Την τελευταία μέρα του Ιουνίου το θερμόμετρο είχε ξεπεράσει τους…
Iggy. Θεσμός. Αγέραστος και απέθαντος θεσμός εδώ και δεκαετίες! Και…
Δεν υπάρχει πιο πετυχημένο αγγλικό ντουέτο στην pop από τους…
Είναι από τις βραδιές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη μας…
Στην έκτη μέρα του Release Athens Festival ο ήλιος έκαιγε…
The Smith FamilyΑνταποκρίνεται ο Τάκης Κρεμμυδιώτης
Τίποτα λιγότερο η περισσότερο από αυτό που περιμέναμε από τους…
Αλήθεια, πόσο απέχει το Ηρώδειο από τη Δρέσδη;Ανταποκρίνεται ο Τάκης…
“In Praise οf Dreams”. Σας ακούγεται κάπως υπερβολικό; Σίγουρα όχι,…
Χαζεύοντας τις αστραπές καθώς έπεφταν δίπλα από το ποτάμι καθώς…
Ο Γιάννης είναι αυτό που λέμε Συνοδοιπόρος με σίγμα κεφαλαίο.…
Επιτέλους επιστροφή στην κανονικότητα μετά από τρία χρόνια. Οι ACCEPT,…
To prog or not to prog?Στο ρόλο του hitter ο…
Πέρασαν κάμποσα χρόνια από τότε που θέλησα να μοιραστώ μαζί…
Ο καλός μου φίλος, ο ΒαγγέληςΘυμάται (και αγαπά) ο Τάκης…
Χορταστικό διπλό cd/dvd, με δεκαοκτώ συνθέσεις της μπάντας από τα πρώτα, ένδοξά τους χρόνια ως το πρόσφατο, εξαιρετικό “High Road” του 2014.
Από τον Δημήτρη Τσέλλο
Είκοσι μέρες αφότου απολύθηκα από το Πολεμικό Ναυτικό (μιλάμε για θητεία 32 μηνών από όπου οι 28 σε πολεμικά σκάφη σε μια εποχή τρικυμιώδη πολιτικά...), δίνω το παρόν στο Hammersmith Odeon στο Λονδίνο, για την ζωντανή εμφάνιση των Queen.
Γράφει ο Χάρης Καββαδίας
Η πεμπτουσία της θρυλικής ECM σε απόσταση αναπνοής!
«Δε φοβόμαστε να παίξουμε το οτιδήποτε!». Μια φράση-κλειδί που περικλείει επακριβώς το ξεκάθαρο στίγμα του Αμερικανού σαξοφωνίστα: να μην είναι ξεκάθαρος "γιατί έτσι πρέπει"!
Ένας από τους σημαντικότερους λόγους που έχτισα τούτο το μαραφέτι είναι η ανάγκη/αγάπη μου να μοιράζομαι Ιστορίες...
Γράφει ο Χρήστος Κισατζεκιάν
Οι θρύλοι του σκληρού ήχου Saxon, εκτός από το ολοκαίνουργιο live “Let Me Feel Your Power”, επανακυκλοφορούν παλαιότερα live τους σε νέες, συλλεκτικές εκδόσεις υπό τη μορφή βινυλίου. Double Live Attack λοιπόν...και όποιος αντέξει!
Λίγο η αφραγκία μας η καταραμένη, λίγο η έλλειψη εξοικείωσης με αυτό το ειρωνικό, καλιφορνέζικο garage gigolo desert rock να το πω; (εξαιτίας της πληθωρικής περσόνας του Jesse Hughes), λίγο ο καινούργιος φόβος που αγαπήσαμε πάλι και οδήγησε στο φαινόμενο «μπατακλανωμέντες», που προφανώς ακόμη συνοδεύει κάθε εμφάνιση των EODM μετά την τραγωδία στο Παρίσι, μαζευτήκαμε στην Πειραιώς, όχι περισσότεροι από 300 «γενναίοι» νοματαίοι, για να απολαύσουμε αυτό που τόσο βίαια αμαυρώθηκε από την επίθεση των ανεγκέφαλων: τη μεθυστική χαρά του rock ‘n’ roll!
Γράφει η Jane Σαμπανίκου
Από το 1995 μπήκα και του λόγου μου στο χορό των διεθνών Festivals. Πόσο μάλλον, το μπόλιασα με το βιοποριστικό μου επάγγελμα, την Συναυλιακή Φωτογραφία. Ένα τιτάνιο και παντοτινό σαράκι που έτσι και το γευτείς, σε ακολουθεί μια για πάντα ως ανυπέρβλητη, επίκτητη, υλιστική μα και ψυχοθεραπευτική ανάγκη!
Η συμβολή της στην περίοδο του punk υπήρξε σημαντική κι’ ας μην είχε καμιά σχέση με το είδος, πέρα από το attitude της νεαρής ποιήτριας που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο και κατάλαβε νωρίς (ευτυχώς για εμάς) ότι η ποίηση ακούγεται περισσότερο μέσα από τα τραγούδια, παρά με την απαγγελία σε μια αίθουσα με βαριεστημένους ακροατές.
Motorhead – Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης, 29 Νοεμβρίου 1998
Τι κι αν ο Mikkey Dee ακύρωσε τη συναυλία του με τους Scorpions το Σάββατο που μας πέρασε στη Manila λόγω κορωνοϊού; Ο Phil Campbell πρόλαβε να κυκλοφορήσει πέρυσι το βαρβάτο “Old Lions Still Roar” πριν την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, με Halford και Snider να το γλεντούν μαζί του. Όσο για τον Ian Fraser Kilmister, μη λέμε τα αυτονόητα. Δανείζεται κάνα φράγκο από το Βελζεβούλ ώστε να κερνά Jack & Coke τις ημίγυμνες τσούπρες με τη διχαλωτή ουρά!
Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν