Με το που έπεσε και τούτη η κεραμίδα στο κεφάλι μας προχθες το βράδυ, σάστισα. Το ένα λεπτό σιγής εκ μέρους μου προέκυψε μονομιάς, αυθόρμητα, χωρίς να το σκεφτώ. Στα καπάκια την κατακρήμνισαν όμως σκέψεις όπως «όχι ρε που@#$η, όχι, αυτό ήταν;» και «πάει το Όνειρο να τον δω επί σκηνής, να τον απαθανατίσω, να του πάρω μια συνέντευξη...». Ήταν Όνειρο Ζωής!
Ξάφνου δεν ήξερα τι να κάνω… Να βάλω κάτι στο πικ-απ να τον ακούσω; Να το μοιραστώ με κάποιους μεταμεσονύκτια, ή όχι; Εν τέλει έγραψα τις παρακάτω αράδες στο φατσαμπούκι και κατέβασα τέσσερα βιβλία / φωτογραφικά λευκώματα από τη βιβλιοθήκη μου που με βοήθησαν μετά να αποκοιμηθώ, ζαλίζοντάς με:
Μέχρι πριν λίγη ώρα τσακωνόμουν με τους ομοιοπαθείς φίλους μου για το ότι ο Eddie είναι ο «σημαντικότερος εν ζωή ηλεκτρικός κιθαρίστας του Πλανήτη μας»... Τώρα;;;

Φόρος τιμής από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

Jeff Beck: «Ο Jimi Hendrix υπήρξε για μένα το πρώτο σοκ. Αυτός ήταν που μας συγκλόνισε όλους για τα καλά, αφού παρότι όλοι μας είχαμε καθιερωθεί με “ασφάλεια” στο πεδίο της ηλεκτρικής κιθάρας, ήρθε από το πουθενά για να επαναπροσδιορίσει όλους τους κανόνες του παιχνιδιού, εν μια νυκτί!»
Bob Dylan (αναφερόμενος στη διασκευή του “All Along the Watchtower”):  «Με συγκλόνισε μονομιάς! Τόσο, που ζήτησα τα πνευματικά δικαιώματα της δικής του εκτέλεσης ώστε να το παίζω κι εγώ έτσι ως και σήμερα. Είχε το ταλέντο να βρίσκει στοιχεία μες τα τραγούδια που κανείς άλλος δε θα ανακάλυπτε και να τα αναπτύσσει ανεπανάληπτα».
Kirk Hammett (Metallica): «Ο Hendrix είχε ένα ολόδικό του τρόπο να πολιτικολογεί δίχως να μιλά συμβατά, δίχως να “μιλά” με άλλο τρόπο πέρα από τη Μουσική του γλώσσα. Τα έλεγε όλα οπτικο-ακουστικά. Όσο για τον ήχο της κιθάρας του, υπήρξε κυριολεκτικά δική του εφεύρεση. Δεν υπήρξε κάποιος άλλος που να ακούγεται έτσι, πριν και μετά από αυτόν, έως και σήμερα. Εφηύρε την Εκκλησία το Τόνου! Ο τόνος του ήταν θηριώδης, η τεχνική του ήταν θηριώδης, τα τραγούδια του ήταν θηριώδη. Η Ψυχή του; Περίσσευε!»   
Kurt Cobain (Nirvana): «Κάποιοι υποστηρίζουν πως μπάντες της grunge σαν τη δική μας έθεσαν μια για πάντα το Seattle στο παγκόσμιο μουσικό χάρτη, όμως, σοβαρά τώρα, ποιο χάρτη;;; Είχαμε τον Jimi Hendrix. Ήμαρτον δηλαδή, τι άλλο να θέλαμε από τη ζωή μας;;;»
Robert Smith (The Cure): «Ο Hendrix ήταν το πρώτο άτομο που έπεσε στην αντίληψή μου και έμοιαζε απόλυτα Ελεύθερος. Όταν είσαι εννιά-δέκα χρονών, η ζωή σου κατακυριεύεται από τους ενήλικες. Έτσι μονομιάς αντιπροσώπευσε ακριβώς αυτό που ήθελα να γίνω. Ο Hendrix ήταν που με ώθησε να σκεφτώ πως ήθελα να γίνω τραγουδιστής και κιθαρίστας. Πριν από αυτόν ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής».
John Frusciante (Red Hot Chili Pepper): «Αν παίζω κιθάρα φταίει το “Electric Ladyland”. Η μουσική του Hendrix ανέκαθεν μου ακουγόταν τέλεια, αφού την φρόντιζε σε όλες της τις διαστάσεις. Εκεί που οι περισσότεροι σκέφτονται σε δυο διαστάσεις, αυτός σκεφτόταν σε τέσσερεις. Δε πιστεύω πως υπήρξε καλύτερος κιθαρίστας στην ιστορία. Αυτά που μας κληροδότησε δεν επιδέχονται βελτίωσης. Και όλα αυτά πηγάζουν από το βαθύτατο πνεύμα του. Ανέδειξε πτυχές του ήχου που δεν γνωρίζαμε πως υπάρχουν…»
Matt Bellamy (Muse): «Περισσότερο και από τα τραγούδια του, αυτό που καθόρισε μια για πάντα τη ζωή μου ήταν η Ελευθερία Έκφρασης που έφερε πρώτος στο χώρο του Μουσικού Θεάματος. Αυτή η ατίθαση άγνοια κινδύνου που τον χαρακτήριζε επί σκηνής. Για μένα ο Hendrix δεν ήταν απαραίτητα οι ανυπέρβλητες μελωδίες του και τα ακόρντα, ήταν η Ενέργεια με την οποία τα μπόλιαζε. Ήταν ο ψυχεδελικός, θεότρελος έως και “φτιαγμένος” από ναρκωτικά τρόπος που μάτωνε όταν τα έπαιζε. Έτσι που σε έκανε να σκέφτεσαι το Μέλλον».
Pete Townshend (The Who): «Αυτό που έπαιζε ήταν… απίστευτα Λυρικό και συνάμα Έμπειρο. Κατάφερε να χτίσει τη γέφυρα μεταξύ της αυθεντικής blues κιθάρας και του μοντέρνου ήχου, παντρεύοντάς τα μοναδικά!»

