Μελέτησε το παρελθόν αν θες να ορίσεις το μέλλον. -Κομφούκιος 

Παρουσιάζει η Ελένη Λιβεράκου Eriksson  

Τυχαίνει να κοιμηθείς αρκετά νωρίς και σηκώνεσαι το πρωί σχετικά με ηρεμία, έχοντας πλήρη άγνοια για το τι έχει συμβεί. Ανοίγει κάπως το μάτι από τον βαθύ ύπνο (δίχως καφέ) και βλέπω τα πρώτα μηνύματα στο Messenger, δίχως να αντιληφθώ το παραμικρό, και διαβάζω τις γραφές και τα μηνύματα φίλων που έχουν κατακλύσει με λέξεις αγάπης αλλά και θλίψης τους τοίχους των προφίλ τους για έναν μουσικό που δεν θα μου πήγαινε το μυαλό, τουλάχιστον όχι ακόμα τόσο "ξεκούδουνα"...  Αδυνατώντας να πιστέψω ο ίδιος, αυτό το απίστευτα κακό μαντάτο...μπαίνω αμέσως στο google ξεψαχνίζοντας και πριν προκάνω καλά-καλά να γράψω Jeff Beck, η πρώτη αναφορά που εμφανίζεται είναι αποκαρδιωτική. Το νέο δυστυχώς είναι πικρό όσο και αληθινό…

Τιμά ο Νίκος Παπαδόπουλος

.... Σοκ και δέος...

Από το Νίκο Παπαδόπουλο

Η Christine McVie, η μεγάλη τραγουδίστρια και τραγουδοποιός (και πλήκτρα) των Fleetwood Mac, πέθανε σήμερα δυστυχώς (η είδηση έγινε γνωστή πριν λίγη ώρα σήμερα το βράδυ) μετά από μια σύντομη ασθένεια, η οποία προφανώς δεν είχε γνωστοποιηθεί στην ευρύτερη κοινότητα. Ένας κεραυνός εν αιθρία, ακόμα ένα μεγάλο χτύπημα για την μουσική, μια μεγάλη απώλεια για τον καλλιτεχνικό χώρο και όχι μόνο. Η Christine ήταν 79 ετών.

Φόρος τιμής από τον Νίκο Παπαδόπουλο

The Smith Family


Ανταποκρίνεται ο Τάκης Κρεμμυδιώτης

Μερικές φορές είναι, εκτός από χρήσιμο, ωραίο να κοιτάς πίσω. Μόνο που για να κρίνεις σωστά κάποιες καταστάσεις, πρέπει να ανακαλείς από τη μνήμη σου τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε. Τότε, που αυτό που ζεις τώρα ήταν το άγνωστο μέλλον. Αλήθεια, μπορούσε κανείς να φανταστεί όταν κυκλοφορούσε το θρυλικό “Horses” ή, έστω, όταν αγόραζε το “Easter” και το έβαζε ξανά και ξανά στο πικάπ, ότι θα μπορούσε να δει την Patricia Lee Smith να παίζει ζωντανά στο Ηρώδειο σαρανταδύο χρόνια αργότερα; Νομίζω πως δε χρειάζεται να απαντήσω.

Διαδίδει ο Τάκης Κρεμμυδιώτης
 

Σε έναν αναβράζοντα κόσμο.

Γράφει η Ελένη Λιβεράκου Eriksson 

Σε έναν αναβράζοντα κόσμο.

Γράφει η Ελένη Λιβεράκου Eriksson 

“Είναι αυτό εκεί το κορίτσι σε κείνη τη γωνιά και είναι μικροκαμωμένη, πολύ μικροκαμωμένη, και μοιάζει περισσότερο με αγόρι, και σφύζει από συναισθήματα, από οργή και αγάπη – γιατί είναι ολομόναχη, γιατί όλοι μας είμαστε ολομόναχοι, γιατί οι γονείς μας δεν καταλάβαιναν. Απλά εκείνη το κατάλαβε πιο γρήγορα…”

Όταν αυτοσυστήνεσαι εκθέτοντας παγκοσμίως τον εαυτό σου καθ’ αυτόν τον τρόπο στην επίσημη ιστοσελίδα σου, ανήκεις στους “άλλους”, τους ελάχιστους Αυθεντικούς! Και γω αυτά τα εκτιμώ βαθιά. Πόσο μάλλον δε όταν μπορείς και ανατρέπεις στο πι και φι την όποια μου “καχυποψία” τη στιγμή που έρχομαι να σε γνωρίσω επί σκηνής για πρώτη φορά, έχοντας ένα κεφάλι καζάνι από τον αμείλικτο βομβαρδισμό που δέχθηκα για πάρτη σου. Ως ανίδεου ως προς εσένα, να τα λέμε κι αυτά ως...αυθεντικοί.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Get ready for a full dose of psychedelic, garage and blues infested rock! 

Γράφει ο Μιχάλης Κοράκης