Οι άτονες, μονότονες καθημερινές (ημέρες) εξοντώνονται εύκολα αρκεί να έχεις το σωστό οπλισμό μαζί σου. Και εγώ είχα. Εισιτήριο, κάμερα, διάθεση και τη σωστή θέση στο “Pustervik” rock stage για να αντιμετωπίσω μια (ίσως) από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής μου.

Και πήρα το δρόμο του γυρισμού έχοντας γεμάτες αισθήσεις σε κάθε εκατοστό της ύπαρξης μου. Έφυγα με γεμάτη αγκαλιά από αγκαλιές. Χαμόγελα κι αστεία. Φωνές και κραυγές. Ήχους στα αυτιά μου που δεν σβήνουν, ερωτήσεις κι απαντήσεις, υποσχέσεις που πάλι θα υλοποιηθούν με τον καιρό. Οι Πολωνοί Riverside δεν είναι άλλη μια μπάντα. Είναι Η μπάντα που λάτρεψα από την αρχή τους. Η μπάντα που σαν ευχή και κατάρα θα με τραβάει από την καρδιά μια ζωή.

Η μεγάλη του N.W.O.S.D.M. σχολή εξακολουθεί και σήμερα να προσφέρει έστω και σποραδικά συγκινήσεις ικανές να συντηρήσουν ζωντανό τον μύθο της... χαρακτηριστικό παράδειγμα οι MEADOWS END! 

“It's a long way to the top... If you wanna rock 'n' roll...baby” ... μου είπε μόλις άνοιξε την πόρτα του σπιτιού μας μετά από ένα ξέφρενο και γεμάτο με μουσικές και εντυπώσεις διήμερο...

Αποκλειστική ανταπόκριση της Ελένης Λιβεράκου Eriksson

Είναι η «εξέλιξη» αυτοσκοπός κάθε καλλιτέχνη;;;