Στις 16 Ιουλίου του 2012 ημέρα Δευτέρα η rock μουσική έχασε τον μεγαλύτερο της Άρχοντα. Έφυγε εκείνος που «βρώμισε» τα ευυπόληπτα πλήκτρα μια για πάντα, μα συγχρόνως «καθάρισε» την μουσική μας υπόληψη όσο κανένας άλλος. Έφυγε ο μεγαλύτερος Μαέστρος που γνώρισε ποτέ ο κόσμος της σκληρής μουσικής. Ήταν αυτός που πάτησε πόδι ενάντια σε όσους αντιμετώπιζαν έως τότε το rock ‘n’ roll ως παιδική αρρώστια! Εξαιτίας του οι πληκτράδες έπαψαν να θεωρούνται αφανείς ήρωες και ήρθαν στην πρώτη γραμμή μια για πάντα. Στις 16 Ιουλίου του 2012 η αναθεματισμένη αρρώστια χαμογέλασε μέσα στην κλινική ‘’London’’ νομίζοντας ότι ‘’κέρδισε’’. Κούνια που την κούναγε. Μάλλον δεν ήξερε με ποιόν τα έβαλε. Σήμερα θα της θυμίσουμε ότι οι Άρχοντες είναι αήττητοι και δεν φεύγουν ποτέ. Ειδικά με τέτοιο έργο είναι αδύνατον να μην περάσουν στην αθανασία!

Τιμά ο Παναγιώτης Πατσάης

‘’Όσοι χάσατε τον δρόμο και το ενδιαφέρον σας για την «Βαθιά Μωβ» παρέα τα τελευταία χρόνια της Mark VIII σύνθεσης, ίσως να ξαναμπείτε στο μονοπάτι τους με αυτή την ύστατη προσπάθεια τους’’.

Γράφει ο Νίκος Παπαδόπουλος

…Σοβαρά όμως τώρα, αν ήθελε ο Ritchie Blackmore να παραστεί, υπήρχε επίγεια (ή και υπέργεια!) δύναμη που θα μπορούσε να τον εμποδίσει;;;

Η ιστορία των Deep Purple (η οποία, πλάκα πλάκα φέτος συμπληρώνει 48 χρόνια-κοντά μισόν αιώνα, ποιος να το φανταζόταν το 1974…) είναι τόσο πολυτάραχη και ενδιαφέρουσα, ώστε οποιαδήποτε αναφορά σ’ αυτήν είναι πιθανότατο να πυροδοτήσει αντεγκλήσεις και σχόλια. Έχουν συμβεί τόσα πολλά στο συγκρότημα αυτό (ας περιοριστούμε εκεί κι ας μην ανοίξουμε τον άλλο λάκκο με τα φίδια που λέγεται οικογενειακό δέντρο των Deep Purple!) που είναι φυσικό να δημιουργηθούν προτιμήσεις, συμπάθειες και αντιπάθειες. Έχει για όλους ο μπαξές.

Γράφει ο Στάθης Ν.Παναγιωτόπουλος