“How Blue(s) Can You Get” μπλέ πλανήτη; Είμαι εδώ, δεν έφυγα ποτέ, δεν έπαιξα ακόμα την τελευταία μου νότα, δεν τραγούδησα ακόμα την τελευταία μου λέξη ...

Τα σέβη μου ... Gary Moore!

Τιμά ο Jack Syrmaleon

“Δεν είναι υποθέσεις χαμένες, παρά εκείνες μόνο που εγκατέλειψες”. Σωκράτης

Παρουσιάζει ο Jack Syrmaleon

Θα να είναι ζόρικο πολύ να βλέπεις στον καθρέφτη τα σημάδια από τον αδίστακτο βούρδουλα του χρόνου να χαρακώνουν/τσαλακώνουν την πάλαι ποτέ παντοκρατορία σου ως Σύμβολο του Σέξ… Θυμήσου πόσοι και πόσοι επώνυμοι δεν το άντεξαν, με κάποιους από αυτούς να δίνουν τέλος στη ζωή τους. “It’s Better To Burn Out Than Fade Away” (Kurt Cobain).  

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Ας παίξουμε ένα παραδοσιακό και διαχρονικό παιχνίδι λέξεων, την επονομαζόμενη “κρεμάλα”. Χαρακτηρισμός δίσκου. Μία λέξη, επτά γράμματα!

Από τον Jack Syrmaleon

Ο γενικότερος λήθαργος στον οποίο έχουμε περιέλθει δεδομένων των πρωτόγνωρων καταστάσεων που ως κοινωνία βιώνουμε, διακόπτεται αναπάντεχα από κυκλοφορίες σαν αυτή των άσημων Ironbourne. Το ράπισμα μας κινητοποιεί άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο ανάλογα με την ισχύ του. Στην περίπτωση τους η ενέργεια που απελευθερώνεται υπενθυμίζει ότι στα έγκατα του σκληρού ήχου ο πυρήνας εξακολουθεί να διατηρεί απλησίαστες θερμοκρασίες.

Παρουσιάζει ο Jack Syrmaleon

Μοιάζει με άχαρο αστείο. Με κρύο ανέκδοτο. Κι όμως είναι πέρα για πέρα γεγονός. Ο πολύχρωμος ήρωάς μας κάνει τους παππούδες μας να μοιάζουν αυτοί με ανέκδοτα, παραμένοντας στις επάλξεις, τσιρίζοντας οριακά, νυν και αεί επί σκηνής ιπτάμενος, καταργώντας πάραυτα το γνωστότατο ρητό «ο γέρος θα πάει από πέσιμο ή από χέσιμο». Ουδεμία σχέση!
Κακά τα ψέματα. Είμαστε οι γενιές που επειδή είχαμε την ευχή να ζήσουμε το rock’n’roll στα ντουζένια του, αξιωματικά βιώνουμε πρώτοι την σταδιακή, νομοτελειακή απώλεια των ινδαλμάτων μας… Ευχή και Κατάρα λέγεται αυτό.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Ο Ken Hensley μας αποχαιρετά. Μετά τους επικήδειους, την ψυχική και συναισθηματική φόρτιση και όλα όσα συνοδεύουν μια τέτοιων διαστάσεων απώλεια, κατάφερε να έχει ο ίδιος τον τελευταίο λόγο ... ένα καθαρά μουσικό λόγο, ανάλογο του καλλιτεχνικού του αναστήματος, επαναφέροντας το χαμένο χαμόγελο στα πρόσωπα μας!

Από τον Jack Syrmaleon

Η απάντηση σε αυτό το γαργαλιστικό ερώτημα είναι όπως αντιλαμβάνεσαι ηλίου φαεινότερη, αφού αυτό το ίδιο περιοδικό έχει ανακηρύξει εντωμεταξύ νεότερα μοντέλα ανδρισμού στη θέση του πάλαι ποτέ pin-up dream boy. Έτσι στα δωμάτια θηλέων ανά τον κόσμο βρίσκουμε πλέον «εντοιχισμένους» μορφονιούς όπως οι Hugh Jackman (θεόθεος!), Johnny Depp, Idris Elba, Dwayne Johnson κ.α. Όμως το γεγονός παραμένει. Ο Ιταλοαμερικάνος γόης συνεχίζει να κρατά ζωντανά τα ονειρεμένα του επιτεύγματα όπως μονάχα αυτός και ελάχιστοι ακόμη διάσημοι συνάδελφοί του καταφέρνουν.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Ο Michael Bolton εξηνταοκτώ χρονών; Αν είναι δυνατόν. Κι όμως, το περασμένο Σάββατο τόσα συμπλήρωσε. Ο Χρόνος δε «χαρίζει κάστανα» σε κανέναν. Συμπληρώνοντας φέτος σαρανταέξη συναπτά έτη στο χώρο της show business, έχει κυκλοφορήσει δεκαεπτά δίσκους μεγάλης διάρκειας εκ των οποίων οι οκτώ μπήκαν στο top-10 και τριανταπέντε singles με δυο από αυτά να στρογγυλοκάθονται στην κορυφή των πωλήσεων. Με εβδομηνταπέντε εκατομμύρια άλμπουμς στις δισκοθήκες της Υφηλίου, δυο βραβεία Grammy και δέκα έπαθλα American Music, ο Bolton μονάχα τυχάρπαστος δε μπορεί να εννοηθεί!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Πάνε πολλά χρόνια που αγόρασα σε μαγαζί μεταχειρισμένων δίσκων το ομώνυμο ντεμπούτο των Blackjack που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1979 από την Polydor Records. Ήταν άλλο ένα «πείραμα εκ του ασφαλούς» από τα αμέτρητα της πορείας μου ως συλλέκτη, αφού στο οπισθόφυλλο βρήκα τρεις αγαπημένους μου παίκτουρες να συμμετέχουν σε αυτή την Αμερικανιά. Παρεμπιπτόντως, μια χαρά το δισκάκι σε πληροφορώ! Στον Bruce Kulick χρώσταγα την αμασκάρευτη περίοδο των λατρεμένων μου Kiss, ο Jimmy Haslip έχει προσφέρει σε εκατοντάδες άλμπουμς της δισκοθήκης μου τις απαράμιλλες μπασογραμμές του και ο Sandy Gennaro έχει πυροδοτήσει το ρυθμικό υπόβαθρο σε έργα του Pat Travers του οποίου κατέχω δισκογραφία, μα και της Joan Jett. Μονάχα εκείνος ο Michael Bolotin στα φωνητικά δε μου έλεγε κάτι, μα δε βαριέσαι, τα υπόλοιπα με κάλυπταν πλήρως. Με το που ψάχτηκα όμως σπίτι μου την επομένη αντιλήφθηκα πως α) επρόκειτο για τον εορταζόμενο με το πραγματικό του επώνυμο και β) το hard & heavy rock κουαρτέτο είχε ανοίξει συναυλίες για τη μπάντα του Ozzy! Μάλιστα το 1983 είχε κυκλοφορήσει η φήμη πως ο Bolton αρνήθηκε να τον αντικαταστήσει στους Black Sabbath, πράγμα που διέψευσε αργότερα ο ίδιος.

Με το που έμαθα λοιπόν πως έρχεται στα μέρη μας, ζήτησα μονομιάς το φωτογραφικό μου πάσο κι ας έφαγα καζούρα από κάποια φιλαράκια μου. «Πήγαινε να ακούσεις μουσική για την εμμηνόπαυση» και άλλα χαριτωμένα. Μα το’ ξερα, δεν πήγαινα στα τυφλά. Όμως δεν υπήρχε καμία περίπτωση να λείπει αυτό το όνομα από το φωτογραφικό μου αρχείο! Και το πιο σημαντικό; Δε χαμπαριάζω από γνώμες που αφορούν στα γούστα του καθενός και κατακρημνίζονται από ιστορικά γεγονότα. Στο κάτω-κάτω, από το 1989 που ξεκίνησα τις συναυλίες έχω κάνει την τρέλα μου επάγγελμα, και να που και αυτή η συναυλία μου χάρισε εμπειρίες και εικόνες αξιομνημόνευτες.
         
