8/10
Ο Tim Bowness ανήκει στην παρεξηγημένη συνομοταξία των μουσικών-καλλιτεχνών που εκφράζονται με σκοπό την εξωτερίκευση των προσωπικών σκέψεων, συναισθημάτων και ανησυχιών τους χωρίς να δημιουργούν με βάση τα θέλω ή τις προτιμήσεις του κοινού. Αυτή η επιλογή σε βάθος χρόνου προσφέρει την ανάλογη αναγνώριση από όσους έχουν την διάθεση να εμβαθύνουν... και τελικά αυτό αρέσει!

"Εξαφανίζονται μόνο αυτοί που έχουν κάπου να πάνε" διάβασα κάποτε σε ένα βιβλίο του Carlos Ruiz Zafón. Πόσο δίκιο έχει. Από τότε έπαψα να αναρωτιέμαι που πηγαίνει όταν χάνετε ο πολυτάλαντος Άγγλος μουσικός Rhys Marsh που ζει στη Νορβηγία. Στη μουσική του.

Οι εξαιρέσεις δίνουν λόγο ύπαρξης στους κανόνες και νόημα στην ζωή μας και οι DUKE 72 μας το υπενθυμίζουν με τον πιο εμφατικό τρόπο.

Μονάκριβη εμπειρία! Πάνω από μια ώρα μιλήσαμε με τον ρυθμικό στυλοβάτη των δυσθεώρητων Pink Floyd στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας και οι λεπτομερείς ιστορίες του αποτελούν από τότε ένα από τα σημαντικότερα αποκτήματα του αρχείου μου!... 

Ιδανικός τρόπος ακρόασης για τον υπογράφοντα ο εξής: hi-fi ακουστικά, πλήρες σκότος γύρω μου ώστε να μην αποσπά τίποτε την προσοχή μου, και ένταση τόση όση με κάνει να νιώθω ότι βρίσκομαι στο control room την ώρα της ηχογράφησης!...

Γράφει, φωτογραφίζει & συνομιλεί ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Τρεις οι συναντήσεις μου ως τώρα με τον λατρεμένο μουσικοσυνθέτη (1997, 2000, 2013), τρεις και οι συνεντεύξεις μας, άλλες κατ’ ιδίαν και άλλες τηλεφωνικές. Όλες τους όμως, εμπειρία ζωής για τον υπογράφοντα.

Γράφει ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Στην εποχή του αποτέλεσε φαινόμενο μοναδικό ως εκρηκτικός τυμπανιστής. Από κάθε άποψη.

Από το Χρήστο Κισατζεκιάν

Πριν αρχίσω να σας /μας βάζω στο ταξίδι, να σημειώσω πως πρόκειται από τις πιο ιδιάζουσες περιπτώσεις η περιγραφή του νέου πονήματος των Αυστραλών…

Αυθεντικότατο progressive hard rock!

Πάγια και πολύ λογική τακτική όλων των μουσικών περιοδικών και websites, είναι να παρουσιάζουν τα καλύτερα albums, να τα εκθειάζουν και να τα ντύνουν με κοσμητικά επίθετα σαν αυτά που σε έγραφαν στις εκθέσεις τους στο Λύκειο. Το αστείο είναι ότι τις περισσότερες φορές, αυτοί που τα γράφουν δεν τα έζησαν στην εποχή τους γιατί ήταν μικροί σε ηλικία… Αλλά τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, αυτή είναι η ομορφιά του classic rock: να μεταλαμπαδεύεται και να γίνεται κτήμα των νεότερων.

Αρθρογραφεί ο Αλέξανδρος Ριχάρδος