Ζούμε ημέρες σαν και αυτές που χαρήκαμε στις αρχές της δεκαετίας των 90’ς. Όσο και αν αυτό ακούγεται οξύμωρο ή αιρετικό δεν παύει να ισχύει και να εξαπλώνεται. Βέβαια ισχύει και το “O tempora o mores” ειδικά όταν πρόκειται για τους οπαδούς που δεν αναζητούν λίγο από την σύγχρονη εκδοχή μιας άλλης και ενδεχομένως ακραίας έκφρασης μέσω τις μουσικής. Την απόσταση που τους χωρίζει από το αγνό εκείνο παρελθόν στο οποίο έχουν μείνει προσκολλημένοι με το τι λαμβάνει χώρα στο τώρα.
Δεν θα προσπαθήσω να ξεσηκώσω καμιά ίντριγκα που στο κάτω-κάτω αυτό λίγο ενδιαφέρει την κοινή λογική, μιας και η σπουδή μέσω της μάθησης είναι στο χέρι του καθενός από εσάς. Να θυμίσω όμως ότι η στασιμότητα οδηγεί στην αυτοκαταστροφή και στην αμάθεια. Εκεί που υπάρχουν στεγανά αναγκαζόμαστε λόγο ασφυξίας να τα σπάμε, εκεί που υπάρχουν όρια οφείλουμε να τα ξεπερνάμε, εκεί που δεν δύναται πρέπει να το μετατρέπουμε σε δυνατόν. Η μουσική από μόνη της είναι κάτι το ανώτερο και δεν μπαίνει σε καλούπια (τουλάχιστον δεν θα έπρεπε) μόνο και μόνο για να αρέσει. Η κρίση του καθενός είναι σεβαστή και καταγράφεται. Στην περίπτωση των Αμερικανών EYE OF NIX οφείλουμε να προσδώσουμε τα εύσημα για την προσπάθεια τους.
Η μουσική τους πλέει στον ωκεανό των νέων ήχων που προφανώς έρχονται να γονατίσουν στον κόσμο του ανώτερου και επιτακτικού ρεύματος του Avant-garde, doom (ως προς την θεματολογία των στίχων), της post αισθητικής που δεν είναι καθόλου ενοχλητική καθώς βοηθούν στο μουσικό αυτό ταξίδι. Τα black metal στοιχεία μετουσιώνουν την απελευθέρωση σπαρακτικά με την οργή τους. ο μυστικισμός της αρχαίας πλάνης με αυτή του σήμερα αποφέρει μια λύτρωση και είναι υπεύθυνοι οι ήχοι του συγκροτήματος αυτή που σε οδηγεί από μόνη της σε τόπους διαφορετικούς από το σήμερα. Όλα αυτά, όσο ποιητικά και εάν σας φαίνονται αντικατοπτρίζουν μια αλήθεια. Πόσες φορές άραγε έχω πιάσει τον εαυτό μου να αρθρογραφεί και να μην παρουσιάζει άραγε. Ποτέ δεν θα γίνω άριστος (δεν το θέλω) ή επίκαιρος ώστε να φανώ αντάξιος μπροστά σε τέτοια μεγαλεία μουσικής έκφρασης. Όταν αυτό που ακούω ηχεί διαφορετικό, είτε βγαίνει από την αίσθηση ενός ονείρου (είτε το βίωσες στην παραζάλη μιας παραίσθησης, γενόμενος από κάποιον εγκέφαλο), τότε αυτό που καλείσαι να περιγράψεις δεν μπορεί να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα που βίωσες.
Ακολούθησαν πολλές ακροάσεις από τότε που έλαβα τον δίσκο και ακόμα τον προσεγγίζω με θαυμασμό. Η Joy Von Spain κιθαρίστρια και τραγουδίστρια των EYE OF NIX, αναδεικνύεται σε θησαυρό από άποψη καλλιτεχνική και τους χαρίζει έναν αέρα αυτονομίας και μουσικής υπερδιέγερσης. Είναι υπεύθυνη για ότι ακούσετε στο album με την μοναδική της φωνή και το συναίσθημα που θα αποκομίσετε. Άλλοτε λυρική, αιθέρια και υψίφωνος. Απ’ την άλλη, εκκωφαντικά συνταρακτικά ακραία όπως ακριβώς και η μουσική πλεύση της μπάντας. Εξαιρετικά δεμένο group που αλληλοσυμπληρώνονται και μεγαλουργούν σε τοπία και ηχοχρώματα διαβαίνοντας τα όρια ενός θρύλου στο underground για φέτος.
Οι Nicholas Martinez κιθάρα, Zach Wise μπάσο, Luke Laplante τύμπανα, Masaaki Masao samplers και πλήκτρα, δημιουργούν έναν δίσκο γήινο απ’ την μια και απ’ την άλλη σε ταξιδεύουν σε άλλους τόπους χρονολογικά αλλά και υπαρξιακά. Δίνοντας κυρίως βάση στην ενορχήστρωση με την μουσική τους παιδεία να αφήνεται ελεύθερη όπως κάθε μουσικός ο οποίος σέβεται τον εαυτό του αλλά και τους φίλους που θα τους πλησιάσουν. Και πώς να ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα όταν έχεις εμπνευστεί από την αρχαία Ελληνική μυθολογία όπως ακριβώς στην αρχή της χρονιάς οι συμπατριώτες τους Lotus Thief (ίσως η πιο κοντινή εκφραστικά πάντα με τους EYE OF NIX) με το επίσης εξαιρετικό Oresteia album τους.
Το Keres λειτουργεί απρόσμενα σαν ένας διακόπτης να ανοίγει τις πύλες προς άλλη κατεύθυνση απ ότι βρισκόσουν μέχρι τώρα χωρίς νηφαλιότητα. Κραδασμοί στην καρδιά και στο μυαλό κυρίως λόγο του ήχου του. Το ανεξάρτητο ομότιτλο Ligeia σε επαναφέρει στην πραγματικότητα όπου αναμιγνύεται η black metal προκλητικότητα με το αέναο τίποτα. Η διάθεση της μπάντας να προκαλέσει πιάνει τόπο με την παρουσία της Joy να αλλάζει μορφές. Από μια όμορφη παρουσία να γίνεται ένας δαίμονας που πασχίζει για λίγο σάρκα και αίμα. Δύσκολα θα ξεφύγεις ταξιδιώτη που έτυχε μέσα από την ατυχία σου να περάσεις από αυτά τα νερά.
Εάν ξεφύγεις από τα αρπακτικά θα βιώσεις την καλύτερη σύνθεση για μένα στο album. Το Adrift κόβει την ανάσα κυριολεκτικά. Είναι το αρχαίο συναίσθημα των ήχων που θυμίζει ηπειρωτική Ελλάδα. Το άκουσμα των κυμάτων και η μυρωδιά του θυμαριού στον διπλανό λόφο. Πλασμένο τραγούδι για τους ρομαντικούς μιας άλλη εποχής. Το κομμάτι όμως που πραγματικά σε οδηγεί εκτός ορίων ανοχής με τον πλούτο του ονομάζεται Stoned and Fury.
O πειραματισμός των EYE OF NIX εδώ αγγίζει και ξεπερνά το θεμιτό. Εμπλέκουν όλα τα στοιχεία που ακούστηκαν μέχρι τώρα στο Ligeia και τα πάνε την μουσική τους ακόμα παραπέρα. Ο καλύτερος τρόπος να κλειδώνεις τον ακροατή κάτω από τις τάσεις που δημιούργησαν την ανιδιοτέλεια σου μουσικά και κάνεις δικό σου το παρόν αλλά και το μέλλον.
Εάν λοιπόν αρέσει και σε σας αυτή η μουσική προσέγγιση τους τότε θα πρέπει να τσεκάρετε και την υπόλοιπη δισκογραφία τους κατά κάποιον τρόπο. Η Prophecy έχει ήδη φροντίσει για αυτό.
