Father, will you take me away?

Γράφει ο Τάκης Κρεμμυδιώτης

Η τελευταία φορά που η κάθαρση της κατατονικής μελαγχολίας έλαβε χώρα στα μέρη μας ήταν τον Φεβρουάριο του 2013, οπότε η προσμονή για την επανάληψη της ψυχοθεραπευτικής της λειτουργίας ήταν ήδη τεράστια. Θεραπευτικές ιδιότητες όμως δεν έχει μόνο το σκοτεινό progressive των Σουηδών αλλά και το μελωδικό doom/death των δικών μας ΟnThorns I Lay, οι οποίοι θα τολμούσα να πω ότι με την απουσία τους για αρκετά χρόνια μας έλειψαν πολύ!

Ανταπόκριση του Παναγιώτη Πατσάη

Made Of Stone Productions & Underdogs present
Riverside [PL] ζωντανά στην Αθήνα
Special guest: Allochiria [GR] & Verbal Delirium
Κυριακή 8 Μαρτίου 2020
Gagarin 205 Live Music Space
Oi πόρτες ανοίγουν στις 20:00

Σε συζητήσεις μεταξύ μουσικών ή μεταξύ μουσικόφιλων θα ακούσεις πολλές φορές αποφθέγματα του τύπου: «Ο drummer είναι η κινητήριος δύναμη για κάθε συγκρότημα»… «’Αν έχεις καλή παραγωγή στα τύμπανα κατά την διάρκεια μιας ηχογράφησης, έχεις καλή παραγωγή γενικότερα»… «Τα πάντα ξεκινούν από έναν καλό drummer»… «Aν έχεις καλό drummer έχεις καλή μπάντα γενικότερα»… Ε, λοιπόν ο Geddy Lee και ο Alex Lifeson θα πρέπει να αισθάνονται πολύ ευγνώμονες, τυχεροί και ευλογημένοι γιατί είχαν τον καλύτερο!

Τιμά ο Παναγιώτης Πατσάης

Εορταστική βραδιά by all means!

Περιγράφει ο Χρήστος Κισατζεκιάν

«Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δως της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει...»
Μα σα παραμύθι ακούγεται…

Από το Χρήστο Κισατζεκιάν

To “πλάσμα” του νερού και οι υπέροχες ιστορίες του!

Έξι μήνες μετά το "Priest", οι Hypnotic Nausea μοιράζονται μαζί μας το δεύτερο επίσημο βίντεοκλιπ του νέου concept δίσκου τους, "The Death of All Religions", πρόκειται για το ομότιτλο τραγούδι του άλμπουμ, το οποίο βρίσκεται λίγο πριν το τέλος της ιστορίας που εξιστορείται σ'αυτόν.

Ενημερώνει ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Κατ’ αρχάς είναι πολύ ενδιαφέρουσα η συνύπαρξη στο line up του θερμού ευρωπαϊκού Νότου με την ψύχρα της Σκανδιναβίας. Η μουσική γεφυρώνει το χάσμα μερικών χιλιάδων χιλιομέτρων και μερικών δεκάδων βαθμών Κελσίου.

Καταγράφει η Jane Σαμπανίκου

Τι ήταν αυτό που μας βρήκε σύντροφοι στο κλειστό του ΟΑΚΑ την Κυριακή;;; Ο αποχαιρετισμός στους υπέρτατους του παραδοσιακού thrash metal είχε έκσταση, ασύλληπτη ενέργεια, ντελιριακό πάθος, διαλυμένους σβέρκους, mosh-pits σε μέγεθος κρατήρα, αδιάκοπο «ξύλο», συγκίνηση μέχρι δακρύων και -ευτυχώς- καλό κλιματισμό.

Υποκλίνεται η Jane Σαμπανίκου και συμπληρώνει ο Χρήστος Κισατζεκιάν