“Είναι αυτό εκεί το κορίτσι σε κείνη τη γωνιά και είναι μικροκαμωμένη, πολύ μικροκαμωμένη, και μοιάζει περισσότερο με αγόρι, και σφύζει από συναισθήματα, από οργή και αγάπη – γιατί είναι ολομόναχη, γιατί όλοι μας είμαστε ολομόναχοι, γιατί οι γονείς μας δεν καταλάβαιναν. Απλά εκείνη το κατάλαβε πιο γρήγορα…”

Όταν αυτοσυστήνεσαι εκθέτοντας παγκοσμίως τον εαυτό σου καθ’ αυτόν τον τρόπο στην επίσημη ιστοσελίδα σου, ανήκεις στους “άλλους”, τους ελάχιστους Αυθεντικούς! Και γω αυτά τα εκτιμώ βαθιά. Πόσο μάλλον δε όταν μπορείς και ανατρέπεις στο πι και φι την όποια μου “καχυποψία” τη στιγμή που έρχομαι να σε γνωρίσω επί σκηνής για πρώτη φορά, έχοντας ένα κεφάλι καζάνι από τον αμείλικτο βομβαρδισμό που δέχθηκα για πάρτη σου. Ως ανίδεου ως προς εσένα, να τα λέμε κι αυτά ως...αυθεντικοί.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

“Never Let Me Go” ο γενικός του τίτλος. Και ως τώρα δύο μοναχά από τα δεκατρία(*) είναι τα τραγούδια που μας αποκάλυψε το σχήμα του Molko: το single “Beautiful James” τον περασμένο Σεπτέμβριο και το “Surrounded By Spies” εδώ και λίγες μέρες. Τα χρόνια που πέρασαν από το “Loud Like Love” είναι πολλά. Εννέα δε τα λες με τίποτα λίγα για ένα τόσο δημοφιλές σχήμα της παγκοσμιότητας.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Την 28η Οκτωβρίου κυκλοφόρησε από την εκδοτική White Rabbit η γλαφυρή αυτοβιογραφία του 59χρονου front-man των Primal Scream. “Tenement Kid” ο γενικός τίτλος της, αφού πραγματεύεται αρχικά τα δέκα πρώτα χρόνια της παιδικής του ηλικίας ζώντας σε εργατική πολυκατοικία στο Σπρίνγκμπερν της Γλασκόβης, έως ότου τις εκκενώσει ο τότε πρωθυπουργός Edward Heath. Το γνήσιο βιβλίο που συνέγραψε παρέα με τον κολλητό του φίλο και συγγραφέα Irvine Welsh φτάνει έως και το 1991, λίγο πριν την κυκλοφορία του κομβικού, βραβευμένου δίσκου “Screamadelica” του Σκοτσέζικου κουιντέτου, στις 23 Σεπτεμβρίου. 30 χρόνια πίσω. Τότε που “όπως λεν μερικοί, ξεκίνησαν τα 90’ς” όπως χαρακτηριστικά καταγράφει ο πρωταγωνιστής στην τελευταία του φράση.
“Τα απομνημονεύματα του χαράζουν ένα ενάρετο μονοπάτι τιμιότητας μέσα από μια δεκαετία χαμένη στον Θατσερισμό, που όμως σώθηκε από την acid house!” κατέγραψε σοφά και περιεκτικά Άγγλος συνάδελφος...
Για την ιστορία να αναφέρω επίσης πως η πρόταση συγγραφής του εν λόγω ντοκουμέντου είχε προταθεί στον Gillespie δέκα χρόνια πίσω! Όμως ήταν η περσινή καραντίνα της απρόσμενης πανδημίας που ώθησε τελικά τον ιδιαίτερο ερμηνευτή να ενδώσει.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Η αφορμή για το φωτογραφικό πισωγύρισμά μας τούτη τη φορά δόθηκε με το τραγούδι “Aline” που πρωταγωνιστεί στη μουσική υπόκρουση της νέας  κινηματογραφικής ταινίας του Wes Anderson με γενικό τίτλο “The French Dispatch” η οποία θα προβληθεί στη σεζόν που μόλις ξεκίνησε. Όμως το ίδιο άσμα υπήρξε αφορμή και για άλλο ένα κύημα του Jarvis Cocker όπως μας ενημέρωσε προσφάτως ο φίλτατος Γιώργος Φλωράκης @ Athens Voice: για τη συγγραφή του νέου γαλλόφωνου(!) δίσκου του άσβεστου μουσικοσυνθέτη με γενικό τίτλο “Chansons d’Ennui Tip-Top” ο οποίος κυκλοφόρησε παγκοσμίως την Παρασκευή 22 Οκτωβρίου και εκτός της συγκεκριμένης διασκευής της pop επιτυχίας του Christophe στα ‘60ς, τιμά μεταξύ άλλων και καλλιτέχνες όπως οι Françoise Hardy, Serge Gainsburg, Jacques Dutroc.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Κοίτα να δεις συγκυρία! Τις προάλλες τα Rock'n'Roll Monuments πισωγύριζαν στους Blur, ετούτη φιλοξενούν τους Saint Etienne με την ευθητενέστατη Sarah Cracknell (που όχι μόνο δεν “προσπαθεί να μας πει” όπως αφήνει να εννοηθεί ο νεογέννητος δίσκος τους, μα τα λέει όλα έξω από τα δόντια) να θεωρεί πολύ πιο ενδιαφέρουσα την νεογέννητη τότε drum ‘n’ bass από τους Brit-Popers του Damon Albarn όπως δήλωσε μεταξύ άλλων στη συνέντευξή της. Καλό;

