Δεν θα πω ότι την μπάντα την παρακολουθούσα καιρό. Το αντίθετο.
Ως παλαίουρας μεταλλάς που σέβεται τον εαυτό του και τις καφρίλες που γουστάρει, μπάντα με τρια r στο όνομα ήταν ανέκδοτο. Και ως τέτοιο τους αντιμετώπιζα.

Ως εκ τούτου δεν είχα έρθει σε επαφή με τις προηγούμενες δουλειές του(ς).

Με μια γρήγορη αναζήτηση σε προηγούμενες κριτικές, αλλά και μια πρόχειρη και βιαστική ακρόαση, προκύπτει ότι αυτός είναι ο πιο βατός δίσκος και πιθανότατα και ο πιο βαρύς.
Αλλά τα βασικά στοιχεία της μουσικής τους ιδιοφυίας και πάρανοιας ενυπάρχουν σε κάθε κυκλοφορία τους.

Το μπέρδεμα του death metal με το dubstep, η κουφή χρήση ακορντεόν ως βασικού οργάνου σε αρκετά κομμάτια, η ανάμιξη με κλασσικό baroque, τα οπερετικά φωνητικά σε συνδυασμό με το καφριλίκι, όλα ήταν εκεί.

Αλλά μάλλον όχι τόσο έξυπνα τοποθετημένα για να γίνει αρεστος (οι) σε μεγαλύτερα και πιο μπλεγμένα ακροατήρια.

Κάτι που επιτυγχάνεται σε ''Spirituality and Distortion''.

Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι εύπεπτος δίσκος. Το αντίθετο. Είναι ο ορισμός του avant garde experimental ακραίου ήχου.

Κυριολεκτικά γίνεται της κακομοίρας εδώ μέσα.

Μέσα στα πρωτα τρία κομμάτια έχουμε ξεκινήσει από doom/death, έχουμε κάνει επική στροφή, έχουμε μπει σε κλασσικό αναγεννησιακό baroque, για να κλεισουμε σε black metal ξεσπάσματα ανάμεσα σε dubstep ρυθμούς.

Και θα ρωτήσετε δίκαια.

''Καλά ρε φίλε, δεν είναι γελοίο όλο αυτό;''

Όχι φίλε μου κάφρε. Δεν είναι γελοίο. Είναι εθιστικό και γαμηστερό. Και σούπερ διασκεδαστικό όταν βάσει το ακορντεόν να παίξει ματζόρε μελωδία και την ντύνει με black metal drumming για να οδηγήσει σε ένα κάφρικο ξέσπασμα στο ''Musette Maximum'', ή όταν τοποθετεί ένα Nintendo σημείο από τα 90'ς ως χαλί πίσω από τα υπερκάφρικα φωνητικα του George Fischer aka Corpsegrinder στο πιο straightforward death metal κομμάτι του δίσκου, το Parpaing. Και δεν ακούγεται ως αθλιότητα φίλε μου κάφρε.

Το καινούριο στοιχείο που εντάσσει ο διαταραγμένος Γάλλος στον ήχο του είναι τα ανατολίτικα στοιχεία. Σε πολύ πιο έντονο βαθμό από τις προηγούμενες δουλειές του, εδώ ο δίσκος διακατέχεται από ένα διαρκώς εντονούμενο oriental χαρακτήρα που δίνει και τα αριστουργήματα Overweight Poesy και Downgrade Desert.

Ιδιάιτερη αναφορά πρέπει να γίνει όμως και στο ''Himalaya Massive Ritual'' όπως και στο ''Polyphonic Rust'' με τις εκπληκτικές φωνητικές γραμμές.

Όπως και στο καταληκτικό Kung Fu Chevre που κουβαλάει μια Βαλκανική Begrovic ατμόσφαιρα, για να ολοκληρώθεί με death metal τζούρες, ολοκληρώνοντας ένα μοναδικό ψηφιδωτό μουσικής, που σε ωθεί στο repeat αρχικά για να κατανοήσεις τι άκουσες, αλλά εν συνεχεία για να βυθιστείς στο πολιτισμικό ταξίδι που σου προσφέρει αυτός ο θεοπάλαβος Γάλλος.

Κατανοώ ότι όλα αυτά σας φαίνονται λίγο περίεργα.
Και ότι η μουσική δεν μπορεί να είναι καρναβάλι και τέτοια.

Χαζομάρες.

Ακούστε έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και πιθανότατα έναν από τους επιδραστικότερους δίσκους της νέας δεκαετίας.

Τώρα που είναι φρέσκος.

Εγώ ενημέρωσα -ως όφειλα.