“Όπως φαίνεται, κάθε που σταματάμε με τους Rolling Stones, αρρωσταίνω. Άρα ίσως πρέπει να συνεχίσω δια παντός!”

Έτσι αντιμετώπισε δημοσίως ο αείμνηστος Charlie Watts τον καρκίνο στο λαιμό που εμφανίστηκε το 2004, παρότι είχε κόψει το κάπνισμα από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80. Και όλα αυτά παρόλο που είχε μια ιδιαίτατη σχέση αγάπης και μίσους με τις περιοδείες. Τόσο, που σκιτσάριζε κάθε κρεβάτι ξενοδοχείου που τον φιλοξένησε καθ’ οδόν, από το 1967 και μετά!

Τιμά ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Κάποιος μας κάνει άσχημες πλάκες, δεν γνωρίζω ποιος έχει βαλθεί να μας τρελάνει φέτος, αλλά το κακό δεν έχει τελειωμό…
Γιατί δεν φτάνει που έχουμε τόσα ντράβαλα στο κεφάλι μας, από τα οποία αγωνιζόμαστε καθημερινά για να ξεπεράσουμε και να ξεφύγουμε όσο πιο ξέγνοιαστα και εύκολα γίνεται, έχουμε και αυτά τα αντικανονικά χτυπήματα κάτω από την μέση, από τα χειρότερα που μπορεί να νιώσει ένας μουσικόφιλος στην καρδία του, που είναι γεμισμένη από νότες και μουσικές συγκινήσεις.

Φόρος τιμής από τον Νίκο Παπαδόπουλο

Ride The Sky Once More John...
Για ακόμη μια φορά μπαίνουμε σε δύσκολα μονοπάτια, σε αυτά τα άχαρα μουσικά …«αφιερώματα», τους αναγκαστικούς επικήδειους που με τίποτα δεν θέλεις να ασχοληθείς (γιατί οι λέξεις είναι άχαρες και κουβαλούν μόνο λύπη πάνω τους), αλλά αναγκαστικά προσπαθείς να ξεκινήσεις να γράφεις για να τιμήσεις εν τέλει έναν άνθρωπο που αγάπησες (και ας μην τον γνώρισες ποτέ κυριολεκτικά) μέσα από τα αυλάκια βινυλίων ή άλλου ηχητικού μέσου, σε αντίθεση με έναν κολλητό σου φίλο μια όμορφη ελεύθερη μέρα με τον οποίο θα άκουγες μαζί του αγαπημένες μουσικές, σε στιγμές χαράς και ξεκούρασης.

Φόρος τιμής από τον Νίκο Παπαδόπουλο

16 Mαϊου 2010… Μία ημερομηνία την οποία δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ, καθώς μου στέρησε τον αγαπημένο μου τραγουδιστή ανεξαρτήτως είδους και ύφους. Τον λατρεμένο μας Ronnie James Dio. 16 Μαϊου 2021… Την ίδια ρημάδα μέρα έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία η είδηση για τον χαμό και την απώλεια του αγαπημένου μας Bill Tsamis. Τώρα έχω διπλό λόγο προκειμένου να μην ξεχάσω ποτέ την συγκεκριμένη ημερομηνία. Τώρα το πένθος είναι διπλό. Τώρα καταλαβαίνω εις διπλούν πόσο ξεμωραμένη πουτάνα είναι η μοίρα και πόσο στημένα και σικέ είναι τα παιχνίδια της.

Φόρος τιμής από τον Παναγιώτη Πατσάη

Σε περιπτώσεις σαν και αυτές όπου η παγκοσμιότητα θρηνεί την απώλεια ενός συνάνθρωπου μας που κατάφερε το ζητούμενο αυτής καθαυτής της ύπαρξής μας, ήτοι το να αφήσει πίσω του ένα βαρυσήμαντο έργο που ενέπνευσε, άγγιξε ψυχές, επηρέασε, έως και άλλαξε τον ρου του πολιτισμού μας, οι σκέψεις που μπορεί κανείς να καταθέσει ώστε να μην επαναλάβει όσα με ένα κλικ μαθαίνει στο διαδίκτυο, είναι οι βιωματικές. Θα μοιραστώ λοιπόν εδώ τα του Κισατζεκιάν που, εμμέσως πλην σαφώς, σκιαγραφούν για εμέ τον εκλιπόντα.

