To prog or not to prog?Στο ρόλο του hitter ο…
Πέρασαν κάμποσα χρόνια από τότε που θέλησα να μοιραστώ μαζί…
Σε έναν αναβράζοντα κόσμο. Γράφει η Ελένη Λιβεράκου Eriksson
Ο καλός μου φίλος, ο ΒαγγέληςΘυμάται (και αγαπά) ο Τάκης…
“Πολύ κρύα τα πράγματα εδώ μπροστά. Για ζεσταθείτε λίγο. Έτσι…
«Αγαπάμε όλα τα είδη της Μουσικής, και είναι αυτός ο…
Μια πολύ δυνατή περιοδεία που πέρασε και από την χώρα…
Έχοντας αναγνώσει την απίστευτη αναμνηστική ιστορία του θαυμαστού Γιάννη Πετρίδη…
Το λέει και ο τίτλος: Μια καλύτερη ζωή. Και η…
Είναι κοινό μυστικό τα τελευταία χρόνια. Ο άκρατος επαγγελματισμός και…
Έστω και με δυόμιση χρόνια καθυστέρηση, ήρθε η ώρα που…
Και είναι να αναρωτιέσαι. Τώρα ποιος θα φυλάει τα σύνορα…
Η ψυχεδέλεια υπάρχει ακόμα και κινείται, αναπτύσσεται και μεγαλουργεί στα…
Πολύ λίγες μπάντες, που κατατάσσονται στο χώρο της σκληρής μουσικής…
Γνώριμοι του ελληνικού Hard & Heavy κοινού, οι σουηδοί H.E.A.T.…
Η αυτού εξοχότης ο κος BardensΥποκλίνεται ο Τάκης Κρεμμυδιώτης
Με το φετινό συναυλιακό Καλοκαίρι να θυμίζει παλιές δόξες μετά από τόσες και τόσες επιβεβλημένες αναβολές λόγω της πανδημίας, η είδηση της επερχόμενης επίσκεψης του αγέραστου Nick Cave στα πλαίσια του ετήσιου “Release Athens Festival” ήρθε και έδεσε για τα καλά τη βάρκα της Ελπίδας στο μόλο της Πλατείας Νερού! O λατρεμένος ψηλέας του Ελληνικού κοινού έρχεται λοιπόν στις 15 Ιουνίου να σπείρει ξανά τους Κακούς του Σπόρους στην άδεια μας ψυχή, έχοντας στην υπέρβαρη χειραποσκευή του το “Ghosteen” που κυκλοφόρησε λίγους μήνες πριν τη σαρωτική καραντίνα, όπως και το ζωντανά ηχογραφημένο “Idiot Prayer”στο “Alexandra Palace” του Λονδίνου.
Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Με αφορμή τον εορτασμό σαραντατεσσάρων χρόνων από την πρώτη ζωντανή εμφάνιση των Simple Minds στις 17 Ιανουαρίου του 1978 στο “Satellite City” της Γλασκόβης, η δημοφιλέστερη post-punk μπάντα της Σκοτίας κυκλοφόρησε την προηγούμενη Δευτέρα 17 Ιανουαρίου του 2022 το τετράλεπτο επετειακό σινγκλάκι “Act Of Love”. Μια πάσα-ασίστ που με θέλει με χαρά περίσσια να σε πηγαίνω αυτή τη φορά πίσω στον Απρίλιο του 2006, τότε που το σχήμα του αγέραστου Jim Kerr πατούσε στα μέρη μας για δεύτερη φορά, στο “Αθηνών Αρένα”.
Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Η τελευταία φορά που ασχοληθήκαμε με τούτη την προπατορική γκρούπα της πανκ ήταν πέρυσι στις απαρχές του Μάη και δυστυχώς, δυστυχέστατα, δεν ήταν για καλό… Όντας πολυαγαπημένο σχήμα στη χώρα μας, ο άδικος και “άδοξος” χαμός του ιδρυτικού και αναντικατάστατου οργανίστα Dave Greenfield από τη νέα μάστιγα του πλανήτη δημιούργησε θλίψη και νοσταλγικές αναμνήσεις σε ουκ ολίγους από εμάς. Μα πώς να ξεχάσω τις αμέτρητες ώρες που με πείσμα εφηβικό πάλεψα για να βγάλω στο μπάσο το ηλεκτρικό την θεμελιώδη και θηριώδη μπασογραμμάρα του στυλοβάτη J.J. Burnel στο αγαπημένο μου “Nice ‘n’ Sleazy”; Κι ας δήλωνα (και ήμουν) ροκομεταλλάς.
Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
“Welcome to this one man show… In this theater that I call my soul I always play the starring role”.
Γράφει ο Τάκης Κρεμμυδιώτης
Κατά κανόνα ο Αύγουστος είναι νεκρός μήνας από πλευράς συναυλιών. Αναμενόμενο, αφού και η Αθήνα όπως κάθε μεγαλούπολη του κόσμου μετατρέπεται σε “σεληνιακό τοπίο” λόγω των πολυπόθητων αδειών του Καλοκαιριού. Κάποια μετρημένα στα δάχτυλα διεθνή καλοκαιρινά φεστιβάλ της κεντρικής Ευρώπης, αποτελούν την εξαίρεση σε τούτη την πραγματικότητα. Έτσι λοιπόν συνήθως ο Σεπτέμβριος γεμίζει από μουσικές βραδιές που σφύζουν από κόσμο παρατείνοντας την ανέμελη διάθεση που όλοι ανεξαιρέτως προσδοκούμε στις διακοπές μας.
Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Μονάχα αυτός! Αυτός και μετρημένοι στα δάκτυλα χαρισματικοί καλλιτέχνες έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ύπαρξης που, ακόμη και μια μη αναστρέψιμη, εγλκωβιστική έως και εκφυλιστική διαταραχή του φάσματος του αυτισμού, εκλαμβάνεται εκ μέρους του ως μια θεόσταλτη υπερδύναμη καθώς του επιτρέπει να εστιάζει υπερβολικά στις δημιουργικές του αναζητήσεις!...
Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Πέντε χρόνια απουσίας, εικοσιπέντε χρόνια από την μοναδική του επίσκεψη στη χώρα μας. Είναι Παρασκευή βράδυ 8 Ιανουαρίου του 2021 και μόλις ολοκλήρωσα τη διαδικτυακή βόλτα μου εις μνήμην του Άνθρωπου που Έπεσε στη Γη. Σήμερα θα έσβηνε εβδομηντατέσσερα κεράκια. Και σαν σήμερα το 2016, όντας εξηνταεννιά χρονών, κυκλοφορούσε το αβυσσαλέο “Black Star” για να αποτελέσει το κύκνειο άσμα του απόλυτου χαμαιλέοντα της rock’n’roll εποποιίας.
Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Τούτη ήταν ουσιαστικά η τρίτη φορά που το αλλόκοσμο λιλιπούτιο αερικό εγκατέλειπε την παγωμένη γη της Ισλανδίας για να αναμοχλεύσει τα ιερά χώματα της πατρίδας μας. Και αυτό γιατί πέρα από την εμφάνισή της στο θέατρο Λυκαβηττού το 1995, υπήρξε μια από τις επίτιμες φυσιογνωμίες των προσκεκλημένων του Δημήτρη Παπαϊωάννου ώστε να τραγουδήσει στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του 2004 μπροστά σε δισεκατομμύρια τηλεθεατές. Το “Oceania” έκανε κείνη την αξέχαστη βραδιά το γύρω του κόσμου και δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος που να μη θυμάται το once in a lifetime φόρεμα της να ανεμίζει για χάρη δισεκατομμυρίων θεατών.
Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν
Με αφορμή το ολόφρεσκο “Hey, Clockface” που κυκλοφορεί 30 Οκτωβρίου και την πολυτελή επανέκδοση του “Armed Forces” που ακολουθεί στις 6 Νοεμβρίου, ας θυμηθούμε τη μαγική συνεύρεση του 1996 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν
"Over the Edge". Πιο πολύ, πεθαίνεις…
Γράφει ο Τάκης Κρεμμυδιώτης
Από τη μία λέω: “It's not the truth I see / It's just a mockery”! Άντε, να δεχτώ ότι κάποιοι δεν τους πήραν χαμπάρι τη δεκαετία του ’80. Ούτε μετά; Δηλαδή, τι δεν έχουν καταλάβει εδώ τόσα χρόνια;