Πολλοί περίμεναν με αγωνία την εμφάνιση των Scorpions με τον Alice Cooper στον μεγαλύτερο χώρο που τους έχει ποτέ φιλοξενήσει στη χώρα μας. Η προσέλευση του κοινού άγγιξε τους 30.000 που είχαν την τύχη να απολαύσουν μια συναυλία υψηλών προδιαγραφών όπως αρμόζει στο τεράστιο όνομα που κουβαλούν οι Γερμανοί βετεράνοι του hard rock.

Ανταποκρίνονται οι Ζωή Κόρκα & Λευτέρης Τσουρέας

Πολλοί, όμως, είχαν αγωνία να δουν τον Alice Cooper, ο οποίος είχε να έρθει δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια! Όσοι ήμασταν παρόντες στον Λυκαβηττό ξέραμε τι να περιμένουμε, αλλά οι περισσότεροι τον έβλεπαν για πρώτη φορά και η εμφάνιση του ήταν η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς, κερδίζοντας τις εντυπώσεις.
Για περίπου μιάμιση ώρα ο Alice Cooper επιβεβαίωσε στον μέγιστο βαθμό γιατί θεωρείται ο πατέρας της θεατρικότητας στην rock μουσική. Ο 74χρονος frontman σκηνή όργωνε ακατάπαυστα όλη τη σκηνή που είχε τη μορφή κάστρου, στο οποίο οπτικοποιούσε τη θεματική πολλών από τα κομμάτια της 54χρονης πορείας του.

Αποκορύφωμα η μαυροφορεμένη νύφη να του παραδίδει ένα μωρό στο “Dead Βabies”, το οποίο κατέσφαξε και έλαβε ως τιμωρία τον αποκεφαλισμό του στην γκιλοτίνα! Πριν από αυτό εμφανίστηκε με ζουρλομανδύα, σε μια καθηλωτική παρουσίαση του αγαπημένου μας “Steven”, από τον πιο ολοκληρωμένο δίσκο του, το θρυλικό “Welcome Τo Μy Nightmare” του 1975. Από αυτό τον δίσκο επέλεξε και τα “Black Widow” και “Escape”, ικανοποιώντας με αυτόν τον τρόπο και τον πιο απαιτητικό οπαδό.

To setlist του τα είχε όλα κυριολεκτικά.  Δεν υπήρχε κανείς που να μην τραγούδησε το “No More Μr. Nice Guy” ή το “School’s Οut”, στο οποίο έβαλε με φοβερή μαεστρία τους εμβληματικούς στίχους του “Another Βrick Ιn Τhe Wall Part Two”. Σε εκείνο το σημείο παρουσίασε την φοβερή μπάντα του με τους 3 κιθαρίστες, εκ των οποίων ξεχώρισε την Nita Strauss, από τους επίσης φοβερούς Ryan Roxie και Tommy Henriksen. Και την ξεχώρισε γιατί έκανε μόνη της ένα καθηλωτικό guitar solo κάνοντας tapping, που εντυπωσίασε τους πάντες. To rhythm section με τον Chuck Garric στο μπάσο και τον Glen Sobel  στα τύμπανα ήταν αντάξιο του ρυθμού που έχουν τα τρία κομμάτια του “Trash”, του album που εκτόξευσε τη φήμη του Alice Cooper το 1989 και περίμεναν με αγωνία οι περισσότεροι.

Αντίθετα από ό,τι έκανε στο θέατρο Πέτρας και στον Λυκαβηττό, έβαλε τρία κομμάτια και μάλιστα εμβόλιμα μέσα στο set του, σκορπώντας τον ενθουσιασμό σε όλους (“Bed Of Νails, “House Of Fire”, “Poison”).  Από την ίδια περίοδο διάλεξε  το εναρκτήριο “Feed My Frankestein” και το “Hey Stoopid” από τον ομότιτλο δίσκο του 1990. Από την υπόλοιπη δισκογραφία του επέλεξε τα “Fallen In Love”, “Be My Lover”, “Under My Wheels”, “He's Back (The Man Behind the Mask)”, “Go To Hell”, “I’m Eighteen”, “Billion Dollar Babies”, “Roses In White Lace”, “My Star”, “I Love the Dead” και “Escape” σε ένα σύνολο είκοσι ενός κομματιών!

