Ηλίου φαεινότερων. Ο Till Lindemann δεν είναι μονάχα η κινητήριος δύναμη των απέθαντων Rammstein. Η «φάτσα» τους και η απαστράπτουσα «βιτρίνα» τους. Δεν είναι μόνο ένας από τους πενήντα πιο επιδραστικούς front men του σκληρού ήχου (βλέπε το παγκόσμιο δημοψήφισμα δισκογραφικής εταιρίας Roadrunner Records). Είναι συνάμα ένας απίστευτος χειριστής εμπορικής εκμετάλλευσης (a.k.a. marketing manager), στα όρια της έπαρσης!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Εδώ και λίγες μέρες παρέλαβα ως εκπρόσωπος μουσικού μέσου ένα απρόσμενο δώρο από το πουθενά. Και επειδή ως άνθρωπος μοιράζομαι όλες μου τις χαρές έτσι που να πολλαπλασιάζω την ευεργετική τους ιδιότητα, ο εν λόγω φόρος τιμής στον αείμνηστο Gary Moore παρέα με κείνον του Jack Syrmaleon κρίνεται επιβεβλημένος!

Κείμενο- συναυλιακές φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Η Μουσική Τηλεόραση στην Ελλάδα

Οι παλαιότεροι που ζήσαμε για λίγο καιρό την ελεύθερη μετάδοση της Ευρωπαϊκής έκδοσης του MTV από το Νοέμβριο του 1988 μέσω της Ε.Ρ.Τ. έως την έναρξη των συνδρομητικών καναλιών, ξοδέψαμε μπόλικες ώρες με το τηλεκοντρόλ του βίντεο στο χέρι ώστε να καταγράφουμε την παντοκρατορία του “Appetite For Destruction” (Guns ‘n’ Roses), του “New Jersey” (Bon Jovi), του “Permanent Vacation” (Aerosmith), του “Out Of This World” (Europe). Όμως το όνειρο αυτό δεν κράτησε πολύ. Και έπρεπε να φτάσουμε στα τέλη του 2008 ώστε να αποκτήσει η χώρα μας τη δική της έκδοση, το γνωστό κι αγαπημένο “MTV Greece” που βασίλεψε για οκτώ ολόκληρα χρόνια, ως το Δεκέμβριο του 2015.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Θα να είναι ζόρικο πολύ να βλέπεις στον καθρέφτη τα σημάδια από τον αδίστακτο βούρδουλα του χρόνου να χαρακώνουν/τσαλακώνουν την πάλαι ποτέ παντοκρατορία σου ως Σύμβολο του Σέξ… Θυμήσου πόσοι και πόσοι επώνυμοι δεν το άντεξαν, με κάποιους από αυτούς να δίνουν τέλος στη ζωή τους. “It’s Better To Burn Out Than Fade Away” (Kurt Cobain).  

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Μοιάζει με άχαρο αστείο. Με κρύο ανέκδοτο. Κι όμως είναι πέρα για πέρα γεγονός. Ο πολύχρωμος ήρωάς μας κάνει τους παππούδες μας να μοιάζουν αυτοί με ανέκδοτα, παραμένοντας στις επάλξεις, τσιρίζοντας οριακά, νυν και αεί επί σκηνής ιπτάμενος, καταργώντας πάραυτα το γνωστότατο ρητό «ο γέρος θα πάει από πέσιμο ή από χέσιμο». Ουδεμία σχέση!
Κακά τα ψέματα. Είμαστε οι γενιές που επειδή είχαμε την ευχή να ζήσουμε το rock’n’roll στα ντουζένια του, αξιωματικά βιώνουμε πρώτοι την σταδιακή, νομοτελειακή απώλεια των ινδαλμάτων μας… Ευχή και Κατάρα λέγεται αυτό.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

O Steven Wilson είναι περιπτωσάρα από κάθε μα κάθε άποψη. Προσωπικά δε μπορώ να θυμηθώ κάποιον άλλον τόσο αστείρευτα παραγωγικό, πολυσχιδή και ουσιωδώς τελειομανή στα εξηνταπέντε χρόνια που μετρά η επανάσταση του Rock’n’Roll. Και όλα αυτά ενώ φέτος θα κλείσει τα πενηντατέσσερα, σιγά τα αυγά.  

Ενημερώνει και προτρέπει ο Χρήστος Κισατζεκιάν

Ένα τέταρτο του αιώνα πέρασε από τη νύχτα που οι Sex Pistols δήλωσαν σε συνέντευξη τύπου την επανένωσή τους στο 100 Club του Λονδίνου. Ήταν 16 Μαρτίου του 1996. Όταν λοιπόν το θρυλικό σχήμα επανενώθηκε ξανά το Νοέμβριο του 2007 για πέντε και μόνο ζωντανές εμφανίσεις στα πάτρια του εδάφη, ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δε φανταζόμασταν πως θα είχαμε και μεις εδώ χάμω την τύχη να τους απολαύσουμε. Κι όμως. Εν τέλει γλυκάθηκε η γριά στα σύκα, έφαγε και τα συκόφυλλα. Τα φράγκα που έπεσαν στο τραπέζι ήταν πολλά ! Έτσι λοιπόν το 2008 αποφάσισαν να περιοδεύσουν και στην υπόλοιπη Ευρώπη επονομάζοντας το τουρ αυτό Combine Harvester. Η ευκαιρία πιάστηκε από τα μαλλιά από το δίδυμο διοργανωτών Λαγουβάρδου/Μιχαηλίδη εν τω μέσω μπυροποσίας στην πόλη του Μονάχου και έτσι η δεύτερη ημέρα του Fly Beyond Festival ήθελε την αυθεντική σύνθεση των ιδρυτικών μελλών του Λονδρέζικου κουαρτέτου να ηγείται μιας -κυριολεκτικά- εκρηκτικής βραδιάς!...

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν     

Δε θα ξεχάσω τη μέρα που πρωτάκουσα το πλέον θρυλικό, ομώνυμο ντεμπούτο των Iron Maiden, με το που κυκλοφόρησε στην Ελλαδίτσα μας τέλη του 1980 αν θυμάμαι καλά. Το “Remember Tomorrow” χώθηκε μονομιάς, μια για πάντα στην καρδιά μου, και οι λόγοι αμέτρητοι. Όμως αν πρέπει αν επιλέξω έναν, αυτός ήταν τα απίστευτα καμώματα του Steve Harris που, πέρα από τις ανυπέρβλητες «πινελιές» του στο βασίλειο των χαμηλών συχνοτήτων που μόλις εκείνη τη χρονιά είχα ασπαστεί και του λόγου μου, συνυπέγραφε τη συντριπτική πλειοψηφία των συνθέσεων/στίχων αυτού του θεμελιώδους δίσκου. Ένα «χούι», που έμελε να τον χαρακτηρίζει έως και… αύριο!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Η απάντηση σε αυτό το γαργαλιστικό ερώτημα είναι όπως αντιλαμβάνεσαι ηλίου φαεινότερη, αφού αυτό το ίδιο περιοδικό έχει ανακηρύξει εντωμεταξύ νεότερα μοντέλα ανδρισμού στη θέση του πάλαι ποτέ pin-up dream boy. Έτσι στα δωμάτια θηλέων ανά τον κόσμο βρίσκουμε πλέον «εντοιχισμένους» μορφονιούς όπως οι Hugh Jackman (θεόθεος!), Johnny Depp, Idris Elba, Dwayne Johnson κ.α. Όμως το γεγονός παραμένει. Ο Ιταλοαμερικάνος γόης συνεχίζει να κρατά ζωντανά τα ονειρεμένα του επιτεύγματα όπως μονάχα αυτός και ελάχιστοι ακόμη διάσημοι συνάδελφοί του καταφέρνουν.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Ο Michael Bolton εξηνταοκτώ χρονών; Αν είναι δυνατόν. Κι όμως, το περασμένο Σάββατο τόσα συμπλήρωσε. Ο Χρόνος δε «χαρίζει κάστανα» σε κανέναν. Συμπληρώνοντας φέτος σαρανταέξη συναπτά έτη στο χώρο της show business, έχει κυκλοφορήσει δεκαεπτά δίσκους μεγάλης διάρκειας εκ των οποίων οι οκτώ μπήκαν στο top-10 και τριανταπέντε singles με δυο από αυτά να στρογγυλοκάθονται στην κορυφή των πωλήσεων. Με εβδομηνταπέντε εκατομμύρια άλμπουμς στις δισκοθήκες της Υφηλίου, δυο βραβεία Grammy και δέκα έπαθλα American Music, ο Bolton μονάχα τυχάρπαστος δε μπορεί να εννοηθεί!

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Πάνε πολλά χρόνια που αγόρασα σε μαγαζί μεταχειρισμένων δίσκων το ομώνυμο ντεμπούτο των Blackjack που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1979 από την Polydor Records. Ήταν άλλο ένα «πείραμα εκ του ασφαλούς» από τα αμέτρητα της πορείας μου ως συλλέκτη, αφού στο οπισθόφυλλο βρήκα τρεις αγαπημένους μου παίκτουρες να συμμετέχουν σε αυτή την Αμερικανιά. Παρεμπιπτόντως, μια χαρά το δισκάκι σε πληροφορώ! Στον Bruce Kulick χρώσταγα την αμασκάρευτη περίοδο των λατρεμένων μου Kiss, ο Jimmy Haslip έχει προσφέρει σε εκατοντάδες άλμπουμς της δισκοθήκης μου τις απαράμιλλες μπασογραμμές του και ο Sandy Gennaro έχει πυροδοτήσει το ρυθμικό υπόβαθρο σε έργα του Pat Travers του οποίου κατέχω δισκογραφία, μα και της Joan Jett. Μονάχα εκείνος ο Michael Bolotin στα φωνητικά δε μου έλεγε κάτι, μα δε βαριέσαι, τα υπόλοιπα με κάλυπταν πλήρως. Με το που ψάχτηκα όμως σπίτι μου την επομένη αντιλήφθηκα πως α) επρόκειτο για τον εορταζόμενο με το πραγματικό του επώνυμο και β) το hard & heavy rock κουαρτέτο είχε ανοίξει συναυλίες για τη μπάντα του Ozzy! Μάλιστα το 1983 είχε κυκλοφορήσει η φήμη πως ο Bolton αρνήθηκε να τον αντικαταστήσει στους Black Sabbath, πράγμα που διέψευσε αργότερα ο ίδιος.

Με το που έμαθα λοιπόν πως έρχεται στα μέρη μας, ζήτησα μονομιάς το φωτογραφικό μου πάσο κι ας έφαγα καζούρα από κάποια φιλαράκια μου. «Πήγαινε να ακούσεις μουσική για την εμμηνόπαυση» και άλλα χαριτωμένα. Μα το’ ξερα, δεν πήγαινα στα τυφλά. Όμως δεν υπήρχε καμία περίπτωση να λείπει αυτό το όνομα από το φωτογραφικό μου αρχείο! Και το πιο σημαντικό; Δε χαμπαριάζω από γνώμες που αφορούν στα γούστα του καθενός και κατακρημνίζονται από ιστορικά γεγονότα. Στο κάτω-κάτω, από το 1989 που ξεκίνησα τις συναυλίες έχω κάνει την τρέλα μου επάγγελμα, και να που και αυτή η συναυλία μου χάρισε εμπειρίες και εικόνες αξιομνημόνευτες.
         
Michael Bolton - Θέατρο Πέτρας, Αθήνα, Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

Το Θέατρο Πέτρας στην κορυφή της Πετρούπολης έχει μια άγρια, αδρή, δική του ομορφιά. Γεγονός που κείνη τη βραδιά ανέδειξε ακόμη πιο πολύ το ολόγιομο φεγγάρι. Παρότι καθημερινή και εργάσιμη, ο κόσμος τίμησε τον τότε μεσήλικο γόη έτσι που οι κερκίδες ήτανε πλήρεις και η ορχήστρα του θεάτρου χαλαρά γεμάτη. Το άνοιγμα της βραδιάς ανέλαβε η τότε δημοφιλής Λία Κοσκινά που όμως προτίμησε τη σιγουριά των προηχογραφημένων στα μετόπισθεν, γεγονός που με ήθελε απλά να περιμένω τη συνέχεια.  

Με το που μπήκε το εναρκτήριο “Soul Provider” από το ομώνυμο, έκτο δίσκο του πρωταγωνιστή, η ένταση από την κατά τα άλλα ογκώδη μικροφωνική ήταν πρωτόγνωρα χαμηλή. Τόσο, που σε κάποιες ακουστικές στιγμές του προγράμματος άκουγες τις μουσικές επιλογές του παρακείμενου all day café-restaurant “Terra Petra”!... Κι όλα αυτά παρά τα εννιά άτομα που συνόδευαν επί σκηνής τον Bolton.

Έπρεπε να μπει το πηγαίο “Sittin’ On The Dock Of The Bay” του θρυλικού Otis Redding για να μπω λίγο στο κλίμα, να πω πως βρίσκομαι σε συναυλία. Λογικό και επόμενο η λίστα της βραδιάς να περιέχει πολλές διασκευές ως είθισται από τους επώνυμους ερμηνευτές, και έτσι στη συνέχεια απολαύσαμε μεταξύ άλλων ένα μίνι αφιέρωμα στον Frank Sinatra, μα και το κλασικό “When A Man Loves A Woman” που καθιέρωσε πρώτος το 1966 ο Percy Sledge. Μοναδική blues rock πινελιά σε τούτο τον crooning καμβά υπήρξε το “Rock Me Baby” που αγαπήσαμε από Muddy Waters & B.B.King.

Όμως ο επίλογος ήθελε τον ερμηνευτεί να πρωταγωνιστεί με μια τριπλέτα από δικές του χρυσές επιτυχίες που μας θύμισαν πως ο Bolton δεν ήταν και παραμένει μονάχα διάσημος τραγουδιστής, μα αντίθετα με τους περισσότερους συναδέλφους του, υπήρξε ανέκαθεν βραβευμένος τραγουδοποιός, συνθέτης και στιχουργός.       

Setlist

Soul Provider
To Love Somebody
(Sittin' On) The Dock Of The Bay
You Don't Know Me
I Will Live Forever
They Can't Take That Away From Me
For Once In My Life
Fly Me To The Moon
That's Life
New York New York
Nessun Dorma
When A Man Loves A Woman
How Can We Be Lovers
Steel Bars
Time, Love And Tenderness
Rock Me Baby
Said I Loved You... But I Lied
Can I Touch you... There?
How Am I Suppose To Live Without You

photos copyright by Chris Kissadjekian