Οι Γερμανοί Doomsters επιστρέφουν επιχειρώντας να αναμετρηθούν πρόσωπο με πρόσωπο με τα ονόματα που όρισαν και γιγάντωσαν το ιδίωμα στο ένδοξο παρελθόν. Η αλήθεια είναι πως στέκονται με άνεση στο ύψος της περίστασης. Όμως η σελίδα του Doom Metal θα γυρίσει;

Από τον Jack Syrmaleon

Θα να είναι ζόρικο πολύ να βλέπεις στον καθρέφτη τα σημάδια από τον αδίστακτο βούρδουλα του χρόνου να χαρακώνουν/τσαλακώνουν την πάλαι ποτέ παντοκρατορία σου ως Σύμβολο του Σέξ… Θυμήσου πόσοι και πόσοι επώνυμοι δεν το άντεξαν, με κάποιους από αυτούς να δίνουν τέλος στη ζωή τους. “It’s Better To Burn Out Than Fade Away” (Kurt Cobain).  

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Δε θα ξεχάσω τη μέρα που πρωτάκουσα το πλέον θρυλικό, ομώνυμο ντεμπούτο των Iron Maiden, με το που κυκλοφόρησε στην Ελλαδίτσα μας τέλη του 1980 αν θυμάμαι καλά. Το “Remember Tomorrow” χώθηκε μονομιάς, μια για πάντα στην καρδιά μου, και οι λόγοι αμέτρητοι. Όμως αν πρέπει αν επιλέξω έναν, αυτός ήταν τα απίστευτα καμώματα του Steve Harris που, πέρα από τις ανυπέρβλητες «πινελιές» του στο βασίλειο των χαμηλών συχνοτήτων που μόλις εκείνη τη χρονιά είχα ασπαστεί και του λόγου μου, συνυπέγραφε τη συντριπτική πλειοψηφία των συνθέσεων/στίχων αυτού του θεμελιώδους δίσκου. Ένα «χούι», που έμελε να τον χαρακτηρίζει έως και… αύριο!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Η απάντηση σε αυτό το γαργαλιστικό ερώτημα είναι όπως αντιλαμβάνεσαι ηλίου φαεινότερη, αφού αυτό το ίδιο περιοδικό έχει ανακηρύξει εντωμεταξύ νεότερα μοντέλα ανδρισμού στη θέση του πάλαι ποτέ pin-up dream boy. Έτσι στα δωμάτια θηλέων ανά τον κόσμο βρίσκουμε πλέον «εντοιχισμένους» μορφονιούς όπως οι Hugh Jackman (θεόθεος!), Johnny Depp, Idris Elba, Dwayne Johnson κ.α. Όμως το γεγονός παραμένει. Ο Ιταλοαμερικάνος γόης συνεχίζει να κρατά ζωντανά τα ονειρεμένα του επιτεύγματα όπως μονάχα αυτός και ελάχιστοι ακόμη διάσημοι συνάδελφοί του καταφέρνουν.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Σαν λίγες μέρες πριν εν έτει 1948 γεννήθηκε ο Anthony Frank Iommi έτσι ώστε στο έμπα της χρυσοκέντητης δεκαετίας του ’70 να γεννήσει με τη σειρά του το Heavy Metal. Το μουσικό ιδίωμα με τους φανατικότερους οπαδούς ever!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Εκνευρίζομαι πάρα πολύ και ο θυμός μου είναι απερίγραπτος όταν διαβάζω διάφορα κιθαριστικά αφιερώματα που αφορούν το σκληρό ήχο, είτε έντυπα  είτε διαδικτυακά, και δε βλέπω πουθενά το όνομα του John Norum. Μα είναι δυνατόν; Ξέρω ,εμείς οι Έλληνες με το που ακούμε το όνομά του και το όνομα του συγκροτήματός του, η σκέψη μας κατευθύνεται με την ταχύτητα του φωτός στο Ευρωμπάσκετ του 1987, στο έπος της εθνικής μας ομάδας και στο λεγόμενο ‘’τιρινίνι’’. Το να σκεφτόμαστε όμως μόνο αυτό αποτελεί μία κατάφορη αδικία απέναντι σε αυτόν τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ κιθαρίστα (ναι με κεφαλαία!) καθώς αυτά που έχει πράξει μέχρι και σήμερα, κάποιοι άλλοι θα χρειαζόντουσαν δέκα ζωές για να τα πετύχουν, ενώ το έργο του για κάποιους άλλους συναδέλφους του μοιάζει απλά με άπιαστο όνειρο!

Τιμά ο Παναγιώτης Πατσάης