Καταληκτικά ήταν μια άκρως πειστική εμφάνιση του Alice Cooper, με μια εξαιρετική ομάδα μουσικών, έχοντας όλα τα θεατρικά στοιχεία των συναυλιών του και με μόνο ψεγάδι τον ήχο, που μπούκωνε έντονα όταν έμπαινε η φωνή του. Αν είχε τον ήχο που είχαν μετά οι Scorpions, μάλλον θα παραμιλούσαμε ακόμα! Σίγουρα κέρδισε 30.000 υποψήφιους θεατές για την επόμενη συναυλία του στην χώρα μας, οι οποίοι θα θέλουν σίγουρα να ξαναδούν τον Vincent Damon Furnier να υποδύεται τον Alice Cooper, όπως χιουμοριστικά παρουσίασε τον εαυτό του στο τέλος.

Λίγο πριν τις 10 οι Scorpions ξεκίνησαν με φοβερό νεύρο την δέκατη πέμπτη εμφάνιση τους επί αθηναϊκού εδάφους με τους καλύτερους οιωνούς. Ο ήχος δυνατός και πεντακάθαρος στο εναρκτήριο “Gas In the Tank” από το τελευταίο τους album, “Rock Believer”. Το ευτυχές ήταν ότι μαζί με τα “Peacemaker”, “Rock Believer” και “Seventh Sun” φάνηκε πόσο καλό album είναι, μιας και έδεσαν αρμονικά με ύμνους όπως το “The Zoo” και το “Bad Boys Running Wild”.

Και είναι πραγματική ευτυχία να περιμένεις να ακούσεις και νέα κομμάτια από τους Σκορπιούς, όπως και τα λιγότερο γνωστά “Make It Real”, “Coast To Coast” και “Delicate Dance”.
Η ροή της συναυλίας διακόπηκε πρώτα για να κάνει solo ο κιθαρίστας Matthias Jabs και μετά ο υπαίτιος  της αναγέννησής τους,  τόσο στουντιακά όσο και συναυλιακά.

Ο λόγος φυσικά για τον θρυλικό drummer των Motorhead, Mikkey Dee που κέρδισε τις εντυπώσεις, κάτι που φάνηκε από το κοινό που ακολουθούσε τον ρυθμό του με παλαμάκια παρατεταμένα – σπάνιο θέαμα σε solo drums στη χώρα μας. Πίσω στο video wall παίζονταν «φρουτάκια» με αναφορές στον εκλιπόντα Lemmy, ηγέτη των Motorhead.

Και η παρουσία αυτών των «διαλειμμάτων» είναι μάλλον απαραίτητη για να πάρει ανάσες ο, κατά τ’ άλλα άψογος, Klaus Meine, ο οποίος ήταν πιο στατικός από ποτέ. Τα χρόνια περνάνε και πλέον δεν οργώνει τη σκηνή όπως παλιά, κάτι που κάνει σαν έφηβος ο Rudolf Schenker! Ο κόσμος είχε ζεσταθεί από το solo drums και η ομοβροντία “Tease Me Please Me”/”Rock Believer”/”New Vision”/”Blackout”/”Big City Nights” έβαλε φωτιά στο ΟΑΚΑ.