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

“Don't take life for granted
'Cause you know that
Life won't grant you back”…

Οι βιωματικοί στίχοι που μόλις διαβάσατε ανήκουν στον Lee Kerslake. Το τραγούδι που περιέχει αυτές τις λέξεις, φέρει τον τίτλο “Who Needs Me” για το οποίο ο Lee πέρα από τους στίχους έγραψε και την μουσική και μπορείτε να το βρείτε στο θαυμάσιο άλμπουμ “Firefly” (1977).

Στίχοι βγαλμένοι μέσα από την ζωή, αληθινοί, ρεαλιστικοί. Προφητικοί θα έλεγα, ειδικά στη περίπτωση του αξιαγάπητου Lee Kerslake.

Τιμά ο Νίκος Παπαδόπουλος

27 Αυγούστου 1990. Η ώρα είναι 12:50 μετά τα μεσάνυχτα όταν το νοικιασμένο από τον Eric Clapton ελικόπτερο Bell 260B Jet Ranger έχοντας διανύσει μόλις 3.000 πόδια σε σαρανταδύο δευτερόλεπτα από την απογείωσή του, συγκρούεται πάνω στο λόφο του Χιονοδρομικού Κέντρου του Alpine Valley στο East Troy του Wisconsin, σε υψόμετρο μόλις εκατό ποδών. Όλοι οι επιβάτες σκοτώνονται ακαριαία: ο κατά τα φαινόμενα άπειρος πιλότος Jeffrey Brown, ο Bobby Brooks, ατζέντης του Clapton, o σωματοφύλακάς του Nigel Browne, ο Colin Smythe, βοηθός του tour manager, και ο Stevie Ray Vaughan.

Φόρος τιμής από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

Θα χρειάζονταν αρκετές δεκαετίες ύπαρξης εκ μέρους σου ώστε να νιώθεις και συ τη θλίψη και το πένθος που προκάλεσε σε μας τους μεγαλύτερους η είδηση που δημοσίευσε χθες η οικογένεια του αποχωρήσαντα μουσικοσυνθέτη: «Ο Peter Green έφυγε ήσυχα, μες τον ύπνο του αυτό το Σαββατοκύριακο». Φύσει αδύνατον ως εικοσάχρονος, ή πόσο μάλλον έφηβος, να γνωρίζεις (και πόσο μάλλον να συνδέεσαι με) στη δεύτερη δεκαετία της τρίτης χιλιετίας που διανύουμε τα όσα τούτος ο επιδραστικότατος κιθαρίστας γέννησε στο πέρασμά του. Λογικό και επόμενο. Για αυτό, έλα αν θες να σε βάλω όσο περνά από το χέρι μου στο όλο «κλίμα» της μεγαλειότητας του, αφού ο φίλτατος συνοδοιπόρος Αλέξανδρος Ριχάρδος πρόλαβε ήδη και σε ενημέρωσε καίρια, υπέρ το δέον!

Τιμά ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Ennio Morricone – Ωδείο Ηρώδου Αττικού, Αθήνα, Τρίτη 5 Ιουλίου 2005

«Δεν ακούω ποτέ δική μου Μουσική»
Για όσους πίνουν νερό στο όνομα του πολυαγαπημένου Ιταλού μουσικοσυνθέτη, ενορχηστρωτή και τρομπετίστα, τούτη η περίφημη δήλωση του χειμαρρώδους δημιουργού αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα στον ρου της έντεχνης ορχηστρικής μουσικής κληρονομιάς του 20ου και 21ου αιώνα.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Ναι, ακριβώς αυτό! Στις τετρακόσιες δεκαπέντε σελίδες του εμπεριστατωμένα αποκαλυπτικού και συνάμα «μερακλίδικου» βιβλίου του, ο φίλτατος Παπαϊωάννου «διαμεσολαβεί για να διασώσει, μέσα από τη συλλογική μνήμη, την Πρώτη Ύλη (με πεζοκεφαλαία μάστορα!) που μας κρατά ζωντανούς, εμπνευσμένους και ενεργούς». 

…Και όπου Πρώτη Ύλη, η λατρεμένη μας εποποιία του Rock’n’Roll!

Παρουσιάζει ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Βασικό συστατικό στοιχείο της ατμοσφαιρικής μοναδικότητας των Πολωνών Riverside, ο σαραντάχρονος κιθαρίστας έφυγε αναπάντεχα χθες το πρωί της Κυριακής 21 Φεβρουαρίου…

Άλλη μια ιδιαίτερη περσόνα εγκατέλειψε τις αντιληπτές διαστάσεις το περασμένο Σάββατο 6 Φεβρουαρίου. Δυο χρόνια πάλευε με την επάρατη νόσο που είχε προσβάλει το λαιμό και το συκώτι του…