Κάποιος μας κάνει άσχημες πλάκες, δεν γνωρίζω ποιος έχει βαλθεί να μας τρελάνει φέτος, αλλά το κακό δεν έχει τελειωμό…
Γιατί δεν φτάνει που έχουμε τόσα ντράβαλα στο κεφάλι μας, από τα οποία αγωνιζόμαστε καθημερινά για να ξεπεράσουμε και να ξεφύγουμε όσο πιο ξέγνοιαστα και εύκολα γίνεται, έχουμε και αυτά τα αντικανονικά χτυπήματα κάτω από την μέση, από τα χειρότερα που μπορεί να νιώσει ένας μουσικόφιλος στην καρδία του, που είναι γεμισμένη από νότες και μουσικές συγκινήσεις.

Φόρος τιμής από τον Νίκο Παπαδόπουλο

Το άχαρο νέο έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Η ιδιαίτερη αγάπη μου απέναντι σε αυτόν τον ξεχωριστό ερμηνευτή με ήθελε αυτομάτως αποσβολωμένο. Η θητεία του αείμνηστου John Lawton στους Lucifer’s Friend και στους Uriah Heep υπήρξε -για αμέτρητους από εμάς- ξεχωριστή. Όπως είχα γράψει κάποια στιγμή, ουδέποτε μπήκα στο τριπάκι της σύγκρισης του αδικοχαμένου τραγουδιστή των Uriah Heep με τον προκάτοχό του στους δεύτερους, τον David Byron. Μα είναι δυνατόν; Είναι σα να βάζεις στη ζυγαριά την Fender και τη Gibson. Tον Messi και τον Ronaldo! Oυδέποτε πίστευα σε τέτοιου είδους ανώφελες «κόντρες». Για μένα οι κορυφές δε συγκρίνονται, μα παραμένουν όλες τους εκεί ψηλά, στα σύνορα Ουρανού και Γης.
Όσο για τον ταυτόχρονο χαμό του εν τω μέσω της επάρατης πανδημίας μαζί με τους συνοδοιπόρους Lee Kerslake & Ken Hensley που αποδήμησαν πέρυσι, καταντά τουλάχιστον αξιοπερίεργος, έως και αβάσταχτος. 

Συνέντευξη & φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Η rock μουσική έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό. Τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται να την ψάξεις προκειμένου να την βρεις και να έρθεις σε επαφή μαζί της. Σε βρίσκει εκείνη! Την rock μουσική δεν την επιλέγεις… Σε επιλέγει! Κι όταν σε επιλέξει, στην αρχή σε κάνει δούλο της, μετά μαθητή της και μετά κοινωνό της. Τώρα θα μου πεις, με ποιό τρόπο γίνεται αυτό;

Παρουσιάζει ο Παναγιώτης Πατσάης

Ride The Sky Once More John...
Για ακόμη μια φορά μπαίνουμε σε δύσκολα μονοπάτια, σε αυτά τα άχαρα μουσικά …«αφιερώματα», τους αναγκαστικούς επικήδειους που με τίποτα δεν θέλεις να ασχοληθείς (γιατί οι λέξεις είναι άχαρες και κουβαλούν μόνο λύπη πάνω τους), αλλά αναγκαστικά προσπαθείς να ξεκινήσεις να γράφεις για να τιμήσεις εν τέλει έναν άνθρωπο που αγάπησες (και ας μην τον γνώρισες ποτέ κυριολεκτικά) μέσα από τα αυλάκια βινυλίων ή άλλου ηχητικού μέσου, σε αντίθεση με έναν κολλητό σου φίλο μια όμορφη ελεύθερη μέρα με τον οποίο θα άκουγες μαζί του αγαπημένες μουσικές, σε στιγμές χαράς και ξεκούρασης.

Φόρος τιμής από τον Νίκο Παπαδόπουλο

Οι δεκαοκτώ μήνες απόλυτης συναυλιακής ξηρασίας (με μοναδική εξαίρεση που επιβεβαιώνει αυτόν τον άχαρο κανόνα τα του Ηρωδείου) ήταν δυσβάσταχτοι για όλους μας!... Για όλους εμάς που έχουμε συνηθίσει να βρισκόμαστε πάνω, κάτω και γύρω από τη σκηνή. Του λόγου μου, παντού.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Παρότι δισεκατομμυριούχοι τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια, μόνο στις δάφνες τους δεν επαναπαύονται τούτοι εδώ. Αντιθέτως μάλιστα. Οι βετεράνοι πλέον Αγγλοσάξονες επιμένουν σε ένα επιθετικότατο μάρκετινγκ που θέλει μεταξύ άλλων την επίσημη ιστοσελίδα τους ως μια από τις πιο δραστήριες της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας! Έτσι εδώ και λίγες μέρες μας ενημέρωσαν μεταξύ άλλων πως το τρίτο από τα τέσσερα συνολικά Box Sets είναι πλέον διαθέσιμο σε δυο συλλεκτικές, περιορισμένες εκδόσεις: σε βινύλια των 180 γραμμαρίων, μα και σε CD.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Ο κλέφτης και ο ψεύτης…

Γράφει η Ελένη Λιβεράκου Eriksson

Χαρές και πανηγύρια. Η προακρόαση του επερχόμενου “A Better Dystopia” υπήρξε άκρως ικανοποιητική. Τίγκα στις διασκευές, ο νέος δίσκος των Monster Magnet τους θέλει ξανά δεινοσαυρικούς όπως τους αγαπήσαμε οι παλαιοί, αποδίδοντας φόρο τιμής σε όσους επηρέασαν καίρια τη μουσική φυσιογνωμία τους όπως οι Dust, Morgen, Hawknwind, Scientists, αφήνοντας παραπονεμένους μοναχά τους λατρεμένους μου Cactus.   

Φωτορεπορτάζ: Χρήστος Κισατζεκιάν