Είχαν πλέον πειστεί και οι πλέον κακοπροαίρετοι, για το πόσο ακόμα μπορούν να αποδίδουν τα δυνατά τους κομμάτια με καταιγιστικό τρόπο. Και θα θυμόμαστε όλοι μας το “Wind of Change”, στο οποίο προσάρμοσαν τους στίχους για την Ουκρανία, προκαλώντας συγκίνηση. Και ναι, οι Scorpions είναι διάσημοι και για τις μπαλάντες τους, που εκπροσωπήθηκαν με το “Send Me an Angel”, το οποίο αφιέρωσαν στους διοργανωτές που τους φέρνουν ξανά και ξανά στην Ελλάδα. Το “Still Loving You” δεν θα μπορούσε να λείψει στο encore, το οποίο ολοκληρώθηκε όπως πάντα με γιορτινό τρόπο με το “Rock You Like a Hurricane”.

Αφού άναψαν τα φώτα, μόνο χαμόγελα βλέπαμε γύρω μας και αυτό ήταν η απόδειξη ότι ζήσαμε  αναμφίβολα μια βραδιά που το κλασικό hard rock θριάμβευσε. Όσοι τυχεροί  ήταν στο Ολυμπιακό Στάδιο θα τη θυμούνται για πάντα. Ανάμεσα τους και πολλοί γονείς με τα παιδιά τους, τα οποία εκείνη τη βραδιά κατάλαβαν τι σημαίνει να βιώνεις τη σκληρή μουσική σε επίπεδο μεγάλης συναυλίας.

Αναμφίβολα τις εντυπώσεις έκλεψε ο Alice Cooper και θα είμαστε πολύ τυχεροί να τον ξαναδούμε σύντομα σε μια συναυλία ως headliner,  γιατί δεκατέσσερα χρόνια είναι πολλά από την τελευταία του εμφάνιση στην Αθήνα. Όσο για τους Scorpions, θα περιλαμβάνεται  πάντα η χώρα μας στο συναυλιακό τους πρόγραμμα, όπως συμβαίνει τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας

Οι Scorpions τα τελευταία είκοσι, σχεδόν, χρόνια έρχονται συχνά για συναυλίες στη χώρα μας. Κάθε μια από αυτές είχε την ιδιαιτερότητα της, με αποκορύφωμα την τελευταία τους, στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό στάδιο. Όμως η ιδιαιτερότητα της επικείμενης συναυλίας τους, την Τετάρτη 6 Ιουλίου στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, είναι ότι γίνεται στο πλαίσιο της προώθησης του νέου τους album “Rock Believer”, το οποίο είναι ό,τι καλύτερο έχουν ηχογραφήσει τα τελευταία τριάντα χρόνια (σημ. Χρήστου Κισατζεκιάν: μαζί με το "Unbreakable). Θα είναι η συναυλία στον μεγαλύτερο, σε χωρητικότητα, χώρο που τους έχει φιλοξενήσει ποτέ, έχοντας ως guest star τον έναν και μοναδικό Alice Cooper.

Μεταδίδουν η Ζωή Κόρκα & ο Λευτέρης Τσουρέας

Οι Γερμανοί μπήκαν, κατά την περίοδο της πανδημίας, στη διαδικασία να ηχογραφήσουν έναν ακόμα δίσκο, ο οποίος σφύζει από ενέργεια, νεύρο και έντονο ρυθμό. Σε αυτό καταλύτης είναι η παρουσία του, επί σειρά πολλών ετών drummer των Motorhead, Mikkey Dee. Με εκείνον, οι Scorpions μεταμορφώθηκαν σε μια μηχανή παραγωγής αξιομνημόνευτων κομματιών, γεγονός που πρέπει  να ανατρέξει κανείς στην πορεία τους, πίσω  στο 1990, για να βρει αντίστοιχό του.

