Οι Speedrush (ωραίο όνομα και “to the point” όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ταιριαστό με το μουσικό τους ύφος) υπάρχουν από το 2005 και φέτος κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους μέσω της Eat Metal Records. Αργήσαμε λίγο να το παρουσιάσουμε, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ! Θα ήταν κρίμα έτσι κι αλλιώς να μη παρουσιαστεί αυτή εδώ η δουλειά των Αθηναίων, καθώς πρόκειται για ένα πρώτης τάξεως άκουσμα στο χώρο του speed/thrash metal, με προσωπική σφραγίδα αλλά και σωστές επιρροές.

Τα παιδιά λοιπόν είναι εξαιρετικά σε αυτό που κάνουν. Και είναι εξαιρετικά, για τον εξής απλούστατο λόγο: Το speed metal (η μίξη δηλαδή thrash και κλασσικού heavy) είναι δύσκολη περίπτωση. Τώρα θα μου πεις, τι είδους δυσκολία έχει το speed metal, όταν έχουμε ολόκληρο progressive; Έχει. Στην αμεσότητα και στην απλότητα. Είναι πίστεψέ με πανεύκολο να πέσεις στη παγίδα του ανελέητου «τάπα τούπα» χωρίς λόγο, χάνοντας την αίσθηση του songwriting. Οι Speedrush λοιπόν, αποφεύγουν επιδέξια τη παγίδα αυτή και καταθέτουν έναν δίσκο που τα έχει όλα: Συνθέσεις ολοκληρωμένες, ορμή (ως και μανία!), τσαμπουκά, πάθος και φυσικά διάθεση να τιμηθούν οι τιτάνες που όταν ήρθε η σειρά τους τίμησαν και εξακολουθούν να το κάνουν, τη παγκόσμια σκηνή του speed/thrash.

Exciter, Agent Steel, Exumer, Abbatoir, πολύ πρώιμοι Rage, Whiplash, μέχρι και τους Holy Terror άκουσα στις νότες των παιδιών. Μη σας παραπλανά το εξώφυλλο από τον μάστορα Philip Lawvere (Kreator, Celtic Frost, Rage, Nocturnal, Hirax κλπ), το άκουσμα του “Endless War” θα σας «στείλει» στη δυτική όχθη του Ατλαντικού πολύ περισσότερες φορές απ’ ότι στην ανατολική. Με αρωγό μια πολύ καλή παραγωγή (στα δικά μας Entasis και Clepsydra Studios) και συνθέσεις όπως τα “Malevolent Torture”, “Passive Aggression”, “Reprisal Steel” και το σαρωτικό (όχι πως τα άλλα δεν είναι) ομότιτλο, οι Speedrush θα σας οδηγήσουν πολλές φορές σε ασυναίσθητο headbanging. Guaranteed αποτέλεσμα! Ωραία solos και riffs, φωνητικά όπως πρέπει (ούτε να γκαρίζουμε, ούτε να κάνουμε ησυχία μη ξυπνήσουμε το μωρό), rhythm section σε αντίστοιχα επίπεδα και κάποια samples που δένουν απόλυτα με τη μουσική, όπως ο μνημειώδης λόγος περί τηλεόρασης, δικτύων και ΜΜΕ από την ταινιάρα “Network” στην εισαγωγή “The Truth”.

Τούτους εδώ θα ήθελα να τους παρακολουθήσω ζωντανά μαζί με τους Convixion. Κάτι μου λέει πως γινόταν της μουρλής. Όσο για τη παρουσίαση του δίσκου; Θα κλείσω με την ατάκα της εισαγωγής του “Reprisal Steel” και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε:

"Not everyone likes metal… Fuck them!"

Αυτό ακριβώς!