«Δε φοβόμαστε να παίξουμε το οτιδήποτε!». Μια φράση-κλειδί που περικλείει επακριβώς το ξεκάθαρο στίγμα του Αμερικανού σαξοφωνίστα: να μην είναι ξεκάθαρος "γιατί έτσι πρέπει"!

Ένας από τους σημαντικότερους λόγους που έχτισα τούτο το μαραφέτι είναι η ανάγκη/αγάπη μου να μοιράζομαι Ιστορίες...

Γράφει ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Οι θρύλοι του σκληρού ήχου Saxon, εκτός από το ολοκαίνουργιο live “Let Me Feel Your Power”, επανακυκλοφορούν παλαιότερα live τους σε νέες, συλλεκτικές εκδόσεις υπό τη μορφή βινυλίου. Double Live Attack λοιπόν...και όποιος αντέξει!

Λίγο η αφραγκία μας η καταραμένη, λίγο η έλλειψη εξοικείωσης με αυτό το ειρωνικό, καλιφορνέζικο garage gigolo desert rock να το πω; (εξαιτίας της πληθωρικής περσόνας του Jesse Hughes), λίγο ο καινούργιος φόβος που αγαπήσαμε πάλι και οδήγησε στο φαινόμενο «μπατακλανωμέντες», που προφανώς ακόμη συνοδεύει κάθε εμφάνιση των EODM μετά την τραγωδία στο Παρίσι, μαζευτήκαμε στην Πειραιώς, όχι περισσότεροι από 300 «γενναίοι» νοματαίοι, για να απολαύσουμε αυτό που τόσο βίαια αμαυρώθηκε από την επίθεση των ανεγκέφαλων: τη μεθυστική χαρά του rock ‘n’ roll!

Γράφει η Jane Σαμπανίκου

Από το 1995 μπήκα και του λόγου μου στο χορό των διεθνών Festivals. Πόσο μάλλον, το μπόλιασα με το βιοποριστικό μου επάγγελμα, την Συναυλιακή Φωτογραφία. Ένα τιτάνιο και παντοτινό σαράκι που έτσι και το γευτείς, σε ακολουθεί μια για πάντα ως ανυπέρβλητη, επίκτητη, υλιστική μα και ψυχοθεραπευτική ανάγκη!

Η συμβολή της στην περίοδο του punk υπήρξε σημαντική κι’ ας μην είχε καμιά σχέση με το είδος, πέρα από το attitude της νεαρής ποιήτριας που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο και κατάλαβε νωρίς (ευτυχώς για εμάς) ότι η ποίηση ακούγεται περισσότερο μέσα από τα τραγούδια, παρά με την απαγγελία σε μια αίθουσα με βαριεστημένους ακροατές.

Motorhead – Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης, 29 Νοεμβρίου 1998

Στα εικοσιεπτά συναπτά έτη του πανέμορφου παντρέματος των δυο ισχυρότερων παθών μου - Μουσικής & Φωτογραφίας - αποκόμισα ανυπολόγιστης αξίας ανεπανάληπτες εμπειρίες. Είναι αν θέλετε το πολύτιμο δώρο της εμμονής μου αυτό… Ήμουν, είμαι και θα είμαι δοσμένος έως το κόκκαλο. Παρών.
Όμως, όπως συμβαίνει πάντοτε, υπάρχουν κάποιες από αυτές που ξεχωρίζουν γιατί…έτσι! Μια από αυτές μοιράζομαι λοιπόν μαζί σας εδώ, συνοδεύοντας την εν λόγω φωτογραφία με τα παρακάτω γλαφυρά.

Συγκίνηση, λύπη, περηφάνια, χαρά...

Όταν πρωτοήρθε να παίξει στη χώρα μας ο David Surkamp ένα ενθουσιώδες κοινό έτοιμο να τον χειροκροτήσει ένοιωσε απογοήτευση γιατί ίσως τους βγήκε λίγος. Δεν βοήθησαν και κάτι αχρείαστα σχόλια εκ μέρους του, αλλά στο τέλος όσοι πήγαν για τη μουσική πέρασαν καλά εκείνο το βράδυ.

Απολαυστικό Flash Back με βιώματα που σημάδεψαν τη νιότη μας

Η κατοχή ενός από τα πρώτα VHS video players της ευρύτερης περιοχής των Πατησίων στις απαρχές των 80’ς από τον παιδικό μου φίλο, τον Φωκίωνα, συνέβαλε καίρια στην διαμόρφωση του γούστου μου στα της Μεγάλης Οθόνης. Άλλωστε ήταν αυτός μαζί με τον κατά έντεκα χρόνια μεγαλύτερο μου αδελφό, τον Βύρωνα, που σφυρηλάτησαν αντίστοιχα και τις Μουσικές μου επιλογές ως μέντορες, μπάζοντας με στον κόσμο του Rock, των Blues, της Jazz/Fusion…