Και είναι να αναρωτιέσαι. Τώρα ποιος θα φυλάει τα σύνορα της κιθαριστικής μουσικής όταν αυτή μιλάει τη γλώσσα τη δική μας; Είναι γνωστό τοις πάσι. Ο Σταύρος ήταν το “αλάνι” των Poll. Ο ασυμβίβαστος της παρέας. Και έτσι παρέμεινε έως το τέλος.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Σοκ. Σοκ από κάθε μα κάθε άποψη!...

Μεταδίδει ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Δεν του έφταναν όλα όσα αποτρόπαια έχει τραβήξει από την ώρα που γεννήθηκε σαν δένδρο που ουρλιάζει σθεναρά, η μοίρα του επιφύλαξε ένα άδοξο, άχαρο και εξωφρενικά άδικο τέλος σαν κι αυτό… Και μόνο οι γενικοί τίτλοι των τριών κύκνειων ασμάτων του φτάνουν και περισσεύουν:
“Straight Songs of Sorrow”. “Devil In a Coma”. “Sing Backwards and Weep”.

Φόρος τιμής από το Χρήστο Κισατζεκιάν

Δέκα χρόνια, οκτώ μήνες και πέντε μέρες πέρασαν από τον άδικο χαμό του Ronald James Padavona, του ανυπέρβλητου και λατρεμένου μας Ronnie. Ναι, αν θες το πιστεύεις, αν όμως όχι, το ίδιο και το αυτό για μένα. Τις μετρώ τις μέρες. Τις μετρώ τις νύχτες ασυνείδητα κάθε τόσο που ακούω απρόσμενα μια ερμηνεία του, που επιλέγω συνειδητά να ρουφήξω ένα από τα διαμάντια που ανέδειξε με τη φωνάρα του, με τους στίχους του. Με το καλλιτεχνικό ανάστημά του, αυτός ο θεόρατος κοντοπίθαρος!
Εκείνη την Κυριακή του Μάη του 2010 θα τη θυμόμαστε συννεφιασμένη όσοι πίνουμε (Ενεστώτας!) νερό στο όνομά του. Και στην περίπτωσή του η γνωστή και χιλιοειπωμένη φράση “από τότε ο κόσμος της μουσικής που αγαπάμε έγινε φτωχότερος”, παίρνει σάρκα και οστά.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

“Όπως φαίνεται, κάθε που σταματάμε με τους Rolling Stones, αρρωσταίνω. Άρα ίσως πρέπει να συνεχίσω δια παντός!”

Έτσι αντιμετώπισε δημοσίως ο αείμνηστος Charlie Watts τον καρκίνο στο λαιμό που εμφανίστηκε το 2004, παρότι είχε κόψει το κάπνισμα από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80. Και όλα αυτά παρόλο που είχε μια ιδιαίτατη σχέση αγάπης και μίσους με τις περιοδείες. Τόσο, που σκιτσάριζε κάθε κρεβάτι ξενοδοχείου που τον φιλοξένησε καθ’ οδόν, από το 1967 και μετά!

Τιμά ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Κάποιος μας κάνει άσχημες πλάκες, δεν γνωρίζω ποιος έχει βαλθεί να μας τρελάνει φέτος, αλλά το κακό δεν έχει τελειωμό…
Γιατί δεν φτάνει που έχουμε τόσα ντράβαλα στο κεφάλι μας, από τα οποία αγωνιζόμαστε καθημερινά για να ξεπεράσουμε και να ξεφύγουμε όσο πιο ξέγνοιαστα και εύκολα γίνεται, έχουμε και αυτά τα αντικανονικά χτυπήματα κάτω από την μέση, από τα χειρότερα που μπορεί να νιώσει ένας μουσικόφιλος στην καρδία του, που είναι γεμισμένη από νότες και μουσικές συγκινήσεις.

Φόρος τιμής από τον Νίκο Παπαδόπουλο

Ride The Sky Once More John...
Για ακόμη μια φορά μπαίνουμε σε δύσκολα μονοπάτια, σε αυτά τα άχαρα μουσικά …«αφιερώματα», τους αναγκαστικούς επικήδειους που με τίποτα δεν θέλεις να ασχοληθείς (γιατί οι λέξεις είναι άχαρες και κουβαλούν μόνο λύπη πάνω τους), αλλά αναγκαστικά προσπαθείς να ξεκινήσεις να γράφεις για να τιμήσεις εν τέλει έναν άνθρωπο που αγάπησες (και ας μην τον γνώρισες ποτέ κυριολεκτικά) μέσα από τα αυλάκια βινυλίων ή άλλου ηχητικού μέσου, σε αντίθεση με έναν κολλητό σου φίλο μια όμορφη ελεύθερη μέρα με τον οποίο θα άκουγες μαζί του αγαπημένες μουσικές, σε στιγμές χαράς και ξεκούρασης.

Φόρος τιμής από τον Νίκο Παπαδόπουλο

16 Mαϊου 2010… Μία ημερομηνία την οποία δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ, καθώς μου στέρησε τον αγαπημένο μου τραγουδιστή ανεξαρτήτως είδους και ύφους. Τον λατρεμένο μας Ronnie James Dio. 16 Μαϊου 2021… Την ίδια ρημάδα μέρα έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία η είδηση για τον χαμό και την απώλεια του αγαπημένου μας Bill Tsamis. Τώρα έχω διπλό λόγο προκειμένου να μην ξεχάσω ποτέ την συγκεκριμένη ημερομηνία. Τώρα το πένθος είναι διπλό. Τώρα καταλαβαίνω εις διπλούν πόσο ξεμωραμένη πουτάνα είναι η μοίρα και πόσο στημένα και σικέ είναι τα παιχνίδια της.

Φόρος τιμής από τον Παναγιώτη Πατσάη

Σε περιπτώσεις σαν και αυτές όπου η παγκοσμιότητα θρηνεί την απώλεια ενός συνάνθρωπου μας που κατάφερε το ζητούμενο αυτής καθαυτής της ύπαρξής μας, ήτοι το να αφήσει πίσω του ένα βαρυσήμαντο έργο που ενέπνευσε, άγγιξε ψυχές, επηρέασε, έως και άλλαξε τον ρου του πολιτισμού μας, οι σκέψεις που μπορεί κανείς να καταθέσει ώστε να μην επαναλάβει όσα με ένα κλικ μαθαίνει στο διαδίκτυο, είναι οι βιωματικές. Θα μοιραστώ λοιπόν εδώ τα του Κισατζεκιάν που, εμμέσως πλην σαφώς, σκιαγραφούν για εμέ τον εκλιπόντα.

Κείμενο-φωτογραφίες συναυλιών: Χρήστος Κισατζεκιάν
 

Πέντε χρόνια απουσίας, εικοσιπέντε χρόνια από την μοναδική του επίσκεψη στη χώρα μας. Είναι Παρασκευή βράδυ 8 Ιανουαρίου του 2021 και μόλις ολοκλήρωσα τη διαδικτυακή βόλτα μου εις μνήμην του Άνθρωπου που Έπεσε στη Γη. Σήμερα θα έσβηνε εβδομηντατέσσερα κεράκια. Και σαν σήμερα το 2016, όντας εξηνταεννιά χρονών, κυκλοφορούσε το αβυσσαλέο “Black Star” για να αποτελέσει το κύκνειο άσμα του απόλυτου χαμαιλέοντα της rock’n’roll εποποιίας.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν