Jeff Beck: «Ο Jimi Hendrix υπήρξε για μένα το πρώτο σοκ. Αυτός ήταν που μας συγκλόνισε όλους για τα καλά, αφού παρότι όλοι μας είχαμε καθιερωθεί με “ασφάλεια” στο πεδίο της ηλεκτρικής κιθάρας, ήρθε από το πουθενά για να επαναπροσδιορίσει όλους τους κανόνες του παιχνιδιού, εν μια νυκτί!»
Bob Dylan (αναφερόμενος στη διασκευή του “All Along the Watchtower”):  «Με συγκλόνισε μονομιάς! Τόσο, που ζήτησα τα πνευματικά δικαιώματα της δικής του εκτέλεσης ώστε να το παίζω κι εγώ έτσι ως και σήμερα. Είχε το ταλέντο να βρίσκει στοιχεία μες τα τραγούδια που κανείς άλλος δε θα ανακάλυπτε και να τα αναπτύσσει ανεπανάληπτα».
Kirk Hammett (Metallica): «Ο Hendrix είχε ένα ολόδικό του τρόπο να πολιτικολογεί δίχως να μιλά συμβατά, δίχως να “μιλά” με άλλο τρόπο πέρα από τη Μουσική του γλώσσα. Τα έλεγε όλα οπτικο-ακουστικά. Όσο για τον ήχο της κιθάρας του, υπήρξε κυριολεκτικά δική του εφεύρεση. Δεν υπήρξε κάποιος άλλος που να ακούγεται έτσι, πριν και μετά από αυτόν, έως και σήμερα. Εφηύρε την Εκκλησία το Τόνου! Ο τόνος του ήταν θηριώδης, η τεχνική του ήταν θηριώδης, τα τραγούδια του ήταν θηριώδη. Η Ψυχή του; Περίσσευε!»   
Kurt Cobain (Nirvana): «Κάποιοι υποστηρίζουν πως μπάντες της grunge σαν τη δική μας έθεσαν μια για πάντα το Seattle στο παγκόσμιο μουσικό χάρτη, όμως, σοβαρά τώρα, ποιο χάρτη;;; Είχαμε τον Jimi Hendrix. Ήμαρτον δηλαδή, τι άλλο να θέλαμε από τη ζωή μας;;;»
Robert Smith (The Cure): «Ο Hendrix ήταν το πρώτο άτομο που έπεσε στην αντίληψή μου και έμοιαζε απόλυτα Ελεύθερος. Όταν είσαι εννιά-δέκα χρονών, η ζωή σου κατακυριεύεται από τους ενήλικες. Έτσι μονομιάς αντιπροσώπευσε ακριβώς αυτό που ήθελα να γίνω. Ο Hendrix ήταν που με ώθησε να σκεφτώ πως ήθελα να γίνω τραγουδιστής και κιθαρίστας. Πριν από αυτόν ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής».
John Frusciante (Red Hot Chili Pepper): «Αν παίζω κιθάρα φταίει το “Electric Ladyland”. Η μουσική του Hendrix ανέκαθεν μου ακουγόταν τέλεια, αφού την φρόντιζε σε όλες της τις διαστάσεις. Εκεί που οι περισσότεροι σκέφτονται σε δυο διαστάσεις, αυτός σκεφτόταν σε τέσσερεις. Δε πιστεύω πως υπήρξε καλύτερος κιθαρίστας στην ιστορία. Αυτά που μας κληροδότησε δεν επιδέχονται βελτίωσης. Και όλα αυτά πηγάζουν από το βαθύτατο πνεύμα του. Ανέδειξε πτυχές του ήχου που δεν γνωρίζαμε πως υπάρχουν…»
Matt Bellamy (Muse): «Περισσότερο και από τα τραγούδια του, αυτό που καθόρισε μια για πάντα τη ζωή μου ήταν η Ελευθερία Έκφρασης που έφερε πρώτος στο χώρο του Μουσικού Θεάματος. Αυτή η ατίθαση άγνοια κινδύνου που τον χαρακτήριζε επί σκηνής. Για μένα ο Hendrix δεν ήταν απαραίτητα οι ανυπέρβλητες μελωδίες του και τα ακόρντα, ήταν η Ενέργεια με την οποία τα μπόλιαζε. Ήταν ο ψυχεδελικός, θεότρελος έως και “φτιαγμένος” από ναρκωτικά τρόπος που μάτωνε όταν τα έπαιζε. Έτσι που σε έκανε να σκέφτεσαι το Μέλλον».
Pete Townshend (The Who): «Αυτό που έπαιζε ήταν… απίστευτα Λυρικό και συνάμα Έμπειρο. Κατάφερε να χτίσει τη γέφυρα μεταξύ της αυθεντικής blues κιθάρας και του μοντέρνου ήχου, παντρεύοντάς τα μοναδικά!»

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

“Don't take life for granted
'Cause you know that
Life won't grant you back”…

Οι βιωματικοί στίχοι που μόλις διαβάσατε ανήκουν στον Lee Kerslake. Το τραγούδι που περιέχει αυτές τις λέξεις, φέρει τον τίτλο “Who Needs Me” για το οποίο ο Lee πέρα από τους στίχους έγραψε και την μουσική και μπορείτε να το βρείτε στο θαυμάσιο άλμπουμ “Firefly” (1977).

Στίχοι βγαλμένοι μέσα από την ζωή, αληθινοί, ρεαλιστικοί. Προφητικοί θα έλεγα, ειδικά στη περίπτωση του αξιαγάπητου Lee Kerslake.

Τιμά ο Νίκος Παπαδόπουλος

Ο «κατ’ οίκον περιορισμός» ενός ασύλληπτου θεατρικού/κινηματογραφικού έργου στα πολυτελή δωμάτια των μέσων αποτύπωσης ήχου!

Γράφει ✍ ο Jack Syrmaleon (ECLECTIC SHADOWS team) 

Τελικά είμαστε βαθιά “νυχτωμένοι”... οι Σουηδοί μάς πιάνουν στον ύπνο και μας γλεντάνε στο πολύ χαλαρό!

Γράφει ✍ ο Jack Syrmaleon (ECLECTIC SHADOWS team) 

Όταν από την παιδική σου ηλικία κατασκευάζεις μόνος σου μουσικά όργανα και στα 14 σου εγκαταλείπεις το σχολείο προκειμένου να ασχοληθείς με το τραγούδι συναντώντας τη σθεναρή αντίδραση των γονιών σου οι οποίοι επιθυμούσαν να γίνεις λογιστής, δύο συμπεράσματα προκύπτουν… Πρώτον, το λέει η ψυχούλα σου και δεύτερον, είσαι αποφασισμένος να αγγίξεις το όνειρο! Ο μορφονιός όμως με την ξανθιά πλούσια χαίτη δεν άγγιξε απλά το όνειρο, αλλά έχοντας ως όχημα ένα μολυβένιο αερόστατο, έφτασε ως τα ουράνια και άγγιξε τα αστέρια!

Τιμά ο Παναγιώτης Πατσάης

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πως θα ήταν ο κόσμος της σκληρής μουσικής αν αφαιρούσες από την ερμηνεία των τραγουδιστών τις υψίφωνες μελωδικές γραμμές και τον χωρίς ενδοιασμό πειραματισμό της φωνής στα άκρα; Τι θα έμενε; Συμβατικές ερμηνείες χωρίς δυναμισμό και το κυριότερο; Η λέξη ανατριχίλα θα απουσίαζε από το δικό μας λεξιλόγιο και από τα δικά μας ‘’χωράφια’’.

Τιμά ο Παναγιώτης Πατσάης

Ας φανταστούμε το hard-classic rock σαν μια τεράστια, απέραντη λεωφόρο. Ας φανταστούμε τους εαυτούς μας, σε ένα γρήγορο αμάξι, να διασχίζουμε αυτόν τον δρόμο, ακούγοντας, το classic rock των περασμένων δεκαετιών που μεγαλώσαμε και αγαπήσαμε. Όταν λοιπόν φτάσουμε στο 2020 -και ξεκινούν να παίζουν στο στερεοφωνικό μας οι PRINS SVART- τότε σίγουρα θα ξαναβγεί ο ήλιος, που ίσως χάσαμε κάπου στην πορεία μας ή μας κρύφτηκε μες τα σύννεφα!

Γράφει ✍ ο Mike Korakis (Eclectic Shadows Team) 

Παλιά καραβάνα ο Dale Lytle, έχει κερδίσει τον σεβασμό και την εκτίμηση που αρμόζει στην συνεπή και χαμηλών τόνων πορεία του με τους Angeles!

Γράφει ✍ ο Jack Syrmaleon (ECLECTIC SHADOWS team)

Σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει λέει η λαϊκή ρήση. Εδώ αν και αουτσάιντερ, σπάει τον κανόνα, δαγκώνει και μάλιστα πονάει πολύ!

Γράφει ✍ ο Jack Syrmaleon (ECLECTIC SHADOWS team) 

Who wants to stop the “High Spirits” ? Hard to find the answer.

Γράφει ✍  ο Jack Syrmaleon (ECLECTIC SHADOWS team)