Στην έκτη μέρα του Release Athens Festival ο ήλιος έκαιγε έντονα, και δεν υπήρχαν πολλά μέρη να κρυφτείς παρά κάτω από την σκηνή, όταν οι Daphne and the Fuzz, καλωσόρισαν ντροπαλά το νεαρό κοινό που μόλις μαζευόταν στα κάγκελα του διαζώματος με την ανάλαφρη dance pop και funk rock δυναμική τους.

Ανταποκρίνεται ο Κωνσταντίνος Μαντέλος

«Αγαπάμε όλα τα είδη της Μουσικής, και είναι αυτός ο λόγος που οι Thievery Corporation ακούγονται όπως ακούγονται. Και παρότι θα ήταν αδύνατον να ενσωματώσουμε όλα τα προσωπικά μας γούστα στη Μουσική που δημιουργούμε, εν τέλει το καταφέρνουμε καλύτερα από τους περισσότερους. Έτσι, τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια δεν έχουμε αφήσει τίποτα που να μην έχουμε κάνει. Για την ακρίβεια, ξεπεράσαμε κάθε μας προσδοκία…»

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Έχοντας αναγνώσει την απίστευτη αναμνηστική ιστορία του θαυμαστού Γιάννη Πετρίδη στην ηλεκτρονική Athens Voice, το σκέφτηκα διπλά να καταγράψω κάτι με τη σειρά μου... Μα τι να γράψει κανείς μετά από τούτον τον μοναδικό Γκουρού της εποποιίας της Rock’n’Roll; Κι αν υπαναχώρησα τελικά, είναι διότι οι εικόνες που μου «κάθισαν» κείνη τη νύχτα ως επίσημου φωτογράφου των δύο διοργανωτών όπως και των περιοδικών «ΠΟΠ&ΡΟΚ» και “Metal Hammer”, αποδείχθηκαν από το Χρόνο, το μέγα κριτή των πάντων, διαχρονικές…

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν       

Εν αναμονή της έκτης κατά σειράς επίσκεψης του Αγγλικού πολυπλατινένιου synth-pop ντουέτου στη χώρα μας στα πλαίσια του ετήσιου Release Athens Festival την Πέμπτη 30 Ιουνίου παρέα με τους Thievery Corporation, έλα να πάμε πίσω εικοσιδύο ολάκερα χρόνια, τότε που γέμισαν για δυο συναπτές βραδιές το μαγικό θέατρο στο λόφο του Λυκαβηττού. Ήταν βλέπεις η πρώτη τους φορά στην Ελλάδα.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Η ηλεκτρική μουσική ιστορία του Λος Άντζελες σε πλήρη σύνθεση.

Σερφάρει (στη θάλασσα) ο Τάκης Κρεμμυδιώτης

Με αφορμή τον εορτασμό σαραντατεσσάρων χρόνων από την πρώτη ζωντανή εμφάνιση των Simple Minds στις 17 Ιανουαρίου του 1978 στο “Satellite City” της Γλασκόβης, η δημοφιλέστερη post-punk μπάντα της Σκοτίας κυκλοφόρησε την προηγούμενη Δευτέρα 17 Ιανουαρίου του 2022 το τετράλεπτο επετειακό σινγκλάκι “Act Of Love”. Μια πάσα-ασίστ που με θέλει με χαρά περίσσια να σε πηγαίνω αυτή τη φορά πίσω στον Απρίλιο του 2006, τότε που το σχήμα του αγέραστου Jim Kerr πατούσε στα μέρη μας για δεύτερη φορά, στο “Αθηνών Αρένα”.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν   

“Είναι αυτό εκεί το κορίτσι σε κείνη τη γωνιά και είναι μικροκαμωμένη, πολύ μικροκαμωμένη, και μοιάζει περισσότερο με αγόρι, και σφύζει από συναισθήματα, από οργή και αγάπη – γιατί είναι ολομόναχη, γιατί όλοι μας είμαστε ολομόναχοι, γιατί οι γονείς μας δεν καταλάβαιναν. Απλά εκείνη το κατάλαβε πιο γρήγορα…”

