη προσωπικότητα, τόσο, που δυο χρόνια αργότερα εγκατέλειψε την οικογένεια του απαγάγοντας και κακοποιώντας τον δίχρονο Axl!... Όσο για τον θετό του αντικαταστάτη, ξυλοφόρτωνε καθημερινά αυτόν και τα υπόλοιπα τρία του αδέλφια κατά πως ήταν τα κέφια του.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 εμφανίστηκε ένας τόσο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός από hard και progressive rock συγκροτήματα, που ήταν πραγματικά αδύνατο να παρακολουθήσεις έστω και τα περισσότερα από αυτά. Μη ξεχνάτε πως τότε η τηλεόραση δεν αφιέρωνε στη μουσική το χρόνο που της αναλογούσε, με αποτέλεσμα η πληροφόρηση να εξαντλείται κατά κανόνα στις ραδιοφωνικές εκπομπές, σε πολύ περιορισμένο μέρος του (εννοείται) έντυπου τύπου, αλλά και στην πρόσβαση καθενός στις δισκοθήκες των φίλων του. Για το λόγο αυτό εξακολουθούμε, ακόμα και στην εποχή μας, που η ενημέρωση για το τι συνέβη στο παρελθόν και το τι συμβαίνει παρόν έχει ως μόνο εμπόδιο το πόσο ελεύθερο χρόνο έχουμε στη διάθεσή μας, να «ανακαλύπτουμε» νέες για εμάς μπάντες, η ύπαρξη των οποίων δεν έτυχε σημαντικής προβολής και γι’ αυτό μας είχε διαφύγει.

Συντάκτης: Κρεμμυδιώτης Τάκης

«Ορκίζομαι στο Θεό, αν αυτό συμβεί (σ.σ.: να επανελεγχθεί ο Trump πρόεδρος των Η.Π.Α., η συνέντευξη έγινε μια μέρα πριν τις εκλογές), έφυγα. Θα πάω πίσω στα πάτρια εδάφη, θα πάω στην Ελλάδα και θα αγοράσω σπίτι σε ένα από τα πανέμορφα νησιά της!»
Η δήλωση του ντράμερ των Motley Crue στα μέσα Οκτωβρίου γαργάλησε το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Πόσο μάλλον εμάς, τους συμπατριώτες του. Τέτοια πάσα δε χάνεται. Ελάχιστοι rock stars έχουν να λεν για τη ζωή τους όσα έχουν να μοιραστούν αυτοί οι τέσσερεις πλέον μεσήλικες Καλιφορνέζοι. Το πρόσφατο ηλεκτρονικό κύημα του Tommy Lee ήταν μια πολύ καλή αφορμή για μια κουβέντα εφ’ όλης της ύλης. Τα υπόλοιπα ήταν θέμα (του προσφερόμενου) χρόνου.

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν  

Με το που έπεσε και τούτη η κεραμίδα στο κεφάλι μας προχθες το βράδυ, σάστισα. Το ένα λεπτό σιγής εκ μέρους μου προέκυψε μονομιάς, αυθόρμητα, χωρίς να το σκεφτώ. Στα καπάκια την κατακρήμνισαν όμως σκέψεις όπως «όχι ρε που@#$η, όχι, αυτό ήταν;» και «πάει το Όνειρο να τον δω επί σκηνής, να τον απαθανατίσω, να του πάρω μια συνέντευξη...». Ήταν Όνειρο Ζωής!
Ξάφνου δεν ήξερα τι να κάνω… Να βάλω κάτι στο πικ-απ να τον ακούσω; Να το μοιραστώ με κάποιους μεταμεσονύκτια, ή όχι; Εν τέλει έγραψα τις παρακάτω αράδες στο φατσαμπούκι και κατέβασα τέσσερα βιβλία / φωτογραφικά λευκώματα από τη βιβλιοθήκη μου που με βοήθησαν μετά να αποκοιμηθώ, ζαλίζοντάς με:
Μέχρι πριν λίγη ώρα τσακωνόμουν με τους ομοιοπαθείς φίλους μου για το ότι ο Eddie είναι ο «σημαντικότερος εν ζωή ηλεκτρικός κιθαρίστας του Πλανήτη μας»... Τώρα;;;

Φόρος τιμής από τον Χρήστο Κισατζεκιάν