Κείμενο-φωτογραφίες συναυλιών: Χρήστος Κισατζεκιάν
 

Πέντε χρόνια απουσίας, εικοσιπέντε χρόνια από την μοναδική του επίσκεψη στη χώρα μας. Είναι Παρασκευή βράδυ 8 Ιανουαρίου του 2021 και μόλις ολοκλήρωσα τη διαδικτυακή βόλτα μου εις μνήμην του Άνθρωπου που Έπεσε στη Γη. Σήμερα θα έσβηνε εβδομηντατέσσερα κεράκια. Και σαν σήμερα το 2016, όντας εξηνταεννιά χρονών, κυκλοφορούσε το αβυσσαλέο “Black Star” για να αποτελέσει το κύκνειο άσμα του απόλυτου χαμαιλέοντα της rock’n’roll εποποιίας.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

«Είμαστε συντετριμμένοι, το σοκ είναι μεγάλο. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες ζητούμε από εσάς κατανόηση. Η κηδεία του μικρού αδερφού μου θα πραγματοποιηθεί σε στενό ιδιωτικό κύκλο» δήλωσε χθες η αδελφή του εκλιπόντα.
«Είμαστε συντετριμμένοι από τον ξαφνικό χαμό του φίλου και συνοδοιπόρου μας. Οι λέξεις δεν μπορούν να χωρέσουν το σοκ και την δυσβάσταχτη δυστυχία που βιώνουμε» ανάρτησαν επισήμως τα υπόλοιπα μέλη της πρόσφατης, πολλά υποσχόμενης μουσικής ομάδας που ο αείμνηστος Alexi γέννησε μόλις πέρυσι το Μάρτιο, τους Bodom After Midnight…

Οι Daniel Freyberg, Mitja Toivonen και Waltteri Väyrynen άφησαν να εννοηθεί επίσης πως θα κυκλοφορήσουν σύντομα τα τρία τραγούδια και το video clip που πρόλαβαν να ηχογραφήσουν με τον αγαπημένο τους φίλο.  
«Ο Alexi ήταν ο πιο αξιαγάπητος και μαγευτικός σύζυγος και πατέρας. Οι καρδιές μας θα είναι πλέον μια για πάντα ραγισμένες» δήλωσε η σύντροφός του Kelli Wright-Laiho.

Φόρος τιμής από το Χρήστο Κισατζεκιάν

Με το που έπεσε και τούτη η κεραμίδα στο κεφάλι μας προχθες το βράδυ, σάστισα. Το ένα λεπτό σιγής εκ μέρους μου προέκυψε μονομιάς, αυθόρμητα, χωρίς να το σκεφτώ. Στα καπάκια την κατακρήμνισαν όμως σκέψεις όπως «όχι ρε που@#$η, όχι, αυτό ήταν;» και «πάει το Όνειρο να τον δω επί σκηνής, να τον απαθανατίσω, να του πάρω μια συνέντευξη...». Ήταν Όνειρο Ζωής!
Ξάφνου δεν ήξερα τι να κάνω… Να βάλω κάτι στο πικ-απ να τον ακούσω; Να το μοιραστώ με κάποιους μεταμεσονύκτια, ή όχι; Εν τέλει έγραψα τις παρακάτω αράδες στο φατσαμπούκι και κατέβασα τέσσερα βιβλία / φωτογραφικά λευκώματα από τη βιβλιοθήκη μου που με βοήθησαν μετά να αποκοιμηθώ, ζαλίζοντάς με:
Μέχρι πριν λίγη ώρα τσακωνόμουν με τους ομοιοπαθείς φίλους μου για το ότι ο Eddie είναι ο «σημαντικότερος εν ζωή ηλεκτρικός κιθαρίστας του Πλανήτη μας»... Τώρα;;;

Φόρος τιμής από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

Jeff Beck: «Ο Jimi Hendrix υπήρξε για μένα το πρώτο σοκ. Αυτός ήταν που μας συγκλόνισε όλους για τα καλά, αφού παρότι όλοι μας είχαμε καθιερωθεί με “ασφάλεια” στο πεδίο της ηλεκτρικής κιθάρας, ήρθε από το πουθενά για να επαναπροσδιορίσει όλους τους κανόνες του παιχνιδιού, εν μια νυκτί!»
Bob Dylan (αναφερόμενος στη διασκευή του “All Along the Watchtower”):  «Με συγκλόνισε μονομιάς! Τόσο, που ζήτησα τα πνευματικά δικαιώματα της δικής του εκτέλεσης ώστε να το παίζω κι εγώ έτσι ως και σήμερα. Είχε το ταλέντο να βρίσκει στοιχεία μες τα τραγούδια που κανείς άλλος δε θα ανακάλυπτε και να τα αναπτύσσει ανεπανάληπτα».
Kirk Hammett (Metallica): «Ο Hendrix είχε ένα ολόδικό του τρόπο να πολιτικολογεί δίχως να μιλά συμβατά, δίχως να “μιλά” με άλλο τρόπο πέρα από τη Μουσική του γλώσσα. Τα έλεγε όλα οπτικο-ακουστικά. Όσο για τον ήχο της κιθάρας του, υπήρξε κυριολεκτικά δική του εφεύρεση. Δεν υπήρξε κάποιος άλλος που να ακούγεται έτσι, πριν και μετά από αυτόν, έως και σήμερα. Εφηύρε την Εκκλησία το Τόνου! Ο τόνος του ήταν θηριώδης, η τεχνική του ήταν θηριώδης, τα τραγούδια του ήταν θηριώδη. Η Ψυχή του; Περίσσευε!»   
Kurt Cobain (Nirvana): «Κάποιοι υποστηρίζουν πως μπάντες της grunge σαν τη δική μας έθεσαν μια για πάντα το Seattle στο παγκόσμιο μουσικό χάρτη, όμως, σοβαρά τώρα, ποιο χάρτη;;; Είχαμε τον Jimi Hendrix. Ήμαρτον δηλαδή, τι άλλο να θέλαμε από τη ζωή μας;;;»
Robert Smith (The Cure): «Ο Hendrix ήταν το πρώτο άτομο που έπεσε στην αντίληψή μου και έμοιαζε απόλυτα Ελεύθερος. Όταν είσαι εννιά-δέκα χρονών, η ζωή σου κατακυριεύεται από τους ενήλικες. Έτσι μονομιάς αντιπροσώπευσε ακριβώς αυτό που ήθελα να γίνω. Ο Hendrix ήταν που με ώθησε να σκεφτώ πως ήθελα να γίνω τραγουδιστής και κιθαρίστας. Πριν από αυτόν ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής».
John Frusciante (Red Hot Chili Pepper): «Αν παίζω κιθάρα φταίει το “Electric Ladyland”. Η μουσική του Hendrix ανέκαθεν μου ακουγόταν τέλεια, αφού την φρόντιζε σε όλες της τις διαστάσεις. Εκεί που οι περισσότεροι σκέφτονται σε δυο διαστάσεις, αυτός σκεφτόταν σε τέσσερεις. Δε πιστεύω πως υπήρξε καλύτερος κιθαρίστας στην ιστορία. Αυτά που μας κληροδότησε δεν επιδέχονται βελτίωσης. Και όλα αυτά πηγάζουν από το βαθύτατο πνεύμα του. Ανέδειξε πτυχές του ήχου που δεν γνωρίζαμε πως υπάρχουν…»
Matt Bellamy (Muse): «Περισσότερο και από τα τραγούδια του, αυτό που καθόρισε μια για πάντα τη ζωή μου ήταν η Ελευθερία Έκφρασης που έφερε πρώτος στο χώρο του Μουσικού Θεάματος. Αυτή η ατίθαση άγνοια κινδύνου που τον χαρακτήριζε επί σκηνής. Για μένα ο Hendrix δεν ήταν απαραίτητα οι ανυπέρβλητες μελωδίες του και τα ακόρντα, ήταν η Ενέργεια με την οποία τα μπόλιαζε. Ήταν ο ψυχεδελικός, θεότρελος έως και “φτιαγμένος” από ναρκωτικά τρόπος που μάτωνε όταν τα έπαιζε. Έτσι που σε έκανε να σκέφτεσαι το Μέλλον».
Pete Townshend (The Who): «Αυτό που έπαιζε ήταν… απίστευτα Λυρικό και συνάμα Έμπειρο. Κατάφερε να χτίσει τη γέφυρα μεταξύ της αυθεντικής blues κιθάρας και του μοντέρνου ήχου, παντρεύοντάς τα μοναδικά!»

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν

“Don't take life for granted
'Cause you know that
Life won't grant you back”…

Οι βιωματικοί στίχοι που μόλις διαβάσατε ανήκουν στον Lee Kerslake. Το τραγούδι που περιέχει αυτές τις λέξεις, φέρει τον τίτλο “Who Needs Me” για το οποίο ο Lee πέρα από τους στίχους έγραψε και την μουσική και μπορείτε να το βρείτε στο θαυμάσιο άλμπουμ “Firefly” (1977).

Στίχοι βγαλμένοι μέσα από την ζωή, αληθινοί, ρεαλιστικοί. Προφητικοί θα έλεγα, ειδικά στη περίπτωση του αξιαγάπητου Lee Kerslake.

Τιμά ο Νίκος Παπαδόπουλος