Αναμφίβολα εκείνο που χαρακτηρίζει τη μουσική διαδρομή  τους είναι η μοναδική ικανότητά τους να προκαλούν ένταση με τα δυνατά τους κομμάτια και ρίγη συγκίνησης με τις μπαλάντες. Αναφορικά με τις τελευταίες, οι Scorpions είναι αναμφίβολα η μπάντα που έχει συνθέσει, χωρίς ίχνος υπερβολής, αριστουργήματα διαχρονικής αξίας. Υπάρχουν πολλοί, που ανήκουν σε διαφορετική γενιά, με διαφορετικό μουσικό υπόβαθρο, που ανυπομονούν να ακούσουν στα live τους το “Still Loving You”, το “Wind of Change” ή το “When the Smoke Is Going Down”. Από τα 80s μεγαλουργούσαν, όμως, με ύμνους όπως το “Big City Nights” και το “Rock You Like a Hurricane”, με το οποίο συνηθίζουν, μέχρι και σήμερα, να κλείνουν εμφατικά τις εμφανίσεις τους.

Αλλά οι Scorpions δεν είναι μόνο τα πιο δημοφιλή τους κομμάτια. Είναι ένα συγκρότημα με μακρά ιστορία. Είχαν την τύχη στα 70s να έχουν στις τάξεις τους τον Uli Jon Roth. Είναι ο κιθαρίστας που έδωσε το στίγμα του group στα 4 πρώτα τους album, διαμορφώνοντας το μελωδικό χαρακτήρα των συνθέσεων τους. Ιστορικά κομμάτια, όπως το “In Trance” παραμένουν μόνιμα στο setlist τους. Ένας ακόμα κιθαρίστας που σφράγισε την πορεία τους ήταν ο Michael Schenker που αντικατέστησε τον Roth και έκανε ένα αχτύπητο δίδυμο με τον αδερφό του, Rudolf Schenker, στο  φοβερό “Lovedrive” album του 1979. Στο “Animal magnetism”, την επόμενη χρονιά, οριστικοποιήθηκε το κιθαριστικό δίδυμο Matthias Jabs/Rudolf Schenker που μαζί διαμόρφωσαν τον ιδιαίτερο ήχο που είχαν στα 80s. Και τί καλύτερη έναρξη, για τη νέα τους εκείνη εποχή, από το συγκλονιστικό “The Zoo”, που δεν παραλείπουν ποτέ να παίζουν στα live τους; Στα 80s το όνομα τους γιγαντώθηκε, περνώντας και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το ένα hit διαδεχόταν το άλλο και η φήμη τους μεγάλωνε ολοένα και λόγω των δυνατών live που έδιναν. Το γεγονός αυτό έχει αποτυπωθεί με τον καλύτερο τρόπο στο “World Wide Live” το 1985!

Όλα αυτά τα χρόνια οι συναυλίες των Scorpions στην Ελλάδα είναι γιορτή. Οι φίλοι της Rock μουσικής δίνουν σταθερά το παρών για να απολαύσουν μια μπάντα που όρισε το Hard Rock στα 70s και 80s, με την αγέρωχη φωνή του Klaus Meine να παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο.

Στο ΟΑΚΑ, την Τετάρτη 6 Ιουλίου, θα εμφανιστεί , ως special guest star ο αειθαλής Alice Cooper, ο καλλιτέχνης που θεωρείται ο «Νονός της Shock Rock”  ! Μαζί αναμένεται να μας χαρίσουν μια βραδιά που θα γραφτεί στην ιστορία! 

Concert & press photos copyrights by Chris Kissadjekian 

Είναι από τις βραδιές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη μας ως μια γιορτή και όχι απλά μια συναυλία. Τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη κοινή τους συναυλία στον ίδιο χώρο ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Παύλος Παυλίδης ξανασυναντήθηκαν για να χαρίσουν σε πάνω από 10.000 τυχερούς παρευρισκόμενους ένα αλησμόνητο Σαββατόβραδο.