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Τα μοναδικά νέα από το στρατόπεδο των Blur που κρατούν μια ισχνή ελπίδα (ίσως και για τον επαναπροσδιορισμό τους;) ζωντανή, είναι δυο:
Η πρόσφατη συλλεκτική επανέκδοση του τέταρτου δίσκου της Αγγλικής μπάντας με γενικό τίτλο “The Great Escape” σε μορφή διπλού split (άσπρου και μπλε) βινυλίου 180 γραμμαρίων με αφορμή τον εορτασμό των εικοστών πέμπτων γενεθλίων του, όπως και η δραστηριοποίηση του Damon Albarn που μόλις έδωσε στη δημοσιότητα το νέο του τραγούδι “Royal Morning Blue” που προσφέρει μια πρώτη μα γλαφυρή γεύση από το επερχόμενο δίσκο του “The Nearer The Fountain, More Pure The Stream Flows” που κυκλοφορεί από την Transgressive Records στις 12 Νοεμβρίου.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Δεν πέρασαν ούτε ένα, ούτε δυο, μα πενηνταεπτά ολόκληρα χρόνια από τον Ιούνιο του 1964. Το μήνα που κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο το “As Tears Go By” με B-side τη διασκευή του “Greensleeves”. Και ήταν αυτό το κομβικό δώρο του συνθετικού δίδυμου Jagger & Richards των Rolling Stones που απετέλεσε το εισιτήριο της δεκαοκτάχρονης καλλονής για την παγκόσμια καταξίωσή της που θέλει την πλέον εβδομηνταπεντάχρονη Marianne Faithfull να φιγουράρει ακόμη στα δημοψηφίσματα του κραταιού περιοδικού “Rolling Stone”, ανάμεσα στις εκατό πιο σημαντικές γυναίκες της εποποιίας του Rock’n’Roll.    

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Ο Michael Bolton εξηνταοκτώ χρονών; Αν είναι δυνατόν. Κι όμως, το περασμένο Σάββατο τόσα συμπλήρωσε. Ο Χρόνος δε «χαρίζει κάστανα» σε κανέναν. Συμπληρώνοντας φέτος σαρανταέξη συναπτά έτη στο χώρο της show business, έχει κυκλοφορήσει δεκαεπτά δίσκους μεγάλης διάρκειας εκ των οποίων οι οκτώ μπήκαν στο top-10 και τριανταπέντε singles με δυο από αυτά να στρογγυλοκάθονται στην κορυφή των πωλήσεων. Με εβδομηνταπέντε εκατομμύρια άλμπουμς στις δισκοθήκες της Υφηλίου, δυο βραβεία Grammy και δέκα έπαθλα American Music, ο Bolton μονάχα τυχάρπαστος δε μπορεί να εννοηθεί!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

«Για τις επόμενες δύο ώρες το κωλαράκι σας μου ανήκει!» δήλωσε μονομιάς χαμογελώντας σαρδόνια ο τότε σαραντάχρονος Robert Peter Williams που στις 13 Φεβρουαρίου έγινε πλέον σαρανταεπτά. Και όπως το’ πε, έτσι και το έκανε, σαρώνοντας σα τυφώνας κάθε σκιά αμφιβολίας. Αν ήσουν παρών στη Μαλακάσα το Καλοκαίρι του ‘15, θυμάσαι. Αυτή η νύχτα δεν ξεχνιέται ποτέ. Ο-Π-Ο-Ι-Α κι αν είναι τα μουσικά σου γούστα! Εγώ ούτε άκουγα, ούτε ακούω, ούτε πρόκειται ποτέ να ακούσω Robbie σπίτι μου. Ε, και;;; Μας πήρε και μας σήκωσε από σκηνής, κανονικά και με το νόμο. Τούτος ο αρχιμάστορας διεκδίκησε εξαρχής το Ελληνικό κοινό και όπως όλα έδειχναν στις δωδεκάμιση τη νύχτα, δεκαέξι χιλιάδες χαμόγελα τον ήθελαν στο βάθρο, εκεί ψηλά.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Σα λιοντάρι που βρυχάται, ο άσβεστος Thom Yorke των αγαπημένων μας Radiohead δε σταματά εδώ και εικοσιοκτώ μέρες να κατακρίνει την κυβέρνηση της χώρας του ως ασπόνδυλη, ήτοι ψόφια, άχρηστη, άνευρη, εμπρός στα θεμελιώδη προβλήματα που επιφέρει (και) στον καλλιτεχνικό κλάδο η πρόσφατη αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αναμενόμενο, αφού η απαγόρευση της ελεύθερης μετακίνησης των γηγενών μουσικών σχημάτων για περιοδείες στην χερσαία Ευρώπη με την επιβολή άδειας-βίζας, αποτελεί άλλο ένα βαρύτατο πλήγμα για τη βιωσιμότητά τους, με την επάρατη πανδημία να συνεχίζει τις τρικλοποδιές κοντά στον ένα χρόνο…    

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν