“Δεν είναι υποθέσεις χαμένες, παρά εκείνες μόνο που εγκατέλειψες”. Σωκράτης…
Η αιθέρια, γλυκιά μελαγχολία έχει όνομα. Lisa Gerrard. Από την…
Τhe perfect time at the right Place! Aπό τον Λεωνίδα…
Η Μουσική Τηλεόραση στην Ελλάδα Οι παλαιότεροι που ζήσαμε για…
Αιθέρια φωνή, στίχοι έμμετροι, ποιητικοί και σαγηνευτικές, υπνωτικές κιθάρες που…
Οι Γερμανοί Doomsters επιστρέφουν επιχειρώντας να αναμετρηθούν πρόσωπο με πρόσωπο…
Αλήθεια, μέρες σαν κι αυτές που ζούμε, έχουν χώρο για…
“Fire, I'll take you to burn…” από τη μια, αλλά…
Θα να είναι ζόρικο πολύ να βλέπεις στον καθρέφτη τα…
Ας παίξουμε ένα παραδοσιακό και διαχρονικό παιχνίδι λέξεων, την επονομαζόμενη…
Ο γενικότερος λήθαργος στον οποίο έχουμε περιέλθει δεδομένων των πρωτόγνωρων…
Μελωδικό Death Metal με επικό αέρα και σενάριο βασισμένο στην…
O Steven Wilson είναι περιπτωσάρα από κάθε μα κάθε άποψη.…
“There's not enough love to go round”. Κατανοητό; Χμ, δε…
Ένα τέταρτο του αιώνα πέρασε από τη νύχτα που οι Sex Pistols δήλωσαν σε συνέντευξη τύπου την επανένωσή τους στο 100 Club του Λονδίνου. Ήταν 16 Μαρτίου του 1996. Όταν λοιπόν το θρυλικό σχήμα επανενώθηκε ξανά το Νοέμβριο του 2007 για πέντε και μόνο ζωντανές εμφανίσεις στα πάτρια του εδάφη, ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δε φανταζόμασταν πως θα είχαμε και μεις εδώ χάμω την τύχη να τους απολαύσουμε. Κι όμως. Εν τέλει γλυκάθηκε η γριά στα σύκα, έφαγε και τα συκόφυλλα. Τα φράγκα που έπεσαν στο τραπέζι ήταν πολλά ! Έτσι λοιπόν το 2008 αποφάσισαν να περιοδεύσουν και στην υπόλοιπη Ευρώπη επονομάζοντας το τουρ αυτό Combine Harvester. Η ευκαιρία πιάστηκε από τα μαλλιά από το δίδυμο διοργανωτών Λαγουβάρδου/Μιχαηλίδη εν τω μέσω μπυροποσίας στην πόλη του Μονάχου και έτσι η δεύτερη ημέρα του Fly Beyond Festival ήθελε την αυθεντική σύνθεση των ιδρυτικών μελλών του Λονδρέζικου κουαρτέτου να ηγείται μιας -κυριολεκτικά- εκρηκτικής βραδιάς!...
Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Με αφορμή το ολόφρεσκο “Hey, Clockface” που κυκλοφορεί 30 Οκτωβρίου και την πολυτελή επανέκδοση του “Armed Forces” που ακολουθεί στις 6 Νοεμβρίου, ας θυμηθούμε τη μαγική συνεύρεση του 1996 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν
Οι GANG OF FOUR είναι μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες στον post punk ήχο και τεράστια επιρροή για πολλά συγκροτήματα. Οι ΤΡΥΠΕΣ τους χρωστούν πολλά για την ηχητική κατεύθυνση του ντεμπούτου τους και ο Kurt Cobain θεωρούσε το ντεμπούτο τους ως κομβικό δίσκο για την ευρύτερη punk σκηνή. Γι’άλλη μια φορά ήρθαν στη χώρα μας για συναυλία και δε θα μπορούσαμε να λείψουμε!
Κείμενο-φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
Καθώς λιαζόμουνα αμέριμνα μέσα Αυγούστου σε μια παραλία της Θεσσαλονίκης χαζεύοντας ένα τσούρμο νεαρές Ρωσσίδες που πλατσούριζαν στο νερό, ξαφνικά ένα μήνυμα άναψε την οθόνη του κινητού μου…
Αναπολεί ο Ντίνος Δηματάτης
- Just call me... Chuck!
...a small candle flame of life, lost in the middle of a winter void...
Σήμανε συναγερμός Ηπείρου και Αχαρνών γωνία...
Γράφει ο Φώτης Λαμπρόπουλος
...Μέσα σ' αυτόν το λαβύρινθο το πνεύμα τα χάνει...
Οπως έλεγαν και οι παλαιότεροι “ο κακός καιρός το σηκώνει το rock’n’roll του”, έτσι λοιπόν κι’ εμείς, συνοδευόμενοι από ένα βαρυμετρικό της ψυχοπλάκωσης, κατηφορήσαμε κατά Πειραιώς μεριά να δούμε για άλλη μια φορά τον Marky Ramone.
Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 ή ελληνική punk σκηνή δημιούργησε το δικό της “ρεύμα”, γέννησε μερικά αξιόλογα συγκροτήματα και έδειχνε ότι θα συνέχιζε μέχρι να αποκτήσει φωνή και μέσα στην κοινωνία. Δυστυχώς μετά εμφανίστηκαν οι σοσιαλμεταλλαγμένοι του Παπανδρέου και τα Υπουργεία Νέας Γενιάς, ο Έλληνας έβαλε δυο πηρουνιές φαϊ παραπάνω στο τραπέζι του, άρα πως να απευθυνθείς σε ένα χορτασμένο κοινό και να περιμένεις ανταπόκριση.