Συμπληρώθηκαν κιόλας τρεις μήνες από τον πρόωρο χαμό του μεγάλου μουσικοσυνθέτη. Ο αδίστακτος Χρόνος δε χαμπαριάζει. «Τα Πάντα Ρει, μηδέποτε κατά τα’αυτό μένειν»…

Συνέντευξη από τον Χρήστο Κισαζτεκιάν

“We will not surrender to the victim inside, call for our lives...”

Γράφει η Ζωή Βίγγου

Η ιδιαίτερη σφραγίδα ήταν, είναι και θα παραμείνει μια για πάντα το ζητούμενο κάθε φερόμενου ως καλλιτέχνη. Η αναγνωρίσιμη «υπογραφή» είναι το στοιχείο που κάνει τη διαφορά. Σε θέλει μοναδικό! Άπαξ και την κατακτήσεις, κατέχεις το εισιτήριο της διεθνούς καταξίωσης αφού συγχρόνως φυσικά «φτύσεις αίμα» προσπαθώντας, έχεις υπομονή, επιμονή και, ναι, μπόλικη τύχη…

Ο John Roy Anderson τα είχε όλα τους. Διόλου παράλογο λοιπόν το ότι θεωρείτε πλέον ένας από τους ηγέτες του Progressive Rock μέσα από την πολυετή & ηγετική του συμμετοχή στους πρωτοπόρους Yes και την αντίστοιχη συνεργασία του με έναν δικό μας θρύλο: τον Βαγγέλη Παπαθανασίου!
Όνειρο Ζωής λοιπόν μια συνομιλία μαζί του. Ένα από τα αμέτρητα; Οκ. Και πάλι. Η πρόσφατη απρόσμενη σύμπραξή του με ένα άλλο «ήρωά» μου, τον βιολιστή Jean-Luc Ponty για τις ανάγκες του περσινού  “Better Late Than Never” μου έστρωσε απίστευτη μπαλιά ώστε να το πραγματοποιήσω.
Πάμε να δούμε τι μοιράστηκε για μας και, μείνετε συντονισμένοι για την αντίστοιχη συνέντευξη με τον Jean-Luc που είχα καταφέρει στα παρασκήνια του ετήσιου φεστιβάλ Leverkuzener Jazztage το 2004!