Γνώριμοι του ελληνικού Hard & Heavy κοινού, οι σουηδοί H.E.A.T. επισκέφθηκαν την Αθήνα για μια ακόμη φορά, που αλλού, στο Gagarin205, για να μας βοηθήσουν να μπαίνουμε σε κλίμα καλοκαιριού σιγά σιγά και να αφήσουμε για τα καλά πίσω μας την κατάθλιψη των συναυλιακών κανονισμών COVID και oh my!

Μεταδίδει ο Χρήστος Αναστόπουλος

«Το Νοέμβριο του 1969 βρέθηκα στο club Henry’s Blues House στο Birmingham με τρεις συνεργάτες μου από την Vertigo, ώστε να παρακολουθήσουμε δύο μπάντες που προωθούσε την εποχή εκείνη ο Jim Simpson. Στο τέλος της βραδιάς, υπογράψαμε συμβόλαιο στη μια από τις δύο: τους Black Sabbath!!!».
Ένα χρόνο αργότερα, όταν ο των παραπάνω δηλών Olav Wyper ήταν πια υπεύθυνος μιας θυγατρικής δισκογραφικής της RCA (της προοδευτικής Neon Records), έδωσε στους Indian Summer την ευκαιρία που ο ίδιος τους είχε στερήσει…

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

Ένας μικρός, θαμμένος θησαυρός του hard rock όταν αυτό φλερτάρει με τη funk και το progressive rock. Με μια ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ιστορία γύρω του όπως θα ανακαλύψτε εδώ. Και αν οι Faith μου είχαν ξεφύγει έως και κάνα οκτάρι χρόνια εμού του ιδίου, το ομολογώ, να’ ναι καλά οι ομοϊδεάτες/συνοδοιπόροι μου και η αέναη ανταλλαγή ακουσμάτων μας που μας κάνει ολοένα και πιο πλούσιους σε ακούσματα και το πιο σημαντικό, μας κρατά υγιείς και ακμαίους μες σε τούτη τη μπίχλα γύρω μας… Τούτο εδώ το χρωστώ στο φίλο Βασίλη Ζαχαρόπουλο! Ιδού λοιπόν τα γεγονότα δια στόματος δύο μελών…

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

Ο Burke Shelley γεννήθηκε στο Tiger Bay, στο Cardiff της Ουαλίας στις 10 Απριλίου 1950.  Έφυγε χθες ήσυχα στον ύπνο του στις 10 Ιανουαρίου 2022 σε ηλικία 71 ετών, έπειτα από αυστηρά προσωπική επιλογή και μάχη με τον χρόνο ενάντια δυστυχώς σε ασθένειες. Τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρήθηκε ιδιαίτερα από ένα σπάνιο σύνδρομο και τα νέα για τον Burke, ήταν έως ένα πολύ μεγάλο βαθμό αναμενόμενα για πολλούς λόγους, η απώλεια του όμως είναι συντριπτική αδιαμφισβήτητα. Υπέφερε για χρόνια από ένα πολύ άτιμο σύνδρομο και περίμενε αναπόφευκτα τον θάνατο του μετά από δική του απόφαση να μην χειρουργηθεί (για δεύτερη φορά) σε επέμβαση ανευρύσματος λόγω υψηλού ρίσκου και να αφεθεί στα χέρια του χρόνου και της μοίρας.

Φόρος τιμής από τον Νίκο Παπαδόπουλο

Παρότι δισεκατομμυριούχοι τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια, μόνο στις δάφνες τους δεν επαναπαύονται τούτοι εδώ. Αντιθέτως μάλιστα. Οι βετεράνοι πλέον Αγγλοσάξονες επιμένουν σε ένα επιθετικότατο μάρκετινγκ που θέλει μεταξύ άλλων την επίσημη ιστοσελίδα τους ως μια από τις πιο δραστήριες της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας! Έτσι εδώ και λίγες μέρες μας ενημέρωσαν μεταξύ άλλων πως το τρίτο από τα τέσσερα συνολικά Box Sets είναι πλέον διαθέσιμο σε δυο συλλεκτικές, περιορισμένες εκδόσεις: σε βινύλια των 180 γραμμαρίων, μα και σε CD.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

“Δεν είναι υποθέσεις χαμένες, παρά εκείνες μόνο που εγκατέλειψες”. Σωκράτης

Παρουσιάζει ο Jack Syrmaleon

Θα να είναι ζόρικο πολύ να βλέπεις στον καθρέφτη τα σημάδια από τον αδίστακτο βούρδουλα του χρόνου να χαρακώνουν/τσαλακώνουν την πάλαι ποτέ παντοκρατορία σου ως Σύμβολο του Σέξ… Θυμήσου πόσοι και πόσοι επώνυμοι δεν το άντεξαν, με κάποιους από αυτούς να δίνουν τέλος στη ζωή τους. “It’s Better To Burn Out Than Fade Away” (Kurt Cobain).  

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Μοιάζει με άχαρο αστείο. Με κρύο ανέκδοτο. Κι όμως είναι πέρα για πέρα γεγονός. Ο πολύχρωμος ήρωάς μας κάνει τους παππούδες μας να μοιάζουν αυτοί με ανέκδοτα, παραμένοντας στις επάλξεις, τσιρίζοντας οριακά, νυν και αεί επί σκηνής ιπτάμενος, καταργώντας πάραυτα το γνωστότατο ρητό «ο γέρος θα πάει από πέσιμο ή από χέσιμο». Ουδεμία σχέση!
Κακά τα ψέματα. Είμαστε οι γενιές που επειδή είχαμε την ευχή να ζήσουμε το rock’n’roll στα ντουζένια του, αξιωματικά βιώνουμε πρώτοι την σταδιακή, νομοτελειακή απώλεια των ινδαλμάτων μας… Ευχή και Κατάρα λέγεται αυτό.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Ο Ken Hensley μας αποχαιρετά. Μετά τους επικήδειους, την ψυχική και συναισθηματική φόρτιση και όλα όσα συνοδεύουν μια τέτοιων διαστάσεων απώλεια, κατάφερε να έχει ο ίδιος τον τελευταίο λόγο ... ένα καθαρά μουσικό λόγο, ανάλογο του καλλιτεχνικού του αναστήματος, επαναφέροντας το χαμένο χαμόγελο στα πρόσωπα μας!

Από τον Jack Syrmaleon

Εκνευρίζομαι πάρα πολύ και ο θυμός μου είναι απερίγραπτος όταν διαβάζω διάφορα κιθαριστικά αφιερώματα που αφορούν το σκληρό ήχο, είτε έντυπα  είτε διαδικτυακά, και δε βλέπω πουθενά το όνομα του John Norum. Μα είναι δυνατόν; Ξέρω ,εμείς οι Έλληνες με το που ακούμε το όνομά του και το όνομα του συγκροτήματός του, η σκέψη μας κατευθύνεται με την ταχύτητα του φωτός στο Ευρωμπάσκετ του 1987, στο έπος της εθνικής μας ομάδας και στο λεγόμενο ‘’τιρινίνι’’. Το να σκεφτόμαστε όμως μόνο αυτό αποτελεί μία κατάφορη αδικία απέναντι σε αυτόν τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ κιθαρίστα (ναι με κεφαλαία!) καθώς αυτά που έχει πράξει μέχρι και σήμερα, κάποιοι άλλοι θα χρειαζόντουσαν δέκα ζωές για να τα πετύχουν, ενώ το έργο του για κάποιους άλλους συναδέλφους του μοιάζει απλά με άπιαστο όνειρο!

Τιμά ο Παναγιώτης Πατσάης