Ανταποκρίνονται οι Λευτέρης Τσουρέας και Ζωή Κόρκα

Η συναυλία του Παύλου Παυλίδη και του Γιάννη Αγγελάκα πριν τέσσερα χρόνια στην Πλατεία Νερού έμεινε στη συνείδηση μας ως ιστορική. Ήταν μια βραδιά στην οποία ενώθηκαν οι δύο σημαντικότερες φωνές του ελληνόφωνου rock των 90s, παρουσιάζοντας και κομμάτια από τα Ξύλινα σπαθιά και τις Τρύπες. Το κοινό παραληρούσε γιατί κάτι τέτοιο είχε να δει ουσιαστικά περίπου είκοσι χρόνια! Ο εχθρός του καλού, όμως, είναι το καλύτερο και η ιδέα της κοινής τους παρουσίας επί σκηνής θα επαναληφθεί το Σάββατο 25 Ιουνίου στην Πλατεία νερού στο Release festival. Προμηνύεται να είναι μια βραδιά που και αυτή θα μείνει ιστορική, κάτι σαν χρονομηχανή σε μια εποχή που μεσουρανούσε το ελληνόφωνο rock στα 90s.

Προτρέπει η Ζωή Κόρκα και ο Λευτέρης Τσουρέας

Οι GANG OF FOUR είναι μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες στον post punk ήχο και τεράστια επιρροή για πολλά συγκροτήματα. Οι ΤΡΥΠΕΣ τους χρωστούν πολλά για την ηχητική κατεύθυνση του ντεμπούτου τους και ο Kurt Cobain θεωρούσε το ντεμπούτο τους ως κομβικό δίσκο για την ευρύτερη punk σκηνή. Γι’άλλη μια φορά ήρθαν στη χώρα μας για συναυλία και δε θα μπορούσαμε να λείψουμε!

Κείμενο-φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας

Είναι από τα ελάχιστα σχήματα που η παρουσία τους επέδρασε καταλυτικά στην εξέλιξη της μουσικής, γεγονός που τους καθιστά μύθους. Και αυτό δεν έγινε τυχαία. Έγινε με έναν τρόπο που πλέον σήμερα θεωρείται αντισυμβατικός.

Τιμά και προτρέπει ο Λευτέρης Τσουρέας

Δεν έχω λόγια να περιγράψω τι ήταν ο Γιάννης Σπάθας…

Τιμά ο Λευτέρης Τσουρέας

Η πρώτη μέρα του festival είχε προσανατολισμό στην ηλεκτρονική μουσική και κατάφερε να ικανοποιήσει και τον πλέον απαιτητικό οπαδό της. Και η προσέλευση ήταν κατά πολύ παραπάνω του αναμενόμενου, δημιουργώντας στα δυο ξένα groups το αδιαχώρητο!

Περιγράφει επιγραμματικά ο Λευτέρης Τσουρέας

Έχουν περάσει οχτώ χρόνια από την τελευταία της εμφάνιση που με είχε καθηλώσει στο Παλλάς. Ακόμα θυμάμαι τα τύμπανα των αυτιών μου να πάλλονται όποτε ανέβαινε με χαρακτηριστική άνεση τις οκτάβες! Ανυπομονούσα να την ξαναδώ, για να διαπιστώσω άλλη μια φορά ότι σαν κι αυτήν δεν υπάρχει άλλη στις ζωντανές εμφανίσεις της

Γράφει ο Λευτέρης Τσουρέας

Αν η Lisa Gerrard των DEAD CAN DANCE είναι η πρωθιερέα του φωτός, τότε σίγουρα η αντίστοιχη του σκότους είναι η Diamanda Galas. Θαρρώ πως αν οι THE RESIDENTS ήθελαν να καταπιαστούν με την αρνητική πλευρά της θείας παρουσίας, τότε θα ακούγονταν παραπλήσιοι της! Για να μην πω ότι θα την είχαν εκείνη να κάνει τα φωνητικά…

Γράφει και συνομιλεί με τον Σάκη Τόλη ο Λευτέρης Τσουρέας