Michael Bolton - Θέατρο Πέτρας, Αθήνα, Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

Το Θέατρο Πέτρας στην κορυφή της Πετρούπολης έχει μια άγρια, αδρή, δική του ομορφιά. Γεγονός που κείνη τη βραδιά ανέδειξε ακόμη πιο πολύ το ολόγιομο φεγγάρι. Παρότι καθημερινή και εργάσιμη, ο κόσμος τίμησε τον τότε μεσήλικο γόη έτσι που οι κερκίδες ήτανε πλήρεις και η ορχήστρα του θεάτρου χαλαρά γεμάτη. Το άνοιγμα της βραδιάς ανέλαβε η τότε δημοφιλής Λία Κοσκινά που όμως προτίμησε τη σιγουριά των προηχογραφημένων στα μετόπισθεν, γεγονός που με ήθελε απλά να περιμένω τη συνέχεια.  

Με το που μπήκε το εναρκτήριο “Soul Provider” από το ομώνυμο, έκτο δίσκο του πρωταγωνιστή, η ένταση από την κατά τα άλλα ογκώδη μικροφωνική ήταν πρωτόγνωρα χαμηλή. Τόσο, που σε κάποιες ακουστικές στιγμές του προγράμματος άκουγες τις μουσικές επιλογές του παρακείμενου all day café-restaurant “Terra Petra”!... Κι όλα αυτά παρά τα εννιά άτομα που συνόδευαν επί σκηνής τον Bolton.

Έπρεπε να μπει το πηγαίο “Sittin’ On The Dock Of The Bay” του θρυλικού Otis Redding για να μπω λίγο στο κλίμα, να πω πως βρίσκομαι σε συναυλία. Λογικό και επόμενο η λίστα της βραδιάς να περιέχει πολλές διασκευές ως είθισται από τους επώνυμους ερμηνευτές, και έτσι στη συνέχεια απολαύσαμε μεταξύ άλλων ένα μίνι αφιέρωμα στον Frank Sinatra, μα και το κλασικό “When A Man Loves A Woman” που καθιέρωσε πρώτος το 1966 ο Percy Sledge. Μοναδική blues rock πινελιά σε τούτο τον crooning καμβά υπήρξε το “Rock Me Baby” που αγαπήσαμε από Muddy Waters & B.B.King.

Όμως ο επίλογος ήθελε τον ερμηνευτεί να πρωταγωνιστεί με μια τριπλέτα από δικές του χρυσές επιτυχίες που μας θύμισαν πως ο Bolton δεν ήταν και παραμένει μονάχα διάσημος τραγουδιστής, μα αντίθετα με τους περισσότερους συναδέλφους του, υπήρξε ανέκαθεν βραβευμένος τραγουδοποιός, συνθέτης και στιχουργός.       

Setlist

Soul Provider
To Love Somebody
(Sittin' On) The Dock Of The Bay
You Don't Know Me
I Will Live Forever
They Can't Take That Away From Me
For Once In My Life
Fly Me To The Moon
That's Life
New York New York
Nessun Dorma
When A Man Loves A Woman
How Can We Be Lovers
Steel Bars
Time, Love And Tenderness
Rock Me Baby
Said I Loved You... But I Lied
Can I Touch you... There?
How Am I Suppose To Live Without You

photos copyright by Chris Kissadjekian

Εκνευρίζομαι πάρα πολύ και ο θυμός μου είναι απερίγραπτος όταν διαβάζω διάφορα κιθαριστικά αφιερώματα που αφορούν το σκληρό ήχο, είτε έντυπα  είτε διαδικτυακά, και δε βλέπω πουθενά το όνομα του John Norum. Μα είναι δυνατόν; Ξέρω ,εμείς οι Έλληνες με το που ακούμε το όνομά του και το όνομα του συγκροτήματός του, η σκέψη μας κατευθύνεται με την ταχύτητα του φωτός στο Ευρωμπάσκετ του 1987, στο έπος της εθνικής μας ομάδας και στο λεγόμενο ‘’τιρινίνι’’. Το να σκεφτόμαστε όμως μόνο αυτό αποτελεί μία κατάφορη αδικία απέναντι σε αυτόν τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ κιθαρίστα (ναι με κεφαλαία!) καθώς αυτά που έχει πράξει μέχρι και σήμερα, κάποιοι άλλοι θα χρειαζόντουσαν δέκα ζωές για να τα πετύχουν, ενώ το έργο του για κάποιους άλλους συναδέλφους του μοιάζει απλά με άπιαστο όνειρο!

Τιμά ο Παναγιώτης Πατσάης