Επιτέλους επιστροφή στην κανονικότητα μετά από τρία χρόνια. Οι ACCEPT, οι θρύλοι του heavy metal από τη Γερμανία, έτοιμοι να κατακτήσουν ξανά το Ελληνικό κοινό. Το συγκρότημα θα παίξει το προσφατο κύημα του  "Too Mean To Die" μα και τα κλασικά του έργα.

Από τον Δημήτρη Φονιά

Πρωτόγνωρα ξεδιάντροπη η σεβεντίλα που εξαρχής κατάφερε να σερβίρει τούτο το ευθυτενές σκληροροκάδικο κουαρτέτο. Κουτουλιά στο δόξα πατρί, δίχως έλεος, από τα αποδυτήρια. Η χαρά του παλιοροκά. Και σου θυμίζω. Όλα αυτά στις απαρχές του Grunge. Από ένα σχήμα που μονάχα μια αστικοποιημένη κωμόπολη ονόματι Germantown της πολιτείας του Μέριλαντ δε περίμενες να ξεγεννήσει! Κι όμως. Να που μες τη χρονιά που κυλά περιμένουμε επιτέλους το πολυπόθητο δέκατο τρίτο άλμπουμ τους που ξεκίνησε να μορφοποιείται το Φθινόπωρο του 2020.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν  

Δεν τους φτιάχνουν έτσι, πια. Τους (σκληρούς) δίσκους.

Αναπολεί, συγκρατώντας τα δάκρυά του, ο Τάκης Κρεμμυδιώτης

Μα μπήκες να δεις την κόκκινη κασέτα;;; Στην επίσημη ιστοσελίδα τους λέω, στο τμήμα προ-παραγγελιών. Μιλάμε για τρελό απόκτημα. Φετίχ!
Άκουσες έστω και κάποιες τζούρες από το “Carpe Diem” που δε συμπλήρωσε ακόμη ούτε τρεις βδομάδες που κυκλοφόρησε; Βίαιο χτένισμα προς τα πίσω με τσατσάρα στο λεπτό!
Είδες το νεογέννητο βίντεο κλιπ “The Pilgrimage”; Έπος επικολυρικό.
Λατρεία σκέτη τούτο το σχήμα. Όπως και ο εμβληματικός Biff Byford που όπως ακούμε όλοι φέτος, αναγεννήθηκε από τις στάχτες του σαν Φοίνικας αναρρώνοντας από εγχείρηση ανοικτής καρδιάς…

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν   

“Αντιμετωπίζω ψυχικά ζητήματα τα οποία μάλιστα ενισχύθηκαν από την πανδημία και αυτή τη στιγμή με ταλαιπωρούν. Δεν πιστεύω ότι μπορώ σε αυτό το σημείο να δώσω όσα πρέπει (στους Faith No More και τους Mr.Bungle) και δεν θέλω να δώσω κάτι λιγότερο από το εκατό τοις εκατό. Θέλω να ζητήσω συγνώμη στους οπαδούς μας και ελπίζω να επανορθώσω σύντομα”
Η αναπάντεχη δήλωση έσκασε τον περασμένο Σεπτέμβρη σαν βόμβα νετρονίου στο κεφάλι όσων πίνουμε νερό στο όνομα του απροσάρμοστου, ανεκδιήγητου, αστείρευτου Mike Patton. Όχι πως τον είχαμε για “καλοστεκούμενο” δηλαδή, μα άλλο να απολαμβάνεις τα μοναδικά κυήματα της παραφροσύνης που προκαλεί εδώ και τρεις δεκαετίες η απαράμιλλη ευφυΐα του, κι άλλο να δηλώνει ειλικρινέστατα πως δεν αντέχει πια όλα αυτά τα Γήινα, τα αβάσταχτα, τα προϊόντα του προπατορικού αμαρτήματος της ανθρώπινης και ατελούς μας φύσης… Θα μου πεις μα ποιος τα αντέχει και θα συμφωνήσω 101%, μα βλέπεις τούτος μπορεί και τα λέει από σκηνής τόσα χρόνια… με ντουντούκα. Είναι αλλιώς.
 
Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν       

Ο Burke Shelley γεννήθηκε στο Tiger Bay, στο Cardiff της Ουαλίας στις 10 Απριλίου 1950.  Έφυγε χθες ήσυχα στον ύπνο του στις 10 Ιανουαρίου 2022 σε ηλικία 71 ετών, έπειτα από αυστηρά προσωπική επιλογή και μάχη με τον χρόνο ενάντια δυστυχώς σε ασθένειες. Τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρήθηκε ιδιαίτερα από ένα σπάνιο σύνδρομο και τα νέα για τον Burke, ήταν έως ένα πολύ μεγάλο βαθμό αναμενόμενα για πολλούς λόγους, η απώλεια του όμως είναι συντριπτική αδιαμφισβήτητα. Υπέφερε για χρόνια από ένα πολύ άτιμο σύνδρομο και περίμενε αναπόφευκτα τον θάνατο του μετά από δική του απόφαση να μην χειρουργηθεί (για δεύτερη φορά) σε επέμβαση ανευρύσματος λόγω υψηλού ρίσκου και να αφεθεί στα χέρια του χρόνου και της μοίρας.

Φόρος τιμής από τον Νίκο Παπαδόπουλο

Δέκα χρόνια, οκτώ μήνες και πέντε μέρες πέρασαν από τον άδικο χαμό του Ronald James Padavona, του ανυπέρβλητου και λατρεμένου μας Ronnie. Ναι, αν θες το πιστεύεις, αν όμως όχι, το ίδιο και το αυτό για μένα. Τις μετρώ τις μέρες. Τις μετρώ τις νύχτες ασυνείδητα κάθε τόσο που ακούω απρόσμενα μια ερμηνεία του, που επιλέγω συνειδητά να ρουφήξω ένα από τα διαμάντια που ανέδειξε με τη φωνάρα του, με τους στίχους του. Με το καλλιτεχνικό ανάστημά του, αυτός ο θεόρατος κοντοπίθαρος!
Εκείνη την Κυριακή του Μάη του 2010 θα τη θυμόμαστε συννεφιασμένη όσοι πίνουμε (Ενεστώτας!) νερό στο όνομά του. Και στην περίπτωσή του η γνωστή και χιλιοειπωμένη φράση “από τότε ο κόσμος της μουσικής που αγαπάμε έγινε φτωχότερος”, παίρνει σάρκα και οστά.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Get ready for a full dose of psychedelic, garage and blues infested rock! 

Γράφει ο Μιχάλης Κοράκης 

Yes I spit fire

Συγγραφέας: Βαγγέλης Σ.Καρατζής
Εκδοτικός Οίκος: Απρόβλεπτες Εκδόσεις
Χρονολογία έκδοσης: Ιούλιος 2021
Σελίδες: 216
Τιμή: 12.00 ευρώ

Κάτι σαν τον αείμνηστο θείο Lemmy, έτσι και ο John Michael “Ozzy” Osbourne αποτελεί εδώ και δεκαετίες αστείρευτη πηγή συζητήσεων για την κοινότητα της σκληρής μουσικής, με ένα εύλογο (και έως τις 28 Δεκεμβρίου του 2015, κοινό) ερώτημα να πρωταγωνιστεί μακράν όλων των υπολοίπων: “πώς διάολο καταφέρνει και παραμένει ζωντανός ο θεούλης με όλα όσα έχει καταναλώσει στη ζωή του, υγρά, στερεά και αέρια;;;”. Παρεμπιπτόντως, να φανταστώ πως εσύ που στάθηκες σε τούτο το άρθρο έχεις ήδη απολαύσει το νέο video-clip κινουμένων σχεδίων του τραγουδιού “Hellraiser” που δημοσιοποιήθηκε στις 29 Οκτωβρίου και θέλει το εν λόγω λατρεμένο μας ντουέτο -ποιητική αδεία- ξανά μαζί.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν