Ο Michael Bolton εξηνταοκτώ χρονών; Αν είναι δυνατόν. Κι όμως, το περασμένο Σάββατο τόσα συμπλήρωσε. Ο Χρόνος δε «χαρίζει κάστανα» σε κανέναν. Συμπληρώνοντας φέτος σαρανταέξη συναπτά έτη στο χώρο της show business, έχει κυκλοφορήσει δεκαεπτά δίσκους μεγάλης διάρκειας εκ των οποίων οι οκτώ μπήκαν στο top-10 και τριανταπέντε singles με δυο από αυτά να στρογγυλοκάθονται στην κορυφή των πωλήσεων. Με εβδομηνταπέντε εκατομμύρια άλμπουμς στις δισκοθήκες της Υφηλίου, δυο βραβεία Grammy και δέκα έπαθλα American Music, ο Bolton μονάχα τυχάρπαστος δε μπορεί να εννοηθεί!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Πάνε πολλά χρόνια που αγόρασα σε μαγαζί μεταχειρισμένων δίσκων το ομώνυμο ντεμπούτο των Blackjack που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1979 από την Polydor Records. Ήταν άλλο ένα «πείραμα εκ του ασφαλούς» από τα αμέτρητα της πορείας μου ως συλλέκτη, αφού στο οπισθόφυλλο βρήκα τρεις αγαπημένους μου παίκτουρες να συμμετέχουν σε αυτή την Αμερικανιά. Παρεμπιπτόντως, μια χαρά το δισκάκι σε πληροφορώ! Στον Bruce Kulick χρώσταγα την αμασκάρευτη περίοδο των λατρεμένων μου Kiss, ο Jimmy Haslip έχει προσφέρει σε εκατοντάδες άλμπουμς της δισκοθήκης μου τις απαράμιλλες μπασογραμμές του και ο Sandy Gennaro έχει πυροδοτήσει το ρυθμικό υπόβαθρο σε έργα του Pat Travers του οποίου κατέχω δισκογραφία, μα και της Joan Jett. Μονάχα εκείνος ο Michael Bolotin στα φωνητικά δε μου έλεγε κάτι, μα δε βαριέσαι, τα υπόλοιπα με κάλυπταν πλήρως. Με το που ψάχτηκα όμως σπίτι μου την επομένη αντιλήφθηκα πως α) επρόκειτο για τον εορταζόμενο με το πραγματικό του επώνυμο και β) το hard & heavy rock κουαρτέτο είχε ανοίξει συναυλίες για τη μπάντα του Ozzy! Μάλιστα το 1983 είχε κυκλοφορήσει η φήμη πως ο Bolton αρνήθηκε να τον αντικαταστήσει στους Black Sabbath, πράγμα που διέψευσε αργότερα ο ίδιος.

Με το που έμαθα λοιπόν πως έρχεται στα μέρη μας, ζήτησα μονομιάς το φωτογραφικό μου πάσο κι ας έφαγα καζούρα από κάποια φιλαράκια μου. «Πήγαινε να ακούσεις μουσική για την εμμηνόπαυση» και άλλα χαριτωμένα. Μα το’ ξερα, δεν πήγαινα στα τυφλά. Όμως δεν υπήρχε καμία περίπτωση να λείπει αυτό το όνομα από το φωτογραφικό μου αρχείο! Και το πιο σημαντικό; Δε χαμπαριάζω από γνώμες που αφορούν στα γούστα του καθενός και κατακρημνίζονται από ιστορικά γεγονότα. Στο κάτω-κάτω, από το 1989 που ξεκίνησα τις συναυλίες έχω κάνει την τρέλα μου επάγγελμα, και να που και αυτή η συναυλία μου χάρισε εμπειρίες και εικόνες αξιομνημόνευτες.
         
Michael Bolton - Θέατρο Πέτρας, Αθήνα, Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

Το Θέατρο Πέτρας στην κορυφή της Πετρούπολης έχει μια άγρια, αδρή, δική του ομορφιά. Γεγονός που κείνη τη βραδιά ανέδειξε ακόμη πιο πολύ το ολόγιομο φεγγάρι. Παρότι καθημερινή και εργάσιμη, ο κόσμος τίμησε τον τότε μεσήλικο γόη έτσι που οι κερκίδες ήτανε πλήρεις και η ορχήστρα του θεάτρου χαλαρά γεμάτη. Το άνοιγμα της βραδιάς ανέλαβε η τότε δημοφιλής Λία Κοσκινά που όμως προτίμησε τη σιγουριά των προηχογραφημένων στα μετόπισθεν, γεγονός που με ήθελε απλά να περιμένω τη συνέχεια.  

Με το που μπήκε το εναρκτήριο “Soul Provider” από το ομώνυμο, έκτο δίσκο του πρωταγωνιστή, η ένταση από την κατά τα άλλα ογκώδη μικροφωνική ήταν πρωτόγνωρα χαμηλή. Τόσο, που σε κάποιες ακουστικές στιγμές του προγράμματος άκουγες τις μουσικές επιλογές του παρακείμενου all day café-restaurant “Terra Petra”!... Κι όλα αυτά παρά τα εννιά άτομα που συνόδευαν επί σκηνής τον Bolton.

Έπρεπε να μπει το πηγαίο “Sittin’ On The Dock Of The Bay” του θρυλικού Otis Redding για να μπω λίγο στο κλίμα, να πω πως βρίσκομαι σε συναυλία. Λογικό και επόμενο η λίστα της βραδιάς να περιέχει πολλές διασκευές ως είθισται από τους επώνυμους ερμηνευτές, και έτσι στη συνέχεια απολαύσαμε μεταξύ άλλων ένα μίνι αφιέρωμα στον Frank Sinatra, μα και το κλασικό “When A Man Loves A Woman” που καθιέρωσε πρώτος το 1966 ο Percy Sledge. Μοναδική blues rock πινελιά σε τούτο τον crooning καμβά υπήρξε το “Rock Me Baby” που αγαπήσαμε από Muddy Waters & B.B.King.

Όμως ο επίλογος ήθελε τον ερμηνευτεί να πρωταγωνιστεί με μια τριπλέτα από δικές του χρυσές επιτυχίες που μας θύμισαν πως ο Bolton δεν ήταν και παραμένει μονάχα διάσημος τραγουδιστής, μα αντίθετα με τους περισσότερους συναδέλφους του, υπήρξε ανέκαθεν βραβευμένος τραγουδοποιός, συνθέτης και στιχουργός.       

Setlist

Soul Provider
To Love Somebody
(Sittin' On) The Dock Of The Bay
You Don't Know Me
I Will Live Forever
They Can't Take That Away From Me
For Once In My Life
Fly Me To The Moon
That's Life
New York New York
Nessun Dorma
When A Man Loves A Woman
How Can We Be Lovers
Steel Bars
Time, Love And Tenderness
Rock Me Baby
Said I Loved You... But I Lied
Can I Touch you... There?
How Am I Suppose To Live Without You

photos copyright by Chris Kissadjekian

Σαν λίγες μέρες πριν εν έτει 1948 γεννήθηκε ο Anthony Frank Iommi έτσι ώστε στο έμπα της χρυσοκέντητης δεκαετίας του ’70 να γεννήσει με τη σειρά του το Heavy Metal. Το μουσικό ιδίωμα με τους φανατικότερους οπαδούς ever!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

«Για τις επόμενες δύο ώρες το κωλαράκι σας μου ανήκει!» δήλωσε μονομιάς χαμογελώντας σαρδόνια ο τότε σαραντάχρονος Robert Peter Williams που στις 13 Φεβρουαρίου έγινε πλέον σαρανταεπτά. Και όπως το’ πε, έτσι και το έκανε, σαρώνοντας σα τυφώνας κάθε σκιά αμφιβολίας. Αν ήσουν παρών στη Μαλακάσα το Καλοκαίρι του ‘15, θυμάσαι. Αυτή η νύχτα δεν ξεχνιέται ποτέ. Ο-Π-Ο-Ι-Α κι αν είναι τα μουσικά σου γούστα! Εγώ ούτε άκουγα, ούτε ακούω, ούτε πρόκειται ποτέ να ακούσω Robbie σπίτι μου. Ε, και;;; Μας πήρε και μας σήκωσε από σκηνής, κανονικά και με το νόμο. Τούτος ο αρχιμάστορας διεκδίκησε εξαρχής το Ελληνικό κοινό και όπως όλα έδειχναν στις δωδεκάμιση τη νύχτα, δεκαέξι χιλιάδες χαμόγελα τον ήθελαν στο βάθρο, εκεί ψηλά.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Σε περιπτώσεις σαν και αυτές όπου η παγκοσμιότητα θρηνεί την απώλεια ενός συνάνθρωπου μας που κατάφερε το ζητούμενο αυτής καθαυτής της ύπαρξής μας, ήτοι το να αφήσει πίσω του ένα βαρυσήμαντο έργο που ενέπνευσε, άγγιξε ψυχές, επηρέασε, έως και άλλαξε τον ρου του πολιτισμού μας, οι σκέψεις που μπορεί κανείς να καταθέσει ώστε να μην επαναλάβει όσα με ένα κλικ μαθαίνει στο διαδίκτυο, είναι οι βιωματικές. Θα μοιραστώ λοιπόν εδώ τα του Κισατζεκιάν που, εμμέσως πλην σαφώς, σκιαγραφούν για εμέ τον εκλιπόντα.

Κείμενο-φωτογραφίες συναυλιών: Χρήστος Κισατζεκιάν
 

Ο William Bruce “Axl” Rose Jr. γεννήθηκε κατά λάθος, πριν από πενηνταεννέα χρόνια. Όμως η γέννηση του όχι μόνο δεν ήταν προγραμματισμένη, μα για τους δυο έφηβους γονείς του ήταν… ατυχής. Ο βιολογικός του πατέρας ήταν μια χαρισματική(;) μα συνάμα διαταραγμένη, προβληματική, παραβατική έως και διεστραμμένη προσωπικότητα, τόσο, που δυο χρόνια αργότερα εγκατέλειψε την οικογένεια του απαγάγοντας και κακοποιώντας τον δίχρονο Axl!... Όσο για τον θετό του αντικαταστάτη, ξυλοφόρτωνε καθημερινά αυτόν και τα υπόλοιπα τρία του αδέλφια κατά πως ήταν τα κέφια του.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Σα λιοντάρι που βρυχάται, ο άσβεστος Thom Yorke των αγαπημένων μας Radiohead δε σταματά εδώ και εικοσιοκτώ μέρες να κατακρίνει την κυβέρνηση της χώρας του ως ασπόνδυλη, ήτοι ψόφια, άχρηστη, άνευρη, εμπρός στα θεμελιώδη προβλήματα που επιφέρει (και) στον καλλιτεχνικό κλάδο η πρόσφατη αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αναμενόμενο, αφού η απαγόρευση της ελεύθερης μετακίνησης των γηγενών μουσικών σχημάτων για περιοδείες στην χερσαία Ευρώπη με την επιβολή άδειας-βίζας, αποτελεί άλλο ένα βαρύτατο πλήγμα για τη βιωσιμότητά τους, με την επάρατη πανδημία να συνεχίζει τις τρικλοποδιές κοντά στον ένα χρόνο…    

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Όπως το υποσχεθήκαμε, θα επανερχόμαστε. Ως που να στερέψει το «πηγάδι». Όμως να ξέρεις, είναι πολύ βαθύ!... Ιδού λοιπόν ένα δεύτερο μέρος από τις πολύωρες συνευρέσεις μας με τον φίλτατο Μάρκο. Ετοιμάσου εδώ να μάθεις αδημοσίευτα γεγονότα και άκρως ενδιαφέροντα περιστατικά που αφορούν εκλιπόντες μα και υπάρχοντες ήρωές μας όπως ο Ronnie Dio, ο Ian Anderson, ο Moby, ο Lemmy.

Συνέντευξη & φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Έτσι για να αποκτήσεις μια εικόνα της λατρείας που έχω για αυτόν τον άσβεστο πολυτάλαντο μουσικοσυνθέτη & παραγωγό, να δηλώσω πως από τις δεκαεπτά φορές που έχει επισκεφθεί τη χώρα μας ως ηγέτης των αγαπημένων Porcupine Tree, τις έξη με τους Blackfield, και τη φορά που τον απολαύσαμε μόνο του στο επιβλητικό Badminton, έχω απουσιάσει μονάχα από τις Θεσσαλονικιές βραδιές.
 
Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Πέντε χρόνια απουσίας, εικοσιπέντε χρόνια από την μοναδική του επίσκεψη στη χώρα μας. Είναι Παρασκευή βράδυ 8 Ιανουαρίου του 2021 και μόλις ολοκλήρωσα τη διαδικτυακή βόλτα μου εις μνήμην του Άνθρωπου που Έπεσε στη Γη. Σήμερα θα έσβηνε εβδομηντατέσσερα κεράκια. Και σαν σήμερα το 2016, όντας εξηνταεννιά χρονών, κυκλοφορούσε το αβυσσαλέο “Black Star” για να αποτελέσει το κύκνειο άσμα του απόλυτου χαμαιλέοντα της rock’n’roll εποποιίας.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

«Είμαστε συντετριμμένοι, το σοκ είναι μεγάλο. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες ζητούμε από εσάς κατανόηση. Η κηδεία του μικρού αδερφού μου θα πραγματοποιηθεί σε στενό ιδιωτικό κύκλο» δήλωσε χθες η αδελφή του εκλιπόντα.
«Είμαστε συντετριμμένοι από τον ξαφνικό χαμό του φίλου και συνοδοιπόρου μας. Οι λέξεις δεν μπορούν να χωρέσουν το σοκ και την δυσβάσταχτη δυστυχία που βιώνουμε» ανάρτησαν επισήμως τα υπόλοιπα μέλη της πρόσφατης, πολλά υποσχόμενης μουσικής ομάδας που ο αείμνηστος Alexi γέννησε μόλις πέρυσι το Μάρτιο, τους Bodom After Midnight…

Οι Daniel Freyberg, Mitja Toivonen και Waltteri Väyrynen άφησαν να εννοηθεί επίσης πως θα κυκλοφορήσουν σύντομα τα τρία τραγούδια και το video clip που πρόλαβαν να ηχογραφήσουν με τον αγαπημένο τους φίλο.  
«Ο Alexi ήταν ο πιο αξιαγάπητος και μαγευτικός σύζυγος και πατέρας. Οι καρδιές μας θα είναι πλέον μια για πάντα ραγισμένες» δήλωσε η σύντροφός του Kelli Wright-Laiho.

Φόρος τιμής από το Χρήστο Κισατζεκιάν