Ένα βαθιά ευαίσθητο Art Rock άκουσμα υπό τον προστατευτικό μανδύα του Progressive Death Metal.

Νομίζω πως, τώρα πια, έχουμε όλοι μας «μεγαλώσει» μουσικά. Δε βάζω και στοίχημα, όμως. Φυσικά, το δίπολο των 70s που έτρεφε την αιώνια αντιπαλότητα μεταξύ των ροκάδων και των φίλων της disco, μοιάζει σχεδόν πεθαμένο. Είπα, σχεδόν. Μήπως όμως στις μέρες μας υπάρχει κανείς που ενοχλείται σε περίπτωση, λέμε τώρα, που το μαγικό progressive rock, όχι μόνο δεν έχει σκληρότερες προσμείξεις, αλλά pop; Πώς; Ξαφνιάστηκε κανείς; Να τον ξαφνιάσω ακόμα πιο πολύ; Αλήθεια, πού τελειώνει η pop και πού αρχίζει η rock, ιδιαίτερα στις μέρες μας; Καλά, καλά, σταματάω. Λοιπόν, τι λέγαμε; Α, ναι: το “Black Rain” είναι ένας πολύ καλός δίσκος! 

Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη

Όταν η μελαγχολία παίρνει χρώμα και πινέλο τότε ο πίνακας των DARK MATTER είναι κάτι παραπάνω από... Nebula To Black Hole.
"Gothic Doom riffs, Ambient atmospheres and Avantgarde sounds"

Στο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας με τον τίτλο “Σφαίρα” (1987) του Μάϊκλ Κράϊτον (1942–2008) και στον πλανήτη Άρη, γίνεται αναφορά σε ένα φαράγγι με την ονομασία Mangala Vallis. Απ'ότι φαίνεται το συγκρότημα που μας απασχολεί διασχίζει το δικό του δύσβατο φαράγγι αναζητώντας την ιδανική διέξοδο από αυτό.

Μια δισκογραφική επιστροφή που έχει ταράξει τα μουσικά νερά τουλάχιστον 10 χρόνια πριν πραγματικά συμβεί. Υποκλινόμαστε με σεβασμό μπροστά στο μοναδικό φαινόμενο που ονομάζεται “The Strange World of PSYCHOTIC WALTZ”!

Ερχομός τής αέναης και άτμητης μουσικής μέσω των παιδιών τής φυσικής υπόστασης τού υπαρκτού κόσμου.