Δεν πέρασαν ούτε ένα, ούτε δυο, μα πενηνταεπτά ολόκληρα χρόνια από τον Ιούνιο του 1964. Το μήνα που κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο το “As Tears Go By” με B-side τη διασκευή του “Greensleeves”. Και ήταν αυτό το κομβικό δώρο του συνθετικού δίδυμου Jagger & Richards των Rolling Stones που απετέλεσε το εισιτήριο της δεκαοκτάχρονης καλλονής για την παγκόσμια καταξίωσή της που θέλει την πλέον εβδομηνταπεντάχρονη Marianne Faithfull να φιγουράρει ακόμη στα δημοψηφίσματα του κραταιού περιοδικού “Rolling Stone”, ανάμεσα στις εκατό πιο σημαντικές γυναίκες της εποποιίας του Rock’n’Roll.    

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Ο Michael Bolton εξηνταοκτώ χρονών; Αν είναι δυνατόν. Κι όμως, το περασμένο Σάββατο τόσα συμπλήρωσε. Ο Χρόνος δε «χαρίζει κάστανα» σε κανέναν. Συμπληρώνοντας φέτος σαρανταέξη συναπτά έτη στο χώρο της show business, έχει κυκλοφορήσει δεκαεπτά δίσκους μεγάλης διάρκειας εκ των οποίων οι οκτώ μπήκαν στο top-10 και τριανταπέντε singles με δυο από αυτά να στρογγυλοκάθονται στην κορυφή των πωλήσεων. Με εβδομηνταπέντε εκατομμύρια άλμπουμς στις δισκοθήκες της Υφηλίου, δυο βραβεία Grammy και δέκα έπαθλα American Music, ο Bolton μονάχα τυχάρπαστος δε μπορεί να εννοηθεί!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Πάνε πολλά χρόνια που αγόρασα σε μαγαζί μεταχειρισμένων δίσκων το ομώνυμο ντεμπούτο των Blackjack που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1979 από την Polydor Records. Ήταν άλλο ένα «πείραμα εκ του ασφαλούς» από τα αμέτρητα της πορείας μου ως συλλέκτη, αφού στο οπισθόφυλλο βρήκα τρεις αγαπημένους μου παίκτουρες να συμμετέχουν σε αυτή την Αμερικανιά. Παρεμπιπτόντως, μια χαρά το δισκάκι σε πληροφορώ! Στον Bruce Kulick χρώσταγα την αμασκάρευτη περίοδο των λατρεμένων μου Kiss, ο Jimmy Haslip έχει προσφέρει σε εκατοντάδες άλμπουμς της δισκοθήκης μου τις απαράμιλλες μπασογραμμές του και ο Sandy Gennaro έχει πυροδοτήσει το ρυθμικό υπόβαθρο σε έργα του Pat Travers του οποίου κατέχω δισκογραφία, μα και της Joan Jett. Μονάχα εκείνος ο Michael Bolotin στα φωνητικά δε μου έλεγε κάτι, μα δε βαριέσαι, τα υπόλοιπα με κάλυπταν πλήρως. Με το που ψάχτηκα όμως σπίτι μου την επομένη αντιλήφθηκα πως α) επρόκειτο για τον εορταζόμενο με το πραγματικό του επώνυμο και β) το hard & heavy rock κουαρτέτο είχε ανοίξει συναυλίες για τη μπάντα του Ozzy! Μάλιστα το 1983 είχε κυκλοφορήσει η φήμη πως ο Bolton αρνήθηκε να τον αντικαταστήσει στους Black Sabbath, πράγμα που διέψευσε αργότερα ο ίδιος.

Με το που έμαθα λοιπόν πως έρχεται στα μέρη μας, ζήτησα μονομιάς το φωτογραφικό μου πάσο κι ας έφαγα καζούρα από κάποια φιλαράκια μου. «Πήγαινε να ακούσεις μουσική για την εμμηνόπαυση» και άλλα χαριτωμένα. Μα το’ ξερα, δεν πήγαινα στα τυφλά. Όμως δεν υπήρχε καμία περίπτωση να λείπει αυτό το όνομα από το φωτογραφικό μου αρχείο! Και το πιο σημαντικό; Δε χαμπαριάζω από γνώμες που αφορούν στα γούστα του καθενός και κατακρημνίζονται από ιστορικά γεγονότα. Στο κάτω-κάτω, από το 1989 που ξεκίνησα τις συναυλίες έχω κάνει την τρέλα μου επάγγελμα, και να που και αυτή η συναυλία μου χάρισε εμπειρίες και εικόνες αξιομνημόνευτες.
         
Michael Bolton - Θέατρο Πέτρας, Αθήνα, Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

Το Θέατρο Πέτρας στην κορυφή της Πετρούπολης έχει μια άγρια, αδρή, δική του ομορφιά. Γεγονός που κείνη τη βραδιά ανέδειξε ακόμη πιο πολύ το ολόγιομο φεγγάρι. Παρότι καθημερινή και εργάσιμη, ο κόσμος τίμησε τον τότε μεσήλικο γόη έτσι που οι κερκίδες ήτανε πλήρεις και η ορχήστρα του θεάτρου χαλαρά γεμάτη. Το άνοιγμα της βραδιάς ανέλαβε η τότε δημοφιλής Λία Κοσκινά που όμως προτίμησε τη σιγουριά των προηχογραφημένων στα μετόπισθεν, γεγονός που με ήθελε απλά να περιμένω τη συνέχεια.  

