Ένα συναυλιακό απωθημένο ετών, θα «έσβηνε» τη Παρασκευή στην οδό Λιοσίων. Οι Magnum, το συγκρότημα - θρύλος, επιτέλους στη πατρίδα μας. Μπροστά μας, ολοζώντανοι. Περιττό να σας πω σε τι επίπεδα είχε φτάσει η ανυπομονησία μας.

Γράφει ο Δημήτρης Τσέλλος

Κοντός ψαλμός αλληλούια! Το Σαββατόβραδο είναι πλέον σε απόσταση αναπνοής και η πρώτη ζωντανή εμφάνιση των Βρετανών Thunder θα γράψει τη δική της ιστορία στα ντόπια συναυλιακά δρώμενα.
Είχα υποσχεθεί ένα δεύτερο μικρό χωρίο από την πρόσφατη και απολαυστικότατη συνομιλία μου με τον ευφυή τραγουδιστή τους και ιδού τα όσα τραγελαφικά μου αράδιασε για το πρόσφατο κύημα τους - και όχι μόνο.

Ο φανατικός οπαδός αγαπά- δεν εγκαταλείπει. Σέβεται- δεν ξεχνά. Όμως επίσης κρίνει- δεν εθελοτυφλεί! Εγώ ο ίδιος λοιπόν που κάποια στιγμή "έθαψα" ως συντάκτης το “Acoustica”, εγώ που σιγοντάρω κάθε που ακούω φίλους μου να τους περιγελούν που "έρχονται για τελευταία φορά στη χώρα μας", επιχειρώ εδώ έναν (από καρδιάς) φόρο τιμής στους Scorpions: την σημαντικότερη μπάντα της χερσαίας Ευρώπης στο hard & heavy rock! Οι Κlaus Meine & Rudolf Schenker μονοπωλούν το μικρόφωνο δεκαεπτά χρόνια πίσω και ο υπογράφων αφενός καταγράφει, αφετέρου μοιράζεται τα όσα με δέος και ευλάβεια έμαθε για τα (επί το πλείστον) αγαπημένα του albums.

…“Ανέκαθεν ήθελα να ήμουν ο Paul Rodgers. Για την ακρίβεια ανέκαθεν ήμουν τσαντισμένος που υπήρχε ήδη ο Paul Rodgers! Από την πρώτη στιγμή που τον άκουσα με τους Bad Company -ήταν η πρώτη συναυλία της ζωής μου όντας πιτσιρικάς- σκέφτηκα ότι, αν κάποιος πρόκειται να γίνει τραγουδιστής, έτσι πρέπει να τραγουδά!”…
…“Οι Thunder είναι ένα λαίμαργο & αδηφάγο τέρας που καταβροχθίζει όλο μας το χρόνο, όλη μας τη ζωή!”…
…“ Αν η ομιλία ήταν Ολυμπιακό Άθλημα, θα ήμουν Ολυμπιονίκης με χρυσό μετάλλιο”…

Επιμένει ακόμα! Και επιμένει αξιοπρεπέστατα όσα ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ συνομήλικοί του βετεράνοι να μοιράζει απλόχερα ανατριχίλες με το που ανοίγει το στόμα του, με το που σκάβει το Nash PB-57's από σκηνής! Και ακόμη χάσκει ορθάνοικτο το δικό μας από κάθε μα κάθε του αξιομνημόνευτη εμφάνιση στη χώρα μας... Όμως ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι τυχαίο! Ένα θα σου πω μονάχα και θα αντιληφθείς το μέγεθος του επαγγελματισμού/πάθους που κουβαλά...

Ποιος θυμάται πόσο χιόνι έριξε κείνη τη βραδιά που για πρώτη φορά ο ηγετικός Martin Turner ήρθε να παρουσιάσει το επικολυρικό "Argus" των θρυλικών Wishbone Ash με τη δική του κομπανία στο επίσης θρυλικό Rodeo Club της Πλατείας Βικτωρίας;;;

Στα πλαίσια της επίσκεψης του με τους The Doors of the 21st Century στο θέατρο Λυκαβηττού στις 22 Ιουλίου του 2004, ο αείμνηστος μουσικοσυνθέτης μοιράστηκε στα παρασκήνια σημαντικές ιστορίες με τον υπογράφοντα.

Ακρογονιαίος λίθος της εποποιϊας των θρυλικών Cream - και ΟΧΙ ΜΟΝΟ! Ο αείμνηστος Jack Bruce υπήρξε από τους πιο πολυσχιδείς και δημιουργικούς καλλιτέχνες της μουσικής του περασμένου αιώνα.

Ανάμεσα στους κορυφαίους κιθαρίστες της σύγχρονης, ηλεκτροδοτούμενης μουσικής, ο Stevie Vai κατέχει περίοπτη θέση μεταξύ των λίγων (και εκλεκτών) ακούραστων εξερευνητών της.
Μέσα από τους απρόβλεπτους μανιερισμούς του εδώ και σαράντα πλέον χρόνια, κατάφερε να υλοποιήσει όλα όσα η αστείρευτη φαντασία του μπορούσε να συλλάβει πάνω σε έξη χορδές. Όταν δε ένιωσε πως έφτασε σε αδιέξοδο, τις έκανε…επτά!

Αμετανόητος εραστής του wha-wha, του feedback, του legato και όλων των γνωρισμάτων της εποποιίας των 70’ς, ο John Norum λάμπει ακόμη ως ένας από τους γνησιότερους απόγονους των ημίθεων της ηλεκτρικής κιθάρας, με το ιδιαίτατο ηχόχρωμά του να πατά ξεκάθαρα στα όσα οι Gary Moore & Michael Schenker έσπειραν επιμελώς.