Οι Έλληνες heavy rockers Maplerun (σ.σ. αυτό τους θεωρώ προσωπικά) επέστρεψαν με τον τρίτο τους δίσκο, “Partykrasher”. Κλείνοντας φέτος δέκα χρόνια ζωής, η μπάντα αποτελεί ζωντανό παράδειγμα για το πως ανταμείβεται η σκληρή δουλειά και παρ' όλες τις αντίξοες συνθήκες της ελληνικής πραγματικότητας συνεχίζουν ανοδικά.

Παρουσιάζει ο Αντώνης Αντωνιάδης

Το έχετε πάρει χαμπάρι. Δεν μπορεί να μην έχετε ψυλλιαστεί, ότι το μόνο που πάει καλά τα τελευταία χρόνια σε αυτήν την χώρα δεν είναι τίποτα άλλο από την μουσική μας.

Παρουσιάζει ο Halo of Thornes

Καλοκαιρινή Βαρυχειμωνιά

Γράφει ο Στέφανος Τυροβολάς

To Progressive Rock και Metal είναι ένας δύσβατος δρόμος ο οποίος φαντάζει απροσπέλαστος αλλά και τόσο ριψοκίνδυνα ελκυστικός για όσους (μουσικούς ή ακροατές) επιχειρήσουν να εισέλθουν στον κόσμο του.

Γράφει ο Halo of Thorns

Η Ελληνική εκδοχή των κινηματογραφικών No-Man

Γράφει ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Κι όμως είμαι ακόμη εδώ…

Γράφει ο Πάνος Γιανναράκης 

Like lost children who don't want to be found.

“Άκου αυτό αν θες Πάνο μου και αν σου αρέσει, να φτιάξεις το πρώτο σου Local Heroes”. Τάδε έφη το “αφεντικό” οπότε αποδέχεσαι την πρό(σ)κληση παρά την καχυποψία σου με τα ελληνικά συγκροτήματα. Αυτή σου η επιφύλαξη γιγαντώνεται όταν συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για ντεμπούτο. Συνεχίζεις να διαβάζεις όμως και σύντομα αντιλαμβάνεσαι ότι εδώ τρέχει κάτι σοβαρό.

Προσπαθώ πάντα να αντιμετωπίζω ένα άλμπουμ σαν μία ολοκληρωμένη καλλιτεχνική δουλειά και να μην επικεντρώνομαι απλά στο μουσικό κομμάτι.

Από τον Αντώνη Αντωνιάδη

Ελληνόφωνο μα συνάμα Διεθνές, όμορφα «Παλιακό» & Πολυσυλλεκτικό!

Γράφει ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Ο προοδευτικός τόνος που χαρακτηρίζει τους Zemial, προσυπογράφεται γι’ ακόμη μια φορά, όπως και κάθε άλλη, στο νέο τους EP, The Repairer of Reputation. Όσων οι αισθήσεις ήταν ακόλουθες και ταξίδεψαν με τον δίσκο NYKTA, μάλλον με το νέο τους EP, θα είναι σε θέση να αναγνωρίσουν την περαιτέρω εξέλιξη που μας προσφέρουν με το ερεβώδες, χωροχρονικό τους παράδοξο. Το μόνο που χρειαζόμαστε, είναι μια μηχανή του χρόνου και, τ’ αυτιά μας, ανοιχτά.

Γράφει η Ζωή Βίγγου