Με το που μπήκε το εναρκτήριο “Soul Provider” από το ομώνυμο, έκτο δίσκο του πρωταγωνιστή, η ένταση από την κατά τα άλλα ογκώδη μικροφωνική ήταν πρωτόγνωρα χαμηλή. Τόσο, που σε κάποιες ακουστικές στιγμές του προγράμματος άκουγες τις μουσικές επιλογές του παρακείμενου all day café-restaurant “Terra Petra”!... Κι όλα αυτά παρά τα εννιά άτομα που συνόδευαν επί σκηνής τον Bolton.

Έπρεπε να μπει το πηγαίο “Sittin’ On The Dock Of The Bay” του θρυλικού Otis Redding για να μπω λίγο στο κλίμα, να πω πως βρίσκομαι σε συναυλία. Λογικό και επόμενο η λίστα της βραδιάς να περιέχει πολλές διασκευές ως είθισται από τους επώνυμους ερμηνευτές, και έτσι στη συνέχεια απολαύσαμε μεταξύ άλλων ένα μίνι αφιέρωμα στον Frank Sinatra, μα και το κλασικό “When A Man Loves A Woman” που καθιέρωσε πρώτος το 1966 ο Percy Sledge. Μοναδική blues rock πινελιά σε τούτο τον crooning καμβά υπήρξε το “Rock Me Baby” που αγαπήσαμε από Muddy Waters & B.B.King.

Όμως ο επίλογος ήθελε τον ερμηνευτεί να πρωταγωνιστεί με μια τριπλέτα από δικές του χρυσές επιτυχίες που μας θύμισαν πως ο Bolton δεν ήταν και παραμένει μονάχα διάσημος τραγουδιστής, μα αντίθετα με τους περισσότερους συναδέλφους του, υπήρξε ανέκαθεν βραβευμένος τραγουδοποιός, συνθέτης και στιχουργός.       

Setlist

Soul Provider
To Love Somebody
(Sittin' On) The Dock Of The Bay
You Don't Know Me
I Will Live Forever
They Can't Take That Away From Me
For Once In My Life
Fly Me To The Moon
That's Life
New York New York
Nessun Dorma
When A Man Loves A Woman
How Can We Be Lovers
Steel Bars
Time, Love And Tenderness
Rock Me Baby
Said I Loved You... But I Lied
Can I Touch you... There?
How Am I Suppose To Live Without You

photos copyright by Chris Kissadjekian

«Για τις επόμενες δύο ώρες το κωλαράκι σας μου ανήκει!» δήλωσε μονομιάς χαμογελώντας σαρδόνια ο τότε σαραντάχρονος Robert Peter Williams που στις 13 Φεβρουαρίου έγινε πλέον σαρανταεπτά. Και όπως το’ πε, έτσι και το έκανε, σαρώνοντας σα τυφώνας κάθε σκιά αμφιβολίας. Αν ήσουν παρών στη Μαλακάσα το Καλοκαίρι του ‘15, θυμάσαι. Αυτή η νύχτα δεν ξεχνιέται ποτέ. Ο-Π-Ο-Ι-Α κι αν είναι τα μουσικά σου γούστα! Εγώ ούτε άκουγα, ούτε ακούω, ούτε πρόκειται ποτέ να ακούσω Robbie σπίτι μου. Ε, και;;; Μας πήρε και μας σήκωσε από σκηνής, κανονικά και με το νόμο. Τούτος ο αρχιμάστορας διεκδίκησε εξαρχής το Ελληνικό κοινό και όπως όλα έδειχναν στις δωδεκάμιση τη νύχτα, δεκαέξι χιλιάδες χαμόγελα τον ήθελαν στο βάθρο, εκεί ψηλά.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Σα λιοντάρι που βρυχάται, ο άσβεστος Thom Yorke των αγαπημένων μας Radiohead δε σταματά εδώ και εικοσιοκτώ μέρες να κατακρίνει την κυβέρνηση της χώρας του ως ασπόνδυλη, ήτοι ψόφια, άχρηστη, άνευρη, εμπρός στα θεμελιώδη προβλήματα που επιφέρει (και) στον καλλιτεχνικό κλάδο η πρόσφατη αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αναμενόμενο, αφού η απαγόρευση της ελεύθερης μετακίνησης των γηγενών μουσικών σχημάτων για περιοδείες στην χερσαία Ευρώπη με την επιβολή άδειας-βίζας, αποτελεί άλλο ένα βαρύτατο πλήγμα για τη βιωσιμότητά τους, με την επάρατη πανδημία να συνεχίζει τις τρικλοποδιές κοντά στον ένα χρόνο…    

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Ανέκαθεν την ξεχώριζα ανάμεσα στις Ντίβες της Pop. Και δεν είναι μονάχα θέμα… γούστου όσον αφορά την ανυπέρβλητη θηλυκή γοητεία που εκπέμπει τούτο το επουράνιο πλάσμα. Όχι φίλε μου. Μιλώ και ως (έστω και) ερασιτέχνης μουσικοσυνθέτης εδώ και σαράντα συναπτά έτη. Ε, λοιπόν, η Κολομβιανή Shakira Isabel Mebarak Ripoll είναι από τις ελάχιστες διάσημες ερμηνεύτριες που συγχρόνως συνθέτει, στιχουργεί, γράφει ποιήματα, παίζει κιθάρα, κάνει την παραγωγή των δίσκων της και συγχρόνως διατελεί κορυφαία επαγγελματίας χορεύτρια, ταπεινή ηθοποιός και αμετανόητη, άσβεστη φιλάνθρωπος!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Με αλάθητο και μοναδικό κριτήριο το ότι άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου, το προσωπικό γούστο σίγουρα έρχεται σε δεύτερη μοίρα.  

Αρθρογραφεί ο Τάκης Κρεμμυδιώτης