Όταν αυτοσυστήνεσαι εκθέτοντας παγκοσμίως τον εαυτό σου καθ’ αυτόν τον τρόπο στην επίσημη ιστοσελίδα σου, ανήκεις στους “άλλους”, τους ελάχιστους Αυθεντικούς! Και γω αυτά τα εκτιμώ βαθιά. Πόσο μάλλον δε όταν μπορείς και ανατρέπεις στο πι και φι την όποια μου “καχυποψία” τη στιγμή που έρχομαι να σε γνωρίσω επί σκηνής για πρώτη φορά, έχοντας ένα κεφάλι καζάνι από τον αμείλικτο βομβαρδισμό που δέχθηκα για πάρτη σου. Ως ανίδεου ως προς εσένα, να τα λέμε κι αυτά ως...αυθεντικοί.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

“Never Let Me Go” ο γενικός του τίτλος. Και ως τώρα δύο μοναχά από τα δεκατρία(*) είναι τα τραγούδια που μας αποκάλυψε το σχήμα του Molko: το single “Beautiful James” τον περασμένο Σεπτέμβριο και το “Surrounded By Spies” εδώ και λίγες μέρες. Τα χρόνια που πέρασαν από το “Loud Like Love” είναι πολλά. Εννέα δε τα λες με τίποτα λίγα για ένα τόσο δημοφιλές σχήμα της παγκοσμιότητας.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Την 28η Οκτωβρίου κυκλοφόρησε από την εκδοτική White Rabbit η γλαφυρή αυτοβιογραφία του 59χρονου front-man των Primal Scream. “Tenement Kid” ο γενικός τίτλος της, αφού πραγματεύεται αρχικά τα δέκα πρώτα χρόνια της παιδικής του ηλικίας ζώντας σε εργατική πολυκατοικία στο Σπρίνγκμπερν της Γλασκόβης, έως ότου τις εκκενώσει ο τότε πρωθυπουργός Edward Heath. Το γνήσιο βιβλίο που συνέγραψε παρέα με τον κολλητό του φίλο και συγγραφέα Irvine Welsh φτάνει έως και το 1991, λίγο πριν την κυκλοφορία του κομβικού, βραβευμένου δίσκου “Screamadelica” του Σκοτσέζικου κουιντέτου, στις 23 Σεπτεμβρίου. 30 χρόνια πίσω. Τότε που “όπως λεν μερικοί, ξεκίνησαν τα 90’ς” όπως χαρακτηριστικά καταγράφει ο πρωταγωνιστής στην τελευταία του φράση.
“Τα απομνημονεύματα του χαράζουν ένα ενάρετο μονοπάτι τιμιότητας μέσα από μια δεκαετία χαμένη στον Θατσερισμό, που όμως σώθηκε από την acid house!” κατέγραψε σοφά και περιεκτικά Άγγλος συνάδελφος...
Για την ιστορία να αναφέρω επίσης πως η πρόταση συγγραφής του εν λόγω ντοκουμέντου είχε προταθεί στον Gillespie δέκα χρόνια πίσω! Όμως ήταν η περσινή καραντίνα της απρόσμενης πανδημίας που ώθησε τελικά τον ιδιαίτερο ερμηνευτή να ενδώσει.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Η αφορμή για το φωτογραφικό πισωγύρισμά μας τούτη τη φορά δόθηκε με το τραγούδι “Aline” που πρωταγωνιστεί στη μουσική υπόκρουση της νέας  κινηματογραφικής ταινίας του Wes Anderson με γενικό τίτλο “The French Dispatch” η οποία θα προβληθεί στη σεζόν που μόλις ξεκίνησε. Όμως το ίδιο άσμα υπήρξε αφορμή και για άλλο ένα κύημα του Jarvis Cocker όπως μας ενημέρωσε προσφάτως ο φίλτατος Γιώργος Φλωράκης @ Athens Voice: για τη συγγραφή του νέου γαλλόφωνου(!) δίσκου του άσβεστου μουσικοσυνθέτη με γενικό τίτλο “Chansons d’Ennui Tip-Top” ο οποίος κυκλοφόρησε παγκοσμίως την Παρασκευή 22 Οκτωβρίου και εκτός της συγκεκριμένης διασκευής της pop επιτυχίας του Christophe στα ‘60ς, τιμά μεταξύ άλλων και καλλιτέχνες όπως οι Françoise Hardy, Serge Gainsburg, Jacques Dutroc.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν