Πρόκειται για μια έκθεση που απεικονίζει την ιστορία της ροκ μουσικής από τη γέννησή της, στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ως τις μέρες μας.

Επιβεβαιώνεται αυτό που λέει χαριτολογώντας καμιά φορά σε συνεντεύξεις ο Ian Gillan, ότι οι Deep Purple είναι ένα instrumental, σχεδόν jazz συγκρότημα, πάνω από τα τραγούδια του οποίου, που και που εμφανίζεται ένας τύπος και τραγουδάει, σποραδικά.

Γράφει ο Στάθης Παναγιωτόπουλος 

Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ειδήσεις που αφορούν τη μουσική το 2017 είναι πως οι U2 θα περιοδεύσουν ανά τον κόσμο παίζοντας το οριακό album τους “The Joshua Tree” στην ολοκληρία του, με αφορμή τα 30 χρόνια από την πρώτη του κυκλοφορία.

Γράφει ο Στάθης Παναγιωτόπουλος 

Είμαστε όλοι Νομπελίστες!

Γράφει ο Στάθης Παναγιωτόπουλος

Ian Gillan ζωντανά στη Σόφια, 4 Νοεμβρίου 2016

Είδα τελευταία φορά τους Deep Purple στα τέλη Νοεμβρίου του 2015. Δεδομένου ότι η περιοδεία τους για το 2016 τελείωσε τον Αύγουστο, στο μέσον της καταδυτικής σεζόν, και δε μπόρεσα να πάω να τους δω, και με την προοπτική ότι θα ξαναρχίσει το Μάιο του 17, πάρα πολύς καιρός για το πρεζάκι χωρίς τη δόση του!...

Γράφει ο Στάθης Παναγιωτόπουλος

Ανέβασα ένα βιντεάκι από την “επιστροφή” των (όποιων!) Rainbow στη σελίδα μου (skylos.gr) και μου έκανε εντύπωση πως ένας σχολίασε “καλύτερα από το τίποτα”. Στη συνείδηση, λοιπόν, ορισμένων οπαδών του Ritchie Blackmore, οι Blackmore’s Night τα τελευταία 19 χρόνια είναι απλώς “τίποτα”. Διαφωνώ, ωστόσο σεβαστή η γνώμη τους και φαίνεται πως το κίνητρο πίσω από την επιστροφή του στο ροκ ήταν κυρίως η επιθυμία των οπαδών και η νοσταλγία. Για τους κυνικούς που έχουν στο μυαλό τους μόνο τα λεφτά, η αμοιβή των Rainbow (το λεγόμενο “κασέ”) είναι ελάχιστα υψηλότερη από αυτήν του άλλου σχήματος. Εδώ τελειώνουν οι θεωρίες συνωμοσίας. Βαριέμαι να ασχολούμαι με το παρασκήνιο της επανεμφάνισης των Rainbow (αν και υπάρχει άφθονο!), γι’ αυτό και θα παραθέσω τις εντυπώσεις μου από τις δυο συναυλίες που παρακολούθησα στη Γερμανία.

Γράφει & φωτογραφίζει ο Στάθης Παναγιωτόπουλος 

Καταρχήν ζητώ συγνώμη για την ημιμάθειά μου, δεν ξέρω πώς μεταφράζεται στα Ελληνικά η φράση "comfort food", θα προσπαθήσω να την περιγράψω όμως. Αναφέρεται σε τροφές κατά βάση απλές, ανεπιτήδευτες, γνώριμες συχνά από τα μικρότερά μας χρόνια, στις οποίες καταφεύγουμε όταν θέλουμε κάτι τέτοιο, ικανό να μας χαλαρώσει και να μας προκαλέσει άνεση, θαλπωρή.

40 χρόνια είναι πολύς καιρός, μια ζωή ολόκληρη. Οι περισσότεροι αναγνώστες μας, στοιχηματίζω, δεν έχουν καν συμπληρώσει την ηλικία αυτήν. Εμείς οι ηλικιωμένοι όμως παρακολουθούμε τη μουσική μας τόσα χρόνια κι ακόμη περισσότερα, και μπορεί να έχουμε καταλάβει τη ματαιότητα και την ασημαντότητα των επετείων, καμιά φορά ωστόσο φαίνονται χρήσιμες αυτές, όταν δίνουν αφορμή να ασχοληθούμε με ορισμένους ογκόλιθους της μουσικής αυτής.

…Σοβαρά όμως τώρα, αν ήθελε ο Ritchie Blackmore να παραστεί, υπήρχε επίγεια (ή και υπέργεια!) δύναμη που θα μπορούσε να τον εμποδίσει;;;

Η ιστορία των Deep Purple (η οποία, πλάκα πλάκα φέτος συμπληρώνει 48 χρόνια-κοντά μισόν αιώνα, ποιος να το φανταζόταν το 1974…) είναι τόσο πολυτάραχη και ενδιαφέρουσα, ώστε οποιαδήποτε αναφορά σ’ αυτήν είναι πιθανότατο να πυροδοτήσει αντεγκλήσεις και σχόλια. Έχουν συμβεί τόσα πολλά στο συγκρότημα αυτό (ας περιοριστούμε εκεί κι ας μην ανοίξουμε τον άλλο λάκκο με τα φίδια που λέγεται οικογενειακό δέντρο των Deep Purple!) που είναι φυσικό να δημιουργηθούν προτιμήσεις, συμπάθειες και αντιπάθειες. Έχει για όλους ο μπαξές.

Γράφει ο Στάθης Ν.Παναγιωτόπουλος

Πριν μπω στο ψητό, για τους νεότερους μεταξύ μας θα είναι ίσως χρήσιμη μια περιγραφή του τοπίου σε ό,τι αφορά την “ξένη” μουσική στην Ελλάδα το χειμώνα του 1980. Υπήρχε μόνο ένα αμιγώς μουσικό περιοδικό, το μηνιαίο “Ποπ και Ροκ”, δύο κανάλια της κρατικής τηλεόρασης και μόνο κρατικό ραδιόφωνο, τα οποία ως επί το πλείστον μετέδιδαν Ρένα Κουμιώτη και τα συναφή. Το πειρατικό ραδιόφωνο ήταν ακόμη στα σπάργανα και ανίσχυρο να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο, απ’ όσο θυμάμαι τουλάχιστον.

Γράφει ο Στάθης Ν. Παναγιωτόπουλος