Εκνευρίζομαι πάρα πολύ και ο θυμός μου είναι απερίγραπτος όταν…
«Για τις επόμενες δύο ώρες το κωλαράκι σας μου ανήκει!»…
Σε περιπτώσεις σαν και αυτές όπου η παγκοσμιότητα θρηνεί την…
Αδιαπραγμάτευτος ο σεβασμός σε όσους έχουν αφιερώσει τις δυνάμεις τους…
Ο William Bruce “Axl” Rose Jr. γεννήθηκε κατά λάθος, πριν…
Όλοι αντιλαμβανόμαστε τι είναι το progressive rock και εύκολα μπορούμε…
Progressive Metal σε απόλυτη ισορροπία, δοξάζει το παρελθόν και δίνει…
Σα λιοντάρι που βρυχάται, ο άσβεστος Thom Yorke των αγαπημένων…
Όπως το υποσχεθήκαμε, θα επανερχόμαστε. Ως που να στερέψει το…
Είναι γεγονός πλέον ότι τα τελευταία χρόνια παρά τις αντίξοες…
Έτσι για να αποκτήσεις μια εικόνα της λατρείας που έχω…
Πέντε χρόνια απουσίας, εικοσιπέντε χρόνια από την μοναδική του επίσκεψη…
«Είμαστε συντετριμμένοι, το σοκ είναι μεγάλο. Σε αυτές τις δύσκολες…
Ελάχιστα κραταιά σχήματα του πλανήτη μας έχουν τα α@#$%δια να…
Τούτη ήταν ουσιαστικά η τρίτη φορά που το αλλόκοσμο λιλιπούτιο αερικό εγκατέλειπε την παγωμένη γη της Ισλανδίας για να αναμοχλεύσει τα ιερά χώματα της πατρίδας μας. Και αυτό γιατί πέρα από την εμφάνισή της στο θέατρο Λυκαβηττού το 1995, υπήρξε μια από τις επίτιμες φυσιογνωμίες των προσκεκλημένων του Δημήτρη Παπαϊωάννου ώστε να τραγουδήσει στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του 2004 μπροστά σε δισεκατομμύρια τηλεθεατές. Το “Oceania” έκανε κείνη την αξέχαστη βραδιά το γύρω του κόσμου και δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος που να μη θυμάται το once in a lifetime φόρεμα της να ανεμίζει για χάρη δισεκατομμυρίων θεατών.
Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν
Με αφορμή το ολόφρεσκο “Hey, Clockface” που κυκλοφορεί 30 Οκτωβρίου και την πολυτελή επανέκδοση του “Armed Forces” που ακολουθεί στις 6 Νοεμβρίου, ας θυμηθούμε τη μαγική συνεύρεση του 1996 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν
Αναβίωση τού παλιού hard and heavy ήχου;
Γράφει ✍ ο Mike Korakis (ECLECTIC SHADOWS Team)
Καθώς λιαζόμουνα αμέριμνα μέσα Αυγούστου σε μια παραλία της Θεσσαλονίκης χαζεύοντας ένα τσούρμο νεαρές Ρωσσίδες που πλατσούριζαν στο νερό, ξαφνικά ένα μήνυμα άναψε την οθόνη του κινητού μου…
Αναπολεί ο Ντίνος Δηματάτης
Μακράν ότι πιο επιθετικό & ακραίο έχει φιλοξενήσει τούτο το οικουμενικό ιστορικό μνημείο
Γράφει ο Ανδρέας Πανόπουλος και προλογίζει ο Χρήστος Κισατζεκιάν
- Just call me... Chuck!
Προτελευταίο Σαββατόβραδο του Μάη και οι The Last Drive να παίζουν στο αγαπημένο στέκι της οδού Λιοσίων – δεν ήθελε και πολλή σκέψη για να αποφασίσουμε πού θα ήμασταν αυτό το ζεστό (μετά από αρκετά με ψύχρα) βράδυ. Ειδικά όταν τα τελευταία τρία χρόνια, θέλω να τους δω ζωντανά, αλλά κάθε φορά, κάτι τύχαινε τις μέρες των συναυλιών τους. Οπότε, τώρα, επιβαλλόταν να είμαι εκεί, να διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια (και τα αυτιά) αν επιβεβαιώνονται οι εκφράσεις λατρείας προς το συγκεκριμένο συγκρότημα.
Ανταπόκριση: Πάνος Σταυρουλάκης
...a small candle flame of life, lost in the middle of a winter void...
Πότε ήταν που τα λέγαμε για τον Danko Jones! Συγκεκριμένα πρόκειται για τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από το Project των Iron Magazine ,αν θυμάσαι, σε πρόσφατη κριτική μου.
Σήμανε συναγερμός Ηπείρου και Αχαρνών γωνία...
Γράφει ο Φώτης Λαμπρόπουλος