Κάτω από τον γνωστό και κατά τα άλλα λατρεμένο μας Καλοκαιρινό Αττικό ουρανό...

Περιγράφει η Jane Σαμπανίκου και συμβάλει ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Επισήμως και με τη βούλα, λάτρης του Θεού των Θεών...

Η δεύτερη συνεχής χρονιά του νέου μουσικού θεσμού της Αργοναυπλίας ήθελε φέτος το ετήσιο Φεστιβάλ στα ντουζένια του, με ένα αξιοζήλευτο line-up εγχώριων σχημάτων που μετρούν μπόλικα χιλιόμετρα, εντός και εκτός συνόρων! Η φαντασμαγορική εξελικτική πορεία του μας θέλει- γιατί όχι;- να ονειρευόμαστε και ξένα ονόματα κάποια στιγμή στα προσεχή χρόνια, Θεού θέλοντος φυσικά με όλα αυτά που βιώνουμε…
Ιδού λοιπόν τα όσα συνέβησαν στον πανέμορφο πολιτισμικό πολυχώρο το 3ήμερο πριν τον εορτασμό του Αγίου Πνεύματος.

Πριν δύο χρόνια, λίγο μετά την κυκλοφορία του “Vigilante”, έβλεπα live τους Planet με κάτι φίλους. Για όσους τους έχουν δει ξέρουν πως η απόδοσή τους ήταν αναμενόμενα εκρηκτική. Σε μία λίγο πιο φιλοσοφική κουβέντα που πιάσαμε τότε στην παρέα μπήκε το ερώτημα «πόσο μακριά μπορεί να πάει μια μπάντα μένοντας τόσο πιστή σε αυτό το μοτίβο στα τραγούδια της;», όντας ωστόσο όλοι φίλοι του είδους. Η δική μου γνώμη ήταν πως το επόμενο album για τους Planet θα ήταν καθοριστικό. Ποιος να το περίμενε πόσο αληθινός θα έβγαινα!

Παρατηρώντας καθημερινά τα σημάδια της νέας ζοφερής κατάστασης για τη χώρα, έχω την εντύπωση ότι όλη αυτή η κρίση παρέσυρε με την σειρά της και την τάξη των Ελλήνων μουσικών, και κατ'επέκταση και το συμπαθές κεφάλαιο του ελληνικού ροκ, που πολλοί από εμάς υπεραγαπάμε.