Αν δεν ακούσεις το “Samurai”, δεν το ξέρεις, αλλά έχεις κάνει hara-kiri.

Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη

Barclay Beatles Blues…

Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη

Τα μικρής διάρκειας τραγούδια των Camel. Ή, αλλιώς, πόσο μεγαλείο μπορεί να χωρέσει πριν συμπληρωθούν δύο λεπτά.

Εξυψώνει ο Τάκης Κρεμμυδιώτης

Καλά κρυμμένο μυστικό από αυτά που μεταδίδονται από στόμα σε αφτί όσος χρόνος και εάν χρειαστεί, αρκεί το συγκρότημα των Νορβηγών SHAMAN ELEPHANT να συνεχίσει να εκπλήσσει με τέτοιες κυκλοφορίες.

Γράφει ✍ ο Thanasis Tzelas / Halo of Thorns (ECLECTIC SHADOWS team)

Οι The Bloody Mallard είναι μια καινούργια μπάντα από το Λονδίνο. Από το αγροτικό Κεντ κι όπως αναφέρουν οι ίδιοι, παίζουν ένα μείγμα από heavy psych, prog, alt rock.

Γράφει ✍ ο Mike Korakis (ECLECTIC SHADOWS team)

Muse – Ρόδον, Αθήνα, Παρασκευή 5 Απριλίου 2002

Από τις ελάχιστες φορές που είχα την τύχη να δω κάτι που «σκάει από το αυγό» να γίνεται τεράστιο εδώ και τριανταένα χρόνια που φωτογραφίζω συναυλίες, ξεχωρίζω δυο: τη ζωντανή εμφάνιση του Joe Bonamassa στο «Κύτταρο» το 2009, και τούτη που παρουσιάζεται εδώ.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Οι The Mighty N δείχνουν θέληση να ξεχωρίσουν και να διεκδικήσουν θέση σε έναν χώρο που δυστυχώς έχει κουραστεί και κουράσει τα τελευταία χρόνια με τα συνεχή αναμασήματα του παρελθόντος.

«Αγαπημένη μου μουσική, είναι αυτή που δεν έχω ακούσει ακόμη»

Με αυτή τη φράση συστήνεται τούτος ο αστείρευτος και ταπεινός μουσικοσυνθέτης της Θράκης. Όποιος λοιπόν έχει τη χαρά να γνωρίζει αυτόν, όπως και τα ευφάνταστα έργα του, θα συμφωνήσει μονομιάς πως δε θα μπορούσε να βρει πιο εύστοχο τρόπο αυτοπροσδιορισμού. Και θα προσθέσω εγώ: «…και δική μας αγαπημένη, αυτή που δεν έχεις ακόμη συνθέσει!»

Τιμά ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Νομίζω πως, τώρα πια, έχουμε όλοι μας «μεγαλώσει» μουσικά. Δε βάζω και στοίχημα, όμως. Φυσικά, το δίπολο των 70s που έτρεφε την αιώνια αντιπαλότητα μεταξύ των ροκάδων και των φίλων της disco, μοιάζει σχεδόν πεθαμένο. Είπα, σχεδόν. Μήπως όμως στις μέρες μας υπάρχει κανείς που ενοχλείται σε περίπτωση, λέμε τώρα, που το μαγικό progressive rock, όχι μόνο δεν έχει σκληρότερες προσμείξεις, αλλά pop; Πώς; Ξαφνιάστηκε κανείς; Να τον ξαφνιάσω ακόμα πιο πολύ; Αλήθεια, πού τελειώνει η pop και πού αρχίζει η rock, ιδιαίτερα στις μέρες μας; Καλά, καλά, σταματάω. Λοιπόν, τι λέγαμε; Α, ναι: το “Black Rain” είναι ένας πολύ καλός δίσκος! 

Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη

Father, will you take me away?

Γράφει ο Τάκης Κρεμμυδιώτης